Park Jimin nie był zdziwiony, gdy autobus, na którego tak szybko biegł, odjechał, na odchodne ochlapując go brudną wodą.
Miał niesamowitego pecha, odkąd tylko pamiętał. Spojrzał na swoje przemoczone spodnie i stwierdził, że pójdzie na pieszo. I tak był już spóźniony na pierwszą lekcję, więc nie było sensu wpadać w środku zajęć  i tłumaczyć się ze spóźnienia. Może wyschną mu ubrania po drodze?

Droga do szkoły nie była daleka i przeważnie pokonywał ją na pieszo, jednak dziś zaspał, na dodatek w nocy padał deszcz i wszędzie były kałuże.

Ruszył szybkim krokiem przed siebie, rozmyślając o nowinach od swojego przyjaciela, który zadzwonił do niego rozemocjonowany w nocy, bo nagle mu się coś przypomniało.
Pod koniec poprzedniego tygodnia, do szkoły ponoć przeniósł się jakiś geniusz matematyczny. Był rówieśnikiem dwójki przyjaciół, jednak wylądował w innej, równoległej klasie. Chłopak był nieobecny przez ostatni tydzień, więc ciekawił go ten nowy. On ledwo zdawał, a tu nagle do szkoły wpada chłopak, który bierze udział w Olimpiadach krajowych. I to z matematyki!

Jimin chodził do pierwszej klasy liceum, na kierunku biologiczno-chemicznym i na prawdę nie wiedział jak to się stało, że tam trafił. Nie szło mu źle na tym kierunku, ale kompletnie nie czuł do niego powołania i nie był nim zainteresowany.
Od zawsze jego pasją była muzyka, to jej poświęcał swój czas wolny i wkładał w nią swoje serce.

Myślami wrócił do rzeczywistości. Droga nie zajęła mu dużo czasu, więc zdążył do szkoły tuż przed drugą lekcją. Przywitał się z przyjacielem i weszli do klasy. Akurat mieli godzinę wychowawczą , więc mieli chwilę do rozmowy.

-Stary nie wiesz jaki miałem opierdol od Jisoo. Nawet nie wiem dokładnie za co, ale ponoć oglądam się za innymi laskami - wyszeptał zrezygnowanym głosem Jungkook.

Od jakiegoś czasu w jego związku panowała chłodna atmosfera i zgrzyty. Martwiło to Jimina, ponieważ szczerze lubił dziewczynę przyjaciela i bardzo mocno im kibicował.

-Uhhh, współczuję Ci, serio. A tak w ogóle, to co z tym nowym? No wiesz, ten 'geniusz' co się przeniósł w tamtym tygodniu.

-A. Kim Taehyung - na twarzy Kooka było widoczne lekkie zirytowanie. Czyżby do czegoś pomiędzy nimi doszło?

-Hm, o co chodzi?

-O nic. Tylko robi z sobie wielką gwiazdeczkę i panoszy się po szkole jak nie wiem co. No i do tego ma buźke spedaloną. Laski mu zazdroszczą nóżek i zachwycają się jego urodą, chociaż ja nie wiem czym, bo to ani chłopak, ani dziewczyna - to było dziwne i chłopak wiedział, że było coś na rzeczy. - Już lepszy ten jego brat, chociaż gbur jakich mało.

-Brat? - zdziwił się, bo nie mówił mu, o żadnym bracie.

-A, zapomniałem Ci powiedzieć. Do szkoły przeniósł się też inny chłopak, braciszek Kima tyle, że o rok starszy.
Mało się udziela i zapomniałem o nim.

-Panie Jeon, może podzieli się Pan z nami, pańską opinią? - nasze pogaduszki ucięła wychowawczyni. Jungkook już chciał odpyskować, ale na szczęście zadzwonił dzwonek i zerwalismy się z naszych miejsc.

Wychodząc z klasy, brunet pociągnął Jimina za rękę i wskazał coś palcem. A raczej kogoś.
O parapet opierało się dwóch chłopaków. Wyższy z nich, żywo gestykulował chyba tłumacząc coś, za to ten drugi siedział z jedną słuchawką w uchu, ze znudzoną miną słuchając słów towarzysza.
Chłopak, który coś, mówił miał zabójczo długie nogi, odziane w luźne spodnie. Blond włosy idealnie komponowały się z jego karmelową skórą usianą gdzieniegdzie drobnymi pieprzykami, które dodawały mu uroku. Delikatna uroda,  nie podkreślona żadnym  makijażem, zdawała się promieniować swoją świeżością i naturalnością.

Natomiast niższy, był jego zupełnym przeciwieństwem.
Miał mleczną, prawie białą skórę, czarne, dosyć zniszczone włosy, które zdawały się być szorstkie w dotyku i okulary na nosie.
Czarne jeansy z przecięciami na kolanach i skórzana kurtka, pod którą znajdowała się zwykła, biała koszulka, nadawały mu wygląd buntownika, a mina na twarzy sugerowała, że nie wie czemu się tam znalazł. Wyglądał na starszego i z pewnością mógłby podawać się za studenta, a kto wie, może w innych ciuchach, bardziej eleganckich, nawet za młodego wykładowce, bądź nauczyciela.

Poprawił okulary na nosie, a Jimin prawie zszedł na zawał.
Jego palce to był cud. Długie, zgrabne, obleczone były kilkoma pierścionkami i sygnetami.
Przed Jiminem stanęło kilka wizji z sytuacjami, gdzie takie palce bardzo by się sprawdziły... Blondyn potrząsnął głową, szybko pozbywając się z głowy obrazu, na którym właśnie  te palce tak dokładnie pieszczą jego wnętrze, co jakiś czas ocierając się o jego prostatę i wysyłając fale dreszczy po całym jego ciele.

-To właśnie oni. Kim Taehyung i Min Yoongi - powiedział Jungkook, wyrywając go z tych zawstydzajacych fantazji.

Ponownie skupił się na dwójce chłopaków. Czarnowłosy chyba wyczuł ich uwagę skupioną na sobie, bo podniósł wzrok i spojrzał w ich kierunku z niemym pytaniem w oczach. Jimin zarumienił się na wspomnienie tego co sobie wyobraził i pociągnął przyjaciela za sobą, byle dalej od tych czarnych, świdrujących go oczu.

Pierwszy raz, sam widok jakiejś osoby, tak mocno podziałał na jego wyobraźnię. Nie wiedział czemu z pozoru zwyczajny chłopak, którego nawet nie znał, tak go zaintrygował.
Chciał się o nim czegoś dowiedzieć, ale wiedział, że jeśli wykaże za duże
zainteresowanie nowym chłopakiem, jego najlepszy przyjaciel zacznie coś podejrzewać.

Jungkook wiedział, że blondyn był gejem, a Jimin nie ukrywał tego. Jego ojciec także wiedział, na szczęście był tolerancyjny i nie miał nic przeciwko. Nawet kiedyś zapytał go czy Jungkook jest dla niego  kimś więcej, ale Park zdecydowanie zaprzeczył.
Młodszy był dla niego jak brat, któremu zawsze mógł się z wierzyć i który zawsze go obroni i będzie dla niego w trudnych chwilach. Natomiast dla Jungkooka, Jimin był osobą, o którą trzeba dbać i którą trzeba chronić.
Dla młodszego chłopaka blondyn był delikatny i podatny na zranienia, zarówno fizyczne i psychiczne, dlatego zawsze dbał o przyjaciela nawet bardziej niż o siebie.
Na początku jego związku z Jisoo, dziewczyna była bardzo zazdrosna o Jimina, ale gdy go poznała, zaprzyjaźniła się z nim i teraz Jungkook często był tematem ich wspólnego plotowania o innych.
Ich więź była bardzo mocna i wiedzieli, że pomimo małych sprzeczek, które trafiały się rzadko, ale jednak trafiały, mogą na sobie polegać w każdej sytuacji.
Właściwie tylko dzięki Jungkookowi Jimin wyszedł z depresji po śmierci matki, bo chociaż po jego przeprowadzce chłopcy się dopiero poznali, młodszy szybko dotarł do Jiminowego serduszka i sprawił, że na nowo zagościła w nim radość.

Jimin do końca dnia rozmyślał o nowym chłopaku, który wywołał u niego taką burzę emocji. Zasnął mając przed oczami wspomnienie jego czarnych i głębokich jak tunele oczu.

_______________

Zachęcam do gwiazdkowania i komentowania, bo to bardzo motywuje do pisania.
Jutro szkółka i już mam depresję, więc jak zobaczę mile słówka i gwiazdeczki to na pewno będzie mi milej.

Życzę dobranoc,
Avec Amour ❣️