Chantal

Die avond gaan we naar de grote zaal. De zaal is, zoals de naam al zegt, enorm. Aan de weerszijde van een gangpad dat groot genoeg is voor twee draken om naast elkaar te lopen staan lange tafels die nu vol zitten met dwergen. Via dat gangpad lopen Seniera en ik naar het podium, onder de verbaasde blikken van de dwergen. De koninklijke wacht, door Julia persoonlijk uitgekozen om mij te beschermen tegen eventuele laatste restjes vijanden, neemt plaats voor het podium. Ondanks dat het podium van steen is begint het te kraken als Seniera en ik erop stappen. Ik voel me er niet prettig bij. Een paar dwergen fluisteren. Om de aandacht te trekken roep ik daarom op vol volume: 'Stilte!'

Alle dwergen stoppen met praten. Ik kijk tevreden rond. 'Sommige van jullie hebben misschien gehoord dat Chantal een andere kracht heeft ontdekt. Ik wilde vandaag jullie laten zien dat dit waar is. Maar er is een bonus. Haar dochter, Seniera, doet ook mee. Seniera, ben je er klaar voor, mijn dochter?'

De dwergen laten verbaasde kreten horen als ik dat laatste zeg. Ze hadden niet verwacht dat ik Chantal ben. Seniera pakt mijn klauw. We sluiten beiden onze ogen. Ik voel het nu bekende gevoel van mijn lichaam dat krimpt. Ik voel hoe ik niet langer meer mijn armen nodig heb om rechtop te blijven. Seniera voelt een beetje onzeker, maar mijn hand is genoeg om haar rustig te houden. We krimpen meer. Seniera kreunt zachtjes, maar het valt gelukkig niet op.

Zodra ik voel dat de veranderingen ophouden open ik mijn ogen. Seniera staat naast me. Ze heeft dezelfde huidskleur als ik, net als haar gezicht op die van mij lijkt. Haar haren zijn net als die van mij bruin. Ze draagt de jurk die ik had gekregen voor het verslaan van Siceria, maanden geleden. Ze is echt mijn dochter. Zodra we zo staan neem ik het woord weer. 'Dit is geen trucje. Ik ben echt Chantal, en Seniera is echt mijn dochter. Dit was een van de redenen waarom ik dit feestmaal heb laten organiseren. Ik wilde jullie bekend maken met mijn nieuwe krachten.'

De dwergen hebben gemixte gevoelens. Sommige maken verlangende geluiden, terwijl andere juist twijfelend kijken. Dan neemt Seniera het woord. 'Zoals mijn geliefde moeder al zei, ben ik haar dochter. Dat maakt mij ook de troonopvolgster. Ik zal, mocht mijn moeder eraan gaan, zo goed en kwaad als het gaat haar plek innemen en in haar voetstappen treden. Ze heeft laten zien dat zij een geweldige heerseres is. Zij is mijn rolmodel. Ik wil niet de slechte overheerseres worden.'

Ik leg mijn arm over de schouder van Seniera. 'Ik verwacht niet dat ze het slecht zou doen. Maar er is nog een reden. Vele van jullie hebben gewerkt aan de onderzeeër de afgelopen dagen. Daar is ook een reden voor. De meiden en ik willen een volgend gebied aanvallen, in dit geval het zeemeermin gebied. Morgen vertrekken we. Wie mee wil kan bij Johan erom vragen.'

Het feestmaal is gelukkig snel afgelopen. Seniera en ik slapen die nacht samen in mijn bed, omdat Seniera geen eigen bed heeft. De volgende ochtend wordt ik wakker met Seniera boven op me. Ik laat haar rustig wakker worden. 'Goedemorgen, zwaargewicht.'

Seniera kijkt naar beneden. 'Oh sorry, moeder.! Het spijt me echt verschrikkelijk. Ik ga meteen van je af.'

Ze rolt van me af. Ik stap dan uit bed en kleed me om. Seniera kijkt even in de kledingkast. Dan draait ze zich naar mij. 'Mam, kan je iets regelen voor mij om te dragen? Ik kan zo echt niet rondlopen en ik wil niet weer die jurk aan.'

Ik open de kist waar ik alle spullen in heb gestopt die we hebben verzameld sinds we vertrokken zijn uit de hoofdstad van de elven. Ik leg weer alles uit. Seniera kijkt wat ik allemaal heb. Ze kijkt met grote ogen naar de enorme stapel spullen. Ze pakt een blauw harnas uit de stapel. Ze kijkt er nieuwsgierig naar. 'Waar heb je deze vandaan?'

Ik pak het harnas over en bekijk het even. Net als eerst met Sira weet ik niet zeker meer waar het vandaan komt. Dan kijk ik weer naar de kleuren. 'Oh, ja! Het was van de Hydra. Een irritante rotzak om te doden. Elke keer weer hakte we een hoofd af en dan kwam er weer een bij. Gelukkig dacht ik eraan om voor het hart te gaan.'

Seniera trekt het meteen aan. Ze ziet er uit als mijn blauwe evenbeeld. Haar armen en benen zijn bedekt met donkerblauwe schubben. Haar buik wordt bedekt met lichtblauwe schubben, zodat er iets aan contrast is. Ze heeft ook een helm op, die over haar hele achterhoofd zit en twee hoorns heeft. Ze beweegt al haar gewrichten. 'Dit zit niet bepaald slecht. Zit die van jou ook zo?'

Ik knik. 'Het zit strak, maar niet oncomfortabel. Het is net als een tweede huid. Ik hou ervan om het te dragen. Waarschijnlijk zal ik het nooit uit mezelf dat ding uitdoen.'