De treinrijs was een hel. Ik werd gek van alle capitool mensen met hun piep stemmen en arrogante gedrag. Als we aankomen in het capitool lopen we de trein uit. Het is druk op het trein station. Iedereen wil zijn handen over mijn lichaam laten glijden en zo dicht mogelijk bij me te zijn. Saska loopt achter me en zegt met haar irritante piep stem: 'Gewoon negeren April. Je went er wel aan liefje.' De rest kan ik me niet meer herinnering. Nou ja ik kan het wel maar wil het gewoon zo snel mogelijk weer vergeten. Ik ben zo snel mogelijk naar binnen gelopen en in slaap gevallen. De volgende ochtend word ik wakker in vreemde kleren en in een vreemde kamer. Als ik om me heen kijk zie ik spiegels, kaptafels met de duurste spullen er op, een reusachtige kleren kast, maar de boom in mijn kamer valt het meeste op. Ik stap uit bed en loop naar de boom toe. Ik wil hem aanraken maar mijn hand gaat er recht doorheen. Het is een projectie.

Teleurgesteld maak ik de kast open. Hij zit vol met lelijke jurken en fel gekleurde shirts. Ik trek een zwarte trui aan en een zachte broek. Ik loop naar de eetzaal waar al een groepje mensen aan tafel zit. Een van de mensen loopt naar me toe en zegt: 'Hoi, ik ben Laura, je mentor.' Ze schudt mijn hand en ik zeg zelfverzekerd hoi terug. 'Pak maar wat je wil,' Zegt ze, en ze wijst naar de broodjes en andere dingen die op tafel staan. Ik pak zo veel mogelijk dingen die ik van thuis ken. Wanner ik een cakeje wil pakken houd Laura me tegen. 'die moet je niet pakken' zegt ze 'daar van moet je overgeven'. IK kijk haar verbaast aan en besluit haar raad op te volgen. Ze is immers mijn mentor en je mentor moet je helpen om te overleven.
Wanneer ik het op heb krijg ik het gevoel dat mijn buik gaat ontploffen.

Na het ontbijt loopt Laura mee naar een lange gang met allemaal deuren. 'Je wordt nu mooi gemaakt door je visagisten. Het gaat misschien een beetje pijn doen maar ja, je weet wat ze zeggen, "wie mooi wil zijn, moet pijn lijden."' Zegt ze lachend. Ik lach terug en stap daarna door de deur heen. Ik zet een stap naar binnen en wordt meteen omringt door 3 gekleurde mensen. 'Hoi, ik ben Zera' zegt de vrouw die helemaal in pluizige kleren is gekleed. 'Dit zijn Elinia en Aldire.' Zegt ze terwijl ze wijst naar twee vrouwen die identiek gekleed zijn in het blauw. Ze hebben blauw haar, blauwe kleren, blauwe ogen en blauwe huiden. Vrolijk zwaaien ze naar me. Ik word op een tafel gelegd met een soort papieren jurk aan. Ze plakken papiertjes met plakkerig spul op mijn armen en benen en trekken het er met een ruk van af. Laura had inderdaad gelijk, het doet pijn.
Ze borstelen mijn haar en krullen het met een heet ijzer ding wat ze een krultang noemen. Ze doen groen stof op mijn oogleden, een zwart streepje erboven en zwart spul op mijn wimpers wat ze veel langer maakt. Eindelijk ben ik klaar met de marteling en ik word naar mijn stylist gebracht. Weer in een nieuwe kamer zie ik een vrouw met reusachtig wit krullend haar tot haar enkels. Ze lacht naar me met de warmste lach die ik ooit gezien heb. Alleen die van June verwarmt mijn hart meer. 'Hoi April. Ik ben Alexa.' Zegt ze. 'Hoi' zeg ik terug. 'Ik ga je prachtig maken voor de parade.' 'Is goed.' Alexa inspecteert mijn hele lichaam en trek dan de jurk aan. Hij is prachtig. Het is een felgroene jurk met bloemetjes uitgesneden bij de achterkant. Hij doet me zoveel denken aan June. Langzaam rolt er een traan langs mijn wang naar beneden.

Alexa ziet het een veegt de traan weg. 'Het komt allemaal goed. Dat beloof ik je.' Zegt ze terwijl ze me omhelst. Ze laat me los een kleed me verder aan. Een armband gemaakt van twijgen wordt om mijn arm gedaan en een prachtige ketting met een boom om mijn nek. Ze trekt me een paar simpele zwarte hakken aan en brengt voor de laatste keer mijn donkerrode haar in model. 'Oké, ik heb nog een kleine verassing voor je!' Zegt ze vrolijk. 'O wat dan?' Vraag ik verbaasd terug. 'Je mag een uil op je wagen, ik heb er heel veel moeite voor gedaan om het te regelen, maar ik heb gehoord dat er veel uilen in 7 zijn en dat jij er ook heel veel van houd.' 'Wauw, echt super bedankt Alexa!' Zeg ik enthousiast terug. Ik knuffel haar voor de laatste keer en dan lopen we samen naar de lift. Laura staat al voor de liftdeur te wachten en als ze me ziet valt haar mond open. 'Wow April! je ziet er prachtig uit' zegt ze. 'Dank je' stamel ik. 'Je vangt vliegen' zegt Alexa grinnikend. Meteen klemt Laura haar kaken op elkaar. Samen lopen we de lift in en we gaan naar beneden. Als we in de hal met de koetsen komen zie ik een vredebewaker. Door zijn helm kan ik alleen  zijn ogen zien, die prachtige ogen die ik nooit zou kunnen vergeten.
*FLASHBACK*
Zachtjes raken zijn lippen die van mij. Van dit gevoel zal ik nooit genoeg gaan krijgen. 'April, sorry ik moet gaan.' Zegt hij. Als de trein voorbij raast springt hij er in. 'Het spijt me April, maar ik moet het uitmaken. Ik zal altijd van je blijven houden!' Roept hij. Ik val huilend op de grond en als ik mijn ogen weer open doe is de trein al verdwenen achter de bomen.
*EINDE FLASHBACK*
Ik ren naar hem toe. Hij trekt zijn helm af en zijn lippen raken die van mij. Weer dat heerlijke gevoel waardoor mijn lippen blijven. tintelen.'Ik heb je gemist,' zegt Ethan. 'April! Wat in godsnaam ben je aan het doen met die vredebewaker?!' Roept Saska 'Kom onmiddellijk terug!' Ik negeer Saska en zoen hem nog een keer. 'Dus je bent al die tijd hier geweest?' Vraag ik 'Ja, het spijt me' zegt hij.
Ik sla hem in zijn gezicht. 'Dat was omdat je me alleen achter liet!' Zeg ik boos. Hij wil iets terug zeggen maar ik sla hem weer. 'Dat was omdat je niks van je hebt laten horen'. Hij kijkt beschaamd naar de grond. Dan zoen ik hem weer. 'En dat was voor de rest' zeg ik als ik hem weer los laat. 'Ik moet nu gaan, maar we zien elkaar snel weer! Dat beloof ik,' Zegt hij. Ik kus hem voor de laatste keer en zeg hem daarna gedag. Ik loop naar mijn kar toe en zie de prachtige kerkuil zitten. Ik pak haar vast en aai haar tot ze weg vliegt. Ik ren er als een gek naar toe en zit haar dan zitten op de kar van een ander meisje. Waarschijnlijk is ze van 11 want ze heeft een riek in haar hand. 'Van wie ben jij dan?' Vraagt ze aan zichzelf. Hijgend kom ik aangerend en ik zeg: 'van mij! Ze is van mij. Ze was ontsnapt van mijn wagen.' 'Mag jij een uil op je wagen?' Vraagt ze. 'Ja' 'Dan had ik graag de paarden omgewisseld voor koeien!' Zegt ze lachend. Ik schud haar hand 'April.' 'Melissa.' 'Mooie outfit,' zeg ik tegen haar. Ze glimlacht breed. 'Jij ook.' Als er wordt omgeroepen dat het gaat beginnen neem ik mijn uil mee en zwaai ik nog voor een laatste keer naar haar. Ik stap op mijn wagen en Als er 6 wagens vertrokken zijn ben ik aan de beurt. Ik ga rechter op staan en gedraag me zelfverzekerd. Ik laat me niet kennen! Ik word verblind door het felle licht en mijn oren doen pijn van het gejuich van de mensen. Er worden bloemen naar me gegooid en als ik naar de mensen zwaai klinkt het gejuich nog harder. Ik word er misselijk van dat de mensen dit leuk vinden, dat ze zich er op gaan verheugen dat wij de arena in gaan en elkaar moeten vermoorden. Maar aan de andere kant voel ik me geweldig, want deze mensen juichen voor mij. Zo'n gevoel heb ik nog nooit gehad. Ik was thuis altijd dat 'rare' meisje met die rare zus van haar.

Maar het misselijke gevoel komt weer terug als we bij het einde zijn en president Snow zijn praatje houdt. Ik haat hem. Als het voorbij is kleed ik me uit. Trek comfortabele kleren aan en duik meteen in mijn bed. Ik denk nog even na over Melissa. Ze is heel aardig, ik heb zo'n gevoel dat we bondgenoten worden. Dan ga ik slapen en ik heb de beste droom ooit: ik en Ethan weer bij elkaar. Voor altijd......