Zo vond Adriaan zichzelf dus in een kroeg op het eiland Wyre. De tweede opdracht bleek absoluut onmogelijk om uit te voeren, afgezien nog van het feit dat Adriaan Poseidon had geïrriteerd.

Adriaan had zo veel mogelijk informatie gezocht over de zogenaamde Elfin Knight, maar was niet verder gekomen in zijn zoektocht naar land tussen de zee en het strand. Na voor de derde keer bijna verdronken te zijn was hij gestrand op de Orkneyeilanden in Noord-Schotland.

"Hey Adriaan, leuk jou hier te zijn, ik dacht dat je terug naar Canada was gegaan."

Adriaan keek op recht in het lachende gezicht van Maeve, ze was een van de helpers geweest in het kamp. Hij kon zich vaag herinneren dat ze vaak samen was met de jonge vrouw die zijn raadsel had opgelost.

Ze riep de serveerster naar hun tafel en bestelde een maaltijd kip.

"Nog een bijzondere reden voor jouw aanwezigheid in dit gat?"

"Ik was op zoek naar het antwoord van het tweede raadsel, maar ben nu gestrand hier."

Maeve nam een slok van haar drankje en bedankte de serveerster voor de maaltijd.

"De Elfin Knight, hé? Lisa had erover verteld, voor de tweede moet je een stuk land vinden toch?"

Adriaan knikte verslagen met zijn hoofd, hier kon hij zich nooit uit bluffen.

"Wel ik ben geen expert op dit gebied, maar ik doe hier onderzoek naar selkies. Mythologische wezens die van een zeehond in een mens kunnen veranderen door hun huid te verwijderen. Ik weet dat het vergezocht is, maar misschien kunnen zij een oplossing vormen."

Ze keek Adriaan over de rand van haar glas scherp aan.

"Ik kan me namelijk niet voorstellen dat deze vraag nog puur wetenschappelijk is."

In de korte minuten dat ze naast Adriaan had gezeten, had ze haar maaltijd verorberd en stond nu op om de rekening te betalen.

"Als je geïnteresseerd bent, kom dan naar de punt van het eiland bij de oude boom. Er is daar een mooie baai om deze theorie uit te testen."

-

De baai waar Adriaan naar toe was gestuurd was inderdaad mooi, tenminste als het nu niet één uur 's nachts was en het tij aan het keren was.

Even te voren was voorzichtig langs de klif afgedaald en opgevangen door Maeve.

"Ah, je kon het vinden zie ik!"

De golven beukten tegen de branding en spatten hoog op. Maeve bewoog enthusiast haar handen en moedigde Adriaan aan om zich bij het water in de buurt te wagen.

De waarschuwing kwam te laat. Adriaan zag Maeve's ogen groot worden en kon nog net een grote hap lucht nemen voordat hij door de zee werd meegevoerd.

Adriaan draaide verwoed in het water hopend het oppervlak te bereiken. De happen lucht die hij wist te vangen vielen in het niet tegenover het water dat hij binnenkreeg. De oceaan trok hem omlaag, de lach van Poseidon trok door zijn botten en verkilde zijn hart.

Dat hij niet kon sterven betekende niet dat verdrinken niet pijnlijk was.

De diepte van het water lokte hem, Adriaan sloot zijn ogen en omarmde het water.

Een stroom bubbels omarmde Adriaan en duwde hem naar boven. De snuit van een zeehond verscheen voor zijn gezicht en hielp hem de branding door en het strand op.

Adriaan lag versuft op het zand. Maeve schoot toe in de hoop te kunnen helpen en kantelde zijn hoofd om het water makkelijker het lichaam te laten verlaten.

Het was goedbedoeld maar onnodig in Adriaan's geval, zijn lichaam had het water al verwijderd en was alweer bijna hersteld.

De zeehond lag nog steeds op het strand toen Adriaan voorzichtig overeind ging zitten. Er trok een rimpeling over het vel van de zeehond en een jongeman verscheen. Het zeehondenvel lag levenloos naast hem op de grond en verschrompelde tot een kleed.

"Welke driedubbel doorgedraaide idioot gaat er bij springtij in de oceaan zwemmen!"

De man haalde snel adem om vervolgens op een nog groter volume verder te razen.

"Je had wel kunnen verdrinken als ik er niet was geweest! En wat heb je gedaan om Poseidon zo kwaad te krijgen dat hij alle natuurwetten verbreekt en de zeebodem verwoest!"

Hij kromp plots ineen en vervolgde op een beduidend lager volume.

"Idioot die ik ben. Poseidon wil iemand dood en wat doe? Ik red het leven van de idioot."

Maeve onderbrak de jongeman voordat hij verder kon praten.

"Uhm, pardon. Maar ben jij een selkie?"

Hij keek scherp op en leek voor het eerst door te hebben dat hij zich op een strand met twee mensen bevond en zijn huid niet aan had.

"Als dat zou is, kan ik dan wat vragen stellen voor een onderzoek? Er is bijzonder weinig informatie over selkies te vinden die jonger dan twee eeuwen is. Ik vroeg me dan ook af of er een iets is mis is gegaan waardoor de populatie zozeer is gedaald dat mensen ze niet meer tegenkomen."

Adriaan vermoedde dat dit niet het beste moment was om nieuwsgierig naar andere culturen te zijn, maar wist beter dan haar tegen te houden. Maeve zou pas stoppen met vragen zodra ze een ja of nee had gekregen.

"Je wilt mijn mantel niet hebben?"

"Oh, als ik hem zou mogen zien zou ik super dankbaar zijn, maar ik zou dat nooit durven vragen."

De selkie knikte wat en was in een vlaag van zeeschuim verdwenen.

-

De volgende dag hadden Adriaan en Maeve weer in de kroeg afgesproken. Gisteren was beter en slechter verlopen dan gedacht. Ze hadden een selkie gevonden en Poseidon wilde hem nog steeds dood hebben.

"Mag ik het maal van de dag?"

Een nieuw gezicht was de zaal binnengewandeld en had ieders aandacht getrokken.

De man had een breed gezicht met een volle donkere baard, hij zag eruit alsof hij zijn hele leven op zee had geleefd.

"Ik heb gehoord dat jullie geïnteresseerd in selkies zijn. Laat me jullie een goede raad geven, de enigste manier om iets over ze te weten te komen is hun vertrouwen te winnen, en dat lads is makkelijker gezegd dan gedaan."

De man was bij hun aan tafel gaan zitten om zijn maaltijd te eten.

De eerste keer vond Adriaan het gek. De avond te voren was hij gered door een selkie en de volgende dag is er een vreemdeling die erover begint. Maar de dagen regen zich aaneen en elke dag was de man terug om met Maeve te praten over haar onderzoek.

De man, Marius, bleek zijn hele leven op een boot geleefd te hebben, maar door zijn ouderdom moest hij nu op het land blijven. Zijn zoon Ronan zou later die maand aankomen en op het eiland blijven wonen.

Marius wist verrassend veel over selkies, dingen die geen mens kon weten zonder intiem verbonden geweest te zijn met één.

"Jij bent geen mens."

"Ik ben net zozeer een mens als jij lad."

Adriaan schrok, de woorden konden onschuldig bedoeld zijn, maar hij wist zo goed als zeker dat dat een leugen was.

"Ik weet niet waarom je geïnteresseerd bent in selkies. Het is duidelijk niet een puur wetenschappelijke interesse zoals bij jouw vriend. Als je iets specifieks wilt weten vraag het dan in plaats van er zo omheen te dansen."

Het was maar goed dat Maeve vandaag buiten onderzoek deed, anders had Adriaan nu iets uit te leggen gehad.

"Ik moet een raadsel oplossen, Maeve denkt dat een selkie zou kunnen helpen."

Marius gebaarde hem verder te gaan.

"Het is het tweede raadsel van de Elfin Knight, vind een stuk land tussen het strand en de zee."

"Maeve heeft zeker gelijk wat betreft de hulp van een selkie. Afhangende van het raadsel zou hun huid de oplossing kunnen zijn. Het enige probleem is dat een selkie hun huid nooit af zullen staan, laat staan voor altijd."

Het sprankje hoop dat in Adriaan's borst was aangestoken door Marius verdween onmiddellijk weer. Er was dus een oplossing die niet uitgevoerd kon worden zonder iemand van het leven te beroven.

"Ik stel voor dat je uitvindt of jouw opdrachtgever het land wil houden of louter alleen wil zien of je het raadsel op kan lossen."

Marius stond op en verdween in het licht van de zonsondergang.

De volgende ochtend was Marius niet alleen toen hij Adriaan en Maeve opzocht.

"Mijn zoon Ronan, wanneer jij," hij wees naar Adriaan, "het antwoord op mij vraag weet, heeft hij de oplossing."

Diezelfde avond klopte Adriaan twee keer op de grond om opgehaald te worden.

-

"Adriaen Lieveszoon, ik heb niet vernomen dat de opdracht al voltooid is."

"Ik kom met een vraag, vrouwe. De oplossing ligt binnen handbereik, maar de persoon van wie het land is wil niet voor eeuwig er afstand van doen. Is het genoeg als ik het u laat zien maar niet geef? "

Persephone leek haar antwoord zorgvuldig te overwegen, maar gaf Adriaan uiteindelijk toestemming om het raadsel op deze manier op te lossen.

-

"Het mag."

Marius ogen twinkelden.

"Mooi, ik zal het doorgeven. Hetzelfde strand als laatst."

Adriaan vroeg maar niet hoe Marius van die desastreuze gebeurtenis wist en beloofde dat hij er vanavond zou zijn.

-

De zee was net zo onstuimig als de laatste keer dat Adriaan daar was. Marius stond er al en was in gesprek met Ronan.

"Hier is de huid, veel succes."

Adriaan bedankte vader en zoon uitgebreid om vervolgens opgeslokt te worden door de schaduwen.