x-GoldenWriter-x

Om vijf voor half twaalf stond Esther bij het schoolplein van de Abraham Kosterschool, kortweg: 'De Koster'. Het stond al behoorlijk vol met vaders en moeders. Ze keek ingespannen naar de rode deuren van de ingang, de zoemer ging en de kinderen vlogen als bijen uit een bijenkorf naar buiten. Het was zo'n chaos dat ze bang was om Pedro te missen, maar Santoz had haar gezegd om bij de grote eik te gaan staan, schijnbaar zijn vaste plek.

Plotseling zag ze hem. Nee, beter gezegd: hij zag haar. Met een grote lach op zijn gezicht kwam hij aanrennen en smeet zijn armen om haar heen voor een enorme berenknuffel. "Esther!" riep de jongen blij.
"Ha die Pedro, nou ik ben blij dat je me gevonden hebt, ga je mee?"
De jongen liet los en keek even om zich heen. "Waar is papa?"
Ze aaide hem even door zijn kleine donkerbruine krullen. "Je vader is druk dus hij heeft me gevraagt om je op te halen. Je mag tussen de middag lekker bij mij eten, vind je dat leuk?"
Ze zag Pedro denken, hij deed zijn duimen tussen de bandjes van zijn blauwe spiderman rugzak. "Gaan we nog wel even papa gedag zeggen dan?" vroeg hij tenslotte. Dat vond ze een goed idee, ze moest Santoz trouwens toch nog even spreken.

Niet veel later liepen ze hand in hand de pizzeria binnen. "Santoz! Kijk eens wie er is gekomen! Pedro komt je even gedag zeggen."

Santoz kwam van achter de toonbank vandaan met een hele stapel papieren en een pen achter zijn oor. "Buongiorno mijn kleine lieverd," zei hij tegen Pedro en gaf hem een kus op zijn wang, "Was het leuk op school? Zeg Pedro, papa is druk, dus je mag aankomende tijd tussen de middag bij tante Essie eten, dat vind je wel leuk toch?"
Santoz pakte een pizzadoos en stopte er allerlei lekkers in. "Zo, dit is voor jullie. En dan nu pleite jongens, ik verwacht elk moment een lading balonn... eh oregano." Hij duwde zachtjes, maar toch lichtelijk dwingend de twee richting de deur. "Ga nou maar Esther," fluisterde hij in haar oor, "straks heeft Pedro wat in de gaten. Bella was ook al boos dat ik hem niet op ging halen... ze denkt dat ik veel te veel werk."
"Ze trekt wel bij," fluisterde Esther terug, "trouwens, je taart word besteld hoor." Er verscheen een grote grijns op zijn gezicht, bijna viel zijn Bic van zijn oor af.

Met in één hand de pizzadoos en in de andere hand Pedro's hand, liep Esther de zaak weer uit en keek nog heel even achterom. "Om twee uur weer naar school, toch?" Santoz knikte.

Pedro vond het maar wat leuk bij Esther thuis. Hij speelde met Boef in de tuin, het grappige, kleine, witte hondje van Erik die hij met de verhuizing gewoon lekker mee had genomen. En hij zat heerlijk te smullen van al het lekkers dat zijn vader had meegegeven. Esther had er een heerlijk verse sinaasappel-bananen smoothie bij gemaakt. Wat was ze toch weer handig.

Plotseling ging haar mobiel en Esther keek schichtig om zich heen. "Nou, daar gaan we weer. Waar heb ik dat ding nóú weer neergelegd?" Ze begon al heen en weer te lopen door de huiskamer en trok hier en daar een la open, tot Pedro opeens voor haar neus stond en het ding omhoog hield. "Gewoon op de tafel," zei hij droog.

Ze nam snel op. Het was Bella en ze klonk niet al te vrolijk. Ze vroeg of Pedro goed was aangekomen en of hij goed gegeten had. Esther stelde haar gerust, alles was goed en om twee uur zou ze hem weer netjes naar school brengen.
"Ik snap trouwens niet wat er met Santoz is," zei Bella plotseling bits. "Hij is de laatste tijd zo vaag en hij werkt alleen nog maar. Hij heeft helemaal geen tijd meer voor mij en nu ook al niet voor zijn zoontje, het moet niet gekker worden."
"Dat is wel vervelend voor je Bella, maar ik weet zeker dat hij gewoon het goede voor jullie wil," zei Esther in een poging Bella wat te kalmeren. Het had weinig effect, integendeel, ze werd nog bozer.
"We zijn notabene bijna twaalf en half jaar getrouwd! Ik had nog tegen hem gezegd dat we wel iets leuks konden doen, gezellig met z'n tweetjes een lang weekend ergens heen of zo, maar hij wil er niets van weten." Bella begon wanhopig te klinken. "Hij houd gewoon niet meer van me.... misschien heeft hij wel een ander! Ja, dat is het!"
"Nee Bella, nee! Hoe kom je daar nu toch bij. Ik zie hem bijna elke dag en hij is echt op zijn werk en nergens anders. Ik zal wel even met hem praten, Bella, neem jij nu maar een lange, warme douche. Daar knap je vast van op."

Nadat ze had opgehangen legde ze de telefoon naast de ficus en keek ze achterom. Ze zag dat Pedro stilletjes op de bank zat, zijn blik stond een beetje somber. Even bleef ze naar hem kijken tot hij haar opmerkte. De jongen begon een beetje zenuwachtig met zijn handen te friemelen. "Het is bijna twee uur he?" vroeg hij zachtjes, "dan moet ik weer naar school, toch?"

Esther ging naast hem zitten. "Jij kan goed klok kijken joh, we gaan inderdaad over een kwartiertje weg. In welke klas zit je eigenlijk?"

"In groep drie.."

De jongen was net acht, ze had het kunnen weten. Waarom zat hij nu opeens zo zenuwachtig te doen. Vond hij het soms niet leuk op school? Ze probeerde hem een beetje uit te horen, hoe zijn vriendjes heten en of hij het een beetje naar zijn zin had op school, maar hij had niet veel zin om te praten. Het hele onderwerp school leek hem nog somberder te maken. Het was tijd en ze moesten toch maar gaan. Ze besloot om onderweg nog even een lekkere lolly voor hem te kopen, daar was hij zo gek op, misschien vrolijkte hij er een beetje van op.

Niet veel later zwaaide ze Pedro uit, terwijl de jongen vlug de school binnen rende. Er was iets met hem, ze voelde het gewoon, maar ze kon er de vinger niet opleggen.

Onderweg naar huis liep ze nog even langs winkelcentrum De Klop, want ze wilde een nieuw speeltje halen voor Boef en een nieuwe sjaal voor Erik, want het blauw-geblokte gedrocht wat hij nu om had was echt niet om aan te zien.

'Hee,' dacht ze bij zichzelf, 'is dat niet die vrouw met die witte tas, daar op dat muurtje?'