Het was 's avonds laat toen ze in haar torenkamer voor het raam ging zitten. Het maanlicht was het enige licht dat ze in de toren had. Haar lange blonde haren hingen over haar schouders en kleine twinkelingen waren te ontdekken in haar blauwe ogen. Plotseling werd ze opgeschrokken uit haar gedachten door het gemekker van een schaap. 'Och arm ding', zei ze terwijl ze op stond van haar plaats en haar handen op de vensterbank legde. Ze keek uit het raam en zag een schaap onder haar toren staan. 'Wat doe jij hier zo alleen in het holst van de nacht?' vroeg het schaap haar. 'Wat doe jij hier alleen in een toren?' Ze keek het schaap raar aan en moest een paar keer met haar ogen knipperen om er zeker van te zijn dat ze niet droomde. 'Wil je een appel, schaap? Misschien zorgt dat ervoor dat je hier weggaat.' 'Een appel, doe niet zo dom prinses. Ik ben hier om je te helpen.' 'Mij te helpen, waarmee?' 'Het kan aan mij liggen hoor, maar volgens mij zit jij alleen opgesloten in deze toren.' Ze knikte en hing uit het raam. 'Een vallende ster, prinses, wens iets.' En zo deed de prinses, ze sloot haar ogen en dacht: Ik wens, ik wens dat ik uit deze toren kom. Plots begon het te regenen en te onweren. Ze gilde toen het schaap geraakt werd door een bliksemschicht en dood neer viel op de grond. Tranen biggelden over haar wangen, want het schaap was het eerste in tijden geweest waar ze tegen had kunnen praten. 'Nee', fluisterde ze. Langzaam bewoog ze weg van het raam en rende de wenteltrap af naar beneden, langs haar verzameling dobbelstenen en lampen. Toen kwam ze bij de afgesloten houten deur en met haar nagels friemelde ze aan het slot. Deze sprong open en ze was vrij, maar niet op de manier dat ze gewild had...

WC: 321 (2017)