Chantal

De volgende ochtend begint het al. De dwergen zijn van mening dat mijn huidige kroon al goed genoeg is en dat ze geen goud hebben voor een andere kroon. Zelfs al hadden ze wel goud en een nieuwe kroon, dan zou ik alsnog mijn kroon niet af doen. Het is een deel van mij en mijn identiteit. Ik zit al een half uur op de harde stenen troon als Siceria binnen komt. 'Hoe gaat het met de koningin van de draken en de dwergen?'

Verveeld ga ik onderuit zitten. 'Ben nu al vermoeid en ik verveel me bijna letterlijk dood hier. De laatste tijd veel gedaan, en nu word er ineens van me verwacht dat ik stil op een troon zit en niks doe.'

Siceria knikt. 'Ik begrijp waar je vandaan komt. Ik mag nu ook niet vechten. De dwergen willen dat we pas aanvallen als we volledig klaar zijn voor een gevecht. Ze vinden pas dat we klaar zijn als ik een eigen harnas heb. Dat gaat echt een domper zijn.'

Ik knik zachtjes. Dan ril ik weer van de kou. Die stomme stenen troon ook. Siceria kijkt verbaasd naar me. 'Wat is er aan de hand, mijn koningin? Is er iets mis?'

Ik knik. 'Die rottroon is ijskoud en trekt alle warmte uit me. Ik verander hier in een ijsklontje! Als ik de dwerg vind die dit een goed idee vond, dan zal hij baden in mijn vuur!'

Siceria lacht. 'Je hebt het humeur van een draak gekregen, zie ik. Maar waarom doe je zo moeilijk? Ik kan dat probleem zo oplossen.'

Ik heb geen idee waar ze het over heeft. Siceria perst hard. Ik weet dat dit niet een drakenei is dat snel uitkomt voor het jonkie ook weer snel dood gaat. Dit is een echt ei. Een zwart ei komt eruit. Maar Siceria is nog niet klaar. Een tweede ei komt er ook moeizaam uit. Siceria pakt de twee eieren op en legt ze op mijn schoot. 'Ze zouden niet alleen jou warm moeten houden, maar ook zelf warm moeten blijven. Met wat geluk komen ze zelf ook snel uit.'

Ik leg mijn hand op de twee eieren. Ze zijn warm op de aanraking. De troon is ineens een stuk verdraagzamer. Siceria lacht als ze mijn gezicht ziet. 'Wacht maar tot ze uitkomen. Dan zijn ze nog beter dan nu. Ik houd van jonkies.'

Siceria gaat naast me liggen. Dan bedenk ik me ineens iets. 'Siceria, waarom legde je niet gewoon je kop op mijn schoot? Je kan toch niet veel doen buiten deze kamer.'

Siceria kijkt me een beetje duivels aan. 'Die eieren draag ik al maanden in me. Het werd tijd dat ik ze eruit gooide. Ze zijn dagen van uitkomen verwijderd. En hoewel een draak ook levende jongen op de wereld kan brengen wil ik het niet proberen. Ik hoorde dat het erg oncomfortabel is om de eierresten te baren.'

Ik knik zacht. Ik bedenk me hoe het zal zijn om deze jonkies groot te brengen. Ze zullen klein en zwak beginnen, maar moeten snel groeien om het te overleven. Toen de andere draken uit hun eieren kwamen hoefde ik me er geen zorgen over te maken. Maar nu, nu moet ik overal over nadenken. Ik schrik als ik een breuk in het witte ei zie. 'Ehm, Siceria?'

Siceria kijkt me meteen aan. 'Wat is er, mijn koningin? Is er iets mis? Moet ik vechten voor je leven?'

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dat is er niet mis. Maar volgens mij komt het witte ei nu uit. Moet ik iets doen?'

Siceria schud haar kop. 'Ik zal een beetje uit de buurt blijven. De eerste die een drakenjong ziet is de moeder, net als bij ganzen. Ik weet dat ik de eieren gelegd heb, maar het zijn nu jouw jonkies.'

Ze gaat voor de deur liggen. Ik focus me dan op de eieren. De breuken in het witte ei groeien enorm. Het ei breekt op drie plekken tegelijk open. Voorzichtig help ik het jonkie om uit het ei te komen. Als ik een hand op het jonkie leg zie ik dat het nog geen naam heeft. Blijkbaar is dat nu aan mij. Ik pak het jonkie voorzichtig op. Het is met de staart meegerekend ongeveer zo lang als mijn onderarm. Ik breng het jonkie naar mijn hoofd toe en fluister naar het jonkie. 'Seniera. Kleine Seniera.'

Siceria komt ook kijken. 'Hoe heb je jouw dochter genoemd? Is het een afschrikwekkende naam of meer een vrouwelijke naam?'

Ik aai mijn draakje over haar ruggengraat. 'Ik heb haar Seniera genoemd. Seniera, de draak van de zomerzon.'

Siceria kijkt ook naar Seniera. 'Dat is perfect. Seniera past perfect bij beiden. Het zegt dat ze een meisje is maar ook dat ze je bijt als je niet oppast.'

Juist dan bijt Seniera me. Ze heeft geen tandjes, dus ik voel er niks van, maar ik bedenk me er wel door dat Seniera misschien honger heeft en wat te eten kan gebruiken. Siceria pakt het draakje over en voert het. Dan geeft ze het terug aan mij. 'De meeste van de vrouwelijke draken kunnen wel eieren leggen, maar kunnen hun kinderen niet zelf voeren. De broedmoeders nemen dan de kinderen over tot de kinderen tanden hebben. Ik had misschien iets meer uitleg moeten geven.'

Seniera rolt haarzelf op om mijn nek, haar linker vleugel over waar eerst mijn rechter oor zat. Nu zit er niks anders meer dan een uitsteeksel van de kroon. Die stomme draak valt meteen in slaap.