Κεφάλαιο 56

ΝΥ-Αμερική

Μανχάταν

«Ρε μαλάκα, από την μύτη σε σέρνει η τρελοκρητικιά...» Καθόμαστε έξω στην βεράντα και καπνίζουμε. Εγώ και ο Adam δηλαδή, ο Κιθ εάν ανάψει τσιγάρο θα χάσει τα μπαλάκια του... Ο Ρομπερτ καπνίζει πούρο, ταιριάζει λέει με την περίσταση, τώρα ποια στον πούτσο είναι αυτήν η περίσταση δυο ώρες τώρα δεν έχω καταλάβει. Μαλάκα δεν βγάζεις άκρη με αυτούς τους δύο. Δυο ώρες τώρα τρώμε τα καλύτερα φαγητά και τσουγκρίζουμε συχνά τα ποτήρια μας πίνοντας τα ακριβότερα κρασιά του Ρόμπερτ. Και όλα αυτά, γιατί? Ανάθεμα και αν έχει καταλάβει έστω και ένας τι στον διάολο συμβαίνει σε αυτό το τρελοκομείο απόψε.

Άσε δε τους οικοδεσπότες της συμφοράς. Αυτοί έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο... Όλο γελάνε μεταξύ τους και αγγίζονται. Τι μας φώναξαν για θεατές? Εντάξει ξέρουμε ότι πηδιέστε. Πρέπει να το κάνουμε και εικόνα?

«Μιλάς εσύ? Έχεις μούτρα και μιλάς? Εγώ στην θέση σου θα χαμήλωνα το κεφάλι και δεν θα σχολίαζα τίποτα και κανέναν από δω και μπρος. Στο στόμα την τάιζες ρε μαλάκα, μπουκιά μπουκιά την δικιά σου κρητικιά» Ο βλάκας δεν ξέρει τι λέει ,οκ ναι ίσως και να της έδωσα κανα δυο τρείς τέσσερεις μπουκιές αλλά μόνο και μόνο γιατί νομίζω πως το κορίτσι μου τώρα τελευταία δεν τρώει καλά. Κάτι στο χρώμα της στο πρόσωπο της με απασχολεί. Νομίζω πως τα μαγουλάκια της έχουν μπει μέσα και προχθές το βράδυ έκανε και εμετό το κοριτσάκι μου. Δεν έπρεπε να την πάω για αστακομακαρονάδα, της έπεσε βαριά.

«Ωωωω κόφτε το, σας βαριέμαι. Κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια λέτε. Μου την δίνει η αναμέτρηση του τύπου ποιος την έχει πιο μεγάλη. » Ακούμε τον Adam να μας λέει βαριεστημένα και ανάβει ακόμα ένα τσιγάρο. Καλά μόλις έσβησε το προηγούμενο . Τι φάση?

«Τι τρέχει?» Ρωτά καχύποπτα ο Κιθ

«Ρε Ρόμπερτ, πως δηλαδή, με την Alex, όλα καλά?» Ώρα είναι να μας πετάξει κανένα κουφό ο βλάκας και να μας στείλει. Τι στον πούτσο ρωτάει? Έγινε κάτι? Έμαθε κάτι? Έκανε κάτι ο βλάκας στην Αλεξάνδρα? Δεκάδες σκέψεις περνάνε από το καχύποπτο μυαλό μου και καμία δεν είναι καλή.

Ο μαλάκας στριφογυρίζει το πούρο ανάμεσα στα δάχτυλα του, έπειτα με προσεκτικές κινήσεις το βάζει στο στόμα του και ρουφάει... Εκπνέει τον καπνό και παρατηρεί το άσπρο σύννεφο να διαλύεται σιγά σιγά «Η Αλεξάνδρα είναι για μένα , το άλλο μου μισό. Τίποτα και κανένας δεν θα μπορέσει ποτέ να μας χωρίσει. Όταν συναντηθήκαμε ξανά και εκείνη ήταν ελεύθερη από τα βαρίδια του παρελθόντος της , ήταν αναμενόμενο, προδιαγεγραμμένο, πες το όπως θες , το μέλλον μας. Θα καταλήγαμε μαζί ότι και να συνέβαινε. Δεν θα άφηνα επιλογή ως προς το αντίθετο. »

«Ωραία, ναι, αλλά» Ξεφυσάει, ο μαλάκας κάτι ξέρει, κάτι παίζει εδώ, κάτι έχει συμβεί. Ψυχραιμία λέω στον εαυτό μου, ας του δώσω χρόνο να πει ότι γνωρίζει. Αν και μαλάκα μου θα έπρεπε να μου έχει πει τι σκατά έμαθε. Στην σκέψη αυτή κάνω μπουνιές τα χέρια μου και τα σφίγγω τόσο πολύ που οι αρθρώσεις έχουν γίνει άσπρες. Εάν κάτι σοβαρό έχει συμβεί το γνωρίζει και δεν το έχει πει θα τον γδάρω. Δεν θα υπολογίσω τίποτα και κανέναν.

«Τι συμβαίνει?» Πετάγεται ο ανακατωσούρης της παρέας και για μια φορά τον ευγνωμονώ για την έλλειψη διακριτικότητας που τον διακρίνει. Γιατί είναι γνωστό πως εγώ είμαι τέρας διακριτικότητας. Δεν φέρνω ποτέ κάποιον σε δύσκολη θέση.

«Θέλω απλά να μάθω, πως είναι να ζεις, να είσαι παντρεμένος με μια Ελληνίδα, που έχει τόσο έντονο ταπεραμέντο. Που όταν θυμώνει, θυμώνει! Φωνάζει , κρατάει μούτρα για μέρες...»

«Και η απάντηση μου θα σε βοηθήσει...» Δεν τελειώνει την πρόταση του παρα ανασηκώνει ερωτηματικά το φρύδι του. Ο Adam όμως δεν απαντά.

«Μάλιστα... Δεν ξέρω τι θέλεις να μάθεις, φαντάζομαι θα μας πεις, υποθέτω πως ρωτάς τις δικές μου εντυπώσεις και όχι του φίλου μας από δω, γιατί εμείς έχουμε μεγαλώσει διαφορετικά από εκείνον. Εκείνος έχει κοινά βιώματα με τις γυναίκες μας. Και εμείς έχουμε μεταξύ μας αφού προερχόμαστε από εξίσου εύπορες οικογένειες που λίγο πολύ έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Φαντάζομαι πως σε απασχολεί ο τρόπος που ανατραφήκαμε σε σχέση με τον δικό τους» Ο φίλος μου κουνά θετικά το κεφάλι. Και ο Ρόμπερτ κρατά το πούρο του το στριφογυρίζει με τα δάχτυλα και αφού ρουφήξει μια γερή τζούρα , αφήνει τον καπνό να βγει σε κύματα από το στόμα του.

«Δεν ξέρω ειλικρινά τι περιμένεις να ακούσεις από μένα και τι θα βγάλεις σαν συμπέρασμα από αυτά που έχω να σου πω. Αν υπήρχε ένα ιδανικό ταίρι για έναν άνθρωπο, για μένα είναι εκείνη. Συνήθισα το ΕΜΑΣ πολύ γρήγορα, για την ακρίβεια, έπεσα με τα μούτρα επάνω στο εμάς, ακόμα και όταν εκείνη νόμιζε πως ήμουν απλά κάποιος για να περνά την ώρα της εγώ πίεζα και διεκδικούσα γιατί πολύ απλά γνώριζα πριν από εκείνη πως η θέση μου στον κόσμο είναι δίπλα της. Δεν περάσαμε από τα κανονικά στάδια μιας σχέσης. Δεν βγήκαμε ραντεβού για να γνωριστούμε, δεν περίμενα με αγωνία να δω εάν θα μου απαντήσει σε κάποιο μήνυμα μου, δεν γνώριζα γαμώτο πως πίνει τον καφέ της και τι είδους φαγητά τρώει. Εάν το πρωί τρώει πρωινό ή εάν το βράδυ συνοδεύει το γεύμα της με ένα ποτήρι κρασί. Με κράτησε απ έξω από όλα. Για τους γονείς και τους φίλους της έμαθα πολύ αργότερα, όμως ο ένας βρήκε την θέση στην ζωή του άλλου πολύ εύκολα, και αυτό το κομμάτι που του έλειπε αμέσως μπήκε στην θέση του... Άρα επαναλαμβάνω πως έπεσα μετα μούτρα στο ΕΜΕΙΣ και αισθάνομαι πως είμαι ο ποιο τυχερός μπάσταρδος του κόσμου.»

«Δηλαδή απλά το ένιωσες πως ήταν το σωστό. Δεν σε απασχόλησε πως ήσασταν λίγους μήνες μαζί?» Αααα μάλιστα, τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω που το πάει...Αυτό που έχει στο μυαλό του δεν έχει καμία σχέση με την φίλη μου και τον μαλάκα τον άντρα της που μας έχει φλομώσει με το βρομερό του πούρο από την ώρα που βγήκαμε στο μπαλκόνι. Χαλαρώνω και αρχίζω να απολαμβάνω τα φώτα της πόλης , τους ήχους της και το ακριβό κρασί μου που πίνω άπληστα. Νομίζω την έχω ακούσει λίγο. Κάτι οι μπίρες κάτι το κρασί....

«Τι προσπαθείς να μάθεις? Σού είπα δεν περάσαμε την αμήχανη και αβέβαιη φάση που περνάνε οι περισσότεροι στην αρχή μιας σχέσης , αντίθετα βρήκαμε μια ρουτίνα που εξυπηρετούσε εμάς και μας έκανε να αισθανόμαστε όμορφα. Η φίλη σου αν και το έκανε ασυναίσθητα, έκανε χώρο στην ζωή της για μένα. Και κάθε φορά που εκείνη άφηνε λίγο χώρο εγώ τον καταλάμβανα χωρίς να την αφήνω να το αντιληφθεί. Το κατάλαβε όταν ήταν πλέον αργά. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εμένα! Είναι ευέξαπτη αλλά δίκαιη, Θυμώνει και κρατά μούτρα για μέρες ,αλλά δίνεται με όλη της την ψυχή, όταν αγαπά... αγαπά πραγματικά...»

«Εγώ... Εγώ νομίζω πως θέλω αυτό που έχεις , αυτό που έχει ο Κιθ και αυτό που θα έχει ο μαλάκας ο Mason σε λίγο καιρό...» Μάλιστα... Αρχίσαμε... Μας βάλανε τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι οι τρελοελληνίδες...

«Τι λες ρε Μαλάκα?» Φωνάζει ο Κιθ αλλά η μούρη του όλη φωνάζει από μακριά πως άκουσε και κατάλαβε πολύ καλά. Ο Adam ξύνει το κεφάλι του και χαμογελά στραβά. Βγάζει από την τσέπη του ένα βελούδινο κουτί και μας κοιτά.

«Ήταν της μητέρας μου. Την πρώτη φορά που συνάντησε την Άννυ, λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι της μου ζήτησε να της αφιερώσω λίγα λεπτά. Με οδήγησε στο γραφείο της και μου το έδωσε. Δεν είπε τίποτα έτσι απλά μου έδωσε το δαχτυλίδι και με αγκάλιασε.» Ο μαλάκας είναι τέρμα συγκινημένος. Τον ηλίθιο θα με κάνει να κλάψω? «Απόψε, μετά από δω, έχω κανονίσει να μας περιμένει μια κρύα σαμπάνια σπίτι. Εκεί θα...» Δεν χρειάζεται να πει περισσότερα ορμάμε όλοι επάνω του και τον αγαλλιάζουμε. Γελάμε και πειραζόμαστε, ενώ μπαίνουμε ξανά μέσα στο σπίτι και στο ευρύχωρο σαλόνι. Το γλυκό πρέπει να έχει σερβιρίστε ήδη, ποιος τις ακούει τώρα που αργήσαμε στο μπαλκόνι, αλλά μαλάκα μου, τα νέα ήταν συγκλονιστικά...

Η Αλεξάνδρα μας κοιτά απογοητευμένη, εμείς γελάμε και εκείνη μουτρώνει.

«Αμάν βρε Ρόμπερτ, δεν μπόρεσες να κρατηθείς? Τι παλιοκουτσομπόλα που είσαι? Δεν είπαμε ότι όταν θα τελειώναμε το γλυκό θα το ανακοινώναμε σε όλους μαζί? ΜΑΖΙ! Αυτήν ήταν η λέξη κλειδί αυτό ήταν το σχέδιο, θυμάσαι? Αυτό ήταν το σχέδιο και ήταν απλό. Τρώμε σερβίρεται το γλυκό και μετά εμείς οι δυο...» Όλοι την κοιτάμε σαν χαζοί. Τι λέει? έξι ζευγάρια μάτια την κοιτάνε με απορία. Μόνο ο Ρόμπερτ γελάει. Μα καλά πως την αντέχει την γλωσσού?

«Μωρό μου ηρέμισε, δεν σου έκλεψα την στιγμή. Θα πάρεις όλη την δόξα» Της λέει και πάει στο πλευρό της. Την αγκαλιάζει τρυφερά και την φιλά στα μαλλιά.

Μαλάκα μου, εμένα εάν μου έκανε τέτοια χουνέρια θα... Θα... Θα... Δεν θα τα ανεχόμουνα....Αυτό. Μα να του την λέει έτσι μπροστά σε όλους μας και εκείνος να την φιλά τρυφερά?

«Καλύτερα να το πούμε τώρα γιατί οι φίλοι μας μας κοιτάνε με απορία» Της λέει ενώ δεν έχει πάψει στιγμή να την κρατά στην αγκαλιά του.

Χαμογελά και ο μαλάκας λιώνει, καλά λέω από το... τον σέρνει τον βλάκα.

«Είμαι έγκυος» Μας λέει και η ευτυχία της καθρεπτίζεται στο πρόσωπο της. Μαλάκα μου βουρκώνω. Για δεύτερη φορά μέσα σε πέντε λεπτά, βουρκώνω. Τι είμαι ρε γαμώτο καμία γκόμενα? Αλλά ρε πούστη μου... Ξέρω τι έχει περάσει και... δαγκώνω το μάγουλό μου να μην κλάψω και ξεφτιλιστώ, αλλά γαμώ την πουτάνα μου, αυτό είναι ένα ανέλπιστα ευχάριστο νέο.

Όλοι την έχουν περικυκλώσει, την φιλάνε και την αγκαλιάζουν και ο μαλάκας της καμαρώνει κορδωμένος δίπλας της. Μαλάκα , εάν ποτέ πληγώσεις αυτόν τον άγγελο θα σε τελειώσω. Μένω τελευταίος. Θέλω να την αγαλλιάσω να της ευχηθώ να της πω πως τις αξίζει τόση και άλλη τόση ευτυχία.

«Αλεξάνδρα μου» Οι λέξεις πνίγονται και τα δάκρια μου απειλούν να τρέξουν.

«Σσσσ» μου λέει και με κλείνει εκείνη στην αγκαλιά της . Με ξέρει, όλα όσα θέλω να της πω τα λένε τα μάτια μου.

«Και εγώ» Ακούω μια αδύναμη φωνούλα. Στρέφω το βλέμμα μου στην Σοφία.

«Τι?» Την ρωτάω, χαμογελαστός και συγκινημένος. Μα πόση ευτυχία απόψε? ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ . ΝΑΙ ΤΩΡΑ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΑ!

«Και εγώ» Επαναλαμβάνει αγχωμένη. Τι και εκείνη ρε πούστη μου. Το κεφάλι μου πονάει , η σκέψεις μου όλες αφορούν την αδερφή της καρδιάς μου. Δεν μπορώ να λύσω άλλον γρίφο απόψε.

«Τι και εσύ?»

«Είμαι έγκυος» Ψελλίζει. Τα χέρια μου πέφτουν αυτόματα κάτω. Παύω να κρατώ την φίλη μου αγκαλιά, κάνω ένα βήμα πίσω και απομακρύνομαι από το σώμα της Αλεξάνδρας. Τα μάτια μου δεν έχουν χάσει στιγμή την επαφή με το πρόσωπο της. Φαίνεται ανήσυχη, αγχωμένη. Μπράβο, Ωραία, κράτα αυτό το συναίσθημα μωρό μου. Είμαι κάτι παραπάνω από έξαλλος μαζί σου αυτήν την στιγμή.

«Τι στον πούτσο είπες?»

«Αχιλλέα» Με προστάζει η Φίλη μου.

«Λέγε γαμώτο τι είπες» Δεν μιλάει. Μόνο με κοιτά και προσπαθεί να μην κλάψει. Το βλέπω. Πασχίζει να μείνει ψύχραιμη. Εγώ αδιαφορώ, δεν μπορεί να μου πετά τέτοια κεραμίδα και να έχει την απαίτηση να μείνω ψύχραιμος.

«Αχιλλέα, μήπως να ηρεμούσες και να το συζητούσατε ψύχραιμα όταν θα ήσασταν οι δυο σας? Όταν θα ήσασταν σπίτι σας?»

«Πάψε Αλεξάνδρα δεν σε αφορά. Θα συζητήσω με την γυναίκα μου ότι θέλω όπου θέλω.»

«Μην της μιλάς έτσι ηλίθιε» Πετάγεται και ο αιώνιος υπερασπιστής.

«Πως? Πες πως έμεινες έγκυος μου λες? Το έκανες επίτηδες για να με δέσεις? Σου είχα τάξει τα πάντα . Θα στα έδινα έτσι και αλλιώς αλλά εσύ δεν πείστηκες πως σε ήθελα εσένα και μόνο εσένα και είπες να σιγουρέψεις το πράγμα μένοντας έγκυος? Σου είχα ξεκαθαρίσει πως τα παιδιά δεν είναι του στιλ μου. Θυμάμαι πως σου είχα πει επι λέξη πως δεν είναι μια επένδυση που θέλω να κάνω. Τι σου έλειπε πες και αποφάσισες να γκαστρωθείς? ΛΕΓΕ ΓΑΜΩ τι σου έλειπε?»

«Είσαι μεγάλο γουρούνι. Εάν δεν ήθελες παιδιά ας έπαιρνες πιο σίγουρα μέτρα αντισύλληψης. Το θα τραβηχτώ , δεν αποτελεί μια από αυτές. Να σου θυμίσω πως οι φορές που πήραμε προφυλάξεις ήταν αυτές που εγώ στο επισήμανα. Οι φορές που φόρεσες προφυλακτικό ήταν αυτές που εγώ στο έδωσα στα χέρια. Όλες τις άλλες έλεγε θα τραβηχτώ. Το είχα πάρει απόφαση πως είσαι απρόσεκτος και μετρούσα τις ημέρες προσπαθώντας να υπολογίσω τις γόνιμες ημέρες και σου ζητούσα επιτακτικά να φοράς προφυλακτικό.»

«Πας καλά? Για ποια προφυλακτικά μου μιλά? Εσύ έπαιρνες το χάπι. Το σταμάτησες επίτηδες για να γκαστρωθείς.»

Την βλέπω να παίρνει μια βαθιά ανάσα.

«Αχιλλέα...» Ο ανακατωσούρης

«Μην ανακατεύεσαι» γρυλίζω «Μείνε έξω από αυτό. Εγώ δεν είμαι εσύ, και εγώ δεν θέλω παιδιά. Το ήξερε της το είχα ξεκαθαρίσει καιρό πριν. Επέλεξε να με αγνοήσει. Να με παρακάμψει. Να με εκβιάσει φέρνοντας με προ τετελεσμένου.»

«Μάλιστα» Ρουθουνίζει η Σοφία και με κοιτά με μια απαξίωση στο βλέμμα που βλέπω πρώτη φορά. Η κυρία θα το παίξει θιγμένη? Αλήθεια τώρα. Στέκομαι ακριβώς μπροστά της και την κοιτώ. Θυμός εναντίων απαξίωσης και τότε ανοίγει τα στόμα της, τα χείλη της κουνιούνται και περιμένω να ακούσω... Περιμένω την γαμημένη συγνώμη της και την γαμημένη υπόσχεση πως θα φροντίσει το πρόβλημα.

«Πότε ακριβώς ξεκίνησα το χάπι Αχιλλέα?»

«Ορίστε?»

«Απάντησε μου, σε αυτό που σε ρώτησα Γαμώτο? Πότε ξεκίνησα εγώ την αντισύλληψη.» Είναι κόκκινη από θυμό και νομίζω πως τρέμει. Αλήθεια τώρα?

«Όταν ήσουν στο Λονδίνο» Της απαντάω και αρχίζω να νιώθω άσχημα που όλοι οι φίλοι μας γίνονται μάρτυρες αυτής της συζήτησης.

«Όταν με έχεις κερατώσει δηλαδή, και σε εγκατέλειψα. Για τότε μιλάς?» Δηλαδή εγώ.. Να.. δεν το είχα σκεφτεί έτσι...

«Μπροστά μου. Μπροστά στα μάτια μου είχες τηλεφωνήσει στον γυναικολόγο σου και είχες κλείσει ραντεβού. Κάνω λάθος? Σε θυμάμαι να εξηγείς με λεπτομέρειες στην γραμματέα του γιατρού σου τον λόγο που έκλεινες το ραντεβού. Είχες πει ξεκάθαρα πως θέλεις να σε ενημερώσει για τον καλύτερο τρόπο αντισύλληψης. Είχες ρωτήσει μάλιστα εάν χρειάζεται να έχεις κάνει πριν, συγκεκριμένες εξετάσεις»

«Επέστρεψα δηλαδή πίσω στο Λονδίνο, κουρέλι ψυχολογικά, ένα σωστό ράκος, και έτρεξα στον γυναικολόγο μου και του ζήτησα να μου γράψει το χάπι. Αυτό σκέφτηκες? Πως το μόνο που είχα στο μυαλό μου είναι πως θα μπω σε αντισύλληψη?» Πάω να απαντήσω ανοίγω το στόμα μου αλλά με προλαβαίνει η Σοφία.

«Σκέφτηκες δηλαδή πως ο κόσμος μου είχε διαλυθεί για μια ακόμη φορά και εγώ σκεφτόμουνα το...»

«Εμείς είχαμε πει, ότι....»

«ΠΑΨΕ. ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ» φωνάζει και δεν με αφήνει να ολοκληρώσω. Δεν την έχω δει άλλη φορά τόσο θυμωμένη , ούτε καν τότε που με έπιασε στο κρεβάτι με άλλη. Τι στον πούτσο κάνει, κάνει κακό στο έμβρυο. ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ? ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΑΤΕΡΑΣ .

«Πίστεψε με όταν επέστρεψα στην βάση μου, στο Λονδίνο, το τελευταίο που σκέφτηκα ήταν να πάω στο γυναικολόγο. Όταν αποφάσισα να σε συγχωρήσω και να σε ακολουθήσω σε μια άλλη χώρα, το τελευταίο που μου πέρασε από το μυαλό είναι το πουλί σου και πως θα πηδάς εσύ με μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Με απασχόλησαν άλλα πράγματα όπως να κλείσω τις εκκρεμότητες που είχα στο Λονδίνο, να βρω μια δουλειά για να πάρω την βίζα, να εγκατασταθώ και να εγκλιματιστώ σε ένα νέο περιβάλλον. Το γεγονός πως είχα την Άννυ κοντά μου, και την Αλεξάνδρα με βοήθησε αρκετά αλλά και πάλι, μου πήρε καιρό να βάλω τα πάντα σε μια τάξη.» Λέει με μία ανάσα και με κοιτά αν είναι δυνατόν με ένα ακόμα ποιο περιφρονητικό βλέμμα.

«Προχθές είδα πως έχει παραγίνει το κακό. Με την απερισκεψία σου, και ζήτησα από την Αλεξάνδρα να μου κλείσει ένα ραντεβού στον γιατρό της. Πίστεψε με, τα νέα ήταν και για μένα σοκαριστικά. Νόμιζα πως το στρες της μετακόμισης ευθυνόταν για την ολιγοήμερη καθυστέρηση μου, αλλά... Μην ανησυχείς όμως, θα γίνει όπως το θέλεις, θα το λύσω μόνη μου. Από αυτή την στιγμή παύει να είναι πρόβλημα δικό σου.... το παιδί.» Με κοιτά και σηκώνει το χείλη της σε ένα ειρωνικό μειδίαμα

«Τελικά εγώ διασκέδαζα κάνοντας το καλύτερο σεξ της ζωής μου και εσύ διασκέδαζες παίζοντας με τη φωτιά. Έχεις το σώμα και το πρόσωπο ώριμης γυναίκας και το μυαλό εξάχρονης. Όλο αυτό το διάστημα δεν σκέφτηκες να με ενημερώσεις πως δεν πήγες ποτέ στον γιατρό σου?» Την ρωτάω και περιμένω να δω τι έχει να μου πεί.

Ο θυμός διαπερνά το ομολογουμένως όμορφο πρόσωπο της. «Δεν είμαι! Δεν ανέχομαι να μου φέρονται σαν να ήμουν παιδί, που έκανα αταξία. Σου είπα δευτερόλεπτα πριν σου το επαναλαμβάνω και τώρα, από αυτήν την στιγμή η εγκυμοσύνη μου, παύει να είναι δικό σου πρόβλημα»

«Θέλεις να, παίξεις τα παιχνίδια μιας έμπειρης και περπατημένης γυναίκας; Θέλεις να μου πετάς σπίρτα για να δεις αν θα καώ; Λοιπόν, τότε ελπίζω να είσαι πρόθυμη να υποστείς τις συνέπειες! Σοφία»

«Ούτε ξέρω τι σημαίνει, αυτό που μόλις υπονόησες, ούτε και με ενδιαφέρει να μάθω...»Ρουθουνίζει απαξιωτικά και με κοιτά με βλέμμα που στάζει ειρωνεία. «Μην ξεχάσεις , να περιμένεις νέα μου. Ναι?» Μου λέει και γυρίζει την πλάτη της και φεύγει. Ενώ όλοι οι υπόλοιποι πέφτουν επάνω μου και μου μιλάνε ταυτόχρονα. Εκείνη περπατά προς το ασανσέρ χωρίς να μου ρίξει δεύτερη ματιά. Τι είπε μόλις? Τι υπονοούσε? Ότι δεν θα την ξανά δω? Δεν τους ακούω, δεν ξέρω τι μου λένε...

Τους αφήνω να με πρήξουν για λίγο και μερικές στιγμές αργότερα τους παρατάω και καλώ το ασανσέρ. Πάω πάνω στο σπίτι μας να εξηγηθώ με την κρητικιά, μια και καλή.

Το εσωτερικό ασανσέρ φτάνει στον όροφό μας . Οι πόρτες ανοίγουν και αρχίζω να την ψάχνω στο διαμέρισμά μας. Δεν είναι πουθενά. Νόμιζα πως επέστρεψε σπίτι.

Κάθομαι στην αγαπημένη μου πολυθρόνα έχοντας σερβίρει το αγαπημένο μου ποτό. Οι ώρες περνάνε και εγώ κάθομαι και περιμένω με το βλέμμα στυλωμένο στις κλειστές πόρτες του ασανσέρ... Ένα παιδί...γαμώτο δεν ήθελα ποτέ να γίνω πατέρας, αλλά τώρα...τώρα μαλάκα μου κολύμπα...τουλάχιστον θα έχει παρέα το παιδί μου, θα μεγαλώσει παρέα με το παιδί της Αλεξάνδρας. Κοίτα να δεις που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Χαμογελάω μια μικρή σουρλουλού με τα μάτια της Σοφίας μου, θα είναι η καταστροφή μου ή ένας μικρός επαναστάτης χωρίς αιτία με το δικό μου ταλέντο θα με κάνει να πεθάνω από υπερηφάνεια όπως περήφανος , παρά την σκοτεινή μου περίοδο ήταν πάντα για μένα ο δικός μου πατέρας...

Έχουν περάσει αρκετές ώρες...Το αίμα στραγγίζει από το πρόσωπο μου... Δεν απαντά στα τηλεφωνήματα μου. Οι σωματοφύλακες είχαν ρεπό, αφού δεν θα πηγαίναμε πουθενά και έτσι κανείς δεν την ακολούθησε, αλλά και εγώ δεν έτρεξα πίσω της γιατί ήμουν σίγουρος πως θα ερχόταν εδώ σπίτι μας κατευθείαν. Μα τι σκεφτόταν? Που πήγε?

Νομίζω πως η γυναίκα της ζωή μου, μόλις με εγκατέλειψε, επειδή πάλι άνοιξα το στόμα μου χωρίς να σκεφτώ τι λέω... Το μωρό μου, και το μωρό μας με εγκατέλειψαν.

ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΤΡΕΛΟΚΡΗΤΗΚΙΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΜΥΑΛΟ. ΤΟ ΡΟΛΟΙ. ΤΟ GPS. Ανοίγω την εφαρμογή και όλα μαυρίζουν. Ή έβγαλε το ρολόι, που αυτό δεν δικαιολογεί την έλλειψη σήματος ή είναι κάπου που δεν μπορεί να εκπέμψει σήμα η συσκευή... Δεν μπορεί, δεν προλάβαινε να πάει στο αεροδρόμιο και να μπει σε ένα αεροπλάνο. Να με εγκατέλειψε. Μπορεί?

Ουρλιάζω...Το νιώθω, κάτι πάει στραβά. Κάτι πάει πολύ στραβά. Αγνοώ την ώρα και καλώ τους πάντες. Καλώ τους φίλους μου να μάθω εάν έχουν νέα της , καλώ την ομάδα ασφαλείας μου, καλώ την ομάδα φρούρησης του κτηρίου και ζητώ αντίγραφο από της κάμερες ασφαλείας του κτηρίου , μέσα σε λίγη ώρα το σπίτι είναι ένα μελίσσι. Όλοι μιλάνε. Όλοι δουλεύουν . Όλοι ψάχνουν ένα ίχνος της ένα σημάδι της. Από την οικονόμο μας μέχρι τους υπαλλήλους του κτηρίου.

«κ Mason , έχουμε βρει κάτι που...»

«Λέγε» Προστάζω έναν εξειδικευμένο σε θέματα ασφαλείας, που ανήκει στο δυναμικό του Ρόμπερτ. Όλοι είναι εδώ δίπλα μου. Σε όλους φάνηκε παράξενη αυτή η συμπεριφορά. Όλοι στο πλευρό μου αγωνιούν για εκείνη.

«Είναι ένα μικρό στιγμιότυπο από την εξωτερική κάμερα ασφαλείας του κτηρίου. Και ένα ακόμα από την πλαϊνή κάμερα. Πρέπει να το δείτε. Έχω καθαρίσει την εικόνα και... Ελάτε πρέπει να το δείτε αυτό αμέσως. Νομίζω... νομίζω πως έχει χαθεί χρόνος, πολύτιμος χρόνος» Είναι σοκαρισμένος, ότι υπάρχει σε αυτό το βίντεο , έχει κάνει αυτόν τον άνθρωπο που δεν με ξέρει να χάσει το χρώμα του. Άρα τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά

«Δείξε μου» Φωνάζω. Τοποθετεί έναν τελευταίας τεχνολογίας υπολογιστή, στα τραπέζι του σαλονιού. Κάθομαι ακριβώς απέναντι από την οθόνη , με τους φίλους μου δίπλα μου.

Πατάει το play και παγώνει η κόλαση....

Η Αλεξάνδρα ουρλιάζει...

Η Ρέιτσελ λιποθυμά...

Η Άννυ κοιτά ερωτηματικά τον Adam...

Ο Ρόμπερτ σκύβει το κεφάλι...

Ο Κιθ σκουπίζει τα μάτια του και τρέχει στην λιπόθυμη γυναίκα του...

Και ο Adam κλείνει τα μάτια του και τραβά τα μαλλιά του...

Και εγώ...εγώ...Ζω την ίδια κόλαση που έζησα μερικά χρόνια πριν...

Πως στο διάολο μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο?

Πως στον διάολο μπορεί να εμφανίζεται αυτό το πρόσωπο ξανά μπροστά μου?

Είναι εδώ?

Είναι αληθινός?

Κοιτώ ξανά τους φίλους μου , έναν έναν ...απόγνωση...με κοιτάνε με την ίδια απόγνωση που με κοιτούσαν και τότε...χρόνια πριν..

Τότε που έχασα έναν πιστό φίλο μου... ΟΧΙ ΟΧΙ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ. ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ... ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΠΑΡΑΝΟΙΚΟΥ ΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΑΦΑΙΡΕΣΕ ΑΔΙΚΑ ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ.

Τον έστειλα στην κόλαση. Οι καλύτεροι δικηγόροι φρόντισαν ώστε να μην δει ξανά το φως του ήλιου. Πως τώρα στέκεται με σάρκα και οστά μπροστά μου? Πως μπορεί να μιλά στην γυναίκα μου και γιατί εκείνη τον ακολουθεί?

Φρενίτιδα κατακλύζει το κορμί μου το μυαλό μου, πετάγομαι όρθιος και ουρλιάζω διαταγές προς όλες τις κατευθύνσεις. Απαιτώ να ειδοποιηθεί η αστυνομία το FBI η εισαγγελέας ζητώ να μου φέρουν τα στοιχεία της τότε δικογραφίας και απαντήσεις , απαντήσεις γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν βρίσκεται σε κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα.

Κοιτώ το κτήριο απέναντι μου. Σε δέκα λεπτά ο άνθρωπος μου θα βγει από αυτήν την πόρτα και θα τον ακολουθήσω έως την γωνία που είναι το ραντεβού μας. Δεν θα του δώσω περιθώρια να αλλάξει γνώμη. Έχω καρφώσει τα μάτια μου στην είσοδο και περιμένω....

Έξαψη

Λαχτάρα

Ανακούφιση

Τώρα ήρθε η ώρα τώρα...Ναι ο άγγελος μου. Μόλις βγήκε από την είσοδο ο άγγελος μου. Έρχεται προς το μέρος μου, τόσους μήνες οι προσπάθειες μου απέδωσαν καρπούς. Τόσο καιρό στέκομαι κρυμμένος πίσω από κολόνες δέντρα και περιμένω να έρθει αυτή η στιγμή, η στιγμή που θα είναι μόνη της , η στιγμή που θα έρθει σε μένα η στιγμή που θα ενωθώ με την τελειότητα. Το όργανό μου επαναστατεί. Ηρέμισε τώρα. Το προστάζω. Δεν έφτασα ως εδώ για να μου χαλάσεις εσύ τα σχέδια. Κάτσε φρόνιμο...και...και...εάν όλα πάνε καλά απόψε θα...ενωθείς με τον άγγελο, τον μαυρομάλλη άγγελο.

Ελέγχω ξανά γύρω μου και γύρω της. Κανείς. Ο άγγελος μου τα κατάφερε τους ξέφυγε, ξέφυγε από τους διώκτες του για να έρθει να με βρει. Την παρατηρώ που στέκετε στην είσοδο του σπιτιού του. Φαίνεται χαμένη, κλαμένη, μα και βέβαια είναι χαμένη ηλίθιε... Σε περιμένει... Θέλει να την βοηθήσεις να της δείξεις το δρόμο για τον παράδεισο. Τόσο καιρό ζούσε μια κόλαση μαζί του.

Επιταχύνω το βήμα μου και...

«Sophie?» Πέφτω επάνω της δήθεν τυχαία. Το κορίτσι μου , ο μαυρομάλλης άγγελος μου δεν έχει καταλάβει τίποτα, με κοιτά σαν χαμένη. Δεν με αναγνωρίζει? Εγώ εγώ είμαι ο άνθρωπος σου κοίτα με άγγελε μου. «Sophie τι έκπληξη να σε συναντήσω ξανά, μετά από τόσους μήνες, είχαμε βρεθεί στην Μαδρίτη, λίγο καιρό πριν, είχαμε καθίσει και για φαγητό σε ένα ντόπιο μπιστρό. Εγώ εσύ και ένας ... φίλος σου. Μιλήσαμε για τέχνη, μόλις είχατε φύγει από κάποιο μουσείο, αν δεν κάνω λάθος»

«Ναι ναι θυμάμαι ο Τόμας» Με θυμάται... Με ξέρει... Με περίμενε... Ο άγγελος μου...

«Συγχώρεσε με ,εάν φάνηκε πως δεν σε θυμάμαι, θυμάμαι τα πάντα από την γνωριμία και την συνάντηση μας , ήταν ένας ευχάριστος περισπασμός , από την άσχημη ημέρα που περνούσα, απλά είμαι λιγάκι ζαλισμένη και γι' αυτό ίσως σου φάνηκε πως δεν σε αναγνώρισα» Πάντα καλή, πάντα ευγενική.

«Μάλλον έχω το ταλέντο να σε εντοπίζω όταν δεν διανύεις και τις καλύτερες ημέρες της ζωής σου. Τι θα έλεγες για ένα ποτήρι κρασί?» Προτείνω ήρεμα. Εάν δεν δεχτεί θα βρω τρόπο. Πάντα τον βρίσκω άλλωστε.

«Δεν ξέρω, πραγματικά δεν είναι η μέρα μου σήμερα, δεν νομίζω πως θα είμαι καλή παρέα» Μου λέει και τα μάτια της γεμίζουν θλίψη. Ο μπάσταρδος τι έκανε πάλι? Πως στεναχώρησε τον άγγελο μου? Αυτές η μέρες της θλίψης άγγελε μου τελείωσαν. Από δω και πέρα θα έχεις μόνο χαρές . ΜΑΖΙ ΜΟΥ

«Ωωωω έλα τώρα. Αλήθεια πόσες πιθανότητες υπάρχουν να βρεθούμε εμείς οι δυο, ανάμεσα σε τόσο κόσμο, σε μια άλλη ήπειρο. Νομίζω πως το κάρμα μας στέλνει σινιάλο πως θα είμαστε καλή παρέα ο ένας για τον άλλο. Εσύ θα ξεχαστείς από ότι σε στεναχώρησε και εγώ θα μιλήσω με κάποιον γνωστό μου μιας και είμαι μόνος μου σε μια άγνωστη και χαοτική πόλη.» Αμφιταλαντεύεται το βλέπω, θα δεχτεί, το ξέρω πως θα δεχτεί.

«Ωραία , ναι για λίγο όμως και δεν θέλω κρασί, μια ζεστή σοκολάτα θα ήταν ότι πρέπει για μένα αυτήν την στιγμή» Μου χαμογελά, μου χαρίζει ένα αθώο χαμόγελο...

Θα τρελαθώ...

Είμαι χαρούμενος ...

Είμαι ευτυχισμένος...

Ξεκινάμε να προχωράμε και την ακολουθώ...της ανταποδίδω το χαμόγελο και την αφήνω να με οδηγήσει όπου θέλει εκείνη... Μαζί ... Μαζί σου θα πάω παρακάτω...

Αχ γλυκιά μου Sophie...

Αχ...Sophie...σαν μελωδία ακούγεται το όνομα της... Sophie... ο μαυρομάλλης άγγελος μου... Sophie... η γυναίκα που θα φτάσει μαζί μου στην τελειότητα... Sophie... η γυναίκα που δεν θα με προδώσει ποτέ...

Sophie...σαν μελωδία ακούγεται το όνομα της... 

{Φτάσαμε στο όνομα του ψυχικά ασθενή...Θα αναρωτιέστε ποιος είναι... Δεν είναι δύσκολο τώρα να καταλάβετε τον ρόλο που έχει παίξει στο βιβλίο, υπάρχει από την αρχή, εάν σκεφτείτε τα γεγονότα όλα από την αρχή, εάν φανταστείτε πως η ζωή πολλές φορές κάνει κύκλους και πως μόλις κλείνει ένας κύκλος οριστικά τότε μόνο μπορούμε να πάμε παρακάτω, τότε έχετε την απάντηση σας... 

Σας είχα πει ξανά διαβάστε τους μονολόγους του, σκεφτείτε τον λόγο που εμφανίζεται μόνο όταν αφηγητής είναι ο Αχιλλέας... Δυο τρείς τον βρήκατε, οι περισσότερες όχι (Εκτός εάν κρατήσατε την σκέψη αυτήν για τον εαυτό σας) βέβαια για να πούμε και του στραβού το δίκαιο, φταίω και εγώ, σας πέταξα πολλά υπονοούμενα για κάποια αγόρια, με αποκορύφωμα τον Σμίθ. Θα μάθετε για την γυναίκα του, μην βιάζεστε. Θα σας λυθούν όλες πιστεύω οι απορίες! }

ΜΕ ΑΓΑΠΗ

ΠΗΝΕΛΟΠΗ