Bewonderend keek ik naar de spullen op de eettafel. Nestor had ze voor me meegenomen uit het gildehuis van de Broederschap, nadat hij daar wat zaakjes had afgehandeld rondom mijn leerlingschap. Als deze spullen een voorbode waren van hoe mijn leven er de komende drie jaar uit zou zien, dan zou ik het zeker niet slecht krijgen.

Onderop lag mijn nieuwe kleding. Het was vergelijkbaar met dat van monniken; wijde mantels die vooral bedoeld waren om lekker te zitten en ons er herkenbaar uit te laten zien. Die van mij waren grijs, om aan te geven dat ik nog een leerling was. Er waren drie dingen die onze kleding anders maakten dan die van monniken: de korte in plaats van lange mouwen, de luxe in plaats van goedkope stof (monniken moesten van hun geloof somber leven, dus was dure kleding niet voor ze weggelegd), en het embleem dat op de borst van onze mantels gespeld was.

Het embleem was blauw en had de vorm van een draak. Ik vroeg me af waar het voor stond.

Op de kleding lagen drie mooie notitieblokken van bruin leer, gebonden met een zwarte band. Het papier dat erin zat was steviger dan het papier dat mijn vader altijd gebruikte. Deze dingen moesten een vermogen hebben gekost.

Het meest intrigerende van alles, was echter het kaartspel bovenop de stapel. Mijn vader had me er wel eens over verteld. Ze heetten tarotkaarten, hadden mysterieuze krachten en werden gebruikt door heksen voor hun magische rituelen. Ik vroeg me af waarom het volgens Nestor dan een belangrijk deel uitmaakte van de opleiding van een Patronus. Hij had me verteld dat ik alle spullen op deze stapel drie jaar lang intensief zou gebruiken.

Net toen ik aan Nestor wilde vragen wat we met de tarotkaarten gingen doen, zei hij: 'Goed, nu je door de stapel hebt kunnen kijken, is het tijd voor je eerste les. Ik wil je over vijf minuten in de bibliotheek zien. Zorg dat je je mantel aanhebt.' Daarna liep hij weg naar de achterkant van de kamer en opende het stenen luik dat naar de ondergrondse bibliotheek leidde.

Nestors huis had drie verdiepingen; twee boven de grond en één onder de grond. De eetkamer en alle kamers waar ik les zou krijgen, op één na, bevonden zich op de begane grond. Op de eerste verdieping waren onze slaapkamers en een aantal privéruimtes waar ik van Nestor niet mocht komen. De laatste trainingskamer, en misschien wel de belangrijkste ruimte van het hele huis, zat onder de grond: de bibliotheek. De bibliotheek was door middel van vochtige aarde gescheiden van de houten planken van het huis, zodat hij, als het huis in de brand zou vliegen, bewaard bleef.

Ik haastte me naar het luik en daalde via de ijzeren treden die vastgemaakt zaten in de aarde naar beneden. De ronde tunnel naar beneden leek verdacht veel op de gang naar de Verborgen Afdeling, een geheim stuk van de stadsbibliotheek dat ik ooit had ontdekt. Hij had dezelfde ronde vorm en ijzeren traptreden en leed naar eenzelfde soort ruimte: één met veel boeken. Ik vroeg me af of de twee gangen iets met elkaar te maken hadden.

Eenmaal uit de tunnel kwam ik aan in nog een aarden gang, maar dan één waardoor ik recht kon lopen in plaats van te moeten afdalen.

Toen ik aan het einde van de gang kwam, viel mijn mond open van verbazing. Voor een privébibliotheek was deze ruimte gigantisch. Hij was bijna even groot als de stadsbibliotheek van Karthes, en dat zei veel. Het licht van de fakkels aan het plafond gaf de kamer een rustige sfeer. Als ik hier iets zou lezen, zou ik waarschijnlijk de tijd vergeten en niet weggaan voor iemand anders me eraan hielp herinneren dat er ook nog een wereld bestond buiten de boeken om.

Langs alle muren en op een aantal plekken iets meer naar het midden van de kamer stonden boekenkasten van wel vijf meter hoog. Precies in het midden van de kamer stond een U-vormige constructie gemaakt van roodbruine stenen, met de dichte kant naar de ingang van de bibliotheek gericht. Ik vroeg me af waar de constructie voor bedoeld was.

'Loop door,' klonk Nestors stem van achter de constructie. 'Je zult nog genoeg tijd doorbrengen met de boeken hier, maar nu gaan we eerst iets anders doen.'

Ik liep naar de open kant van de U en werd opgewacht door mijn leermeester die me met een strenge blik aankeek. 'Dat waren zes minuten. Als ik vijf zeg, bedoel ik ook echt vijf. Zorg dat je de volgende keer op tijd bent.'

Dit was al de tweede keer dat hij op zo'n manier tegen me praatte, het was ook gebeurd toen ik hem tegensprak net na de Test. Waarom was hij zo streng? Een minuut maakte toch niet zo veel uit?

'Goed dat je de kaarten en één van de notitieblokken hebt meegenomen, al heb je die eerste niet nodig. Leg alle spullen maar op het tafeltje en kom dan naast me zitten.'

Ik legde de kaarten en het boekje weg en nam plaats naast hem op een zacht tapijt met een warme gele kleur. Het had de vorm van een halve cirkel, waarbij de ronde kant in de ronding van de U was gelegd.

'Wat denk je dat we gaan doen?' vroeg hij.

Ik keek naar de eenzame kaars die aan de muur tegenover ons hing en de kleermakerszit waarmee Nestor op de grond zat.

'Nadenken?' raadde ik.

'Geen slechte gok. Hij klopt niet helemaal, maar zit wel in de goede richting. Ben je bekend met mediteren?'

'Vaag. Ik heb er wel eens van gehoord.' Ik wilde er nog aan toevoegen dat ik altijd had gedacht dat het een activiteit was voor zweverige types die zich bijzonder wilden voelen, maar dat leek me niet verstandig.

'Ik had de stiekeme hoop dat Thomas je er al uitgebreider over verteld had, maar dat is dus niet het geval.'

Ik wist dat mijn vader en Nestor elkaar al kenden van vroeger, maar toch klonk het raar dat mijn vader zo bij zijn voornaam genoemd werd. Dat was ik alleen gewend bij mijn moeder; papa noemde haar altijd Mara. Als ik hem vroeg waarom, zei hij dat "dit niet het juiste moment was voor uitleg".

'Afijn, dan zal ik het je zelf uitleggen. Meditatie is het proces van het verkrijgen van een kalme geest, een essentiële zaak voor iemand in ons beroep. Voor zowel het gebruik van spreuken als het nemen van juiste beslissingen in het heetst van de strijd is het belangrijk dat je rustig kunt blijven. Dat gaan we nu oefenen. Maak je geen illusies, het is een lang proces. Je zult honderden keren moeten mediteren voor je een aanvaardbaar niveau van rust bereikt. Kun je me volgen?'

Ik knikte, ook al begreep ik maar de helft van wat hij zei.

'Dan mag je nu dezelfde houding aannemen als ik.'

Net als hij ging ik in kleermakerszit zitten.

Vervolgens legde hij in één vloeiende beweging zijn voeten op zijn knieën in plaats van op de grond.

'En lukt het je ook om zo te gaan zitten?'

Met mijn hand legde ik mijn rechtervoet op mijn linkerknie. Dat ging al moeizaam, maar het lukte wel. Om vervolgens mijn linkervoet ook nog op mijn rechterknie te krijgen, bleek onmogelijk. Met een verontschuldigende blik keek ik Nestor aan.

'Maakt niet uit. De Lotuspositie vereist veel flexibiliteit, het is geen schande dat je dat nog niet hebt. Maar we gaan er wel aan werken. Ga maar weer terugzitten in de vorige houding en sluit je ogen.'

Blij dat ik mijn been kon redden van het ongemak van de mislukte Lotushouding legde ik mijn voet weer op de grond en deed mijn ogen dicht.

'We beginnen met vijf minuten diep in- en uitademen. Adem in door je neus en uit door je mond. Probeer je voor te stellen hoe de lucht je longen in stroomt en ze weer verlaat.'

Dat mediteren klonk zo gek nog niet. Vijf minuten lang alleen maar ademhalen moest geen probleem zijn.

Maar dat was het wel. Nooit geweten dat vijf minuten zo ontzettend lang konden duren. Na wat voelde als een eeuwigheid had Nestor nog steeds geen sein gegeven dat ik al klaar was. Ik probeerde uit alle macht om mijn geduld te bewaren, maar op een gegeven moment lukte het gewoon niet meer.

'Je zei vijf minuten. Niet een kwartier,' beet ik hem toe.

Ondanks dat ik mijn ogen dicht had, wist ik dat hij lachte. Dat korte snuivende geluidje maakte mijn vader ook als hij een binnenpretje had.

'Zoals ik al zei, als ik vijf zeg, bedoel ik ook echt vijf. Ik heb je geen seconde te lang laten wachten. Kijk maar.'

Ik opende mijn ogen en hij liet me zijn zakhorloge zien. Hij gaf zeven uur aan, terwijl ik volgens de klok in de eetkamer om vijf voor zeven de bibliotheek binnen was gelopen. Ik had op zijn meest drie minuten met mijn ogen dicht gezeten.

'Oh,' was het enige dat ik uit wist te brengen.

'Dat is de eerste les van mediteren, en meteen één van de belangrijkste van allemaal. Weet je waar ik op doel?'

'Dat het langer lijkt te duren dan het in werkelijkheid doet?'

'Nee. Wat je hiervan moet opsteken, is dat je hoofd zodanig krioelt van de gedachten dat het moeilijk is om een langere tijd stil te zitten en niks te doen. Die krioelende gedachten zijn de ondergang van een Patronus. We hebben allemaal een zekere aanleg voor magie en dat maakt ons sterker en gevaarlijker dan magieloze mensen, maar aan die aanleg hebben we maar bar weinig als we geen mentale rust hebben. Daarom gaan we nu door met oefenen. Nogmaals vijf minuten rustig ademhalen terwijl je probeert voor je te zien hoe de lucht door je lichaam stroomt. Elke keer als je merkt dat je gedachten afdwalen, probeer je te vergeten waar je over nadacht en concentreer je je weer op je ademhaling.'

Ik zuchtte. Dit ging nog een lange sessie worden.

----------

Tussen alle drukte door toch nog een hoofdstuk kunnen schrijven! De volgende komt op zijn vroegst vrijdag weer.

Eén van de dingen waar ik heel enthousiast over ben, is mediteren. Ik ben er zelf een tijdje terug mee begonnen en merk dat het mij heel goed helpt. Daarom wilde ik het graag als belangrijk element van magie in mijn verhaal gebruiken, zodat ik lezers er iets over kan leren en omdat ik het goed kan beschrijven.

Wat vinden jullie van de beschrijving van Fynns poging tot mediteren? Denken jullie dat jullie waarschijnlijk dezelfde reactie erop zouden hebben als hij? (Ik kan je vertellen, mijn eerste reactie op mijn eerste poging was precies hetzelfde. Het is echt niet normaal hoe lang vijf minuten kunnen duren als je gewoon helemaal niets moet doen.)

Mediteren is niet zo gek en zweverig als dat het vaak wordt weggezet. Ik raad het aan voor iedereen die graag wat meer rust in zijn leven wilt. Sterker nog, ik raad het aan voor iedereen ;)