"Onze indianen" zijn inmiddels ook bij de open plek en de twee groepen staan met getrokken mes tegenover elkaar. Dan stoot de indiaan in het midden van de vijanden een kreet uit en rent naar voren. Dan begint het gevecht het is 17 tegen 20, en ja dan tel ik mezelf inderdaad niet mee. Wematin en Blauwe Beer zijn druk in gevecht, elk proberen ze de vijanden van hun lijf te houden, Wematin heeft al twee krijgers neer geveld met zijn tomahawk en vecht nu met drie anderen. De indiaan die ook het sein voor de aanval had gegeven krijgt mij in het oog, hij pakt zijn boog van zijn schouder en legt er een pijl op. Hij richt op mijn hart, ik probeer naar de zijkant van de open plek te komen en dan de bomen als dekking te gebruiken. Maar ik zie wel in dat ik dat niet ga redden. Ik fixeer me op de pijl zodat ik op het juiste moment opzij kan springen. Op dat moment hoor ik weer dat wolven gehuil, Wematin! En ik zie dat hij zijn tomahawk opheft en de boog uit de handen van de aanvaller slaat. Die kijkt woedend naar Wematin en roept wat, ik kan het niet verstaan. Wematin kijkt geschrokken en roept: 'Achter je Rox!'
Ik draai me om, en zie een indiaan staan die een kop boven me uitsteekt.
Hij heeft zijn mes getrokken en grijnst gemeen: 'Heeft de baby niet gehoord wat mijn vader riep? Ach het is toch te laat! Vaarwel!' en hij wil met het mes mijn keel doorsnijden. In een reflex buk ik en ik steek het Bowiemes van onderen in zijn buik.
Iew ja het idee alleen al! Ik trek het mes terug en het bloed stroomt uit de wond. De indiaan kijkt me woedend aan en valt dan op de grond 'Maak me af, ik kan niemand meer onder ogen komen. Verslagen door een kind!'
'Nee, je blijft leven, als je vader de aanval ten minste afblaast om jou te helpen.'
Ik zeg dit kalm, maar van binnen klopt mijn hart in mijn keel. Ik heb net iemand een mes in zijn buik gestoken! Als je dit eergisteren tegen me had verteld had ik gevraagd of je je wel helemaal lekker voelde! Ik heb nog nooit iemand echt kwaad gedaan, ja Blauwe Beer bewusteloos geslagen en stomme muggen dood geslagen, maar goed, wie niet?
De indiaan op de grond roept iets en meteen kijkt zijn vader op, die ziet zijn zoon bebloed op de grond liggen en zijn ogen spuwen vuur. Het lijkt me niet verstandig om nu in zicht te staan dus ik probeer me tussen de struiken te verbergen. Intussen heeft de aanvaller een teken gegeven aan de andere indianen dat ze moeten vluchten. Hij zelf rent eerst naar de indiaan toe die ik heb neergestoken en ondersteunt hem door zijn arm over zijn eigen schouder te trekken.
Als hij met zijn zoon in de struiken is verdwenen, worden er twee van onze indianen achter na gestuurd in te kijken of ze echt weggaan. Als ze terugkomen schreeuwen "onze" indianen een vreugde kreet, van de twintig aanvallers liggen er drie doden en acht bewusteloze in het gras, van onze kant is er één bewusteloze en zijn vier krijgers gewond. Wematin kijkt zoekend naar de zijkant van de open plek en roept: 'Waar heeft mijn zuster zich verborgen?'