Κεφάλαιο 50

Αγγλία-Λονδίνο

Ο Αχιλλέας δεν ήθελε να συνεχίσει την περιοδεία όταν είδε πως δεν προτίθεμαι να παραβρεθώ και να συνεχίσω να γράφω την βιογραφία του τα παράτησε όλα και έφυγε από το στάδιο. Περίμενε μέχρι τελευταία στιγμή να εμφανιστώ στα παρασκήνια και όταν είδε πως κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε πήρε το αμάξι και έφυγε αφήνοντας πίσω του ένα εξαγριωμένο πλήθος.

Υποψιαζόταν φαντάζομαι τις προθέσεις μου αλλά αυτό του έγινε απόλυτα ξεκάθαρο στην συναυλία στην Μόσχα. Σύμφωνα πάντα με την Άννυ , τον πληροφοριοδότη μου τα παιδιά και κυρίως η Αλεξάνδρα κατάφεραν με κάποιον τρόπο να τον πείσουν να επιστρέψει πίσω στο Στάδιο Λουζνίκι και τελικά τον ηρέμισαν και κατάφεραν να τον ανεβάσουν στη σκηνή. Το γερό πυροβολικό δηλαδή η Αλεξάνδρα με ένα της τηλεφώνημα τον έκανε να αφήσει τα πείσματα και τις γελοιότητες και ανέβηκε τρέχοντας την σκηνή για να κάνει την δουλεία του. Αναρωτιέμαι με τι μπορεί να τον κρατάει και τον κάνει να στέκεται μπροστά της σαν κλαρίνο. Θέλω να πω πως τόσα χρόνια μετά , ξέρω πως η σχέση τους είναι πολύ δυνατή. Έχει στήσει επάνω σε γερές βάσεις και τα θεμέλια κάθε άλλο παρά σαθρά τα λες, αλλά τι είναι αυτό που τον κάνει να μην μπορεί να την παρακούσει? Ο Αχιλλέας είναι ένας δύσκολος , δύστροπος , ξεροκέφαλος , χειριστικός και εγωκεντρικός άνθρωπος, πως η παιδική του φίλη τον χειρίζεται τόσο καλά και πάντα μα πάντα καταφέρνει να τον κάνει να επιστρέψει στον ίσιο δρόμο, ακόμα και όταν αυτό φαντάζει αν όχι αδύνατο τουλάχιστον ακατόρθωτο?

Αρνήθηκα όλο αυτόν τον καιρό να δω αποσπάσματα από τις συναυλίες του, στο κανάλι του στο YouTube. Όσα ξέρω τα ξέρω από την Άννυ που ήταν η μόνη που γνώριζε που βρισκόμουν όλο αυτόν το διάστημα. Δε ζήτησα λεπτομέρειες, αλλά εκείνη μου τηλεφωνούσε καθημερινά στο σταθερό της Άντας, αφού το τηλέφωνο μου αρνούμαι να το ανοίξω.

Καθημερινά μου περιέγραφε την σχέση της με τον Adam, ντρέπομαι που το λέω μερικές φορές η ευτυχία της μου έφερνε δάκρυα στα μάτια. Δεν την ζηλεύω χαίρομαι για εκείνη , απλά δεν μπορώ να μην συγκρίνω την δικιά της ευτυχία με την δικιά μου δυστυχία. Πως σε μια στιγμή γκρεμίστηκαν όλα? Πως? Αλλά έτσι είναι εάν χτίζεις στην άμμο, υπάρχει περίπτωση το κύμα να έρθει ορμητικό και να ρίξει κάτω τα πάντα μέσα σε δευτερόλεπτα.

Η Άννυ αισθάνθηκε υποχρεωμένη να μου πει ότι είδε με τα μάτια της, καθώς και πράγματα που της είπε ο Adam για τις γκρίζες ημέρες του Αχιλλέα. Ναι άκουσων άκουσων γκρίζες ημέρες οι μέρες κραιπάλης και διασκέδασης. Οι μέρες που πέρασε πάνω ,κάτω και ανάμεσα από ξένα , άγνωστα γυναικεία κορμιά. Επέλεξα συνειδητά να μην της απαντήσω ποτέ. Όσες φορές άνοιξε μόνη της συζήτηση για εκείνον δεν την διέκοπτα, δεν την σταματούσα. Την άφηνα να μου μιλά , να μου εξιστορεί τα γεγονότα, την άφηνα να τα βγάλει από μέσα της αφού θεωρούσε πως έπρεπε να μου τα πει, αφού νόμιζε πως ήθελα να είμαι ενημερωθώ, αφού πίστευε πως ήθελα να ξέρω και μόλις τελείωνε άλλαζα θέμα συζήτησης. Άλλες φορές με απότομο τρόπο και άλλες προσπαθώντας να είμαι ευγενική. Αλλά ήταν δύσκολο και επίπονο να ακούω για αυτόν. Το έβλεπα όμως σαν ένα πρώτο βήμα για να τον ξεπεράσω. Εάν δεν άντεχα να μιλάνε για εκείνον, εάν με πλήγωνε τόσο να ακούω ιστορίες που τον αφορούν πως θα μπορούσα να ζήσω πλάι του για ενάμιση μήνα?

Σύμφωνα με τον Adam o Αχιλλέας ανεβαίνει στη σκηνή, τραγουδά το ένα τραγούδι πίσω από το άλλο χωρίς κουβέντες ή άλλη επικοινωνία με το κοινό. Μόλις τελειώσει την παράσταση του φεύγει. Εγκαταλείπει την σκηνή, χωρίς να τραγουδήσει άλλα κομμάτια παρά την επιμονή των θεατών που ζητούν επιτακτικά να παρατείνει την συναυλία τραγουδώντας τρία τέσσερα ακόμα τραγούδια, όπως ακριβώς συνήθιζε δηλαδή να κάνει μέχρι χθες.

Το κοινό πάντα μα πάντα φωνάζει το όνομα του ρυθμικά παρακαλώντας για ένα ακόμη και μετά άλλο ένα τραγούδι. Το συγκρότημα πάντα χάριζε λίγες ακόμα στιγμές διασκέδασης. Αυτά μέχρι χθες. Γιατί μετά την συναυλία της Ρωσίας όλα άλλαξαν. Ο Αχιλλέας άλλαξε....Εκείνος απλά τους λέει καληνύχτα, τους εύχεται καλή συνέχεια κατεβαίνει από την σκηνή και ζητά από τον σωματοφύλακα του να τον μεταφέρει κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Δεν δίνει καν τις προκαθορισμένες συνεντεύξεις ως είθισται μετά την λήξη. Έτσι λειτούργησε στην πρώτη συναυλία, και έτσι εξακολούθησε να φέρεται και στις επόμενες που ακολούθησαν. Αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει και η Άννυ που ήταν εκεί για να παρακολουθήσει τις δυο τελευταίες.

Δεν είμαι κακιά... Έτσι νομίζω τουλάχιστον, απλά δεν μπορώ και να μην χαρώ όταν μαθαίνω πως είναι και εκείνος διαλυμένος. Χαίρομαι που πονάει γιατί εκείνος και μόνο εκείνος φταίει για ότι έγινε μεταξύ μας. Κάπου κάπου μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου με λέει ανώριμη . Μου λέει πως φταίμε και οι δύο. Μου φωνάζει πως και εγώ είπα ψέματα. Τα ξέρω όλα αυτά , δεν είμαι αφελής. Ξέρω πως έφταιξα. Εκείνος όμως το τερμάτισε. Εκείνος επέλεξε να μας διαλύσει. Απόδειξη πως δεν σταμάτησε στιγμή αυτό που άρχισε στο Λονδίνο. Κάθε βράδυ ήταν με άλλη στην ΝΥ.

Μου την δίνει που ο Adam τον υπερασπίστηκε. Είπε πως με αυτόν τον τρόπο τιμωρούσε τον εαυτό του. Άμα είμαι έτσι οι τιμωρίες... Και όμως επιμένει πως έριχνε όλο και ποιο χαμηλά τον εαυτό του, για να τον τιμωρήσει για την πράξη του. Αυτά μάλλον είναι πολύ ψιλά γράμματα για μένα, γιατί δεν τα καταλαβαίνω και πολύ. Εάν ήθελε να τιμωρήσει τον εαυτό του, εάν ήθελε να τον συγχωρήσω, διάλεξε πολύ λάθος τρόπο. ΠΟΛΥ ΛΑΘΟΣ.

Η Άννυ μου είπε πως την ρώτησε κανά δυο φορές εάν έχει νέα μου και πως φαινόταν πραγματικά καταβεβλημένος , άυπνος , κουρασμένος και πολύ στεναχωρημένος. Η σκέψη και μόνο πως είναι χάλια , μου φέρνει χαμόγελο στα χείλη. Εάν πονάει, χαίρομαι... Εάν είναι χάλια, χαίρομαι... Εάν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, χαίρομαι... Γιατί επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά , ότι εκείνος και μόνο εκείνος φταίει που χωρίσαμε.

Η συνείδηση μου επιλέγει αυτή την στιγμή να εμφανιστεί. Επιμένει πως και εγώ του έκρυψα το ραντεβού μου με τον Μπράιαν, αλλά εγώ αδιαφορώ για ότι κι αν λέει η εκνευριστική φωνή μέσα στο κεφάλι μου. Η δικιά μου συνάντηση ήταν εντελώς αθώα, εκτός βέβαια από το κομμάτι που ο Μπράιαν μου ζήτησε να είμαστε ξανά μαζί, αλλά αυτό δεν το λαμβάνω υπόψιν μου διότι, εγώ απλά ήθελα να του επιστρέψω τα πράγματα του και να του ζητήσω συγνώμη για τον τρόπο που τον παράτησα. Τον κεράτωσα τον παράτησα και του άξιζε ένα συγνώμη. Δεν ευθύνομαι εγώ για τα θέλω του πρώην μου. Δεν ευθύνομαι εγώ που εκείνος θα δεχόταν να επιστρέψω κοντά του ακόμα και αν τον κεράτωσα. Αυτό όμως και μόνο αυτό δείχνει το μέγεθος της αγάπης του Μπράιαν για μένα....Μεγαλείο ψυχής αμέ...Όχι σαν κάτι άλλους!

«Τότε γιατί δεν δείχνεις και εσύ μεγαλείο ψυχής και να τον συγχωρήσεις για το κέρατο?» Τολμά να με ρωτά η εκνευριστική φωνή της συνείδησης μου. Θυμώνω , πεισμώνω μαζί της. Τι είναι αυτά που σκέφτομαι? Κουνώ το κεφάλι μου και επανέρχομαι στην προηγούμενη σκέψη μου. Σε αυτήν που μου φέρνει χαρά και χαμόγελο στα χείλη! Το τσογλάνι είναι χάλια!

Το μόνο που με ενοχλεί στην όλη κατάσταση, γιατί ναι είπα χαίρομαι που είναι χάλια, είναι πως ορισμένοι από τους φανατικούς θαυμαστές του ρίχνουν το φταίξιμο της συμπεριφοράς του σ' εμένα, επειδή τον άφησα. Ναι τώρα τον άφησα... Μέχρι πρότινος ήμουν η χρυσοθήρας η συμφεροντολόγος που βρήκε την χήνα με τα χρυσά αυγά και θέλησα να τον εκμεταλλευτώ. Να ζήσω σε βάρος του. Μέχρι και δωμάτιο ξενοδοχείου λέγαν ότι έσπασα.

Από την μια με βρίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο και από την άλλη με κατηγορούν ότι τον έχω ρίξει τόσο ψυχολογικά, με την φυγή μου, και γι' αυτό όταν ανεβαίνει στην σκηνή δεν είναι ποια ο show manπου τους είχε συνηθίσει να είναι. Ας κατασταλάξουν όμως επιτέλους τι είμαι? Συμφεροντολόγος? Χρυσοθήρας? Η μια Φαμ Φαταλ, μοιραία γυναίκα ή δαιμόνισσα , όμορφη και σαγηνευτική που με την γοητεία μου παγίδεψα και γοήτευσα τον καημένο μου τον εραστή και τον οδήγησα σε θανατηφόρα και επικίνδυνα μονοπάτια.

Όποιον κι αν κατηγορούν, είναι μια ακόμα υπενθύμιση ότι δεν μπορώ να είμαι μαζί του. Δεν μπορώ και δεν θέλω να γίνομαι έρμαιο στα ΜΜΕ. Δεν θέλω η ζωή μου , οι χαρές και οι λύπες μου να γίνονται αντικείμενο σχολιασμού από κάθε άσχετο και άγνωστο προς εμένα. Είμαι του χώρου ναι, αλλά ποτέ δεν καταδέχτηκα να γράψω σε κίτρινες φυλλάδες. Ποτέ δεν θα δεχόμουν θέση σε ένα τέτοιο έντυπο που ασχολείται με την ζωή κάποιου άλλου και χωρίς να κάνει καμία έρευνα , πετά λάσπη σε άλλους ανθρώπους. Από την πρώτη ημέρα που αποφάσισα να ασχοληθώ με την δημοσιογραφία, είχα πει στον εαυτό μου πως εάν δεν τα καταφέρω να ασκήσω το επάγγελμα που αγαπώ κάνοντας σοβαρή δημοσιογραφία , θα προσπαθούσα να βρω μια άλλη έντιμη καριέρα.

Εμένα από όλα αυτά που μου εξιστορεί η Άννυ ένα με ένοιαζε και ήταν το μόνο που ρώτησα όλο αυτό το διάστημα. Εκείνη την νύχτα μέσα στην σουίτα κάποιοι κάνανε χρήση. Ρώτησα πολύ ξεκάθαρα εάν κύλισε ξανά. Ότι και να έγινε μεταξύ μας δεν θέλω να πάθει κάτι... Θέλω να είναι υγιής... Και να πονά για μένα! Εγωιστικό? Δεν ξέρω. Ίσως και να είναι. Αλλά θέλω ο μόνος πόνος που θα νιώθει από δω και πέρα να είναι αυτός τις απώλειας μου !

Η Άννυ με πληροφόρησε πως ο Αχιλλέας είναι καθαρός. Ο Adam ήταν κάθετος ως προς αυτό. Δεν έκανε ούτε κάνει χρήση. Τότε στο Λονδίνο μου είχε πει και μια αλήθεια μέσα στα τόσα ψέματα. Δεν πήρε καμία ουσία. Στην ΝΥ, έπινε πολύ κάπνιζε αρκετά, αλλά δεν έκανε χρήση. Σύμφωνα πάντα με τον Adam επισκέφτηκε μερικές φορές και κάποιον ειδικό σύμβουλο σε θέματα ουσιών και εξαρτίσεων.

Έντρομη ρώτησα γιατί? Γιατί εάν δεν έκανε χρήση, γιατί ένοιωσε την ανάγκη να πάει σε σύμβουλο και η απάντηση της ήταν ότι ο εθισμός είναι εθισμός και πως πάντα μέσα του θα παλεύει με αυτόν, ακόμα και αν δεν ήταν χρόνιος χρήστης αλλά περιστασιακός. Η καρδία μου σφίχτηκε και άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ επιστημονικά άρθρα, επάνω στο θέμα. Δεν ξέρω ακόμα γιατί το έκανα. Ξέρω πως εκείνη την στιγμή ένιωσα πως χρειάζομαι όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ να συγκεντρώσω.

Ανάσα...

Κοιτώ τον τοίχο

Ανάσα...

Κοιτώ το κλειστό κινητό

Ανάσα...

Κοιτώ το πάτωμα

Ανάσα...

Κοιτώ το σπασμένο κλειστό κινητό μου

Λοιπόν, ας ξεμπερδεύω. Έφτασε η ώρα να ανοίξω το τηλέφωνο μου μετά από ενάμιση μήνα, να πάρω τηλέφωνο, τον Τομι Μπράουν τον υπεύθυνο τύπου της περιοδείας του. Ίσως έπρεπε να πάρω τον Γουίλ, αλλά θεωρώ πως εκείνος είναι τόσο δεμένος μαζί του που δεν θα μπορέσει να κρατήσει κρυφή την επαφή μας. Τον αγαπά πολύ εάν τον δει στεναχωρημένο θα κάνει τα πάντα για να του φτιάξει το κέφι.

Θα καλέσω τον Τόμι, Θα τον ενημερώσω ότι θα πάω στην τελευταία συναυλία, κάτι που μπορεί να γνωρίζει ήδη αφού υπέγραψα προχθές το νέο συμβόλαιο και μέχρι τώρα θα το έχει στα χέρια του, και θα ζητήσω οδηγίες. Πότε πρέπει να βρίσκομαι στην Στοκχόλμη που θα μείνω κλπ, κλπ...

Δεν έχω μιλήσει με κανέναν από τότε που έφυγα... Μου λείπουν όλοι πολύ. Η παρέα που έκανα μαζί τους τα γέλια τα πειράγματα όλα....αλλά νομίζω πως το να βγαίνεις και μετά να χωρίζεις με το αφεντικό τους έχει και ορισμένα μειονεκτήματα. Ειδικά εάν δεν θέλεις να μαθαίνεις νέα του...

Ανοίγω το σπασμένο τηλέφωνο μου, θα το αντικαταστήσω άμεσα, και πάω στον κατάλογο. Επιλέγω το όνομα του Τόμι και τον καλώ, ενώ δεν σταματάνε να μου έρχονται ειδοποιήσεις κλήσεων και μηνυμάτων, θα ασχοληθώ αργότερα .

«Τόμι Μπράουν». Η σοβαρή επαγγελματική φωνή του ακούγεται στη γραμμή με το που απαντά το τηλεφώνημα μου και το κάτω χείλη μου αρχίζει να τρέμει αμέσως.

«Γεια σου, Τόμι. Εδώ Sophie. Sophie Angel. Ήμουν , είμαι η...» Δεν συνεχίζω τι να πω? Έχει καταλάβει ποια είμαι.

«Αααα! Εεε... Γεια!»

Δεν είναι η αντίδραση που περίμενα. Ακούγεται έκπληκτος, ίσως λιγάκι απόμακρος, σαν να ενοχλήθηκε που τον κάλεσα. Σαν να έκανα λάθος...

«Συγνώμη για την ενόχληση, απλά τηλεφωνώ για να... για να σε ενημερώσω ότι θα έρθω για να καλύψω την τελευταία συναυλία. Έχει ήδη ειδοποιηθεί το νομικό σας τμήμα πως έχω υπογράψει το συμβόλαιο, ίσως το έχουν και στα χέρια τους. Τι λέω δηλαδή σίγουρα το έχουν πάρει στα χέρια τους ως τώρα»

Σιωπή. Καμία αντίδραση μόνο η ανάσα του ακούγεται. Είναι θυμωμένος μαζί μου, ή ξέρω και γω τι? Μα τι γίνεται επιτέλους όλοι με κατηγορούν για κάτι? Ακόμα και εκείνοι που με έζησαν , ακόμα και αυτοί έχουν κάτι να μου προσάψουν? Γι' αυτό δεν μου απαντά?

«Κάποτε μου είχες δώσει το τηλέφωνο σου για να επικοινωνώ μαζί σου για τα θέματα της περιοδείας . Θυμάσαι? Δεν θα έπαιρνα το θάρρος να σου τηλεφωνήσω αλλιώς, δεν θα σε ενοχλούσα εάν δεν αφορούσε την δουλειά όλο αυτό. Έκανα λάθος? Εάν σε ενοχλώ, εάν έπραξα λάθος σε παρακαλώ θα ήθελα να μου πεις με ποιον θα πρέπει να επικοινωνήσω.» Ρωτώ διστακτικά. Τι γίνεται? Τρέμω από την ταραχή. Ναι είμαι σίγουρη έκανα λάθος που τον κάλεσα. Έπρεπε να αφήσω τα πάντα στον δικηγόρο μου εκείνος θα επικοινωνούσε με την εταιρία παραγωγής τους και θα μου έδιναν όλες τις πληροφορίες που χρειάζομαι. Τι δουλειά είχα να πάρω τον Τόμι να με κατευθύνει? Δεν ήταν καν δικιά του δουλεία.

«Υπέροχα», λέει τελικά. Δεν ακούγεται σαν να το εννοεί. Ακούγεται σαν να είναι ενοχλημένος μαζί μου. Είναι ψυχρός και απόμακρος . Τέρμα τυπικός.

«Τόμι, είναι όλα εντάξει; Είσαι θυμωμένος μαζί μου? Είσαστε όλοι θυμωμένοι μαζί μου? Εγώ απλά... Δεν ευθύνομαι μόνο εγώ για όλο αυτό το φιάσκο» Αλήθεια δεν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό. Όλοι να με κατηγορούν για όλα...

«Όχι, κούκλα μου, όχι γλυκιά μου, και βέβαια όχι. Για την ακρίβεια δεν ευθύνεσαι καθόλου εσύ. Όλα είναι καλά. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ειλικρινά. Καλά έκανες και πήρες, δεν θέλω να περνάν αρνητικές σκέψεις από το μυαλό σου.»

«Τότε?» Τολμώ να ρωτήσω «Νομίζω πως δεν χάρηκες που με άκουσες, νομίζω πως δυσαρεστήθηκες κιόλας λιγάκι... εγώ θεώρησα πως έπρεπε να συνεννοηθώ μαζί σου για το τυπικό κομμάτι μίλησα με το νομικό τμήμα, αλλά για τα άλλα διαδικαστικά θεώρησα σωστό να σε καλέσω.» Τα χέρια μου έχουν ιδρώσει , δεν ξέρω εάν έκανα λάθος τελικά που τον πήρα. Σηκώνομαι από την θέση μου και αρχίζω να κάνω βόλτες στο σαλόνι.

Σιωπή....

Σιωπή από την άλλη άκρη της γραμμής...

Σιωπή καμία εξήγηση...

Και μαντεύω τι συμβαίνει... αφού ακούω σκόρπιες ομιλίες από κάπου στο βάθος...

«Είσαι μαζί του ε?» Ρωτώ μόνο για να ρωτήσω. Είμαι βέβαιη ότι στέκεται κάπου κοντά του.

«Ε... ναι δηλαδή γλυκιά μου , είμαι σε μια σύσκεψη με το συγκρότημα... Και, και σκέφτηκα ότι δε θα ήθελες... ξέρεις. Δηλαδή όλο αυτό... Να σε καλέσω αργότερα που θα είμαι μόνος μου να μιλήσουμε για όση ώρα θέλεις? Μπορούμε τότε να ξεκαθαρίσουμε τα πάντα. Απλά σε παρακαλώ βγάλε από το μυαλό σου πως δεν χάρηκα που σε άκουσα, γιατί χάρηκα πολύ, για λόγους που ίσως δεν σου περνάν από το μυαλό!»

«Τι συνωμοτείς εκεί πέρα; Τι μακμουρίζεις? Με ποιον μιλάς? Γαμώτο έχουμε δουλειά. Κανείς σας δεν σέβεται πια την γαμημένη την δουλεία του? Το κέρατο μου μέσα, πούστη Δία σας έχω πει όταν έχουμε συγκέντρωση για δουλειά να έχετε το μυαλό σας συγκεντρωμένο.» Ακούω δυνατά και καθαρά τη φωνή του Αχιλλέα στο βάθος. Ξεχωρίζω με ακρίβεια την κάθε λέξη που ξεστομίζει.

Η καρδιά μου αρχίζει να πονά ακούγοντας τη φωνή του. Νόμιζα πως το να είμαι μακριά του θα πονούσε, τελικά ότι τον αφορά με πονά.

Ω, Θεέ μου, μου λείπει ,πόσο μου λείπει! Και πόσο με θυμώνει που μου λείπει...

Όχι, όχι, δε μου λείπει. Το απαγορεύω. Σοφία δεν σου λείπει αυτός ο άνθρωπος ακούς? Απαιτώ από τον εαυτό μου να τον ξεχάσει μέρες τώρα. Τον μισώ. Τον μισώ που μας διέλυσε έτσι που δεν μπόρεσε να κρατήσει το πουλί του μέσα στο παντελόνι του.

Τον Μισώ. ΤΕΛΟΣ

Νομίζω.

Δεν ξέρω.

Είμαι σίγουρη.

Είμαι?

Δεν είμαι σίγουρη...

Γαμώτο.

Κοίτα να δεις! Ακούω τη φωνή του και το μυαλό μου λιώνει. Πώς στο διάβολο θα καταφέρω να καλύψω την συναυλία και να πάω στη Νέα Υόρκη και να είμαι μαζί του για μια ενάμιση μήνα?

«Έχεις παραισθήσεις Mason?Τι νομίζεις πως όλοι συνωμοτούμε εναντίων σου? Μιλώ με την κοπέλα μου. Κοίτα την δουλειά σου, που παρεμπιπτόντως πάει κατά διαόλου, έτσι που τα κατάφερες , και θα συνεχίσει να πάει, εάν δεν συνέλθεις ,και άσε με στην ησυχία μου να μιλήσω με το κορίτσι μου. Είμαι συνεργάτης σου, όχι αιχμάλωτος σου ή δούλος σου. Βλάκα.» Ακούω τον Τόμι να του απαντά.

«Μαλάκα κοροιδευόμαστε μεταξύ μας? Από πότε έχεις κοπέλα? Ποια θα ανεχόταν την ασχημόφατσά σου Ηλίθιε? Μέχρι χθες δεν είχες σήμερα απέκτησες μυστηριωδώς γκόμενα? Που τα πουλάς αυτά ρε ηλίθιε? Και πότε έβαλες εσύ γκόμενα πάνω από την δουλειά για να βάλεις σήμερα?» Σε εσένα βλάκα τα πουλάει. Τι περνιέσαι για φωστήρας? Έχε χάρη που δεν θέλω να σου μιλήσω αλλιώς...

«Χθες δεν είχα. Σήμερα έχω. Τραβάς κανένα ζόρι?» Τον αποπαίρνει ο συνομιλητής μου.

«Ναι και έτσι μιλάς εσύ στην γκόμενα σου?» Δες κόλλημα τώρα. Τώρα τις θέλει όλες της απαντήσεις ο κύριος διάσημος ?

«Κοπέλα μου ηλίθιε. Πως έτσι δηλαδή?» Εεεεε μα Τόμι τι τις θες και εσύ τις ερωτήσεις?

«Απόμακρα? Μαγκωμένα? Σαν να σε έφερε σε δύσκολη θέση το τηλεφώνημα της. Εσύ σε άλλη περίπτωση θα μας έκανες επίδειξη» Είναι αυτοί εδώ δείγμα ανδρών? Είναι αυτοί εδώ σοβαροί άνθρωποι ? Μάλιστα και ο Τόμι δηλαδή, μια από τα ίδια είναι.

«Όπως θέλω θα της μιλάω. Εσύ κοίτα τα χάλια σου.» Του απαντά κοφτά ο Τόμι

Μια παύση και μπορώ να φανταστώ το μυαλό του Αχιλλέα να δουλεύει με χίλιες στροφές. Νομίζω ότι ακούω τα γρανάζια του μυαλού του που έχουν πάρει φωτιά από την σκέψη.

«Η Σοφούλα μου είναι στο τηλέφωνο; Μπάσταρδε με την Σοφούλα μου μιλάς γι' αυτό έχεις αλλάξει δέκα χρώματα?»

Η καρδιά μου σταματά να χτυπά. Σοφούλα...

«Όχι.» Ο Τομι προφανώς προσπαθεί να με καλύψει «Γλυκιά μου όπως σου είπα είμαι σε μίτινγκ... πρέπει να σε αφήσω. Θα σε πάρω εγώ μόλις θα είμαι μόνος και θα σου πω ότι χρειάζεσαι χρειάζεσαι. Οκ?» Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου, ξέρω πως δεν με βλέπει αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να απαντήσω . Τα λόγια έχουν χαθεί.

«Υποθέτω συμφωνείς. Ο παπάρας που έχω για αφεντικό δεν επιτρέπει τα προσωπικά τηλεφωνήματα..., Mason γαμώ το κεφάλι σου , γαμώτο τι σκατά νομίζεις ότι κάνεις;» Ακούω μια φασαρία και τη φωνή του Τόμι να φωνάζει.

«Σοφούλα μου? Σοφούλα μου εσύ είσαι;» Η βαθιά φωνή του Αχιλλέα ακούγεται στη γραμμή. Τώρα καταλαβαίνω τι ήταν οι θόρυβοι που ακουγόταν. Ο Αχιλλέας του πήρε το τηλέφωνο από τα χέρια. Δεν τον πίστεψε.

Δεν απαντώ , δεν ξέρω τι να του πω? Ότι μου λείπει? Ότι το μισώ που με αναγκάζει να τον δω? ΤΙ? Το στήθος μου σφίγγεται. Δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν ήμουν προετοιμασμένη να του μιλήσω σήμερα.

«Εσύ είσαι, σωστά; Γι' αυτό δε μιλάς. Γι' αυτό ακούω μόνο την ανάσα σου. Γαμώ το κέρατο μου μίλησε μου. Γαμώτο μην μου το κάνεις αυτό , σε παρακαλώ, θέλω να ακούσω την φωνή σου.»

Παίρνω μια βαθιά ανάσα, για να επιβεβαιώσω αυτό που ήδη γνωρίζει. «Ναι, εγώ»

«Σοφία μου, Σοφούλα μου, ω μωρό μου, Θεέ μου, μου λείπεις τόσο πολύ. Σε παρακαλώ δώσε μου λίγα λεπτά, να σου μιλήσω. Μην με κλείσεις σε παρακαλώ» Τα λόγια του βγαίνουν βιαστικά και ακούω την ανακούφιση στη φωνή του. «Σε παρακαλώ. Πρέπει να σου μιλήσω . Πρέπει να με ακούσεις, να με αφήσεις να σου εξηγήσω. Λυπάμαι για όλα.» Η φωνή του αρχίζει να σπάει.

Δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου. Να μου εξηγήσει τι? Λες και δεν είδα τι έκανε δυο εβδομάδες στην Αμερική?

Τα ανοιγοκλείνω τα δακρυσμένα μου μάτια, και εμποδίζω τα δάκρια να τρέξουν στα μάγουλα μου. Ατσαλώνω τον εαυτό μου με θάρρος για να απαντήσω τυπικά. Όπως θα μιλούσα σε κάποιον συνεργάτη μου. «Θα έρθω στην συναυλία προκειμένου να την καλύψω και στην συνέχεια θα σε ακολουθήσω στη Νέα Υόρκη για όσες μέρες ορίζει το συμβόλαιο που υπέγραψα. Θα κάνω την δουλεία μου όσο καλύτερα μπορώ.»

«Αλήθεια; Δόξα το Θεώ. Ευχαριστώ, μωρό μου, καρδούλα μου. Δε θα το μετανιώσεις. Θα κουβεντιάσουμε και θα ξεδιαλύνουμε την κατάσταση και...» Δεν το ήξερε? Νόμιζα πως μέχρι τώρα θα τον είχε ειδοποιήσει η δικηγορική του ομάδα.

«Όχι. Δε θα ξεδιαλύνουμε τίποτα, επειδή δεν υπάρχει τίποτα να ξεδιαλύνουμε. Έρχομαι μόνο και μόνο επειδή με ανάγκασες να έρθω. Εμείς οι δυο τελειώσαμε για πάντα. Δεν έχουμε τίποτα να κουβεντιάσουμε. Από δω και πέρα οι σχέσεις μας θα είναι τυπικές. Επαγγελματικές, ούτε καν φιλικές. Αυτό θα ήθελα να σου το ξεκαθαρίσω. Είσαι ο τραγουδιστής του οποίου γράφω την βιογραφία του. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ότι είχαμε ανήκει στο παρελθόν και θα σε παρακαλούσα να φερθείς σαν επαγγελματίας. » Λέω με μια ανάσα και του ξεκαθαρίζω πως έχει η κατάσταση.

Ακούω βήματα και μια πόρτα να ανοίγει και να κλείνει. Κανείς μας δεν μιλάει. Υποθέτω πως απομακρύνεται από τους υπόλοιπους και πάει κάπου να μην τον ακούει κανείς

«Σοφία... σε παρακαλώ. Ξέρω πως έχεις δίκιο... Όμως πριν με καταδικάσεις, σε παρακαλώ να με ακούσεις. Είναι το μόνο που σου ζητάω.»

«Νομίζεις ότι δεν ξέρω τι κάνεις; Με αναγκάζεις να έρθω στη συναυλία, με αναγκάζεις να σε ακολουθήσω στο σπίτι σου στην έδρα σου για να με ταΐσεις με περισσότερα ψέματα. Δεν είχα παραισθήσεις Αχιλλέα. Ξέρω καλά τι είδα. Δεν το άκουσα απλά. Δεν με πληροφόρησε κάποιος ότι πήγες με άλλη. Σε είδα ήμουν εκεί. Θυμάσαι? Εγώ σε ξύπνησα. Τι περισσότερο να ακούσω? Μου εξήγησες και τότε. Ή μήπως εννοείς ότι θα μου εξηγήσεις για όλες όσες πηδούσες επί δυο εβδομάδες στην ΝΥ?»

«Δεν είμασταν μαζί» Γρυλίζει

«Αααα ωραία, τότε, αφού δεν ήμασταν μαζί δεν σε πειράζει που και εγώ πήγα με άλλους αυτό το διάστημα. Γιατί είμασταν χώρια και έτσι θα παραμείνουμε, εάν θέλεις να μάθεις και άρα είχα και έχω το δικαίωμα να διαθέσω το κορμί μου σε όσους ήθελα!»

«ΤΙ? ΠΗΓΕΣ ΜΕ ΑΛΛΟΝ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ?»

«Ω θεέ μου είσαι τόσο χειριστικός. Μου έβαλες το μαχαίρι στο λαιμό αφού αποφάσισες να χρησιμοποιείς την Άντα και το περιοδικό για να με εκβιάσεις.»

«ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥ ΓΑΜΩ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΟΥ. ΠΗΓΕΣ ΜΕ ΑΛΛΟΝ?»

«Είναι κατάπτυστο είναι ποταπό, ακόμα και για σένα. Να με εκβιάζεις και να πιέζεις καταστάσεις χρησιμοποιώντας ανθρώπους που αγαπώ και σέβομαι και που θα έκανα τα πάντα για εκείνους.»

«ΟΝΟΜΑ ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ, ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΑΡΙΟΛΗ ΠΟΥ ΣΕ ΠΗΔΗΞΕ»

«Και αν νόμιζες έστω και για μια στιγμή, εάν σου πέρασε από το μυαλό σου έστω και για ένα δευτερόλεπτο , η σκέψη ότι έτσι θα μπορέσεις να φτιάξεις τα πράγματα ανάμεσά μας, είσαι τραγικά γελασμένος. Γιατί εμείς οι δυο έχουμε τελειώσει σαν εραστές και πολύ σύντομα θα αποτινάξω από πάνω μου και την ταμπέλα του συνεργάτη σου!»

«ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΩ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΘΑ ΣΕ ΓΔΑΡΩ ΖΩΝΤΑΝΗ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΚΛΕΙΔΩΣΩ ΣΕ ΕΝΑ ΚΕΛΑΡΙ. ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΔΕΙΣ ΟΥΡΑΝΟ. ΠΟΥΣΤΗ ΔΙΑ, »

«Το μόνο που καταφέρνεις είναι να με κάνεις να σε μισήσω ακόμα περισσότερο. Να απορώ τι σου βρήκα εξ΄αρχής. Είναι άνανδρο και ανέντιμο αυτό που έκανες.»

«ΠΗΓΕΣ ΜΕ ΑΛΛΟΝ?»

Άλλη μια μεγάλη αναπνοή. «Σε παρακαλώ, ζήτησε από τον Τόμι να μου στείλει τις λεπτομέρειες της πτήσης μου και εκείνες της διαμονής μου. Αντίο.»

«ΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΣ ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ. ΘΑ ΔΕΙΣ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΩΣ ΤΩΡΑ. ΠΗΓΕΣ ΜΕ ΑΛΛΟΝ? ΛΕΓΕ»

«Ρε ηλίθιε, αυτό άκουσες μόνο? Άκουσες λέξη από όσα σου είπα?»

«ΟΛΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΑ. ΤΩΡΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΠΗΓΕΣ?»

«ΟΧΙ. Τώρα ξέρεις όμως πως ένοιωθα εγώ όλο αυτό το διάστημα, που ΕΣΥ ΠΗΓΕΣ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ. Αντίο .»

«Σοφία, όχι! Περίμενε! Τα κατάλαβες όλα λάθος! Μίλησέ μου, άκουσέ με, σε παρακαλώ».

Μένω ακίνητη για μια στιγμή.

Αμφιταλαντεύομαι ξανά. Κλείνω τα μάτια και τον βλέπω στο κρεβάτι μαζί της. Βλέπω Άρθρα και φωτογραφίες του με άλλες να διασκεδάζει και να τις έχει αγκαλιά...

«Όχι. Τέλος. Ως εδώ.»

Του κλείνω το τηλέφωνο. Δεν έχω άλλη αντοχή για σήμερα. Αυτό θα γίνεται τον επόμενο ενάμιση μήνα?

Πετώ την συσκευή στον καναπέ και γλιστρώ στο πάτωμα. Ακουμπώ την πλάτη μου στο πάνω μέρος της πολυθρόνας , κρύβω το πρόσωπό μου στα χέρια μου και αρχίζω να κλαίω. Τελευταία φορά. Θα ξεσπάσω και μετά τέλος.

Σκουπίζω τα τελευταία δάκρια από τα μάγουλά μου με το ανάστροφο της παλάμης μου. Σηκώνομαι από το πάτωμα και πιάνω ξανά το τηλέφωνο μου στα χέρια μου , μόνο και μόνο για να διαπιστώσω, πως όλο αυτό το διάστημα, εκείνος προσπάθησε να έρθει σε επαφή μαζί μου, στέλνοντας μου μηνύματα και κάνοντας μου κλήσεις. Τα διαγράφω όλα με μια κίνηση. Ήταν τόσο απλό με ένα άγγιγμα του δαχτύλου μου όλα περνάνε στο παρελθόν...