'Kom volg mij.' stelt Bobbie voor.

Ik draai me om en zie dat Bobbie voor me uit loopt. Snel volg ik hem en hoop dat het niet al te lang gaat duren.

Even later houdt hij voor mij de deur naar de woonkamer open. Zodra ik langs hem heen loop bekijk ik hem van top tot teen. Hij draagt een zwarte spijkerbroek met daarop een rood t-shirt, waarop een afbeelding staat met zijn naam.

Dan kijkje naar zijn gezicht en onverwachts zie ik hem mij bekijken. Ik sla zijn ogen over en blijk zijn haar.

Hij heeft zwart haar wat mooi naar achteren is gekamd. Ook heeft hij er een scheiding in zitten, wat hem op zich goed staat.

'Zoek een plekje, ik haal Laura er even bij.' zegt Bobbie en verlaat de kamer.

Ik bekijk de grote woonkamer die heel luxe is ingericht. Er staan twee grote banken voor een enorme tv, flinke hoge boekenkasten en een enorme open keuken met een kookeiland. Snel neem ik maar plats op een van de twee banken.

Niet lang daarna komt Bobbie met Laura aan lopen. Laura loopt er stijfjes bij, maar als ze mij ziet zitten vliegt ze om mijn hals. Ik hou haar stevig vast en merk op dat ze snikt. Ach, gossie! Ze is helemaal van slag. Ze klampt zich aan mij vast, bang dat ze me kwijt raakt.

'Lau, het is goed.' zeg ik sussend.

Ze snikt nog een paar keer en haalt dan haar gezicht ui mijn t-shirt, die nu helemaal nat is. Het is helemaal nat gehuild door Laura, maar dat maakt me niet zo veel uit.

'Moet je mij niet vertellen waarom je haar hebt ontvoerd?'

'Ja, het heeft te maken met liefde.' begint hij en verwarrend kijk ik hem met een schuin oog aan.

'Ik zag jou met haar lopen en ik was als liefde op het eerste gezicht verliefd op jou.' verteld hij verder.

'Op wie, als ik het mag vragen?' vraag ik.

'Op jou.' snikt Laura en ik kijk haar even aan.

'Maar ik heb al iemand!' schreeuw ik een beetje boos en kijk Bobbie aan.

'Ja, I know! Sorry, dit was super stom van mij. Ik kon wel in de bak belanden, als jij de politie had gebeld!' snikt hij en begint te huilen.

Ik kijk Laura aan, niet wetend wat ik hier mee aan moet. Ze duwt me naar hem toe en ik leg maar een hand op zijn schouders.

'Het spijt me, ga maar naar huis.' snikt hij en ik wenk Laura naar me toe.

'We willen jou zo niet achterlaten, kom hier.' zeg ik en open mijn armen. Meteen springt hij op en laat zich in mijn armen vallen. Ik hoop nu maar een ding, dat ik hem kan troosten.