Hoofdstuk 6: als de klok twaalf slaat, gaat het griezelen beginnen

Alle Anubis bewoners rennen de trap af, hun armen vol met cadeautjes en versieringen die ze hebben meegebracht. De klok in de gang slaat net half twaalf als ze de woonkamer in rennen en de deur goed achter hen dichtdoen. Ze hebben nog maar een half uur!
Ania deelt voor iedereen horrorgadgets uit: Mick, Leon en Kleine Robbie lopen al met een soort rare alienogen op stokjes op hun hoofd. Ze plant bij Nienke, Elise, Noa en Sofie een haarband in hun haar waar rode duivelshoorntjes aan zitten. Amber heeft al duivelshoorntjes op, met zwarte veertjes eromheen die, natuurlijk, bij de zwarte veren boa om haar nek passen.
Sophie probeert een slinger met doodshoofden op te hangen aan de grote kast die in de kamer staat, maar is helaas net te klein op erbij te kunnen. Zelfs op haar tenen staan helpt niet. Ze draait zich naar Benjamin, die ergens achter haar de tafel staat te versieren. 'Hey Benjamin,' zegt ze tegen hem. 'Kun je me even helpen? Ik kom er net niet bij.'
'Natuurlijk,' glimlacht Benjamin. Hij slaat zijn armen om haar middel en tilt haar op, zodat Sophie de versiering vast kan maken.
Joyce zet de verjaardagstaart op een klein houten tafeltje op wieltjes. 'Kijk!' roept ze blij. Ze heeft hem speciaal voor Appie laten maken en hij is heel mooi gelukt: een toren van marsepeinen ogen met bloederige kersensaus eroverheen.
Lea is inmiddels klaar met het versieren van een stoel in de kamer. Ze kijkt even om haar heen om te zien of niemand op haar aan het letten is, gaat stiekem in een hoekje zitten en pakt een schrift tevoorschijn. Ze is er net uitbundig in aan het schrijven als Kiara langs loopt met een neppe schedel. Ze kijkt voorzichtig even over de schouder van Lea om te zien wat ze aan het opschrijven is. Kiara ziet nog net hoe Lea een hartje tekent op de i van Appie's naam.
'Aha,' grinnikt Kiara ineens, wat Lea helemaal doet opschrikken. 'Is dat je dagboek?'
Lea slaat snel haar schriftje dicht en stopt hem weg. 'Nee,' liegt ze. 'Gewoon wat tekeningetjes in een schriftje.' 'Tuurlijk,' zegt Kiara zogenaamd nonchalant. 'En daarom teken je ook een hartje op de i van de naam Appie.' Lea wordt een beetje rood en kijkt nogal betrapt. 'Ja, dat was mijn dagboek,' mompelt ze. 'En voor je het gaat vragen: ja, ik vind Appie leuk. Vertel het alleen niet verder, alsjeblieft!'
Kiara leunt op de bank en kijkt Lea aan. 'Maar Lea... je weet toch dat Appie al zijn zinnen heeft gezet op je zus?'
Hun ogen glijden even af naar Amber, die met haar zoetroze jurkje en hoge hakken rond loopt met een aantal slingers. Lea zucht diep en knikt. 'Ik weet het...'

Danny en Appie staan intussen al voor de gesloten deuren van de woonkamer. Appie wiebelt op en neer van ongeduld. 'Mag ik al?' roept hij huilerig door de deur heen.
'Nog heel even!' roept Amber aan de andere kant. Door het glas van de deur zijn allerlei donkere schimmen te zien, maar omdat het glas niet helemaal doorzichtig is, kan Appie niet zien wat ze precies aan het doen zijn.
'Zo oneerlijk,' mokt hij. 'Vind je ook niet?'
Er komt geen antwoord. Als Appie zich omdraait, staat hij in een lege hal. Danny is verdwenen...
Het is doodstil in de hal en Appie kijkt om zich heen. 'Danny?' vraagt hij zachtjes.
Niks. Geen piepje van een muis, geen kraakje, niks. Appie voelt zich niet op zijn gemak. Hij bukt zich en probeert door het sleutelgat te kijken.
'Niet doen!' roept Loren meteen aan de andere kant van de deur. Appie schrikt en komt snel weer overeind. Hij legt zijn oor tegen de deur. Hij is zo ingespannen bezig dat hij niet doorheeft dat iemand achter hem dichterbij komt. Een verbrande hand strekt zich naar hem uit, komt dichter- en dichterbij....

In de woonkamer zijn ze bijna klaar. Nienke heeft de laatste slingers opgehangen en valt naast Fabian op de bank. 'Volgens mij woonde hier vroeger een poppenmaker,' zegt ze zachtjes. Fabian kijkt rond naar alle poppen in de kamer. 'Goed bedacht,' grinnikt hij.
'Nee, dat las ik,' legt Nienke uit. Ze geeft Fabian een zetje. 'Boven lag een dagboek van hem, bij ons in de kamer. Er staat een heel gek verhaal in... Ik denk over zijn zoontje. Zoals hij over hem schreef... het leek wel een vampier,' zegt ze verontschuldigend.
Fabian legt een hand op haar voorhoofd. 'Ben je besmet met het Appie-virus?' vraagt hij verbaasd.
'Echt! Hij verbrandde in het zonlicht - dat stond er!' verdedigd Nienke zich en ze duwt Fabians hand weg. 'Echt.'
'Heeft Appie even mazzel,' zegt Fabian luchtig. 'Nien, we zitten in een "spookhuis". Alles is nep!' Hij trekt Nienke even lief aan haar paardenstaart. 'Dat besef je toch wel?'
'Ja, dat weet ik ook wel,' zegt Nienke en ze lacht met Fabian mee. Hij heeft natuurlijk gelijk. Ze hebben een "spookhuis" gehuurd. Dan hoort een dagboek waarin een verhaal over een vampier staat er natuurlijk gewoon bij.
Fabian glimlacht en zijn blik valt op James, die naar Elise staat te kijken. 'Ik ben zo terug,' zegt hij tegen Nienke en wenkt James even. Ze lopen naar een uithoek van de kamer, zodat ze samen even rustig kunnen praten.
'Ik moest je nog even spreken,' fluistert Fabian. 'Over Elise.'
James slaat zijn armen over elkaar en kijkt hem aan. 'Klopt... je zei dat ik misschien toch kans had.'
Fabian knikt en controleert even of niemand mee luistert, voordat hij van wal steekt. 'Het is al een lange tijd uit tussen Elise en Matthijs. Elise ontdekte destijds dat hij een affaire met een ander meisje had. Toen heeft ze hun relatie verbroken.'
James kijkt Fabian nogal geschrokken aan, want dit nieuws had hij niet verwacht. 'Echt?' vraagt hij. 'Maar waarom heb ik daar dan niks van gemerkt?'
'Elise heeft het alleen Nienke, Loren, Amber en mij vertelt,' legt Fabian uit. 'De rest weet van niets, want ze wilde er niet een groot iets van maken. En je kent Elise. Ze weet haar emoties nou eenmaal goed te verbergen.'
'Was ze er niet verdrietig over?' vraagt James.
Fabian knikt even. 'Natuurlijk, vooral in het begin. Maar nu is ze vooral blij dat ze van hem af is. Terecht, als je het mij vraagt. Ze heeft het allemaal achter zich gelaten, dus... als ik jou was zou ik nu zeggen wat je voor haar voelt.'
James kijkt even richting Elise, die wat laatste versieringen aanbrengt bij de piano. 'Je hebt gelijk... nu is het beste moment,' knikt James. 'Wens me geluk.'
Fabian glimlacht. 'Succes.'
James haalt even diep adem, loopt naar Elise toe en tikt op haar schouder.
Ze draait zich meteen in zijn richting. 'Oh, hallo James,' glimlacht ze. 'Kom je me helpen? Dit zijn de laatste slingers. Na deze zijn we klaar.'
'Oh ja, tuurlijk,' zegt James en helpt haar snel met versieren. Terwijl ze bezig zijn schraapt hij even zijn keel. 'Elise... ik moet je iets vertellen.'
Elise kijkt hem aan, ten teken dat ze luistert, en legt de laatste versiering neer. Voordat James echter over zijn gevoelens kan vertellen, worden ze onderbroken door Amber die in haar handen klapt en tevreden de kamer rond kijkt.
'Iedereen klaar?' vraagt ze. Snel gaat iedereen met confetti en serpentines bij de deur staan.
'Sorry, wat wilde je me vertellen?' vraagt Elise zachtjes aan James. Hij zucht en geeft haar een kleine glimlach. 'Niets... gewoon dat ik heel blij ben dat we hier met z'n allen zijn.'
Elise glimlacht en knikt, voordat ze zich weer op de deur richt. James kan zichzelf wel voor zijn kop slaan. Waarom heeft hij het nou niet gezegd? Dit was zijn grote kans.
'Kom maar!' roept Amber hard, zodat Appie het kan horen. Daarna doet ze zo snel mogelijk een stel plastic vampiertanden in en gaat met haar handen als klauwen boven haar hoofd voor de deur staan.
Maar Appie komt niet. Amber kijkt over haar schouder naar de anderen.
Ineens gilt Appie aan de andere kant van de deur. Amber is binnen een tel bij de deur en trekt hem open. Appie staat met een van angst vertrokken gezicht in de deuropening. Naast hem staat Danny met een grote grijns. Hij zwaait met een verbrande nephand.
'Twee-twee,' pest hij triomfantelijk.
'Wje mafgh kwomen!' zegt Amber bijna onverstaanbaar door haar nepgebit en ze lacht haar puntige tanden bloot. Maar daar schrikt Appie niet van. Hij is weer hersteld van de schrik en rent zo snel zijn benen hem kunnen dragen langs Amber naar binnen. 'GEFELICITEERD!! SUPERAPPIE!!' gilt iedereen door elkaar heen. Leon en Finn laten een groot confettipistool knallen, waardoor een regen van confetti op Appie neer daalt. Noa, Sofie en Lea gooien rijstsnoepjes naar hem, terwijl Patricia en Robbie een paar ballonnen laten knallen voor het extra-horror-schrikeffect. Danny komt ook de kamer binnen. Hij krijgt van Ania een gigantische plastic bril met een geel montuur in zijn haren geduwd.
Daarna grijpt hij meteen zijn kans bij Amber. 'Hoe zoent dat?' vraagt hij en wijst op haar Draculatanden.
Amber duwt hem weg en gooit een paar serpentines over Appie heen, die met stralende ogen naar alle versieringen, de pakjes en de prachtige taart kijkt.
'Is dit allemaal voor mij?' vraagt hij zielsgelukkig. Hij spreid zijn armen en probeert hen allemaal tegelijkertijd te omhelzen, waardoor de hele groep bijna in de taart valt. 'Jullie zijn mijn aller-aller-aller-allerliefste beste fantastische vrienden!' gilt hij blij. Daarna richt hij zijn aandacht op de cadeautjestafel. 'Voor mij, voor mij, voor mij?' roept hij blij en graait ruw een pakje van de stapel.
'Voorzichtig!' roept Mick ineens.
'Is het breekbaar?' vraagt Appie die naar het rechthoekige pakje in zijn handen kijkt. Er zit een knalrood papier omheen en een gele strik.
'Euh, ja... zoiets,' zegt Mick geheimzinnig. Appies glimlach wordt nu nog breder. Het lijkt wel of zijn hele gezicht van oor tot oor in tweeën splijt, terwijl hij driftig de gele strik op de grond gooit en dan de rode verpakking eraf scheurt.
'Explosiekauwgum!' roept hij blij. Hij trekt zo snel hij kan de verpakking open en steekt een stuk kauwgom in zijn mond. De anderen kijken hem afwachtend aan. Dan haalt Appie het zachte stukje kauwgom uit zijn mond. Hij gooit het met een snelle armbeweging voor Danny neer, waar het met rook en een lichtflits explodeert. Danny schrikt zo erg, dat hij voor de tweede keer vandaag in Elise's armen springt, maar die laat hem ogenblikkelijk als een zoutzak op de grond vallen.
'Drie-twee!' roept Appie enthousiast. 'Drie-twee!' Hij steekt zijn tong uit naar Danny die verbouwereerd op de grond zit.
'Stelletje suffers,' lacht Loren.
BONG! BONG!
De klok in de hal begint ineens te slaan. BONG! BONG! BONG!
'Twaalf uur,' piept Lea, die zich plotseling niet meer durft te bewegen.
'Spookuur,' spreekt Appie op geheimzinnige toon. Hij zegt het heel zachtjes, alsof de muren het anders zullen horen en hij iets zou wekken wat hij liever laat slapen.
Er gebeurt nog niks.
BONG! BONG!
Acht keer, negen keer...
BONG! BONG!
Tien keer, elf keer....
BONG!
Na de twaalfde slag daalt er een diepe stilte neer over het huis. Niemand zegt iets en niemand beweegt. Nienke houdt haar adem in. Er gaan tien seconden voorbij.... twintig.... een halve minuut....
Gebeurt er nog iets? Of is het alleen maar om hen bang te-
BAM! BAM! BAM! BAM! BAM! BAM! Achter elkaar klappen de luiken voor de ramen van de woonkamer dicht. Zowel Amber als Sophie gillen boven het geraas uit, en ook Danny laat een raar gepiep horen.
'Vier-twee, vier-twee!' roept Appie die op en neer springt van enthousiasme. Hij schijnt het allemaal reuzespannend te vinden.
'Hou nou toch eens daarover op,' sist James geïrriteerd naar hem en pakt onbewust de hand van Elise vast. Als het laatste luik dicht is geklapt, staan ze in het pikkedonker. Noa en Sofie giechelen zenuwachtig.
Maar ze hebben nauwelijks tijd om adem te halen, want ineens springt de haard aan en ook de kaarsen op de piano ontbranden spontaan. Een spookachtig muziekje vult de ruimte. De piano die het daarstraks niet deed, speelt nu een melodietje. De toetsen gaan op en neer, alsof ze door onzichtbare vingers worden ingedrukt.
Loren, die dichtbij de piano stond, slaakt een gil van schrik en rent meteen naar Finn toe, waarna hij beschermend zijn armen om haar heen slaat. De vlammen in de haard werpen spookachtige schaduwen over hun gezichten.
Appie kijkt gefascineerd naar de toetsen van de piano. 'De vampiers worden wakker,' zegt hij nadenkend.
'Ap! Doe niet zo eng!' roept Amber, die eruit ziet alsof ze er een miljoen voor over heeft om op dit moment in een beautysalon een chocoladepeeling te krijgen. Maar Appie trekt zich er niks van aan en fantaseerd lekker door. 'Daarom gaan de luiken dicht,' legt hij met een spookachtige stem uit. 'Ze kunnen niet tegen licht.'
Nienke voelt een rilling door haar hele lijf gaan als ze Appie dat hoort zeggen. Ze kijkt een beetje angstig naar de ramen waar grote houten luiken voor zitten. Stel dat Appie gelijk heeft? Dan zitten ze nu als ratten in de val, want er komt geen straaltje zonlicht meer door het hout heen. Ze schudt even met haar hoofd om die gekke gedachte kwijt te raken. Ze moet onthouden wat Fabian tegen haar heeft gezegd: dat het een "spookhuis" was. Natuurlijk "spookte" het in een spookhuis.
De piano houdt er even abrupt mee op als dat hij begonnen was. Vanuit de hal weerklinkt er andere muziek. Het is van die muziek die je hoort bij een ouderwetse draaimolen met geschilderde paarden en koetsjes.
Appie loopt nieuwsgierig naar de gesloten deuren die voor zijn neus met kracht openklappen. De muziek spoelt over hen heen: belletjes, getrommel, precies zoals bij een draaiorgel. Appie spied voorzichtig de hal in. Dan draait hij zich om naar de anderen. Zijn ogen glinsteren en hij wenkt dat ze hem moeten volgen.
Behoedzaam lopen ze achter Appie aan de hal in. De grote deuren, die daarnet nog op slot zaten, staan nu open. Nienke kijkt nog even naar het vlindermeisje dat er zo echt uitziet. Fabian lacht zachtjes en trekt haar dan mee de deuren door.