Die kwam er niet. In plaats van dat ik een zwaard in me voelde en binnen een paar tellen overleed, hoorde ik een woedende schreeuw en daarna een stem die ik uit duizenden herkende.

'Ik snap ook zeker wat ik in hem zag,' zei Nestor, terwijl hij met een stok Morgans zwaard uit haar handen sloeg. 'Naast een goede afkomst en sterke wilskracht heeft hij ook nog eens hersens die beter zijn dan die van alle anderen volwassenen in de stad. Hij gaat niet boeten, hij gaat beloond worden voor hoeveel moed hij heeft getoond.' Met die woorden richtte hij zich tot Morgan en begon één van de meest spectaculaire spreuken die ik ooit had gezien.

Tussen hem en Morgan in verscheen een grote bol van blauw en rood vuur, die al kolkend steeds groter begon te worden. 'Eén verkeerd woord, één verkeerd uitgestoken vinger, één poging om iets te doen, en ik blaas je aan stukken. Je maakt geen schijn van kans zonder je ring.' Zijn comfortabele stem klonk beangstigend kalm.

'Dat zou je nooit doen,' zei ze. 'Daarvoor heb je het lef niet. Het gaat tegen jouw principes in om iemand te vermoorden.' Maar iets in haar houding verried dat ze daar niet helemaal zeker van was.

'Daar heb je gelijk in,' was Nestors antwoord. 'Daarom ga ik iets anders doen. Geef me de ring, Fynn. Ik wil dat deze heks er nog een laatste blik op kan werpen voor ik hem vernietig. Waag het niet om magie te gebruiken, Miranda, ik heb een counterspreuk in orde. Het zou niet goed met je aflopen als je probeerde de ring terug te stelen.'

Morgan werd lijkbleek en zei geen woord.

Met een hart dat nog steeds klopte in mijn keel haalde ik de ring van mijn vinger af en legde hem op mijn handpalm. Ik bewoog de handpalm naar Nestor toe.

En voor ik de ring aan hem kon geven, zweefde hij door de lucht weg naar nog een volgende persoon die als verrassing tevoorschijn was gekomen. Nestor was niet de enige die hield van geheime entrees.

'Het spijt me, Fynn,' klonk de stem van Kiara. 'Het spijt me. Ik vond je echt aardig en vond onze gesprekken echt fijn, maar ik ga je toch moeten verraden. Helaas. Voor ik vertrek wil ik nog één ding zeggen; je hoeft Jonathan niks kwalijk te nemen. Ik was de schuldige.' Ze griste de ring uit de lucht en voor Nestor of ik konden reageren, stond ze ineens naast Morgan. De twee pakten elkaars handen vast en verdwenen met een portaal in het niks.

Een gil van Lena niet zo veel verderop bevestigde dat de Cochara ook verdwenen was, omdat zij weer vrij kon praten en ademen.

Dat betekende dat we veilig waren. We hadden het overleefd.

De vrede was echter van korte duur toen ik me bedacht dat we eigenlijk geen moer waren opgeschoten: Morgan had de ring nog, en wat de Cirkel ook van plan was, ze konden het nog steeds uitvoeren. En wij hadden momenteel geen enkele informatie om mee achter ze aan te gaan.

Het enige dat we hadden bereikt, was dat ze niet meer terug kon komen naar haar hideout in Karthes, omdat ze bekend was en Nestor haar waarschijnlijk aankon.

Daarnaast hadden we haar kistje.