Ineens word ik vast gepakt en aan de kant geduwd, waardoor ik op mijn rug rol. Ik kijk oog in oog met de rode ogen van het monster. Het monster kijkt me niet langer dan 10 seconde aan en richt zich dan op Sander. Ik sta vlug op en zie hoe het monster bovenop Sander duikt. Snel loop ik naar het raam toe, maar Sander grijpt mijn enkel vast en ik val voorover. Ik val op de grond, waardoor de vloer breekt en ik val terug beneden op de vloer van de begane grond. Sander en Daan kan ik niet meer redden, want die zullen mij natuurlijk dan proberen te bijten. Ik ren als een bezetenen naar buiten en zoek naar de meisjes, die gelukkig onderaan het raam zijn blijven staan wachten. 'Kom op, meiden! We moeten hier zo snel mogelijk weg.' zeg ik en pak hun beide bij hun arm beet, waarna ik ze mee sleur. 'Maar Daan en Sander dan?' vragen ze tegelijkertijd. 'Die vallen niet meer te redden. Kop op meiden!' Ik sleur ze verder mee en we rennen het bos in, maar we weten niet of we nou dieper het bos in gaan.

Na zeker een half uur te hebben gerend komen we aan op een open plek in het bos. De lucht is hier helderblauw en er is geen wolkje aan de lucht te zien. 'Sean! Daan! Sander! Ankita! Marleen!' horen we plots 8 stemmen tegelijkertijd roepen. Meteen herkennen we de stemmen. onze ouders! 'Pap! Mam!' roepen we terug en we beginnen in alle haast weer te rennen, terwijl we blijven roepen.

'Daar, daar staan ze!' roept Ankita vrolijk uit en begint nog harder te rennen. Ankita en Marleen vallen hun ouders in de armen. Mijn ouders bespringen me zowat, waarvan ik schrik en wil weg duiken. Natuurlijk vallen ze bovenop mij en ik word zowat geplet door het gewicht van mijn ouders samen. 'Waar zijn Daan en Sander?' hoor ik de ouders van Daan en Sander vragen. 'Pap! Mam! Ga van me af, jullie pletten me zowat.' Ze gaan langzaam en voorzichtig van mij af en ik kom overeind. Ik begin alles te vertellen van begin tot eind, Ankita en Marleen vertellen hun ouders hun eigen verhaal.

'Pap! Mam!' horen we plots achter ons. We draaien ons om en zien Daan en Sander aankomen rennen. O nee, zij worden verbrand door de zon! Ik moet hen tegenhouden voordat ze in de zon komen. Meteen ren ik op hun af, maar ze rennen gewoon door. 'Stooop!'gil ik en meteen stoppen ze, maar staan al in de zon. 'Zeg, Sean! Wat doe jij raar. Waarom wou je ons nou in hemelsnaam tegenhouden?' vragen ze tegelijkertijd. Ik kijk hun verwart aan, waarna ik achter mijn oren krab. Hoe kan dit? Ik heb hun overduidelijk als vampieren in het boerderij huis gezien. 'I- ik sna- snap hier hele-.' 'Sean, heeft jullie gezien als vampieren. Hij was bij het boerderij.' Meteen kijken alle volwassene mij boos en woest aan. Boos kijk ik naar Marleen, die me schouderophalend aankijkt. 'Sorry Sean, maar je moet niet alles verbergen.' zegt ze en er kruipt een glimlach op mijn mond. 'Je hebt gelijk, maar laten we alsjeblieft over dat huis stoppen met praten. Ik krijg daar de relingen van en dat gebeurtenis krijg ik nooit meer uit mijn hoofd. Het liefst wil ik nu naar huis, waar we veilig zijn.' zeg ik en ril. 'Jij hebt dus je lesje geleerd.' zegt mijn vader plechtig. Ik kijk hem even raar aan, maar besteed er verder geen aandacht aan en vertel mijn gebeurtenis in het huis in geuren en kleuren aan Daan en Sander. Ze beginnen er hartelijk om te lachen en we lopen naar het huis van Marleen en Ankita.

Eind goed, al goed!

Dit is al het einde van het boek. Ik hoop dat jullie hiervan hebben genoten en goed geschrokken zijn 😁 (Dat is ook de bedoeling van het boek) Laat gerust een reactie achter in de comments, wat je er van vondt.

Groetjes,

Rosanne_0509_