Hoofdstuk 4: de kamers

James loopt met zijn koffer over de houten vloer. De planken kraken gewoon onder zijn voeten bij iedere stap die hij zet. Hij kijkt even om zich heen en gaat dan een van de kamers in. Hij is alleen niet leeg, zoals hij had verwacht, maar wordt al in gebruik genomen door Fabian en Mick.
'Oh,' zegt hij en laat zijn hand op de deurklink rusten. 'Sorry, ik kijk nog wel even verder.'
'Nee joh, kom er gerust bij,' zegt Fabian. 'Er is nog een heel bed vrij in deze kamer en er is ruimte genoeg.'
James glimlacht. 'Dankje,' zegt hij oprecht en kijkt even achterom. Hij ziet hoe de andere Anubis bewoners snel allemaal in groepjes van drie of vier een kamer in rennen. Zijn ogen zoeken automatisch naar Elise, maar die is nergens te bekennen. James neemt aan dat ze al ergens een kamer heeft gevonden en sluit dan ook de deur achter hem.
De slaapkamer is redelijk groot, maar helaas ook erg donker. In de rechterhoek staat een donkergroene leren stoel met een antieke bruine lamp ernaast. Het hoofdeinde en voeteneinde van de bedden zijn gemaakt van ijzer en kraken een beetje als de jongens hun koffers op de bedden leggen. Het beddengoed heeft dezelfde donkergroene kleur als de stoel en bestaat uit een sierlijk lijn patroon. Aan de linkerkant van de kamer staat een donkere houten kledingkast met een dressoir ernaast. Vlak tegenover het bed van James staat ook nog een oude spiegel.
Fabian en Mick zijn intussen al begonnen met het uitpakken van hun koffers. Die van Fabian zit half vol met allemaal boeken over verschillende onderwerpen.
'Je kon het weer eens niet laten hè, studiebol?' plaagt Mick als hij het ziet.
Fabian werpt even een blik op de koffer van Mick, die vol zit met sport spullen. 'En jij ook niet, zo te zien,' grijnst Fabian en schudt lachend zijn hoofd.
James grinnikt even en klapt zijn eigen koffer open. Meteen vallen er allemaal spullen uit, alleen niet de spullen die hij verwacht had.
'Typisch...' mompelt hij in zichzelf.
'Wat is er? Hulp nodig?' vraagt Fabian aan hem.
James schudt zijn hoofd. 'Nee, het lukt wel. Ik ben er alleen zojuist achter gekomen dat ik de koffer van Loren heb, en niet die van mezelf.'
'Oh oh,' lacht Mick. 'Dan zal Loren daar zometeen ook wel achter komen.'
James grinnikt. 'Dat weet ik wel zeker. Ik geef het 5 minuten.' Hij ploft neer op zijn bed. 'Maar vertel eens... hoe is het met jullie liefdesleven?'
'Kan niet beter!' glundert Mick en gooit de bal die hij in zijn handen heeft omhoog, waarna hij hem weer vangt. 'Ik en Sofie zijn nu al een tijdje samen. Hoe zit het met jou, Fabian? Nog steeds alles goed tussen jou en Nienke?'
Fabian lacht een beetje ongemakkelijk, niet gewend om over dit soort dingen te spreken, maar knikt. 'Ja,' antwoord hij. 'Nienke en ik zijn nog steeds gelukkig samen.'
Om de aandacht snel bij hem vandaan te krijgen draait hij zich richting James. 'En jij, James? Heb jij al iemand op het oog?'
James haalt zo nonchalant mogelijk zijn schouders op. 'Ik ben gewoon single,' vertelt hij. 'Maar in alle eerlijkheid... ja, ik heb iemand op het oog.'
Mick's aandacht voor de bal is nu helemaal weg en hij leunt grijnzend naar voren. 'Vertel, wie?'
James' blik glijd van Mick naar Fabian, die hem beide nieuwsgierig aankijken.
Hij zucht diep. 'Het is Elise,' geeft hij dan uiteindelijk toe. 'Ik vind haar al een langere tijd leuk. Maar ik maak sowieso geen schijn van kans. Ze heeft Mathijs al als vriendje en ik wil hun relatie niet verpesten.'
Mick's gezicht vertrekt even. 'Auw...pijnlijk,' zegt hij en richt dan zijn aandacht weer op de bal.
James zucht en kijkt naar beneden. Daardoor ziet hij niet dat Fabian een beetje ongemakkelijk heen en weer beweegt op het bed, alsof hij graag iets wilt vertellen maar zich probeert in te houden.
'James?' zegt hij dan uiteindelijk. 'Kan ik je straks even alleen spreken? Onder vier ogen?'
James trekt even een wenkbrauw op, maar knikt dan. 'Natuurlijk. Hoezo?' Fabian glimlacht even. 'Je zult wel zien....'

Amber, Nienke en Elise zijn inmiddels eindelijk boven aan de trap, waar een lange gang begint die helemaal betimmerd is met een houten lambrisering. Door de hoge ramen schijnt het zonlicht de gang in, waardoor Nienke het meteen een stuk minder eng vind. Maar ze kan zich nu al indenken hoe spookachtig het vannacht in het donker zal zijn. Ze hoopt op een toilet dicht bij hun kamer, want ze moet er niet aan denken om 's nachts in haar eentje door deze hele gang te lopen op zoek naar een wc.
Ze trekt samen met Elise en Loren, die zich intussen ook bij de groep gevoegd heeft, de koffer van Amber over de houten vloer. Hij is topzwaar en kiept steeds van zijn wieltjes. Ze worstelen met z'n drieën om het ding weer recht te krijgen.
'Zit er soms een heel assortiment aan bakstenen in?' steunt Elise.
'Natuurlijk niet,' snibt Amber, die de eerste deur in de gang openduwt. Meteen klinkt Kiara's stem: 'Bezet!' en de deur wordt van de andere kant dicht geduwd.
Amber kijkt teleurgesteld en loopt naar de volgende deur. Maar ze heeft de klink nog niet eens aangeraakt, of Leons stem klinkt al door de deur heen: 'Bezet!'
Amber trekt een pruillip en wilt de volgende deur openduwen. 'Be-'
'Bezet!' roept Amber meteen. 'Ja, dat weet ik nu wel!'
Appie trekt de deur open en grijnst breed. 'Maar eeehm, je mag wel bij mij slapen,' zegt hij flirterig.
Meteen steekt Danny zijn hoofd ook om de hoek van de deur. 'Of bij mij.'
Amber duwt geïrriteerd hun beide hoofden weer naar binnen en steekt haar neus in de lucht. 'Vooral geen plekje overlaten voor Amber!' zegt ze en trekt snel de deur dicht.
'Arme jongens,' fluistert Loren lachend tegen Nienke en Elise.
Amber loopt nors naar de laatste deur in de gang. 'En nu?' zegt ze tegen hen. 'Ik heb het allemaal weer geregeld en waar moeten wij straks slapen? In de bezemkast? Of in een doodskist? Dat vind Appie toch zo leuk? Als beroemde vampierkiller!' Ze duwt de laatste deur open en geeft een gil. 'Meiden! Meiden!' roept ze opgewonden. 'Kom kijken!'
Ze wenkt Nienke, Elise en Loren met een blij gezicht. Die trekken de topzware tas zo snel mogelijk achter zich aan en volgen Amber de kamer in. Op de drempel blijven ze van verwondering staan. De mond van Loren valt open en Elise is helemaal sprakeloos. 'Wauw...' glimlacht Nieke. 'Dit is de mooiste kamer van de allemaal!'
De kamer is sprookjesachtig mooi. De muren zijn zachtroze geschilderd en tegen de muur staan twee grote ouderwetse hemelbedden. De hoofdeindes hebben kunstige gietijzeren krullen en doorzichtige witte viole gordijnen hangen als bruidssluiers neer.
'Dit is geweldig!' piept Amber blij. Ze trekt de koffer uit de handen van Nienke, Elise en Loren en plant die aan het voeteneinde van een van de bedden. Loren zet ook haar koffer bij datzelfde bed en Elise legt hem op de andere.
Nienke kijkt intussen verder rond. De hele kamer staat vol met kleine snuisterijtjes. In de hoek staat een teer houten stoeltje dat met een fijn borduursel van kleine roze roosjes is bekleed. Het staat naast een kersenhouten tafeltje waar een schattig porseleinen poppenserviesje op staat dat zo klein is dat Nienkes pink niet eens door het oortje van het theepotje past. Ze vraagt zich af van wie dit huis ooit is geweest. Het is met zoveel zorg en detail ingericht.
Het is in ieder geval iemand die iets met poppen heeft, denkt Nienke als ze in een inbouwkast een heel rijtje poppen ziet zitten. Het is een indiaantje, een cowboy, een ridder en een prinses. Ze pakt de ridder op en duwt het vizier van het helmpje open. Een paar zwarte knopenogen kijken haar serieus aan. Het riddertje heeft een echt maliënkolder van miniatuurringetjes aan en op zijn schild prijkt een wapen waar een helm en een antilope op zijn geschilderd. Zou iemand dat helemaal met de hand gemaakt hebben?
'Dit meen je niet!' roept Loren plotseling, waardoor Nienke wordt opgeschrikt uit haar gedachten.
'Wat is er?' vraagt Elise aan haar.
'Ik heb de koffer van James,' zucht Loren. 'Dat krijg je ervan als je identieke koffers koopt. Weet iemand op welke kamer hij slaapt?.'
Elise denkt even na. 'Geen idee, maar misschien zit hij bij Fabian. Wacht, laat mij maar even.' Ze staat op van het bed en loopt de gang op. 'Oh ja, en pas op voor je oren,' voegt ze er nog even grinnikend aan toe. Elise haalt diep adem en zet haar handen als een soort toeter voor haar mond.
'FAAB!' roept ze zo hard door de gang dat het zelfs tot helemaal beneden te horen is. Na een paar seconden gaat een deur van een van de kamers open en stapt Fabian naar buiten toe.
'Elise?' vraagt hij nieuwsgierig.
'Hey Faab.'
Fabian schudt lachend zijn hoofd. 'Ik hoop toch niet dat je door het hele huis hebt staan roepen omdat je alleen maar hoi wilde zeggen, hè?'
Elise grinnikt. 'Nee. Is James toevallig bij jullie? Loren heeft zijn koffer namelijk hier.' Ze wijst met haar hoofd naar Loren, die op dat moment naar buiten komt lopen met de koffer van James.
'Ah ja, daar waren wij ook al achter,' lacht Fabian. 'Wacht, ik haal hem wel even.'

Terwijl Elise en Loren bezig zijn wordt Nienke steeds nieuwsgieriger naar de oorspronkelijke bewoners van het grote huis. Haar oog valt op een rijtje boeken in de kast en ze glijdt met haar vinger langs de ruggen.
De sprookjes van Grimm, Pinokkio, Alice in Wonderland....
Tussen de kinderboeken steekt een klein leren boekje zonder titel. Ze trekt het tussen de andere boeken vandaan. Op de kaft staat ook niets, dus slaat ze het open. Meteen is de muffe lucht van oud papier te ruiken.
Manus Collodi, 1972 staat er in een keurig handschrift op het schutblad. Nienke twijfelt. Het is duidelijk een dagboek, van ene Manus Collodi. Mag ze dat wel zomaar lezen?
Maar haar nieuwsgierigheid wint het en ze slaat het dagboek open. Haar ogen glijden over de letters. Het is inderdaad een dagboek, maar er staan ook ontwerpen in van poppen. Manus Collodi was dus een poppenmaker! Nienke glimlacht. Dat verklaart natuurlijk alle poppen in het huis.
Ze kijkt weer naar het schutblad. 1972. Meer dan vijfendertig jaar geleden. Nienke vraagt zich af of deze Manus Collodi nog leeft.
Arghus wil niet meer met de poppen spelen die ik voor hem maak, leest ze ineens. Haar interesse is gewekt en ze bladert snel verder.
Ik had hem nooit moeten laten gaan. Ik had moeten weten dat ze hem niet echt zouden accepteren. Wat er gebeurt is, is zo verschrikkelijk dat ik het bijna niet kan opschrijven. Ik schaam me diep dat ik hem niet heb kunnen beschermen. Maar ik dacht dat er geen kwaad in school om hem met de kinderen van het dorp te laten spelen zolang de zon nog niet op was. Hij wilde zo graag naar buiten.... Ik had natuurlijk beter moeten weten toen ze vroegen of hij buiten mocht komen spelen, ik had moeten weten dat ze iets anders met hem van plan waren. Ze wisten waarschijnlijk niet hoe erg het voor Arghus was wat ze met hem hebben gedaan. Ze hebben hem aan een boom vastgebonden en zijn toen weggelopen. Een meisje uit het dorp vond hem pas toen de zon al op was. Ze heeft hem bevrijd en terug naar mij gebracht. Arghus was er vreselijk aan toe, zijn gezicht en zijn handen waren helemaal verbrand. Die zullen nooit meer helemaal genezen...
'Amber!' roept plots de stem van Elise. 'Wat is dat? Wat ben je aan het doen?'
Nienke komt weer terug op aarde, terug in de roze kamer. Ze draait zich om en ziet dat Elise en Loren inmiddels weer terug zijn. Ze kijken beiden redelijk geschokt naar Amber, die een pak zout in haar handen heeft waar ze een cirkel mee om de hemelbedden strooit.
'Zout,' antwoord Amber. 'Voor de geesten.'
Nienke klapt het dagboek dicht en legt het terug op de plank. Ze ziet nu pas dat Amber grote bossen knoflook aan de spijlen van de bedden heeft gebonden. Op de witte sprei van het linker bed ligt de bekende kruimeldief die Amber ook altijd bij zich heeft gehad toen ze in het Huis Anubis naar de zolder gingen. Elise slaat haar hand tegen haar voorhoofd en rolt met haar ogen. Ze pakt de kruimeldief op en doet hem aan. Ze wilt het zout gaan opzuigen, maar Amber grist meteen het ding uit haar handen en doet hem snel weer uit. 'Niet doen!' fluistert ze en kijkt schichtig om zich heen. 'Anders weten ze dat we die hebben.'
Elise kijkt ongelovig naar Amber. Wie zijn "ze"? De spoken in het huis? Ze besluit het maar niet te vragen.
Ze schrikt even op als Loren haar plots aanstoot en grijnzend aankijkt. 'Wat?' vraagt Elise verward.
'Je weet heel goed wat,' antwoord Loren grinnikend. 'Jij en James hadden wel even een momentje net, niet?'
Amber kijkt meteen op als ze dat hoort en begint te giechelen. 'Oooh hebben Nien en ik iets gemist?'
Elise begint lichtelijk te blozen. 'Nee,' zegt ze snel en ploft neer op het bed. 'Er is niets gebeurt.'
'Je bedoelt dat er NOG niets gebeurt is,' plaagt Loren en grijnst. 'Ik ben heus niet blind hoor. Ik zie de manier waarop jullie naar elkaar kijken. Geef maar toe: je vind hem leuk!'
Elise pakt snel een boek uit haar koffer en houdt die zowat voor haar gezicht. 'Ik weet niet waar je het over hebt,' zegt ze zo luchtig mogelijk, maar probeert ondertussen zo goed als het kan haar rode wangen te verbergen.