'XAVIER!'

'VIVI!'

We rennen op elkaar af en laten elkaar in de armen vallen. Wat doet hij hier? Hij ging toch op vakantie?

'Dus, jullie hebben elkaar gevonden?' vraagt Laura en ik kijk haar verstoord aan. Ik ontdek een grijns op haar gezicht en onderzoek haar, maar ik ontdek niks. Wat is ze toch mysterieus vandaag!

'Ben je hier alleen, Xavier?' vraag ik dan maar aan hem.

'Nee, want ik wachtte op jou en Laura.' lacht hij en ik glimlach lief.

'Kom, ik heb al een baan gereserveerd.' zegt hij en steekt zijn hand uit. Ik pak ongemakkelijk zijn hand aan. 'Vivi, ik bijt niet hoor!' lacht hij en zelf verzekerd neem ik zijn hand aan.

Hij trekt me mee naar de baan en ik laat me op de bank ploffen. Ik kijk naar het scorebord en zie dat de nemen nog niet zijn ingevoerd.

'Zou ik de namen invoeren?' 'Nee, je moet eerst die schoenen aan trekken. Ik doe het wel.' zegt Xavier en wijst naar de schoenen die netjes in een rek staan, naast het gang pad. Ik zucht en loop er naar toe en pak de goeie maat. Dan loop ik terug en trek ik ze aan.

'Mag ik nu wel?' vraag ik aan hem en kijk hem met puppyogen aan.

'Vooruit, doe jij het maar.' zucht hij en ik grinnik. Ik weet donders goed dat hij niet tegen puppyogen kan. Daarom doe ik het graag bij hem, dat is gewoon lachwekkend.

Ik sta op en voer onze namen in op het apparaat. Xavier geef ik een nieuwe bijnaam: Xav, bij Laura: Lau en bij mij: Vivi.

'Lukt het?' vraagt Xavier fluisterend in mijn oor.

Geschrokken kijk ik op en bevestig dan de namen, terwijl ik Xavier aan staar.

'Euh ja, sorry.' zeg ik en ga weer op de bank zitten. Ik voel me rood worden, zodra Xavier naast me op de bank komt zitten. Hij kijkt me glimlachend aan en trekt me tegen zich aan. Gelijk begin ik te blozen en Laura kijkt ons grijnzend aan.

'Zeg, wie heeft die bijnaam voor mij bedacht?' vraagt Xavier lachend.

'Wie denk je?'

'Jij!'

'Jup.' zeg ik en schiet in de lach. 'Laten we anders maar gewoon beginnen!'