Als je een goede betekenis moest hebben had je enkel naar het koppel moeten kijken dat bovenaan de trap stond. Koninklijke perfectie zelfs. Zij, feilloos, onschuldig, schattig, kalm en mooi. Hij, lief, grappig, mooi, elegant en sterk.

Om me heen zakte iedereen naar beneden om een diepe buiging te maken, maar ik kon enkel kijken. Kijken hoe mijn onbereikbare liefde stond te stralen met een van de mooiste meisjes in deze, maar ook onze wereld. Elke hoop die er nog over was zal wel verdwenen zijn.

Iemand trok aan mijn arm en enkele seconden later hoorde ik Nathan fluisteren dat hij het niet waard was. Ik schonk hem een kleine glimlach en liet mijn hoofd naar beneden hangen. Heel even hief ik het op en zag ze van de trap af dalen. Haar hand lag in de zijne als twee klikkende puzzelstukken en snel lied ik mijn hoofd weer zakken. Ik zag voor me hoe haar lippen in een hartverwarmende glimlach waren gegoten en kon de steek van jaloezie niet negeren. Ze was zo magisch... alles was gewoon geweldig aan haar, haar manier van stappen, haar manier van een trap afdalen, haar manier van buigen voor de koning en haar manier van glimlachen.

Al het volk in de zaal bleef gebogen staan terwijl Jona met prinses Mona naar de troon gingen van koning Max en daar enkele woorden wisselde. En als ze daar weg stapte kwam de zaal weer in actie. Het geluidsniveau ging van 10 naar 70 in elke seconde en overal hoorde je ze praten over hun prinses met de mooie engelenprinses.
Maar het laatste wat ik nu wou doen was over hen praten. Of met hen en in de verte zag ik ze al naar hier manoeuvreren dat  ik snel een escape-plan moest bedenken.
Het snuggere idee dat ik zou gaan schuilen bij de drankjes en hapjes was het enige wat ik kon bedenken waarna ik me zachtjes excuseerde en onopvallend in de menigte verdween opzoek naar de tafel. De tafel had ik snel gevonden aan de andere kant van de zaal waar ik onnodig lang bleef staan om rustig van mijn drankje te nippen. Om me heen kwamen en gingen vrouwen in de beeldigste jurken en mannen in de uiteenlopendste pakken. Mijn glas voor de tweede maal vullen en nog een heerlijk toastje in mijn mond steken besloot ik om terug te gaan.

Ik was op een bal van de elfenkoning, dit was maar een eenmalige ervaring en daarbij ik kwam hier voor mijn vader, niet voor Jona. Dus ik ging genieten van de avond. Jona, was gelukkig, dat was wat telde.

Opnieuw baande ik me een weg door de mensen massa en kon mijne kleine vriendengroep al zien staan aan de andere kant van de zaal als er iemand mijn naam zei.

'Koningin Marianda, wat ziet u er prachtig uit.' zei ik eerlijk en maakte een diepe buiging.

'Wel bedankt Eirian, jij ook natuurlijk, maar dat wist je al wel, niet? Hoe dan ook, ik wou je nogmaals aanspreken dat je je moest amuseren en niet te veel zorgen moest maken over je vader, of over die dan ook. Voor zover ik kan zien leef je al enkele dagen met erg veel druk op je schouders. Probeer het deze avond wat van je af te schudden, morgen wordt het al zwaar genoeg.' zei ze en ik wist niet of het was om me op te peppen of om me angst aan te jagen.

'Zal ik proberen majesteit.' boog nogeens diep en draaide me dan terug om naar mijn vrienden te gaan.

Met mijn glas in mijn handen kreeg ik ze in het vizier en nam de tijd om prinses Mona in me op te nemen. Een sneeuw witte huid en haar, een jurk in een zilveren kleur dat het wel van ijs leek te zijn. De jurk bedekte haar hele lichaam behalve haar handen en haar hals, in stilte vroeg ik me af hoe het kon dat ze zelfs dan toch nog zo sexy eruit zag.

Ik zette mezelf iets achter Nathan hopend dat hij me zou zien en met me zou beginnen te praten, maar hij had het te druk met zich bezig te houden met beide Tia en Fiona. Ze leken wel in een hevige discussie te zitten. Op de achtergrond begon het orkest luider te spelen en met een sneller ritme. De drang op te dansen werd enkel groter en daar was plots iemand die zich kwam aanbieden als danspartner.

'Je kunt nu toch onmogelijk deze dans van me weigeren, nadat ik zo goed voor je heb gezorgd.' Kylian keek me met zijn natuurlijke grijns aan en deed er deze keer een knipoog bovenop waardoor ik moest lachen.

'Dat kan ik nu toch niet weigeren.' antwoordde ik en drukte mijn glas in Nathan zijn handen om dan met Kylian naar de open ruimte te gaan.

Hij ging voor me staan en legde zijn hand zacht tegen mijn onderrug en met de andere hield hij die van mij vast.

'Je weet toch hoe je de traditionele dansen moet doen, toch?' vroeg hij twee seconden voor het lied begon zodat ik niet eens de tijd kreeg om hem uit te leggen dat ik ze na vier jaar wel verleerd was. De eerste vijf minuten gingen heel eg stroef en ja ik was op zijn tenen gaan staan, meermaals, gelukkig leek hij het niet zo erg te vinden en bleef hij ongerept verder dansen.

Maar een dans was wel genoeg voor hem.

Bij de groep ging Kylian bij Jona staan, maar ik besloot het toch bij Nathan te houden.

Fiona was al met iemand anders aan het praten dus Nathan en Tia waren met twee nog in een diep gesprek. Ik wou er niet tussenbeide komen, maar wanneer ze pij in het gesprek betrokken voelde ik me al direct een heel stuk minder geïntimideerd.
Eerlijk gezegd had ik geen idee waar ze over bezig wagen en knikte ik enkel wanneer ze naar me keken. Het leek wel over een boek te gaan, maar hoe kon Nathan er dan van af weten?
Hoe dan ook, het gesprek ging verder tot een schattige elf naar Tia kwam en vroeg of ze met hem wou dansen. Ik zag hoe haar wangen rood werden en ze amper uit haar woorden leek te komen. Dit was dus het grote verschil met Fiona en haar. Fiona was volledig in haar element op dit soort eventen, Tiadora daarentegen totaal niet.
Dus besloot ik haar een handje te helpen, ik zette een grote glimlach op mijn gezicht en zei: 'Ze wil niet anders.'
Haar ogen werden groot, maar ze volgde toch gewillig, wat mij een trots gevoel gaf.
Het was al zo lang gelden dat ik ze had gezien en toch voelde ik me direct terug thuis.

'Vindt je het nog leuk?' Vroeg ik met een grijns aan Nathan.

'Wat denk je zelf,' Antwoordde hij lachend, 'ik moet vaker in magische bossen lopen.'

'Oh nee, doe maar niet.' Lachte ik en keek nog eens over de menigte uit. Jona en prinses Mona waren ook verdwenen in de hoop en ik dacht dat ik haar witte lange haren en zijn witte korte krullen tussen de dansers zag. Maar Nathan betrapte me met het kijken en nam me bij de hand.

'Weet je als je zo graag wilt dansen, had je het alleen moeten zeggen.' Er hing weer een grijns op zijn gericht waardoor er ook een lach op die van mij verscheen.

Aangekomen op de dansvloer waren ze nog de vorige dans aan het afmaken en ik zag al mijn vrienden met een glimlach de dans uitvoeren, zelf Tia kon haar lach niet verbergen.
Als ze de laatste noot speelde ging ik met Nathan in de kring staan tot het tot me doordrong dat Nathan de dansen niet kenden. Met een geconcentreerde frons keek hun vluchtig op zich heen om de mannen na te doen en zo zijn hand tegen mijn onderrug te leggen en zijn andere in die van mij.

'Oké Nathan volg mij maar .' Spoorde ik hem aan, maar hij keek enkel angstig op.

'En wat als ik jouw niet kan volgen?'

'Volg de muziek dan maar.' Antwoordde ik met een glimlach als de muziek begon.
En ja het was klungelig toen we de andere dansers probeerde na te doen, maar van het moment we het ons eigen ding begonnen te doen, wat een mengeling was van allerlei dansstijlen uit de mensen wereld konden we onze lach niet meer houden. We zwierde van hier naar daar en sprongen langs de andere koppels heen. Geen idee wat we deden, maar er ook helemaal niets uit maken. We hadden plezier, we hadden zoveel plezier, was dat niet wat telde?
Helemaal uitgeput gingen we na de dans met een omweg terug naar de groep waarvan de meeste ook terug waren. Nathan had zijn drankje in een teug binnen gegoten en vol verbazing bleef ik rustig van dat van mij nippen. Mensen alcohol was al niet mijn ding dan zou Sany dat zeker niet zijn.

'Wou ik wist niet dat je dat in je had.' Lachte Fiona als we terug waren.

'Alsjeblieft, de eer gaat allemaal naar hem, ik volgde alleen maar.' Grinnikte ik en gaf Nathan een duwtje tegen zijn schouder.

'Dan moet ik ook maar eens een dansles reserveren bij je.' Zei ze met een sexy knipoog waarbij elke jongen door zijn knieën zou gaan, maar Nathan grijnsde enkel. Hij had net zoveel charmes als haar en wist er precies mee te spelen.

'Ik denk dat ik volgende week nog wel ergens een gaatje heb.'
In mijn ooghoek zag ik twee lichte haardossen deze richting uit komen. Wat een vluchtige glans wou zijn in hun richting werd al snel een staar als ik gevangen werd in een diep blauwgroene kooi omrand met goud.
Zijn intense ogen hadden de mijne gevangen en ik kon niet wegkijken.
Een gevoel diep in me vertelde me dat er iets heel spannends aan ging komen.

'Hé Laoni, zie je die twee meisjes daar? Ik weet zeker dat ze aan het uitkleden zijn met hun ogen.' Fluisterde Nathan tegen me en gaf een hoofdknikje naar twee blonde elfen die giechelde als Nathan naar hen lachte.

'Nathan, het zijn elfenmeisjes. Hou jij het maar op de giechel meisjes van onze school.' Antwoordde ik lachend.
Aan de andere kant van me klonk een andere stem, die klonk als noten die tegen mijn trommelvlies botste.

'Eirian, mag ik deze dans van je?' Jona stond naast me onberispelijk en elegant. Het enige dat niet vlekkeloos was waren zijn krullen die nog rommelig door de war zaten. En voor de tweede keer in enkele minuten tijd hadden zijn ogen de mijne weer gevangen.
Hij stak zijn bleke hand naar me uit en ik kreeg een flashback naar enkele dagen geleden dat hij hetzelfde vroeg en het hele avontuur was begonnen. Was dat reden genoeg om nu nee te zeggen. Waren het dan niet de beste tijden geweest in de laatste twee jaar? Had ik nu niet meer plezier gehad, meer gelachen, meer gehuild, meer gevoeld dan in de voorbije twee jaar?
Misschien was het een teken, misschien was ik bestemd om die hand te nemen.

Met een glimlach nam ik de hand aan en volgde hem naar de grote cirkel waar hij dan zijn hand op mijn onderrug plaatste en alleen al met die actie vlindertjes doet opvliegen. De muziek begon opnieuw te spelen en ik wist dat dit anders zou zijn dan met Kylian of Nathan. Eerst keken we elkaar aan. Zijn magische ogen boorde in die van mij. Ik vond het niet erg. Mijn stappen volgde die van hem en ik liet me door hem leiden naar een heel andere plaats.

'Eirian,' hij was de eerste die de aangename stilte tussen ons brak, ' ik haat het om kwaad op je te zijn.'
Mijn ogen hadden voor geen seconde die van hem verlaten. En een blik van spijt was over zijn gezicht verspreid.

'Jona, vertrouw je me?' Het duurde even voordat ik iets had kunnen bedenken, maar dan kreeg ik dit er toch uit.
Jona leek het enkel grappig te vinden.

'Geloof me dan als ik zeg dat er niets is tussen mij en Nathan, of eender welke jongen.' Beloofde ik hem en voor h et eerst in drie dagen leek hij me te geloven.

'Ik heb me ongelofelijk idioot gedragen niet?' Vroeg hij met een een bescheiden glimlach waarvan ik ook moest lachen.

'Maar een beetje.' Antwoordde ik en genoot met een ongelofelijk grote glimlach van de rest van de dans.
Tot er een luide gil weerklonk in de zaal en iedereen als bevroren stond.
Iedereen behalve Jona die ik nog net hoorde mompelen dat het Fiona was.
Met grote en snelle stappen verdween hij in de massa en ik trachtte hem bij te houden, maar verloor hem door de wezens die voor me kwamen te staan.

Als ik Jona terug had gevonden zat hij kaast een schokkende Fiona op de grond die op een bebloede buik drukte.
De bebloede buik van Nathan.

Als een blok zakte ik door mijn benen en kroop zo snel als ik kon naar Nathan. Ik legde mijn beide handen op zijn wangen en jammerde zijn naam herhaaldelijk uit.
Maar de enige reactie was de kleur die steeds verder uit zijn gezicht trok.