Ik kom aan bij de ingang van het bos en zie dat Daan en Sander er al staan. Die hebben er vast heel veel zin in, maar de meiden zijn er nog niet. 'Hey jongens, ik ben er!' zeg ik en ze kijken me met grote ogen aan. 'Wat heb jij veel spullen in je tas zitten. Ik daarentegen heb alleen maar een tent, een slaapzak en een zaklamp in mijn tas.' zegt Daan verontwaardigd. Ik grinnik om de reactie van Daan en wil er wat op zeggen, maar dan horen we de meisjes aankomen.

'Hey jongens, wij zijn er ook!' zegt Ankita hijgend. 'Hebben jullie gerend?' vraagt Sander aan hun. 'Ja, we waren misschien iets te laat vertrokken?' zegt Marleen, maar het komt er meer vragend uit. 'Kunnen we gaan?' vraagt Sander dan haastig. Waarom heeft hij ineens haast? Hij heeft er zelf voor gekozen om nu te gaan en niet morgen. 'Waarom zo'n haast, San?' vraag ik verbaasd en ik zie hem in zichzelf lachen. 'Ik heb er gewoon heel veel zin in.' lacht hij en ik rol met mijn ogen. 'Kom, dan gaan we nu!' commandeert hij en zet een stap naar voren. We volgen hem meteen en al gauw zitten we diep in het bos. De bomen zijn hier aardig hoog en af en toe scheren groepjes vleermuizen over onze hoofd.

De meisjes rillen bij het zien van de vleermuizen en zetten snel een stapje voort. Ze houden elkaar vast, je kan dus merken dat ze bang zijn voor de vleermuizen.

We lopen langs een beekje dat langs het pad loopt. Ik merk op dat we een heuvel op lopen en even later stuiten we op een probleem. Het pad houdt op!