'Ben je ooit in Miranda's privékamer geweest?' vroeg ik, voor ik overging naar het vertellen van het plan.

'Ja,' antwoordde ze. Daarna schudde ze haar hoofd. 'Of nou ja, nee. Ik heb een keer gespiekt. Toen Miranda die enge gast op gezoek had. Toen zag ik een stukje.'

'Heb je toen gezien dat er een kistje in de kamer stond? Ongeveer van hetzelfde formaat als een grote stapel van jouw tekeningen zou zijn?'

'Ja.'

'Hoe zag dat kistje eruit?'

Ze hoefde geen tel na te denken voor ze antwoord gaf, blijkbaar kon ze zich het nog goed herinneren. 'Bruin met rood. Bovenop stonden gekke maantjes.'

'Mooi, dat bevestigt mijn vermoedens. Ik denk dat kistje de sleutel is tot het ontmaskeren van Miranda. Ik heb hem ook gezien zoals jij hem omschreef, tot zij doorhad dat ik het kistje gezien had. Toen deed ze iets met haar handen en veranderde het rood in goud en verdwenen de maantjes. Dat kistje verbergt iets waarvan Miranda niet wil dat mensen het vinden. En die enge gast zal een bondgenoot van haar zijn.'

'We hebben haast,' zei ze ineens.

'Hoe bedoel je?'

'Nog twee weken. Dan gaat er iets verschrikkelijks gebeuren.'

'Weet je dat zeker?'

'Ja. Dat zei Miranda tegen de gast.'

Dat was snel. Heel snel. Ik hoopte eigenlijk dat we wat langer de tijd zouden hebben. Dan kon ik door zelfstudie en door les van Nestor meer magie leren en waren we beter tegen Miranda gewapend. En dan konden we wachten met actie ondernemen totdat de achterdocht van mijn meester weer weggezakt was. De komende tijd zou hij me vast goed in de gaten houden en het snel doorhebben als ik iets probeerde. Mocht hij me snappen als ik weer iets deed dat eigenlijk niet mocht van hem, dan was er weinig twijfel meer over wat hij met me zou doen. Ik had mijn laatste waarschuwing inmiddels wel gehad.

Twee weken dus. Maar ondanks dat dat weinig tijd was, ging ik me er niet door laten weerhouden. Mijn gevoel vertelde me dat Miranda niet alleen een bedreiging vormde voor de kinderen in het weeshuis, maar ook voor Karthes in het algemeen, dus we moesten wel iets tegen haar doen. En misschien wel belangrijker nog: ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om Lena niet te helpen.

De tijdsdruk veranderde wel mijn plannen. In plaats van rustig een betere Patronus worden en een betere band opbouwen met Lena, moesten we nu ineens overhaast tot actie overgaan, met alle risico's van dien. Hetgeen dat ik over enkele weken had willen doen, moest nu zo snel mogelijk gebeuren.

'Dan ga ik morgennacht het kistje ophalen,' zei ik. 'Ik heb een spreuk geleerd die ik kan gebruiken om me te verstoppen. Als ik daar morgen nog meer tijd aan besteed en 's nachts, wanneer het donker is, naar het weeshuis ga, is het misschien genoeg om te zorgen dat ik ongezien het kistje mee kan nemen zonder dat Miranda iets doorheeft. Het is een poging waard.'

Lena deed haar mond open en dicht, en weer open en weer dicht, als een vis op het droge. Het leek erop dat ze iets wilde zeggen, maar het eigenlijk niet durfde. Na een paar tellen twijfelen kwam alsnog het hoge woord eruit.

'Ik kan ook wat doen,' zei ze. 'Iets dat jij niet kunt. Ik kan je helpen met verstoppen.'

Was dit wat ze zo moeilijk vond om te vertellen?

'Om eerlijk te zijn denk ik dat het veiliger is als ik het alleen doe. Dan kun jij hier blijven, waar je veilig bent.'

Haar ogen schoten vuur. 'Ik was niet van plan om twee weken lang niks te doen,' beet ze me toe. 'Dat ik nog maar tien ben, maakt me niet hulpeloos, oké? Je klinkt net als alle volwassenen.' Daarna verdween haar vurige houding en leek ze weer moeite te hebben om uit haar woorden te komen. Na een paar tellen gaf ze het op en zei ze niks meer.

Ik besloot dat ik nog even moest wachten om haar te overtuigen in de boomhut te blijven. In een poging haar gerust te stellen, pakte ik haar hand en kneep er zachtjes in. 'Ik weet dat je niet hulpeloos bent. Anders had je niet die vis overleefd en was je niet van Miranda weggekomen. Echt, ik geloof in je. Je kunt me vertellen wat je wilt vertellen, ik beloof dat ik niet vervelend zal doen.'

Ze slikte, haalde diep adem, en flapte er toen snel uit: 'Ik kan zorgen dat Miranda ons niet kan zien.'

Ineens viel alles op zijn plek. Waarom ze die handschoenen droeg, waarom ik een elektrische schok had gevoeld toen ik haar een hand gaf, waarom ik de ingang van de boomhut niet had kunnen vinden.

'Je hebt magische krachten,' mompelde ik meer in mezelf dan tegen haar. 'Daarom kon je ook van Miranda wegrennen zonder dat ze je terug kon vinden.'

Ze knikte.

'En je kunt ook dingen onzichtbaar maken.'

Weer knikte ze.

'Hoe doe je dat?' vroeg ik, met een aanmoedigende glimlach op mijn gezicht, terwijl ik nogmaals in haar hand kneep.

Toen ze reageerde, wist ik dat ik tot haar doorgedrongen was. Ze vertrouwde me nu volledig en stond op het punt om me iets te vertellen dat ze volgens mij graag kwijt wilde.

'Ik ontdekte het een paar jaar geleden,' zei ze. Daarna begon een emotioneel verhaal over haar jeugd.

----------

Dit hoofdstuk is iets korter, maar als alles mee zit wordt dat volgend hoofdstuk goed gemaakt met een flink stuk backstory over Lena! ;)

Zie het plaatje bovenaan het hoofdstuk maar als een toegift. Het is een screenshot van mijn favoriete nummer ooit en ik vond hem perfect passen bij het gesprek van Fynn en Lena :D