Chantal

De dagen erna doen we het rustig aan. Het is al bijna kerstmis. Ik kan niet geloven hoe snel de tijd gaat. De dag voor kerst krijgen een aantal mensen een systeembericht, waarin staat dat de personen in kwestie de mogelijkheid krijgen om met hun ouders te spreken. Ik ben er een van. Kerstochtend wacht ik gespannen af. Ik heb mijn vader al zo lang niet meer gesproken. Een soort beeldscherm ontstaat voor mijn neus. Ik zie pap in zijn gewone leren stoel zitten, maar hij is een stuk nerveuzer en onverzorgder. Het lijkt alsof hij zes maanden niet geslapen heeft. 'Chantal! Ik kan niet geloven dat je nog in orde bent! Hoe gaat het met mijn grote meid?'

Ik wrijf nerveus over mijn armen. 'Hé, pap. Tja, ik leef nog. Wonderbaarlijk genoeg wel. Hoe gaat het met jou? Is jouw bedrijf nog werkend?'

Pap knikt. 'In jouw afwezigheid heb ik geprobeerd alles nog draaiende te houden. Het is moeizaam gegaan, maar mijn bedrijf gaat nu weer een goede tijd te gemoed. Ik heb nog nooit zoveel geld binnen zien komen. Maar er is ook veel geld uitgegaan.'

Ik weet nu al meteen dat er iets mis is. 'Pap, wat heb je gedaan? Waarom gaat er veel geld uit? Je bent toch niet weer aan het roken geslagen?'

Pap zucht luid en leunt iets naar voren. 'Tja, sinds je bent verdwenen is er een hoop gebeurd. Er zijn enorm veel mensen verdwenen. Er zijn geen cijfers bekend, maar er wordt gegokt op zo'n tienduizend mensen. Ze zijn allemaal spoorloos verdwenen. Vlak nadat dit bekend werdt, werd ik gecontacteerd door een onbekend persoon. Hij zei dat hij, voor tienduizend euro, jou een grotere kans zou geven je weg terug te vinden naar mij. Hij liet een beeld van jou zien met een boog in je handen, in een onbekende hal gemaakt van levend hout. Ik betaalde dat.

'Wat later nam diezelfde persoon weer contact met me op. Hij zei dat je goed hebt gevochten, maar de weg kwijt bent. Hij zou je weer op het goede pad brengen voor nog eens honderd duizend euro. Ik zag dat je in een meer van lava lag met twee grijze draken. Maar het beeld bleef nu, waardoor ik zag hoe je de grootste draak aan je bond en de drie meiden en de vier draken die achter je aankwamen redde. De derde keer dat ik contact had met ze moest ik vijftig duizend betalen, anders zouden ze een deel van jouw herinneringen verwijderen omdat je zou sterven. Je was aan het vechten met een of andere mechanisch monster. En voor vandaag moest ik weer tienduizend euro neertellen.'

Ik schud mijn hoofd. 'Pap, je had niet zoveel moeten betalen. Het was echt niet alleen ik die elke keer heeft gewonnen. Het waren ook de andere meiden. Denise en Anouk en Julia. Zelfs een van de systeem karakters die toch wel levend lijkt helpt enorm mee. En sinds ik in het dwergen rijk ben is er ook een geweldige dwerg genaamd Johan die meehelpt. Allemaal mensen die net als ik vastzitten in dit verdoemde spel. En allemaal helpen ze mij om tegen het kwaad hier te vechten. Met hun hulp zal ik dit spel verslaan.'

Pap schud somber zijn hoofd. 'Ze hebben denk ik nog wel meer voor jullie in petto. Ik weet niet waar jullie zijn, maar er moet zoveel mogelijk verslagen worden in zo kort mogelijke tijd. De persoon die jullie gevangen houdt heeft gezegd dat hij een ronde twee zal beginnen. Ik hoop serieus dat je ertegen opgewassen bent.'

Ik kijk achterom naar de meiden en de draken. Denise heeft het geluk dat haar moeder haar heeft opgezocht. Ze wijst naar mij tijdens het gesprek. Dan kijk ik terug naar pap. 'Alleen zal ik het niet aankunnen. Maar met de meiden als steun en de draken om mijn rug te dekken moet het lukken. Ik ben een aantal dagen geleden weer een moeder geworden, dus ik heb nu twee draken. Vraag niet hoe, want ik heb er zelf ook geen verstand van. Ik kan je alleen zeggen dat die twee draakjes vanaf het moment dat ze uitkwamen mij als moeder hadden en ze nog loyaler zijn dan die gele draak.'

Pap lacht. 'Ik ben blij dat je mensen en draken hebt gevonden om je te ondersteunen. Niemand kan zonder goede ondersteuning een proef zo verschrikkelijk als jouw proef doorgaan zonder zijn of haar geest te verliezen.'

Tarquiral komt dan naar me toe gekropen en klimt op me. Seniera gaat achter me liggen. Als ze dat doen glimlach ik weer. 'Pap, dit zijn mijn kinderen. De grote achter me is Seniera, de eerstgeborene en de drakenprinses. Dit kleintje is Tarquiral, mijn zoon.'

Pap trekt verbaasd zijn hoofd een stuk naar achteren. 'De drakenprinses? Hoe bedoel je? Ik dacht dat titels werden overgeërfd.'

Ik knik. 'Dat klopt pap. Ik ben onderweg de drakenkoningin geworden. Ik had die mechanische draak wel alleen aangekund. Die kroon is echt niet alleen maar voor de sier. Die geeft aan dat ik de koningin ben. De koningin van de draken.'

Pap lijkt nu onder de indruk. Iets waar ik blij mee ben, want hij is een serieus moeilijk persoon om indruk op te maken.