Chantal

Het plan dat Denise heeft bedacht en ik vervolgens verbeter begint meteen. De volgende dag valt mijn groepje twee gebieden aan. Ik val samen met Denise een gebied aan waar we draken kunnen vinden, terwijl Julia samen met Willow en Anouk naar een gebied gaan waar ze materialen kunnen verzamelen. Ook de draken hebben we verdeeld. Ondertussen blijft Sira achter en begint ze met dingen maken voor de katachtige.

Het gebied dat Denise en ik aanvallen begint lekker makkelijk met demonische paarden. Elk paard heeft een eigen kracht die hij of zij naar eigen wil gebruikt op ons. Gelukkig zijn ze nog steeds dom, want ze werken totaal niet samen. Elk paard vecht alleen voor zichzelf, zodat ik binnen de kortste keren ze allemaal verslagen heb. Tenminste, dat denk ik, tot Seniera verschijnt op de rug van een van de paarden. Ze lijkt net een rodeo-artiest. Vooral door wat ze dan zegt. 'Yee-ha!'

Als ik dat zie schrik ik me een ongeluk. Denise lacht er alleen maar om. Alleen is Denise niet de moeder van Seniera. 'Seniera! Kom daar onmiddellijk van af! Ben je gek geworden?'

Seniera rijdt gewoon door met een enorme glimlach. Ik sta letterlijk doodsangsten uit terwijl ze dat doet. Zodra ze van het paard afvalt verstijf ik. Ik kan niet geloven dat Seniera zo sterft. De tijd vertraagt. Ik zie Seniera zijwaarts van de rug van het demonische paard afvallen. Haar hoofd gaat richting een van de hoeven. Ineens vliegt er een pijl die het paard in het oog raakt. De tijd volgt nu weer zijn normale snelheid. Seniera land hard in het gras terwijl het lijk van het paard een stuk doorschiet en neerknalt in het gras. Seniera kijkt verduft rond. 'Wat is er gebeurd?'

Ik loop naar haar toe en trek haar op haar benen. 'Je bent centimeters van een zekere dood geweest met je gekke gedoe.'

Ze kijkt naar het demonische paard. 'Waarom? Ik had zoveel lol met dat dier! Het zou me nooit iets kunnen doen!'

Denise pakt de pijl en stopt hem terug in haar pijlenkoker. Dan kijkt ze Seniera woedend aan. Ze houdt haar hand omhoog met een heel klein stuk tussen haar duim en wijsvinger. 'Zo dichtbij was je bij de dood. Als ik ook maar een milliseconde slomer was geweest had de hoef je geraakt en was je dood geweest! Dat dier had je zonder moeite gedood! Als jij echt zo onverantwoordelijk bent dan hoop ik serieus dat Chantal nooit dood gaat, want jou koningin maken zou een rampenplan worden!'

Daar heeft Seniera niks van terug. Zonder nog een woord te zeggen lopen we door naar de baas. Eindelijk een uitdagende baas: Cerberus. De driekoppige vuurhond valt meteen aan. Denise moet moeite doen om niet meteen geraakt te worden. Dan verrast Seniera me weer. Ze loopt zonder haar wapen in haar hand naar Cerberus toe. Cerberus stopt even met vechten als Seniera in zijn buurt komt. Dan haalt hij uit naar haar. Seniera ontwijkt met gemak. Ze haalt ergens een mes vandaan en springt over Cerberus heen. Ik zie haar onderweg met het mes uithalen. Ze rent dan terug naar ons. 'Hou hem bij me weg maar dood hem niet! Ik ga iets proberen!'

Ik haal mijn schouders op. 'Je hebt mijn dochter gehoord, Denise! Hou Cerberus bij Seniera weg! Ik denk dat ik weet wat ze gaat doen!'

Ik werp een blik over mijn schouder en zie dat Seniera knikt. Precies wat ik dacht. Denise blokkeert een aanval van een van de enorme poten met haar zwaard. Ik gebruik Denise als een opstap om op de rug van Cerberus te komen. Ik schiet een pijl in zijn schouder om hem af te leiden. Hij probeert nu naar mij te slaan. Ik trek snel mijn zwaard en ram het in Cerberus. Net op tijd, want Cerberus begint te bokken als een gek. Ik wordt alle kanten op geslingerd.

Vanaf de rug van de bokkende Cerberus zie ik vluchtig hoe Seniera bezig is met haar bloedmagie. Ik moet volhouden. Voor haar. Daarmee grijp ik het zwaard nog steviger vast en druk ik mijn benen in de flanken van Cerberus. Hij bokt daardoor nog heftiger. Maar ik laat niet los. Dan komt Seniera ineens naar mij en Cerberus toe rennen. 'Stop!'

Cerberus stopt meteen met bokken. Seniera aait Cerberus over zijn middelste kop. Ze gebaart dat ik het zwaard eruit moet trekken. Verbaasd doe ik dat. Cerberus gromt het wel uit, maar doet niks. Verbaasd stap ik van de rug van Cerberus af. 'Wat heb je gedaan, Seniera?'

Seniera pakt de kaak van de middelste kop beet. 'Ik ben nu zijn vrouwe. Zijn koningin. Ik heb hem gebonden met bloed. Hij is nu van mij, en van niemand anders. Wel geinig. Jij bent mijn moeder en de koningin van de dwergen en draken, en ik ben nu de koningin van Cerberus. De sterkste van de helhonden. Dat is geen kattenpis.'

Alle drie de koppen van Cerberus geven Seniera kopjes. Ik lach daarom. 'We maken wel een apart gezin, zeg. Ik ben de moeder die jullie het leven heeft geschonken zonder een vader, dan zijn jij en Tarquiral mijn kinderen en in plaats van een normaal huisdier hebben wij een helhond. Wat een gezin.'

Seniera kijkt mij aan. 'En niet alleen dat. Je vind mij al roekeloos terwijl ik op een demonisch paard zat, maar jij berijd een helhond die nog zo wild is als een wolf.'

Ik leg een arm op haar schouder. 'Dat is slechts het privilege van een moeder zijn, schat.'