Kerstwonder - Tienerfictie
Cornelia zat al haar hele leven in een rolstoel en moest leven zonder haar onderbenen. Lastig natuurlijk, maar ze was eraan gewend geraakt. Het meest vervelende aan haar handicap vond ze misschien wel het gestaar van anderen. Dat gestaar waar je helemaal gek van kon worden en wat nooit op zou houden. Want mensen konden niet gewoon vragen waarom je in een rolstoel zat, nee, ze waren altijd bang voor het antwoordt. En dan was er nog kerst, de vrolijkste tijd van het jaar volgens velen, maar Cornelia was het daar niet mee eens. Kerst was verschrikkelijk. Zeker als je daarmee weer werd blootgesteld aan vragen van familie en die starende blikken om te zien of je nog wel goed at. Want dat was belangrijk, want het was een symptoom. Een symptoom van dat gene waar ze nooit aan wilde denken, en waardoor ze haar onderbenen verloren was.
Voordat ze James ontmoet had was ze alleen geweest, zonder iemand die haar begreep. Maar hij was anders, hoewel hij nooit in een rolstoel gezeten had en kon staan op zijn beide benen. James was doof. En dat maakte de communicatie moeilijk. Maar het was geweldig. Ze begrepen elkaar zonder woorden en als ze het ergens over hadden was het vaak hun voorliefde voor geiten.
Maar deze kerst zou James niet komen. Hij had het druk, zei hij. Maar Cornelia wist wel beter, hij was weer opgenomen in het ziekenhuis. Ze haatte ziekenhuizen, omdat ze haar altijd een vervelend gevoel gaven. Maar zij zelf lag ook weer in het ziekenhuis, gewoon voor de zekerheid, of dat zeiden haar ouders in ieder geval. Maar zij wist beter, de doctoren verwachtten dat het terug was en wilden er alles aan doen om te voorkomen dat het zich zou verspreiden.
'Cornelia, er is iemand voor je', zei een zuster die de kamer binnenkwam waarmee ze Cornelia uit haar gedachten liet opschrikken. 'Moet ik hem binnen laten?'
Hem, dacht Cornelia. Zou het James zijn? Maar dat zou vast niet, hij lag in een ander ziekenhuis. Maar hoewel ze wist dat hij het niet zou zijn knikte ze. Deze kerst was toch al verpest aangezien ze alleen was in dit stomme ziekenhuis, dus maakte het niet uit wie er zou komen.
De zuster draaide zich om en verliet de kamer waarna een jongen, met pikzwart haar en blauwe ogen de kamer binnenkwam.
'James', zei Cornelia vrolijk terwijl ze rechterop ging zitten. 'Wat doe jij nou hier?'
En toen bedacht ze zich dat hij doof was, hoewel hij kon liplezen voelde ze zich altijd weer slecht als ze tegen hem praatte. Ze pakte een whiteboard van haar nachtkastje en schreef: Wat doe jij nou hier? Leuk je te zien, trouwens.
Ze verwachtte dat hij zijn eigen whiteboard ging pakken, maar dit gebeurde niet.
'Kerstwensen komen uit, kerstwonderen bestaan', zei hij en ze sloeg een hand voor haar mond.
'Nee, dat meen je niet', zei ze.
'Ik kan weer horen, Nellie', zei hij.
Nellie, ze glimlachte toen ze hem dat hoorde zeggen. Hij noemde haar altijd zo, hij was de enige die haar zo noemde. Ze gooide haar benen over de rand van het ziekenhuisbed en stond op, wetende dat ze daarmee een alarm liet afgaan bij de zusters.
'Is het blijvend?' vroeg ze. 'En hoe dan?'
Ze liep naar hem, haar infuuspaal achter zich aantrekkend. Hij omhelsde haar en ze keek recht in zijn stralend blauwe ogen. Nog nooit had ze gewoon tegen hem kunnen praten, nog nooit had hij haar kunnen horen. En toch waren ze hier.
'Ja', antwoordde hij. 'Ik kan weer horen, blijvend.'
Ze giechelde en hij trok haar dicht tegen zich aan.
'En je tumoren? Zijn die ook weg?' vroeg ze terwijl ze naar hem keek.
'Ja, helemaal weg', antwoordde hij.
Ze giechelde opnieuw en een zuster kwam de kamer in.
'Corne-', begon ze maar ze kapte haar zin af waarna ze naar boven keek, ze glimlachte. 'Zeg tortelduifjes, jullie weten dat jullie onder de maretak staan?'
Cornelia giechelde en James trok haar naar zich toe. Hij zoende haar en zij zoende terug. Zo bleven ze even staan totdat zij terugtrok.
'Zuster', begon Cornelia. 'Zouden we de vuurwerkshow in de stad mogen gaan bekijken?'
De zuster schudde haar hoofd waarna ze naar de twee liep.
'Nee, Cornelia', antwoordde ze. 'En je weet waarom. Maar het wordt wel live uitgezonden.'
Cornelia knikte een beetje teleurgesteld waarna ze terugliep naar haar bed. De zuster zette de televisie aan en James kwam naast Cornelia op het bed liggen.
'En voor deze keer mag je het afzien en mag hij buiten bezoekuur blijven, het is immers kerst', zei de zuster. 'Ik zal het de nachtzuster dat ook vertellen.'
Cornelia glimlachte dankbaar en leunde tegen James aan. De zuster verliet de kamer en Cornelia glimlachte naar James.
'Ik kan niet geloven dat je weer kan horen', zei ze. 'Dit is de beste kerst ooit.'
WC: 793 (2018)
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top