Het ging zo veel beter

waar ik eerst ruim een week depressief was, met tussendoor 1 of 2 dagen dat ik niet depressief was

was het nu andersom. Was ik een hele week en een keer zelfs anderhalve week niet depressief, en dan 1 of 2 dagen en dan weer een week niet.

het ging beter

ik klom omhoog

om dan maar een klein stukje terug te vallen

maar nu

ik was niet een week niet meer depressief

ik was twee dagen niet depressief

vanochtend was ik een beetje depressief

nu vecht ik om niet zwaar depressief te worden

ik vecht

maar waarom?

omdat het moet

maar ik wil opgeven

ik wil mijn bed in duiken

en er niet meer uit komen

het ging zo veel beter

tot nu

ik wil opgeven

alleen dan zal ik nog verder vallen

dan zal het nog moeilijker worden

ik wil opgeven

maar het mag niet

ik wil opgeven

maar ik kan niet

ik moet vechten

ik zal vechten

ik wil mijn bed in

me afzonderen

maar dan wordt het alleen maar erger

ik ga trainen vanavond

ook al zegt de depressie

nee niet doen

zonder je af en ga je bed in

ik zal gaan trainen

al zal ik moeten vecht om te gaan

ik zal leuke dingen doen,

afleiding zoeken

al moet ik mezelf dwingen

ik zal vechten

ook al wil ik niet

de hoop is weg gedreven

het anker is los geslagen

maar ik zal doorgaan

want ergens

ergens heel diep van binnen

weet ik dat deze gedachtes liegen

dat het anker niet weg is

dat de hoop er nog is

ergens achter deze donkere woorden

is de hoop

ik weet het,

als zit het heel ver weg

moet ik heel ver zoeken in mijn verstand

om het te vinden

maar ik weet heel zwak dat het er is

en dus zal ik vechten