Chantal

We beginnen meteen met te vechten. Denise splitst het leger weer op in drie divisies die stuk voor stuk hun eigen gebieden voor hun rekening nemen. We hebben een quota van twee gebieden per dag aangenomen. De divisie die ik leid heeft al snel de gebieden die we moeten doen geregeld. Julia heeft maar afstand gedaan van haar divisie voor nu, omdat ze de kracht niet heeft om zelf te vliegen en commando's te geven. Siceria regelt nu dat haar divisie de gebieden verslaat zonder verliezen en gewonden. Seniera vecht aan de voorlinie van de laatste divisie. Zij zei, voor ze vertrok, dat ze zou laten zien hoe het moest. Nu zijn we thuis en komt Julia naar me toe lopen. 'Ehm, mam?'

Ik kijk naar haar. Eigenlijk ben ik verbaasd dat Julia me nu mam noemt. Ze heeft dat nog steeds niet gedaan. Tot nu. Ik ben er eigenlijk wel blij mee. Ze geeft ermee aan dat ik echt haar moeder ben. Maar dat ben ik eigenlijk ook. Tenminste, we geloven beiden dat ik haar moeder ben, zelfs terwijl we diep van binnen weten dat het niet zo is. Maar ik kan mezelf niet zover brengen om dat te zeggen. 'Ja, schat?'

Julia kijkt omhoog, zodat ze mij de ogen in kijkt. Ze lijkt zo schattig. 'Als we het kwaad verslaan, moet ik dan terug naar de echte wereld? Of kan ik hier blijven?'

Ik laat Julia op mijn klauw klimmen. 'Je hoeft niet terug te gaan, mijn kindje. Het is je eigen keuze. Kijk, ik heb mijn keuze al gemaakt. Ik heb geweldige kinderen hier, draken die me volgen tot de dood en een leven waar mensen jaloers op zullen zijn. Ik zou voor geen miljoen terug gaan. Ik ben tevreden hier. Dus mijn keuze is dat ik hier blijf, voorgoed. Jij zult die keuze ook moeten maken. Of je terug wilt naar huis of dat je hier blijft.'

Julia kijk bij de woorden "naar huis" naar beneden. Dan zucht ze. 'Er is iets waar ik het over wilde hebben met je. Ik denk dat nu het beste moment is, nu ik nog weet dat je niet helemaal mijn moeder bent. De reden waarom ik zo hard ben en niemand dichtbij laat. Sorry, liet. Ik was nog klein. Mijn ouders en ik waren aan het spelen in de tuin achter ons huis. We speelde met een grote bal. Ik was volgens mij drie of vier toen, maar ik had de handigheid van een tweejarige. Mam rolde de bal naar me toe, maar hij rolde langs me. Ik rende achter de bal aan, de weg op. Een vuilniswagen kwam langs rijden. Mijn ouders rende beiden achter me aan, omdat ze dachten dat ik door de vuilniswagen aangereden zou worden. De bal rolde voorbij het pad. Maar mijn ouders stormde toen de weg op. De chauffeur probeerde uit te wijken. De vuilniswagen draaide richting een van de...'

Julia is nu aan het huilen. De tranen stromen over haar wangen. Ik veeg een paar tranen weg en sluit mijn ogen om mijn verdriet te maskeren. Julia komt even tot adem en vertelt dan verder. 'De vuilniswagen reed richting een van de huizen. Maar door de snelheid kantelde de hele vrachtwagen. De achterkant viel bovenop mijn ouders. Ik keek om en zag dat de tuin leeg was. Ik heb mijn ouders daarna nooit meer gezien. De mensen die vervolgens op me gingen passen vertelde me dat ze nog leefde maar me nooit meer wilde zien. Hoe dan ook: ik rende zo snel mogelijk weg van ze. De rest van mijn leven heb ik op straat geleefd. De dag dat ik hier kwam werd ik benaderd door een man. De man vroeg mij of ik een nieuw leven wilde, zonder zorgen. Ik zei ja. Ik raakte mijn bewustzijn kwijt en werd hier weer wakker.'

Haar verhaal komt hard aan. Haar ouders mogen misschien nog leven, maar dat ze zo jong zoveel stres mee heeft gemaakt is onmenselijk. Ik voel me eigenlijk slecht. Ik had verder moeten zoeken dan haar harde buitenkant. Ik laat mijn gedachten even gaan. Ik bedenk me weer wat ik met mijn vaders gratie allemaal heb gedaan.

De verwoording kost even tijd. 'De wereld is niet slecht, Julia. Niet helemaal, tenminste. Als de dochter van een van de rijkste mannen op aarde had ik een aardig zakcentje. Maar ik gebruikte maar weinig zelf. Vaak gaf ik geld aan de mensen die het minder hadden. Was er een ramp, dan ging ik er als eerste heen om te helpen en opnieuw op te bouwen. Dakloze? Ik liet hele opvangcentra inrichten voor ze. Zelfs wanneer ik op onderzoek was in het buitenland betaalde ik gidsen die bijna niks hadden veel te veel om eerste klas behandeling te krijgen. Soms was mijn vader woedend over hoeveel geld ik weggaf.'