Hoofdstuk 7: de eerste verdwijningen

De groep loopt een klein halletje in, waar eenzelfde soort deuren zitten.
Deze gaan voor hun neus automatisch open. 'Wow, dude! Het is een echt spookhuis!' roept Appie.
Hij heeft gelijk: ze staan op een klein platform waar een rij spookhuiskarretjes klaarstaan. Op elk karretje staat een wit doodshoofd.
Appie neemt een sprint en duikt het eerste karretje in. 'Ik mag eerst! Ik ben jarig!' roept hij blij.
De anderen rennen achter hem aan om een plaatsje te bemachtigen. Danny gaat pontificaal naast Appie zitten.
'Hé, dit karretje is bezet!' zegt Appie. Hij kijkt over zijn schouder om te zien waar Amber is, maar die zit al samen met Noa en haar zusje Lea in het karretje achter hem.
Nienke en Fabian nemen plaats in het derde karretje, terwijl Elise en James in het vierde karretje gaan zitten. Loren en Finn nemen samen het vijfde karretje. Ania en Kiara volgen na hen in het zesde karretje, terwijl ze elkaar even een high five geven. Sophie wordt door Benjamin mee getrokken richting het zevende karretje, maar ze begint te protesteren.
'Ik durf niet,' geeft ze eerlijk toe en kijkt met grote ogen naar alles wat voor haar neus staat.
'Geen zorgen, ik blijf bij je,' beloofd Benjamin glimlachend. 'Het is toch allemaal maar nep.'
Dit lijkt Sophie eindelijk over te halen, en ze stapt samen met Benjamin het karretje in.
Mick slaat een arm om zijn vriendinnetje Sofie heen en neemt haar mee naar het achtste karretje.
Leon, die ook net ergens in wilde stappen, grijpt plotseling pijnlijk naar zijn hoofd. 'Verdorie,' vloekt hij en doet een paar stappen terug. 'Mijn migraine is weer terug. En dat uitgerekend nu!'
Kleine Robbie legt bezorgd een hand op de schouder van zijn vriend. 'Misschien kun je beter ergens even gaan zitten en wat pijnstillers innemen,' zegt hij. 'Dan kun je teminste wat rusten. We komen toch zometeen hier weer terug.'
Leon knikt even, mompelt iets en loopt dan terug richting de woonkamer. Joyce, Patricia en Kleine Robbie zijn nu nog met z'n drieën over. Joyce heeft het er nu toch wel een beetje moeilijk mee dat ze Mick en Sofie zo blij met elkaar ziet doen. Ze kijkt onzeker naar Patricia. Ze lijkt te verwachten dat Patricia met Robbie in een karretje zal gaan en zij dan alleen moet zitten, nu Leon niet meer mee kan. Maar Kleine Robbie glimlacht lief naar de twee vriendinnen en maakt een hoofdgebaar dat zij met z'n tweeën moeten gaan. Patricia trekt een dankbare Joyce mee het negende karretje in. Robbie gaat in zijn eentje achter hen in het laatste karretje zitten.
'Smile!' zegt hij tegen de meiden en hij maakt een foto.
De karretjes beginnen te rijden. Een voor een glijden ze door een paar houten deuren die openklappen. Er staat een bord naast: verboden uit te stappen. 'Appie de vampierkiller!' gilt Appie hard als zijn karretje het spookhuis binnenglijdt.
Hij is buiten zinnen van geluk en komt half overeind, waardoor een grote vleermuis tegen zijn hoofd vliegt. Danny zit er met een bleek gezicht naast. Hij houdt zich zo stevig vast aan de beugel dat zijn knokkels wit zijn.
Het eerste wat ze zien is een skelet achter een piano. Het lijkt wel of hij degene is geweest die daarstraks onzichtbaar in de woonkamer speelde, maar dat ze hem nu ineens wel kunnen zien. Hij heeft een maf petje op en naast hem staat een skelet met een steekmuts op en een fluwelen jas aan. 'Moet je kijken, hij lijkt net op Napoleon,' zegt Benjamin voor de grap tegen Sophie, om zo haar angst een beetje weg te nemen.
Het spookhuis is als een soort gotische kerk gebouwd en de karretjes rijden onder grote stenen bogen door. Schaduwen glijden over hen heen en het licht verandert van griezelig rood naar donker... en naar stroboscoop, waardoor alles wat beweegt nog enger wordt. Ze komen langs allerlei griezelige taferelen waar levensgrote poppen in staan: een meisje dat naar een skelet in een kooi kijkt; iemand die op het punt staat het trapje naar een galg op te lopen; een gezin aan tafel met een naargeestig spook dat erboven vliegt.
Er hangt een witte mist boven de grond, waardoor het lijkt alsof de karretjes door de wolken zweven. Naast de griezeltableaus met de poppen scheert er voortdurend een grote vleermuis boven hun hoofden heen en weer, bungelt er een skelet aan een grote houten galg en zien ze in een van de nissen de afdrukken van gezichten en handen door een doek heenkomen, alsof er zombies achter zitten die zich een weg erdoorheen proberen te banen.
Regelmatig zijn de gillen van Amber, Loren, Sophie en Lea te horen als er weer iets vlak langs hen heen vliegt.
Loren klampt zich stevig vast aan Finn en ziet eruit alsof ze nooit meer los gaat laten. Ook Sophie blijft dicht tegen Benjamin aan zitten met een angstig gezicht, terwijl Elise en James samen hard lachen om alle schrik effecten en elkaars handen vast houden.
'Dracula!' roept Appie ineens hard en hij wijst naar een grote, zwarte doodskist die langzaam open gaat. Naast hem geeft Danny een zacht piepje.
'Beetje bang, Danny-ielle?' zegt Appie pesterig.
'Nee hoor,' piept Danny met een veel te hoge stem. Appie grijnst breed, want hij weet wel beter. Hij kijkt intens genietend naar de zwarte doodskist met de half geopende deksel. 'Hij komt je halen,' fluistert hij in Danny's oor. Dan draait hij zich half om. 'Zie je wel dat er vampiers zitten!' roept hij tegen de groep achter hem. Daarna gaat hij weer staan en steekt zijn beide handen omhoog. 'APPIE DE VAMPIERKILLER!' gilt hij blij.
'Ap! Kijk uit!' roept Lea plots paniekerig. Appie kan nog net bukken als er een grote pop in zwarte vodden met een grote zeis vlak langs zijn hoofd scheert. Aan de andere kant van de rails klapt een andere doodskist open, waar een zombie met zijn handen uitgestrekt uit omhoog komt. Hij komt zo dichtbij dat je zijn enge gezicht bijna kan aanraken. Sofie kruipt daarop ongeveer in Mick's oksel, en Nienke schuift iets dichter tegen Fabian aan, die beschermend een arm om haar heen slaat. Er klinkt klokkengelui en meteen daarna zeilen er een aantal monniken langs met bruine pijen aan en kappen over hun hoofd.
Loren gilt hard als er ineens iets half boven op hen valt en ze grijpt Finns hand. Het is een grote kluwen van repen stof die gedeeltelijk over het karretje valt en dan weer omhoog schiet. Loren krijgt de slappe lach, omdat ze schrok van zoiets onschuldigs. Finn knijpt even in haar hand en lacht lief naar haar.
Boven hun hoofd loopt een stenen brug waar waterspuwers op zitten die hen gemeen aankijken. Daarna maken de karretjes een bocht naar rechts en komen ze langs een groepje ronddraaiende poppen die in een soort moeras staan waar tussen de dode bomen allerlei schitterende lichtjes dansen.
'Dwaallichten,' fluistert Fabian in Nienkes oor. Het ziet er fantasie achtig uit en de ronddraaiende poppen zijn ook aangekleed als sprookjesfiguren: een elfje, Goudhaartje met prachtige lange gouden vlechten, Roodkapje, enzovoorts. Het zou een lieflijk tafereel kunnen zijn, ware het niet dat de poppen tussen oude grijze grafstenen staan, alsof ze op een begraafplaats staan te dansen.
Nienke schrikt als één van de poppen met zijn gezicht haar kant opdraait. De pop heeft een rood mutsje op en een rood jurkje aan. Maar het gezicht komt Nienke zo bekend voor...
Ze wijst naar het meisje. 'Kijk!' zegt ze tegen Fabian.
'Wat? Waar? Wat zie je? Ik zie het niet,' zegt Fabian die langs Nienke naar achter probeert te kijken, maar het karretje heeft alweer een bocht gemaakt. Er scheert nog een neppe vleermuis over hun hoofd. Daarna rijden ze door houten deuren weer langs het perron. Ze zijn bij het eindpunt.
'Nog een keer! Nog een keer!' roept Appie, maar Danny wurmt zich uit het karretje en rent terug de hal in.
'Danny is ba-hang,' pest Appie en hij loopt achter hem aan.
'Dit was zo mooi!' giechelt Noa, die samen met Amber en Lea uit het karretje stapt.
'Supermooi gemaakt,' zegt Fabian tegen Nienke. 'Maar waar wees je nou naar?'
'Zag je die ronddraaiende poppen?'
'Aan het einde,' knikt Fabian.
'Ik dacht dat ik er eentje van herkende,' legt Nienke uit. 'Een van die meisjes. Dat is toch raar?'
Fabian kijkt haar nadenkend aan. Dan begint hij ineens te lachen. 'Je probeert me bang te maken, he?' lacht hij. 'Nienke, hou daar mee op!'
Nienke lacht maar een beetje terug.
Ze weet niet zo goed wat ze verder moet zeggen. Ze heeft dat meisje al eens eerder gezien, maar ze weet niet waar. Het klinkt ook wel heel erg stom. Toch kan ze het gevoel niet kwijtraken dat het heel belangrijk is. Ze voelt dat ze het moet weten, dat ze het zich moet herinneren. Ze rilt, alsof het onheilspellende gevoel dat zich van haar meester maakt haar lichaam verkilt.
Ondertussen zijn de andere Anubis bewoners ook uit de karretjes gestapt. James en Elise praten beide enthousiast over wat ze in het spookhuis hebben gezien. Loren moet even helemaal op adem komen van alle schrik effecten van daarstraks en haalt even diep adem. Sophie is nog steeds zo geschrokken dat ze zelfs wankel op haar benen staat, waardoor Benjamin haar lichtelijk moet ondersteunen.
'Waar is Robbie?' vraagt Patricia ineens. Ze wijst naar het laatste karretje in de rij. Het is leeg.
'Hij zat toch daar?' zegt ze verbaasd.
Ze kijkt naar de rails achter het karretje, maar daar is niks te zien. 'Robbie?' roept ze.
Nienke draait zich om en kijkt naar het karretje. Er ligt iets roods half op de leuning, half op de bodem. Het is een rood sjaaltje...
Ineens weet ze weer waar ze het meisje eerder heeft gezien.
Patricia loopt het kleine halletje in en kijkt rond. 'Robbie?'
Plotseling sluiten de deuren achter haar zich. Ze schrikt zich rot en rent terug, maar de deuren willen niet meer open. 'Robbie? Robbie?' roept ze, terwijl ze met haar vuisten op het glas roffelt.
'Dit hoort er allemaal bij, hè?' jubelt Appie intussen tegen Amber. 'Wat een superspookhuis! Dit is zo cool! Dit is zo'n leuke verjaardag!'
'Cool hè?' straalt Amber. Maar als Appie haar probeert te zoenen, deinst ze achteruit.
'Appie!' snauwt ze geschrokken en ze draait zich weg, maar daar staat Danny, die haar ook probeert te zoenen.
'Ieuw, Danny!' Ze duwt hem hard weg.
Niemand heeft gezien dat Lea even een triest gezicht trekt wanneer Appie probeert om Amber te kussen.
'Taart! Taart! Taart!' roept Appie en hij rent naar de woonkamer om zijn marsepeinen-bloederige-ogen taart te halen. Danny en Lea rennen achter hem aan, op de voet gevolgd door Mick en Sofie.
'Misschien is hij daar bij Leon?' oppert Joyce en wijst weifelend naar de woonkamer.
'Ik ga anders wel even kijken,' zegt Elise en loopt samen met James de woonkamer in.
'Dit is een grap, toch?' zegt Loren. Ze kijkt ongemakkelijk naar Patricia, die duidelijk niet zo goed weet wat ze ervan moet denken.
'Geen goeie,' mompelt Patricia. Ze slaat haar armen over elkaar, alsof ze zichzelf zo kan beschermen.
Joyce ziet dat Patricia het moeilijk heeft en slaat een arm om haar heen. Ze trekt haar mee naar de grote hal. 'Hij is vast daar om je te laten schrikken. Wedden?' zegt ze troostend tegen haar beste vriendin.
Zo gauw ze in de hal zijn, vallen de tweede set deuren achter hen dicht. 'Nee hè!' roept Patricia. Haar stem is schril van frustratie.
Elise komt de grote hal weer inlopen. 'Joyce... je bedoelde dat Leon naar de woonkamer was gegaan, toch? Hij is daar nu namelijk niet meer.'
'Wat?' zegt Patricia verbaasd. 'Waar is hij nou weer naartoe dan? We zagen hem daarstraks nog de woonkamer in gaan. Hij had weer last van zijn migraine.'
'Dan zal hij misschien buiten zijn om even een luchtje te scheppen,' spreekt James, die naast Elise verschijnt. 'Dat doet hij wel vaker als hij last heeft van zijn hoofdpijn. Of hij is boven op bed gaan liggen, dat kan ook. Ik denk dat we ons niet zo druk om hem hoeven te maken. We kunnen beter eerst Robbie zoeken.'
Een gefrustreerde zucht verlaat de lippen van Patricia. Appie heeft intussen de taart naar de hal gereden. Hij houdt een groot stuk ervan voor Patricia's neus.
'Ook een stukje?' vraagt hij op zijn allerliefst. Patricia pakt het stuk uit zijn handen en plakt het zo goed en zo kwaad als het gaat terug op de taart.
'Kun je niet even wachten tot Robbie en Leon weer terug zijn?' zegt ze een beetje geïrriteerd.
Appie kijkt teleurgesteld naar zijn lege handen waar alleen nog maar een beetje slagroom aan kleeft. Terwijl hij zijn handen schoon likt alsof hij een klein hondje is, loopt Patricia richting de woonkamer. 'Was Robbie daar dan wel?' vraagt ze aan Elise en James, maar die schudden beide van nee.
Patricia kijkt nu nog ongelukkiger. 'Robbie!' roept ze hard, waarop Appie hard begint te lachen. 'Waarom lach je?' vraagt Patricia gekwetst.
'Je speelt zo goed!' lacht Appie. 'Was hij daar? Robbie!' bauwt hij haar na.
Patricia rolt met haar ogen en loopt de woonkamer in. Nienke loopt naar Amber, die met een blad vol limonadecocktails aan komt lopen.
'Heb jij de krant met de advertentie van hier?' vraagt ze.
'Nee, hoezo?' zegt Amber verbaasd, maar voordat Nienke aan haar kan uitleggen waarom ze de krant wilt hebben, steelt Kiara een glas van het dienblad.
'Hee!' roept Amber en loopt achter Kiara aan. Nienke zucht.
'Wat is er nou?' zegt Fabian laconiek.
'Ik weet waar die pop me aan doet denken: ze lijkt op dat meisje in de krant. Van die verdwenen groep,' legt Nienke uit. Ze probeert het rustig te zeggen, maar haar stem trilt toch, waardoor Fabian haar bevreemd aankijkt. 'Op de foto heeft ze een rood mutsje op en een rood sjaaltje om. En dat sjaaltje lag in het karretje van Robbie!' probeert ze Fabian te overtuigen, maar ze ziet aan zijn gezicht dat hij het maar een gek verhaal vind. Het is ook een gek verhaal, maar het is ook raar dat er in het spookhuis een pop staat die precies lijkt op een meisje die net met haar vrienden verdwenen is. Dat moeten ze dan toch in ieder geval onderzoeken? Ze kijkt achter zich, naar de gesloten deuren. Wat als Robbie nou nog in het spookhuis is? En Leon ergens buiten in het dichte gedeelte van het bos rond dwaalt? Dan zijn ze daar helemaal in hun eentje... of niet. Dat laatste idee vind Nienke helemaal eng, dus dat probeert ze maar snel uit haar hoofd te krijgen.
Patricia komt de woonkamer uitgelopen. Aan haar gezicht te zien is Robbie daar ook niet.  Nienke's ogen blijven even hangen bij haar zusje Loren en haar beste vriendin Elise. Ze twijfelt. Moet ze het hen niet vertellen van die pop? En het meisje? En het sjaaltje? Als ze nou...
'Doe maar even niet,' zegt Fabian, die ziet wat ze van plan is. Hij legt zijn hand op haar arm. Zijn hand voelt koel aan en dat maakt haar vreemd genoeg wat rustiger. Fabian heeft gelijk; nu Patricia zo overstuur is, heeft het geen zin om nog meer paniek te zaaien met zo'n raar verhaal waar ze niets van kan bewijzen.
Danny heeft intussen twee bebloede marsepeinen ogen uit de taart gepulkt en probeert Appie daarmee bang te maken door ze voor zijn gezicht te houden.
'Sorry, maar dat werkt niet,' zegt Appie met een uitgestreken gezicht. 'En het is mijn taart!' Hij pakt een van de ogen van Danny af en steekt het genietend in zijn mond. Lea lacht en pakt het andere oog die Danny vast had, waarna ze die ook op eet.
Patricia raakt alleen maar gefrustreerder doordat het de twee jongens helemaal niet lijkt te interesseren dat Robbie weg is.
James ziet het. 'Ik check onze kamer om te kijken of hij daar is, oké?' zegt hij snel tegen haar. 'Fabian? Ga je mee?'
Fabian knikt en legt even zijn voorhoofd tegen dat van Nienke, alsof hij zo wilt zeggen dat ze zich niet zo druk moet maken. Daarna loopt hij achter James aan de trap op.
De achterblijvers staan in de grote donkere hal stil voor zich uit te kijken.
Niemand weet zo goed wat hij moet doen of zeggen.
Ania slaakt plots een diepe zucht en slaat haar armen over elkaar. 'Waar maken we ons nou druk om?' vraagt ze ongeïnteresseerd. 'Robbie zit vast ergens heerlijk te luieren en Leon zit een gezellige wandeling buiten te maken. Zou ik ook wel willen.'
'Jeetje Ania,' sist Loren. 'Je ziet toch wel dat Patricia dit niet leuk vind. Wat als er echt iets met Robbie aan de hand is?'
Ania haalt slechts even haar schouders op. 'Nou en? Is hij soms van suiker? Hij komt heus wel weer boven water, hoor.'
'Wil je nou alsjeblieft je mond houden?' snauwt Patricia plots en begint zenuwachtig te ijsberen. Ania is even van haar stuk gebracht, rolt vervolgens met haar ogen en besluit dan toch maar te zwijgen.
De gespannen sfeer is duidelijk merkbaar bij iedereen, zelfs bij de altijd vrolijke Lea. Alleen Appie eet lekker door van zijn taart en schijnt immuun te zijn voor de bedrukte stemming.
'Dit is echt te gek,' zegt hij. Hij is nog steeds in de veronderstelling dat alles erbij hoort. 'Allemaal voor mij!'
'Niet alles is voor jou,' zegt Patricia bot. 'Maar ik ben jarig!' zegt Appie teleurgesteld en hij kijkt alsof zijn verjaardagsfeestje net in het water is gevallen.
Lea kijkt meteen op bij het zien van een trieste Appie en loopt naar hem toe. 'Aaaw niet verdrietig zijn op je verjaardag, Ap,' zegt ze geruststellend en pakt zijn arm vast.
Ook Amber gaat naast Appie staan. 'Maar dit hoort erbij,' zegt ze stellig tegen Patricia. 'Dat staat toch in de brief? Als de klok twaalf slaat gaat het griezelen beginnen? Dat is dit!'
'Jouw vriendje is niet weg,' bitst Patricia. Ze priemt een vinger richting Appie.
'Appie is mijn vriendje niet!' zegt Amber verbijsterd.
'Jij hebt dit geregeld!' roept Patricia boos. 'Dit is jouw schuld!'
Amber valt stil. Dan trekt ze haar neus op en loopt zonder om te kijken de trap op. Nienke wilt achter Amber aanrennen, maar Elise houdt haar tegen.
'Nienke... is er wat?' vraagt ze en kijkt haar onderzoekend aan, alsof ze door heeft dat Nienke iets dwars zit. Nienke twijfelt. Zal ze het Elise vertellen? Maar als Patricia in zo'n bui is... en ze wilt Amber ook niet alleen laten.
'Nee, er is niks,' liegt ze en geeft Elise een geruststellende glimlach. Ze trekt haar arm los en rent de trap op.
Achter haar stampt Patricia met haar voet op de grond. 'Robbie! Toe nou! Dit is echt niet leuk!'