Chantal

De Hydra was een echte rotzak om te verslaan. Koppen afhakken werkte niet echt. Uiteindelijk ben ik vol draak gegaan terwijl de rest de koppen bezig hield. Ik ben wel blij met wat ik eruit kreeg: ik heb het Hydra hart eraan over gehouden. Hiermee ben ik immuun voor de dood. Nu is het tijd om er een stapje op te zetten. We komen in de buurt van de laatste lagen. We zitten nu in laag vier, en we verwachten Hades in laag zeven. Ik hoop alleen dat we een snelle weg uit de hel vinden als we klaar zijn met Hades.

Nu Gerard voor Hades vecht moeten we oppassen. Hij kent sommige van onze technieken en kan de vooruitgang enorm verhinderen. Ik maak me nu zoveel zorgen om alles. Er is gewoon te veel wat van belang is en waar ik rekening mee moet houden. Seniera ziet dat ik niet comfortabel ben. 'Wat is er, mam?'

Ik kijk om naar haar. 'Herinner je nog die man van eerder? Diegene die veranderde in een slang en vervolgens weg glibberde nadat we hem van zijn giftanden ontdaan hadden?'

Seniera knikt. 'Ik weet wie je bedoelt. Diegene die woedend was op jou en de meiden. Waarom ben je daar nu mee bezig?'

Ik zucht. 'Hij heeft meer te maken met dit allemaal dan je ooit kan denken. Voor ik verder vertel moet ik een bekentenis afleggen: ik ben eigenlijk een mens. Denise, Julia en Anouk zijn dat ook, net als volgens mij alle katachtige en dwergen hier. We leefde normale levens in een wereld die enorm geavanceerd is. We werden door iemand gevangen genomen en in wat wij eerst zagen als een spel gevangen gezet. Gerard was ook zo. We vochten een hele tijd hier als elven. Na een tijdje kwam ik Siceria tegen. Ik wilde proberen haar te bevrijden. En dat is ook gelukt. Toen werd ik de drakenkoningin die ik vandaag de dag ben: de drakenkoningin met de kroon en het witte drakenschubben harnas. Maar nog voor we Siceria tegen kwamen hadden we een enorme ruzie als groep. We hadden Gerard uit de groep gegooid. Daar was hij nog pissig over.'

Seniera luistert naar mijn verhaal. 'Was dat jouw grote geheim? Dat je ooit een mens was? Waarom heb je dat verborgen gehouden? Het maakt echt niet uit wie je voorheen was, mam! Het gaat erom wie je nu bent, en wie je wil worden.'

Ik knik. 'Er is een andere reden waarom ik het nu vertel. Ik heb met Thor gesproken, en volgens hem kan ik hier blijven als het kwaad verslagen is en de sleutel in ons bezit. Maar ik maak me zorgen erover. Ik wil graag hier blijven, met mijn familie. Met jou, en Tarquiral, en Julia. Maar het is mogelijk dat ik hier meteen uit de wereld wordt getrokken als ik de sleutel heb. Als dat gebeurt, zou je dan voor Tarquiral willen zorgen?'

Seniera kijkt op. 'Wat er ook gebeurt, ik zal ervoor zorgen dat er niks met Tarquiral gebeurt. Je hebt mijn erewoord, mam. En als ik de kans krijg zal ik mijn krachten gebruiken om je hier te houden.'

Precies op dat moment verschijnt er een scherm voor mijn kop. Ik zie mijn vader achter zijn bureau zitten. Mijn vader lijkt in paniek te raken. 'Elf, waar is mijn dochter?'

Seniera wijst naar mij. 'Dat IS uw dochter, meneer. Ze heeft alleen haar ware vorm aangenomen om het vechten makkelijker te maken.'

Ik knipper met mijn ogen. 'Pap, waarom bel je me nu? Ik ben hier nogal druk met mijn leger aanvoeren en over het algemeen te overleven.'

Pap kijkt als een gewonde hond. 'Ik wilde je nog even spreken. De spelmeesters vertelde me dat je iets van plan was dat er niet bij hoorde. Dat je misschien voorgoed verloren was. Die angst is nu nog dieper geworteld nu ik zie dat je als een draak rondloopt. Is dit waar?'

Ik knik. 'Er is geen woord over gelogen. Deze wereld is echt, pap. De spelmeesters zijn niet de baas hier. Ze hebben geen macht hier. Ik ben hier een tijdje geleden achter gekomen. Maar nu zit ik met iets anders. Ik heb hier kinderen, een familie en een leven opgebouwd. Ik wil dit niet achter laten. Ik heb met een god hier gesproken, en die wist mij te vertellen dat ik een keuze heb als ik de sleutel heb gevonden. Of ik hier wil blijven of niet. Ik heb al met de rest gesproken, en mijn keuze gemaakt. Ik blijf in deze wereld. Maar ik ben niet alleen hiermee. Julia blijft ook hier. Er zullen er wel meer zijn die deze keuze maken. Hoe dan ook, er is niets wat mij hier weg kan halen. Het spijt me.'

Pap begint te huilen. 'Maar waarom? Je hebt een geweldig leven bij mij! Je kan alles krijgen van mij, wat je maar wilt! Ik ben er altijd voor je geweest!'

Ik laat de tranen ook stromen. 'Het heeft niets met jou te maken, pap. Het is mijn eigen keuze. Ik wil dit. Mijn leven hier is me dierbaar geworden. Ik kan hier ook alles krijgen wat ik maar wil. Maar hier heb ik twee geweldige dochters en een fantastische zoon. Dat wil ik niet kwijt. Het is me te dierbaar. En natuurlijk doet het me pijn dat ik niet bij jou kan zijn. Maar ik moet nu kiezen tussen mijn oude leven bij jou, of mijn nieuwe leven bij mijn kinderen. En vroeg of laat zou ik op mezelf moeten gaan. Ik denk dat nu een goed moment is daarvoor.'

Pap knikt. 'Je hebt er lang over nagedacht, zie ik. In dat geval krijg je mijn zege. Het ga je goed, Chantal. Ik wens je alle geluk van de wereld.'

Ik knik. 'Dank je, pap. Dit betekent meer voor mij dan je ooit zou kunnen denken.'