Nadat Esther ook voor Ti een kop koffie had ingeschonken, begon ze te vertellen wat er allemaal was gebeurt. Erik propte zijn moorkop er in, keek verbaasd naar het hartje, glimlachte nog eventjes naar Esther en verdween toen naar boven. "Mensen, ik ga slapen."

Het was een behoorlijk snotterige bedoening, de papieren zakdoeken waren niet aan te slepen. Die waterval aan woorden bleven maar uit Ti's mond stromen. "Dus toen heb ik de vaatwasser gewoon gelaten, want ik was vreselijk laat thuis. En in de ochtend kreeg ik op mijn sodemieter van Raoul dat de vaatwasser niet uitgeruimd was en dat ie gaat stinken als hij dicht blijft. Maar dan denk ik, hij kan toch zelf ook wel eens een keer de vaatwasser uitruimen? Het is ook zíjn zooi. Nou en toen..."

Het hele relaas ging nog wel even door, maar Esther luisterde aandachtig. Het kwam er op neer dat Ti gewoon niet zo hysterisch spik en span was als Raoul en dat dat flink botste. "Die domme gehaktbal met zijn gepoets en geruim, hij kan in een boom gaan!" concludeerde Ti best wel boos.

"Dat heet; 'hij kan de boom in', zei Esther.

"Ja!" sneerde Ti, "dat doet hij nou ook elke dag! Me continue verbeteren! En ik weet wel dat 'ie het goed bedoeld, ik heb ontzettend veel geleerd van zijn taallessen, maar het is ook wel eens een keertje leuk geweest. Ik ben het zó zat. Ik wil hem niet meer zien!"

"Ach Ti, in elke relatie ben je elkaar wel eens even zat. Jullie zijn nog niet zo lang getrouwd. Het is ook een kwestie van wennen," zei Esther.

Alberto veegde zijn mond af en zette zijn schoteltje op tafel. "Als ik me er even tegen aan mag bemoeien, ik vind die Roel wel een beetje een poetsmaniak eerlijk gezegd. Ik zou het helemaal op mijn zenuwen krijgen van zo iemand."

"Hij heet Raoul," zei Ti en ze veegde de laatste tranen weg, "nou, eindelijk iemand die het begrijpt."

Het was inmiddels al tegen twaalf en iedereen was moe. Esther bracht Ti naar Erik's slaapkamer en voor Alberto legde ze een deken en een kussen op de bank. Alberto poetste zijn tanden en kwam de douche uit in een eikeltjespyama. Esther was nog niet boven of ze hoorde hem al snurken op de bank. Man, wat een houtzagerij.

Ze deed de deur van haar slaapkamer open en vond daar een slapende Erik onder haar warme pizzadekbed. Giechelend deed ze vlug haar bananenpyama aan en kroop erbij. Wat zag hij er toch schattig uit als hij sliep, dacht ze. Ze gaf hem een zacht kusje op zijn voorhoofd en viel daarna in slaap.

◇◇◇

De volgende ochtend slofte Erik sloom op zijn pantoffels de trap af en vond drie giechelende meiden in fluffy badjassen aan de keukentafel die hem doodstil en met grote ogen aanstaarden, om vervolgens weer in lachen uit te barsten. Erik haalde eens een hand door zijn haar, misschien was zijn coupe troep vandaag effe een beetje too much? "Wat?" vroeg Erik, "heb ik spinazie tussen mijn tanden?"

Esther stond op en wreef hem bemoedigend over zijn schouder om hem vervolgens naar zijn stoel te loodsen. "Nee hoor," lachte Esther, "je haar zit een beetje wild, dat is alles. Hier, ik zal wel even koffie voor je inschenken."

Erik ging zitten, haalde zijn hand nog een paar keer door zijn haar en probeerde stiekem in de weerspiegelng van het raam in de keukendeur zijn eigen hoofd te zien. Maria en Ti keken elkaar aan en grinnikten zacht.

"Zeg Esther," vroeg Erik, "waar is Alberto eigenlijk?"

Ze zette een kop koffie voor zijn neus en propte een paar botehammen met kaas in het tosti-apparaat. "Oh, die is even naar het winkelcentrum, nieuwe handschoenen halen en zo. Hij had het schijnbaar erg koud."

Maria en Ti zaten met elkaar te kletsen over hun gezamelijke fluffy badjassen fetisj en Erik nam een hap van zijn tosti. Hij keek Esther aan met een opgetrokken lip. "Ik neem aan dat we vandaag niet meer naar het park gaan?" sprak hij met zijn mond vol tosti.

"Jawel hoor," knikte Esther, "ik moet alleen wel op tijd zijn om Pedro van school te halen, dat is alles."

Erik keek naar de twee gasten en wees subtiel met zijn vinger. "En gaan we al onze logés gewoon hier laten?"

"Ik laat de reservesleutel wel hier achter," zei Esther.

Maria ging het huis opruimen en de douche uitsoppen en Ti ging naar haar werk. Ze was nog altijd werkzaam als laborant, hetzelfde werk als ze in Viëtnam had gedaan. Esther en Erik liepen samen met Boef naar het Remmerpark. Het was een mooie zonnige herfstdag ondanks de kou. Boef kon het weer niet laten om de eenden te laten schrikken en Esther kon er wel om lachen. Het deed haar denken aan één van de eerste keren dat ze Erik had ontmoet. Met the good old days in haar achterhoofd zette ze een sprintje in. Haar blonde haren flapperden gezellig over de bontkraag van haar winterjas heen. Even keek ze achterom naar Erik. "Kom op dan, slome duikelaar, wie er het eerste bij de patatkraam is!"

Erik moest er hard om lachen. "En het is nog áltijd friet! Van Tiggelen! En je weet dat je niet van mij kan winnen!"

Erik zette de sprint in, Boef werd er helemaal wild van en vloog als een raket langs Erik en Esther heen het grasveld op. Esther rende voor wat ze waard was, maar haar conditie was nog erger dan vorig jaar en ze maakte geen enkele kans. Hij rende haar lachend voorbij en zijwaards huppelend keek hij naar Esther die met de conditie van een zwanger nijlpaard hem probeerde bij te houden. "Kom op Mevrouwtje Patat! Loop eens wat harder!"

Esther stopte met rennen en liep hijgend verder, stopte even en zette haar handen op haar knieen om uit te puffen. "Man, ik moet echt eens een keer gaan sporten, dit is echt te erg."

Erik kwam aanlopen en sloeg zijn arm om haar schouder. "Joh, dan ga je toch gewoon met mij mee joggen in het park? Ik doe het al jaren."

"Dat lijkt me een goed idee," zei Esther terwijl ze weer verder liepen in de richting van de patatkraam. Esther liet zich neerploffen op één van de witte, plastic stoeltjes en Erik bestelde een friet en een patat. De norse snackbarhouder schudde minzaam zijn hoofd. Wat een mafketel.

Het was weer net als toen. Ze aten heerlijk te smullen en Erik gooide af en toe frietjes naar Boef.

Esthers mobiel maakte een blieb-geluid en ze keek er even op. Het was een sms van Raoul.