Vanavond zou het feest van de zonnewende beginnen. Ze zouden het plan nog een keer door moeten nemen. De omgeving verkennen, of naar het landgoed 'Morgendauw' gaan.

Alles behalve wat ze nu deden.

Hadrian stond tegen een boom geleund de wolkenlucht te bewonderen, toen Sage in zijn gezichtsveld verscheen. Met een lome grijns leunde Sage tegen hem aan.

"Kan ik?"

Deze keer nam Sage het voortouw en hield Hadrian's armen voorzichtig boven zijn hoofd vast. De kus was nu lang niet zo onschuldig als hun eerste.

Hadrian leek te zweven ver boven de wolken, Sage liet zijn handen los om zijn eigen handen in Hadrian's haar te twisten. Nu kon Hadrian zelf zijn handen op ontdekkingstocht laten gaan. Sage was bijna een kop groter dan Hadrian en hoe Hadrian achterover leunde kon hij moeilijk bij Sage's hoofd komen. Hij liet zijn handen dus over Sage's armen en schouders glijden.

Sage liet een goedkeurend geluidje klinken en hielp Hadrian om weer overeind te gaan staan. Met deze nieuwe houding kon Hadrian zijn handen in Sage's haar glijden.

"Ah daar zijn jullie tortelduifjes."

Kenza stond met een enorme grijns en haar armen over elkaar naar hun te kijken.

Sage en Hadrian sprongen verrast bij elkaar vandaan, Hadrian probeerde zijn haar en kleding weer te fatsoeneren. Aan Kenza's gezicht te zien was dat een verloren zaak.

"Weet je Sage, ik snap absoluut dat je hem vandaag bent gesmeerd om met je minnaar af te spreken. Maar denk je echt dat dít een goed idee is met mr. Lewis in het dorp?"

Hadrian's gezicht viel en voor het eerst in zijn leven dacht even na voordat hij sprak.

"Je hebt gelijk Kenza. Er zijn belangrijkere zaken vandaag waar ik aandacht aan moet besteden."

Sage nam afscheid van Hadrian, ze zouden elkaar weer zien tijdens de ceremonie, en vertrok in de richting van 'Morgendauw' met Kenza.

-

Het feestmaal was in volle gang, maar Sage was nergens te zien.

Hij was nergens te zien toen Hadrian aan kwam en enthusiast door Rosemary's vrienden werd begroet.

Hij was nergens te zien toen het diner in volle gang was.

Hij was nergens te zien toen het eten werd opgeruimd en de toortsen werden aangestoken.

Hij was nog steeds niet aanwezig toen iedereen was aangekomen bij Stonehenge en het strijkersensemble de instrumenten warm speelde.

Hadrian dwaalde over de weide, rechts en links zoekend naar de mop herfstbruine haren van Sage. Dit was beduidend lastiger dan nodig was, met Sage een kop kleiner dan alle aanwezigen en Hadrian twee.

Even dacht Hadrian Sage eindelijk gevonden te hebben, maar het bleek de jongedame van het landhuis te zijn. Haar herfstrode hoog opgestoken en met pareltjes doorweven.

Voordat hij kon zien met wie ze danste, werd hij opzij getrokken door Kenza.

"Sage vroeg me, jou te onderscheppen."

Ze trok Hadrian naar de bosrand, met een omtrekkende beweging kwamen ze vlakbij het podium terecht.

"Wacht hier, hij zal zich straks bij je voegen."

De nacht slokte haar op en ze verdween tussen het feestgedruis.

Hadrian ijsbeerde heen en weer, hij wachtte al tien minuten en Sage was er nog steeds niet. Moe van het ijsberen leunde Hadrian tegen een boom aan en keek langs het standbeeld naar de dansvloer.

"Ah, je bent er al."

Sage's stem klonk in zijn oor, hij moest om het beekje heen geslopen zijn om achter Hadrian te voorschijn te komen.

"Lewis zal over een paar minuten met zijn toespraak beginnen. We zullen de confrontatie goed moeten timen om onschuldig over te komen."

Hadrian luisterde niet echt, hij was te geconcentreerd op de hete adem van Sage bij zijn oor. Hij draaide zijn hoofd luttele centimeters opzij, totdat Sage's mond recht boven de zijne hing.

Ze zouden dit niet moeten doen, niet hier in ieder geval. Het kon Hadrian niets schelen wie hen nu zag, zolang dit moment van vrede maar voortduurde.

Hadrian draaide zich om en zijn handen gleden in Sage's haar. Hun monden vonden elkaar, Hadrian's vingers speelden met Sage's haar en raakten zijn oren.

Zijn gepunte oren.

Hadrian deinsde licht achteruit en tilde Sage's haar op, voordat Sage hem kon tegenhouden. Dit waren geen menselijke oren.

"Jij bent...?"

Hadrian leunde te ver naar achteren en langde pardoes in het beekje achter hem. In zijn poging overeind te blijven duwde hij Sage naar voren die tegen het beeld aanbotste.

Het beeld spatte in duizend stukjes uiteen, Lewis' gezicht zou komisch geweest zijn als Hadrian's wereld niet net, net als dat beeld, uit elkaar was gespat.