Ik check alles nog een keer en knik goedkeurend. Alles zit er in! Ik veeg wat zweet van mijn hoofd met de rug van mijn hand en kijk dan vervolgens op mijn telefoon om te zien hoe laat het is. Wow, het is al 13:35 uur!

Met een zucht pak ik de 2 tassen en til ze op. Ik zet ze naast mijn bed en zet ze per ongeluk op mijn voeten.

'Dit meen je ook, slimpie dat ik er ben.' mompel ik meer tegen mezelf. Ik pak de 2 tassen opnieuw beet en til ze op. Nu zet ik ze niet op mijn voeten, maar juist naast mijn voeten. Dan pak ik mijn koffers en til ze op. Ik zet ze naast de 2 tassen neer en laat me dan op het bed vallen.

Meteen sluit ik mijn ogen en voel me opgeslokt worden door het duister. Ik ben zo moe, dat ik als een blok in slaap val.

O O O

*Triiiiiiing!!! Triiiiiiing!!!*

Ik schiet van schrik overeind en meteen ren ik naar beneden. Stiekem gluur ik via het deurraam naar buiten en zie een jongen voor de deur. Ik herken de persoon niet meteen. Met een duf hoofd open ik de deur.

'Hey Viviane, ken je me nog?' antwoord de jongen voor me. Met mijn slaperige hoofd probeer ik na te denken, maar ik kom niet echt op een naam. Zo ben ik nou eenmaal op zaterdagen, dat ik nooit kan denken met een slaperige hoofd en ik schud mijn hoofd.

'Ik ben het, Bobbie!' zegt de jongen en herken hem dan weer. Hij had Laura meegenomen naar zijn huis en sinds dat ik het laatst hem heb getroost zijn we vrienden.

'Sorry, maar ik ben erg slaperig Bob. Ik heb als het ware een bord voor me kop. Waarvoor kwam je eigenlijk?' vraag ik geeuwend.

'Ik wou met jou koffie drinken, maar ik geloof dat je daar geen tijd voor hebt.' vertelt Bobbie grinnikend.

'Tuurlijk wel, kom binnen.' zeg ik en zet een stap opzij, zodat hij naar binnen kan stappen. Hij stapt naar binnen en bekijkt mijn huis met grote ogen.

Snel sluit ik de voordeur en leid Bobbie naar de woonkamer. Hij neemt plaats op de bank en ik ga naast hem zitten.

'Wat wil je drinken?' vraag ik aan hem.

'Koffie.' antwoord hij.

'Heb je liever melk en suiker erbij?'

'Nee, ik drink alleen zwarte koffie.' zegt hij grinnikend.

'Dan ga ik het maken.' zeg ik met een lieve glimlach. Ik sta op en loop naar de keuken toe, waar ik de koffieapparaat aanzet.

Terwijl ik bezig ben voel ik me erg bekeken. Ik kijk achter me, maar zie Bobbie niet in de keuken staan. Hij zit in de woonkamer de hele kamer te bestuderen. Vreemd, waarom voelde ik me dan bekeken?