Maria was er nu al een paar dagen en hoewel ze de eerste dagen behoorlijk stil was, begon ze nu een beetje los te komen. Ze voelde zich meer en meer op haar gemak. Pedro kwam nog steeds tussen de middag langs en Maria en hij konden het, verrassend genoeg, bijzonder goed met elkaar vinden.

Esther zette een bordje voor Pedro's neus met een broodje tonijn. De jongen zat aan de grote tafel voor het raam en keek stilletjes naar buiten.
"Hier jochie, eet toch even wat. Heb je zin in melk?"

Maria, die ook aan de tafel zat nam een hap van haar tosti ham-kaas. "Je moet wel goed eten hoor. Heb je geen trek?"

Esther zette een glas melk naast zijn bordje en aaide hem even over zijn bolletje. "Er zit een sperwer in je boom, die zie je niet vaak," zei je jongen een beetje mat. Er wás iets met hem, dat voelde Esther, maar hij sprak er niet over. Misschien vond hij het niet leuk bij haar thuis?
Ze beet even op haar lip en keek Maria vragend aan, die vervolgens haar wenkbrauwen op trok als blijk van dat zij het ook niet wist.

"Zeg Pedro," zei Esther, " je mag wel een keer een vriendje meenemen hoor, dat is ook leuk voor jou."

De jongen schudde zachtjes zijn hoofd, "Nee, dat hoeft niet."

De bel ging. 'Wie kon dat nu wezen', vroeg Esther zich af. Ze deed open en daar stond haar vaste pizzabezorger, zonder helm ditkeer. Zijn verwarde blonde haren wapperden in de herfstwind. Hij hield een pizzadoos voor haar neus. "Pizza margharita voor de jonge dame," zei hij blij, zijn gele tanden bloot lachend. Esther slaakte een diepe zucht, "Sorry jongen, maar ik heb niks besteld."
De jongen keek haar indingend aan, "dus ik kan je niet blij maken met je lievelings pizza, jonge dame?"
'Wat hééft die gast?' dacht Esther geïrriteerd,  "Nee niet, en ik ga nu de deur dicht doen, ik ben druk."

Ze knalde de deur dicht en schudde haar hoofd. 'Wat een mafketel.'

Het ging niet van harte, maar Pedro at zijn hele lunch op en ging daarna weer naar school. Wat liep die jongen langzaam, hij was haast niet vooruit te branden. Op de terugweg liep Esther haar favoriete pizzeria binnen. Ze had die gekke vriend van haar al veel te lang niet gezien. "Santooozzzz, it's me!" riep ze met een gekke bek. De mafketel was in geen velden of wegen te bekennen, maar daar zag ze wél Wouter, haar oude jeugdvriend, zitten. Ze ging snel naar zijn tafel en schoof aan. "Hey Wouter, jij ook hier? Heb jij Santoz gezien?"

Wouter keek op van zijn pizza Hawaii en grijsde zijn tanden bloot. "Hey Esther, leuk je te zien!" Hij keek even heen en weer, "Santoz is stervens druk, ik weet echt niet wat hij allemaal aan het uitspoken is, hij liep met dozen te sjouwen."

"Alweer?" Esther lachte, "en krijgen we nog bediening? Santoooooz," riep ze dramatisch uit, "kan ik effe bestellen?" Wouter schudde lachend zijn hoofd, Esther was weer eens in één van haar maffe buien.

Daar stak Santoz zijn rode, bezwete gezicht langs het muurtje van de keuken. "Oh, ben jij het," hij veegde met zijn mouw over zijn voorhoofd, "ik kom er aan Esther, wacht even."

Het hoofd verdween weer en ze hoorden een heleboel gerommel. Esther keek Wouter vragend aan. "Het waren olijven," zei Wouter, zijn laatste stuk pizza in zijn mond proppend, "zeker wel zo'n 25 kilo, echt bizar veel. Ik weet niet wat hij met zoveel olijven moet, heeft 'ie een feestje?" zei Wouter lachend.

Esther wilde Santoz niet verraden en lachte maar een beetje mee om zijn grap. Ze voelde haar mobiel trillen en trok hem uit haar broekzak. Het was een sms van een onbekend nummer. Nieuwsgierig maakte ze het bericht open. <Ik hou je in de gaten schatje, binnenkort zal ik je op iets leuks trakteren.>

Wouter stond op, veegde zijn mond af en trok de politiejas aan die hij over zijn stoel had gehangen. "Zo, ik ga maar weer eens naar m'n werk."

Esther keek hem met schichtige ogen aan, de blik beviel hem niet en hij ging terug zitten, "Alles goed, Es?"
Ze gaf Wouter haar telefoon en hij staarde aandachtig naar het scherm, daarna keek hij haar aan, "Ja? En?"

"Nou kijk dan, wat een raar bericht," ze nam de telefoon weer uit zijn handen, "dit nummer ken ik niet, welke gek stuurt me nou zoiets?"

Wouter stond weer op, "Joh Es, misschien gewoon de zakelijke mobiel van Erik of anders een grap van één van je vrienden, misschien die Manon."

Esther schudde haar hoofd. Ze vond het maar een raar bericht en ze besloot om het vanavond aan Erik te vragen, misschien had hij het gestuurd. Wouter gaf haar een vriendelijke klap op haar schouder en liep de deur weer uit. Ze stond op en liep de keuken in. "Santoz! Hey man, wat ben je toch allemaal aan het doen? Moet ik je misschien ergens mee helpen?"

De hele achterzijde van de pizzeria, zowel de keuken als het magazijn stond afgeladen met dozen. Ze vond Santoz achterin het magazijn bij een stapel dozen. "Hey Es, sorry dat ik je heb laten wachten, maar de olijven zijn net aangekomen." Hij maakte één van de dozen open, trok voorzichtig de zak open en proefde een olijfje. "Oooh ja, goddelijk! Hier Es, proeven!"

Terwijl Esther aan het proeven was maakte Santoz een andere doos open. "Wel alle vaatlappen bij elkaar!" riep hij uit terwijl hij zijn handen wild in de lucht gooide, "dat zijn óók weer zwarte! En ik had nog zo gezegd: de helft zwart en de helft groen, die gehaktballen!"

"Het geeft toch niet Santoz, dan stuur je het gewoon terug? Laat je nieuwe brengen?" zei Esther in een poging hem te kalmeren. Maar Santoz was in alle staten en beende driftig naar zijn wandtelefoon achter de toonbank, Esther liep terug de zaak in en ging weer zitten aan één van de tafeltjes. Ze hoorde hem wild gebarend, in het Italiaans razen aan de telefoon, ze snapte geen woord van wat hij zei en moest eigenlijk een beetje lachen om zijn temperament.

Plotseling stopte er een grote bus voor de pizzeria en een hele bets mensen stapten uit. Tot Esthers verbazing liepen ze allemaal de pizzeria in. "Ciao tutti!!" galmde het keihard door de zaak.