Ik zet mijn fiets op zijn standaard en sluit het slot, door mijn fietssleutel om te draaien en er uit te halen. Met trillende handen stop ik mijn sleutel in mijn broekzak.

Opeens vliegt de deur open en mijn hart gaat harder te keer. In de deuropening komt er een jongen te voorschijn. Ik schat dat hij ongeveer 2 jaar ouder is dan mij.

Langzaam loop ik naar de jongen toe en er ontstaat een grote glimlach op zijn gezicht. Bevend ga ik voor hem staan en doe zo normaal mogelijk, wat ik altijd doe.

'Hoi, ik ben Bobbie. Welkom, dit is mijn huis.' begint de jongen en ik knik alleen maar.

'Kom verder, dan leid ik jou naar de woonkamer.' zegt Bobbie en zet een stap opzij. Met trillende benen zet ik een stap naar voren en een angst gevoel bekuipt mijn buik.

'Durf je niet?' vraagt hij met een valse grijns. Ik voel gewoon, dat hij me bang probeert te maken.

'Tuurlijk wel, maar ik wist niet zo gauw iets te zeggen. Het overdondert me een beetje.' glimlach ik zwakjes. Dan stap ik maar over de drempel naar binnen en Bobbie sluit de deur achter mijn rug.

Ik bekijk de hal, die behoorlijk groot is. Boven mijn hoofd hangt er een mooie kroonluchter en er is een trap die naar boven leid. Daarom is het huis van buiten zo groot!