Chantal

Na aankomst steek ik de sleutel in het slot. Het huis is veel hoger dan het huisje dat we eerder hadden. Dit gebouw is net een toren met in de basis een normaal huis. De bovenste verdiepingen zijn grotendeels open, waardoor de draken hun eigen nesten kunnen bouwen. Binnen bekijk ik het huis. Een aantal plekken, zoals de keuken en de badkamer, hebben werk nodig. Daarom vraag ik meteen aan de rest of ik van het geld dat we samen hebben verzameld een paar bouwvakkers in mag huren. Brommend stemt Julia in. Dan vertel ik wat ik wil laten opknappen. 'We hebben een nieuwe keuken nodig, een badkamer en als de draken het willen ook een dak boven de nestkamers in de torens.'

Julia loopt dan snel naar binnen en kijkt rond. Na ook boven rond gekeken te hebben stemt ze in. 'Prima. Laat ook maar een dak komen voor die draken.'

Na alles besteld te hebben houden we nog een goudstuk over. Ik besluit maar om dat te bewaren voor het geval we het nodig hebben. Nog geen tien minuten later, terwijl we bezig zijn om mijn bed door het huis te maneuvreren, wordt er hard op de deur geklopt. De elven van het bezorg team staan voor de deur met een hele lading hout, een palet dakpannen, de keuken die ik besteld heb inclusief kranen, een bad, een hele lading kopere leidingen en een grote ketel. Ik kijk verbaasd naar de ketel. 'Volgens mij heb ik die niet besteld.'

De bezorger pakt de lijst erbij. Onder aan de lijst staat een ketel, maar er staat geen bedrag erbij. Met een basstem reageert hij erop. 'Dat klopt. Maar omdat je zowel een keuken als een badkamer besteld hebt krijg je de ketel cadeau. Geen extra kosten.'

Ik laat ze binnen. De voorste elf kijkt naar hoe Anouk en Denise bezig zijn met het bed door de smalle gangen te bewegen. Hoofdschuddend kijkt hij ernaar. 'Waarom doen jullie zo moeilijk? Dat bed moet toch naar die kamer daar?'

Hij wijst naar de kamer waar ik wil slapen. De kamer is tegenover de trap naar boven, waardoor ik direct door kan gaan naar Orden als er iets mis is met hem. Ik knik. 'Dat is inderdaad mijn kamer, maar dat bed past niet door de gang heen.'

De bezorg-elf duwt het bed omhoog, waardoor het nu op het voeteneind leunt. Dan duwt hij het hoofdeind door de deuropening naar binnen, zodat het bed op de poten in mijn kamer terecht komt. Dan gaat de elf weer terug naar de installatie van de keuken. Ineens realiseer ik me hoe laat het is. Volgens de tijd komt over een minuut de volgende eigenaar van het huisje waar we de afgelopen twee dagen hebben geslapen. Ik zeg het tegen Anouk. Ze reageert met: 'Ga jij maar. Ik regel het wel als de bezorgers klaar zijn voor je terug komt.'

Ik ren het huis uit. Gelukkig heeft de cape mijn gevoel voor haast door waardoor ik letterlijk naar het huisje kan vliegen. Ik kom een minuut te laat aan, maar de volgende eigenaar is te verbaasd over mij om er commentaar op te geven. Met een elf uit het kantoor erbij geef ik de nieuwe eigenaar de sleutel. De eigenaar geeft mij een goudstuk en drie zilverstukken, en de elf van het kantoor de rest. We hadden afgesproken dat, omdat het nieuwe huis meer kostte dan Anouk en ik wilde uitgeven, dat een deel van de verkoopprijs van het oude huis naar de koop van het nieuwe huis zou gaan. Gelukkig maakte de kantoor-elven er geen probleem van. Met het geld op zak wens ik de nieuwe eigenaar plezier met zijn huis en vlieg ik terug.

Als ik terug kom leggen de bezorg-elven net de laatste handen aan het systeem. De laatste leidingen worden weggewerkt en het systeem uitgetest. De elf die ons hielp met het bed legt me uit wat er ook met het systeem is geregeld. Volgend hem is er ruimte om het later uit te breiden. Dan draait hij om zodat hij naar huis kan gaan. Voor hij de deur uit is zeg ik: 'Wacht even.'

De elf draait weer om. 'Is er iets mis?'

Ik schud mijn hoofd. Uit mijn geldbuidel haal ik twee zilverstukken en duw die in de hand van de elf. 'Voor de moeite en de snelheid waarmee jullie dit geregeld hebben.'

De elf bedankt me hartelijk. Met een enorme glimlach gaat hij op de kar zitten waarmee hij en zijn werknemers zijn aangekomen. 'Hopelijk tot de volgende keer!'

Dan geeft hij een knal met de leidsels van de paarden en komt de kar in beweging. Ik doe dan de deur dicht. Julia vraagt me waar dat voor nodig was. 'Waarom heb je dat geld aan spelfiguren gegeven?'

Ik wend even mijn hoofd af voor ik haar weer aankijk. 'Er is iets dat me is opgevallen aan bepaalde groepen elven, onder andere de bezorg elven. Ze zijn niet zo afstandelijk als systeemfiguren horen te zijn. Ze lijken ook echt te leven. Maar er is nog iets. Ik zag die elf eerder vandaag, toen Anouk en ik dit huis gingen kopen. Hij heeft een vrouw en kind, maar geen geld om ze te onderhouden. Ik hoop dat dit hem helpt.'

Julia ontspant daarvan. 'Je hebt een goed hart. Weet je zeker dat je de dochter van een miljonair bent? Want dit is niet echt hoe de dochters van miljonairs leven.'

Ik kijk haar aan met een blik die zegt zout op. 'Ja, ik ben de dochter van een miljonair. Maar ik heb geen hart van steen. Dat heeft niemand.'

Julia begrijpt dat ik genoeg van haar heb en houdt haar mond dicht. Eindelijk.