Κεφάλαιο 48

Μανχαταν ΝΥ

Θεέ μου δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το τραπέζι? Δεν αντέχω τις βλοσυρές ματιές που μου ρίχνει η Αλεξάνδρα, δεν αντέχω όλη αυτήν την χαρούμενη διάθεση που επικρατεί γύρω μου.

«Παιδιά μου, περάστε στο σαλόνι για ένα τελευταίο ποτό. Να αφήσουμε τα κορίτσια να μαζέψουν το τραπέζι.» Μας λέει η Ελοίζα ενώ ταυτόχρονα σηκώνεται με αριστοκρατική χάρη από την καρέκλα της «Κορίτσια ήταν όλα υπέροχα, όπως πάντα. Σας ευχαριστώ για όλα!» Λέει σκουπίζοντας τα πεντακάθαρα χείλη της με την πετσέτα και περπατά με χάρη μπαλαρίνας παρά τα 55 έτη της προς το καθιστικό του σπιτιού.

Γαμώτο, νομίζω πως εάν πιώ κι άλλο, θα με κουβαλήσουν για να με πάνε σπίτι. Ίσως πάθω δηλητηρίαση από το πολύ αλκοόλ. Θα με λυπηθεί η κακούργα εάν το μάθει?

«Μαρκ πήγαινε σε παρακαλώ να φέρεις λίγο πάγο, η Φραν ασχολείται με το τραπέζι δεν μπορεί» Η Ελοίζα μας οδηγεί στο σαλόνι και πλησιάζει το μπάρ που βρίσκεται στην γωνία του δωματίου και είναι πάντα άρτια εξοπλισμένο.

Ο Adam και εγώ προσγειωνόμαστε στον τριθέσιο καναπέ ενώ η Ρέιτσελ και ο Κιθ κρατιούνται χέρι χέρι και κάθονται στον διθέσιο. Ο νεοφερμένος της παρέας στην πολυθρόνα και η Αλεξάνδρα παίρνει θέση δίπλα του στο μπράτσο της πολυθρόνας και περνά το χέρι της γύρω από τον αυχένα του.

«Adam δεν μου είπες αγοράκι μου, όλα καλά?» Τον ρωτά ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζει τα ποτά μας

«Μάνα πας καλά? Όλο το απόγευμα μαζί δεν είμαστε? Δεν βλέπεις ότι είμαι καλά?» Στρέφει ελαφρά το κεφάλι τις προς το μέρος του.

«Τς Τς , είναι τρόπος αυτός να μιλάς στην μητέρα σου? Η μανούλα μόνο εσένα έχει αγόρι μου... Θέλω να ξέρω πως είσαι καλά»

«Συγνώμη μαμά»

«Ωραία, για πες τώρα είσαι καλά?»

«Μια χαρά εσύ?»

«Ωωω μια χαρά παιδάκι μου. Όλα πάνε ευτυχώς πολύ καλά στην εταιρία, όσο για την ζωή μου... όλα κυλάνε ήρεμα καμάρι μου γλυκό»

«Ωραία εγώ είμαι καλά , εσύ είσαι καλά, ο μπαμπάς είναι καλά, άρα είμαστε και οι τρείς μια χαρά»

Η Ελοίζα προσπερνάει το ειρωνικό του σχόλιο και μας πλησιάζει κρατώντας έναν δίσκο με ποτά. Τον αφήνει στο τραπεζάκι κοντά μας και παίρνει ένα ποτό στα χέρια της .

Πλησιάζει τον γιο της και του προσφέρει το ουίσκι. Το καμάρι της στο στόμα το ταΐζει. Οι υπόλοιποι παίρνουμε από ένα ποτήρι αφού εκείνη δεν προτίθεται να μας σερβίρει.

Η Ελοίζα κάθεται δίπλα του και στρώνει προσεκτικά την φούστα της. Ο φίλος μου πίνει μια γενναία γουλιά από το ποτό του. Υποθέτω πως και εκείνος δεν βλέπει την ώρα να τελειώσει αυτό το δείπνο.

«Adam, βγαίνεις με καμία?» Ο Adam στραβοκαταπίνει και βήχει , εγώ για πρώτη φορά εδώ και μέρες χαμογελάω και ακουμπώ την πλάτη μου στον καναπέ. Ωραία θα περάσουμε. Εύχομαι να του έχει κανονίσει ραντεβού με καμία. Θέλω πολύ να τον δω να πασχίζει να το αποφύγει. Θέλω να δω πως θα δικαιολογηθεί, για να το αποφύγει. Γιατί δεν πρόκειται να κάνει στραβή στην ξανθούλα. Κόβω το πουλί μου ότι δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει την σχέση του μαζί της. Δεν θα βγει με άλλη όσο αθώα και αν είναι η έξοδος. Δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει να την χάσει. Μμμ τελικά το να έρθω σε αυτό το τραπέζι ήταν η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει εδώ και μέρες! Θέλω να δω τι θα πει τώρα που η Μαμά τον στρίμωξε για τα καλά!

«Όχι ρε Μάνα, γαμώτο. Δεν βγαίνω με καμία. Και πρόσεχε πως τις πετάς αυτές τις ερωτήσεις γιατί θα με στείλεις καμία μέρα» Ωωωω να το έρχεται. Το ξέρω αυτό το ύφος η Ελοίζα κάτι θέλει. Θα περάσουμε γαμάτα. Εντωμεταξύ κανείς από την παρέα δεν μιλά. Όλοι περιμένουμε να δούμε που θέλει να καταλήξει.

«Αλήθεια με καμία?» Ρωτά γεμάτη με ένα μίγμα έκπληξης και απογοήτευσης μαζί.

«Αλήθεια, είμαι μόνος και μου αρέσει πολύ έτσι. Κοιτά μην σου μπαίνουν τίποτα περίεργες ιδέες. Ξέρεις πως δεν γουστάρω να γνωρίζω τις καλοαναθρεμμένες κόρες των γνωστών σου.»

«Μπορεί να τα ξαναβρείς με εκείνο το μοντέλο που έβγαινες πέρσι?»

«Όχι μαμά»

«Με εκείνη την άθλια σερβιτόρα- ηθοποιό- τραγουδίστρια? Δεν είχε ξεκάθαρη ιδιότητα απ' ότι θυμάμαι» Λέει με φωνή γεμάτη απογοήτευση.

«Καμία . Και απλά να σου τονίσω για ακόμα μια φορά, ότι με την σερβιτόρα- ηθοποιό- τραγουδίστρια, κάναμε απλά παρέα. Ποτέ δεν είχα κάτι σοβαρό μαζί της και το ξέρεις.»

«Δηλαδή θες να μου πεις ότι θα είσαι μόνος σου για πάντα? Γιατί? Γιατί παιδάκι μου τι σου λείπει? Όλα δεν τα έχεις?»

«Συγνώμη, ρε μάνα πας καλά απόψε? Τι μου λες? Τι συζήτηση ανοίγεις?»

«Τι πιθανότητες πιστεύεις πως υπάρχουν να βρεις επιτέλους κάποια?»

«Ναι Adam για πες στην μαμά σου, εάν υπάρχει πιθανότητα να βρεις επιτέλους κάποια να αντέξει την ασχημόφατσα σου και τον χαρακτήρα σου?» Του λέω γελώντας και εισπράττω μια φαρμακερή ματιά από εκείνον και από την Ελοίζα.

«Τι συμβαίνει?» Ρωτά αγανακτισμένα ο φίλος μου «Τι σε έπιασε απόψε μου λες?»

«Έχω να σου πω κάτι συναρπαστικό» Λέει η μαμά του φίλου μου και έχει αναψοκοκκινίσει σαν κάτι όντως να της συμβαίνει. Έχω θορυβηθεί Ξεκολλάω την πλάτη μου από το κάθισμά μου και την κοιτώ με αγωνία, βρε λες να συμβαίνει κάτι σοβαρό και εγώ λέω καφρίλες?

«Ετοιμάζομαι να χοροπηδήσω» Μα καλά ο μαλάκας , δεν την βλέπει? Πως της μιλά έτσι? Δεν βλέπει την ταραχή της?

«Σήμερα επισκέφτηκα το οικογενειακό μας μαυσωλείο.» Γελάω και βολεύομαι πάλι πίσω στην θέση μου. Δαγκώνω την γλώσσα μου να συγκρατηθώ αλλά γαμώτο, με αυτήν την γυναίκα δεν ξέρεις από που θα σου έρθει.

«Και κάπου εδώ αυτήν η μαγευτική βραδιά έλαβε τέλος» Ανακοινώνει ο φίλος μου και κάνει να σηκωθεί αλλά η μαμά του έχει άλλη γνώμη τον τραβά και σκάει με δύναμη δίπλα μου.

«Τι? Ήθελα να δω ότι το συντηρούν καλά. Ήθελα να σιγουρευτώ ότι αλλάζουν λουλούδια και πως είναι πάντα καθαρό δεν κάνει να παίζεις με αυτά τα πράγματα, ξέρεις» Νεύει σοβαρά και κοιτώ τους φίλους μου. Όλοι περιμένουν να δουν πως θα καταλήξει η κουβέντα.

«Τέλος πάντων , μιας και ήμουν εκεί θέλησα να ελέγξω και το εσωτερικό, οπότε μπήκα μέσα και συνειδητοποίησα , ότι έχει απομείνει πολύ λίγος χώρος εκεί μέσα. Φυσικά και έχει χώρο για εμένα τον πατέρα σου και εσένα , αλλά μετά από εμάς , αυτό ήταν, δεν έχει καθόλου χώρο για κανέναν ακόμα.» Κάνει αγανακτισμένη. Ζει το δράμα της ή τον δουλεύει?

Παίρνει και η ίδια ένα ποτήρι με ποτό και πίνει μια γουλιά. Είμαι τόσο αστείο το δράμα που ζει, εάν το ζει επαναλαμβάνω... Νομίζω λίγο ακόμα και δεν θα καταφέρω να συγκρατηθώ, θα ξεσπάσω.

«Οπότε και καταλαβαίνεις το πρόβλημα? Εάν ποτέ βρεις καμία, δεν θα έχει χώρο να την βάλουμε. Πουθενά. Καταλαβαίνεις? Ούτε μια μικρή γωνία δεν υπάρχει διαθέσιμος χώρος.»

«Μάνα δεν νομίζεις πως εάν αποκτήσω οικογένεια κάποτε και φύγω από την ζωή και φύγει και η σύντροφος μου το τελευταίο που θα μας απασχολεί είναι το οικογενειακό μαυσωλείο?»

Η ΘΕΑ, κάνει μια απαξιωτική κίνηση με το χέρι της «Μην λες ανοησίες αγόρι μου αυτά είναι θέματα που πρέπει να διευθετηθούν από τώρα»

«Ναι γιατί ο Adam είναι που λέει ανοησίες εδώ» Ψελλίζω, μόνο και μόνο για να εισπράξω την δεύτερη φαρμακερή μάτια της Ελοίζας για απόψε.

«Με εσένα νεαρέ θα τα πούμε μετά. Μην νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες τόσο εύκολα, απλά με ένα γεύμα» Μαλάκα μου την έκατσα.

«Λοιπόν, συνεχίζω. Είπα να την επεκτείνω προς την διπλανή κρύπτη, αλλά αυτοί οι άξεστοι οι διπλανοί ιδιοκτήτες βγάλανε αφρούς και δεν το συζητάνε καν. Και εκεί που ήμασταν σε απόγνωση με τον πατέρα σου, ο επικεφαλής του πρότεινε να χτίσουμε ένα παράρτημα»

Ο Φίλος μου την κοιτά με απόγνωση και πίνει με την μία όλο το ποτό του. «Ορίστε το πρόβλημα σου λύθηκε» Της λέει και σηκώνεται να ανανεώσει το ποτό του. Εδώ που τα λέμε δεν έχει και άδικο.

«Το θέμα είναι , πως εάν όντως κάνουμε παράρτημα και εάν όντως ποτέ παντρευτείς, πράγμα απίθανο με τα μυαλά που κουβαλάς , πρέπει να δούμε ποιος θα φύγει.»

«Δηλαδή?» Ρωτά με απορία η Ρέιτσελ

«Να ρε κορίτσι μου, θα πρέπει να ξέρουμε από τώρα ποιον θα τοποθετήσουμε που.»

«Εγώ ψηφίζω την ξαδέρφη Κριστίν» Ακούω την Αλεξάνδρα να λέει. Ο Adam την κοιτά με απόγνωση ενώ επιστρέφει στην θέση του.

«Τι??? μύριζε περίεργα , άσχημα περίεργα» Εξηγεί παράλληλα στον άντρα της γιατί δεν είχε την τύχει να την γνωρίσει «Και πάντα στα πάρτι το έτσουζε λίγο περισσότερο με αποτέλεσμα να γίνετε με όλου ανεξαιρέτως αγενείς»

«Μμμμ λες , Αλεξάνδρα μου?» Παίρνει θάρρος η άλλη «Η αλήθεια είναι πως ήταν μια εντελώς ηλίθια και πικρόχολη γριά καρακάξα»

«Ρε μάνα τι λες? Θα χτίσουμε νέο μαυσωλείο , παράρτημα , λες και είναι οι κρύπτες αλυσίδες εστιατόρια και θα αρχίσουμε να μετακινούμε πεθαμένους?»

«Αποφασίστηκε αυτήν θα μεταφέρουμε πρώτη» Του λέει με αποφασιστικότητα, αγνοώντας τον εντελώς.

«Συγνώμη που άργησα, Τι έχασα?» Ο Μαρκ επιτέλους εμφανίζεται με ένα μπολ παγάκια, πάω στοίχημα την κιθάρα μου πως του πήρε όλη αυτήν την ώρα να τα βρει, πρώτα τα παγάκια και μετά το μπολ. Καλά εάν του ζητούσε και τσιμπίδα, ούτε αύριο δεν θα ερχόταν.

«Λέμε για το παράρτημα . Εξηγώ στα παιδιά για την επέκταση και προτείνουμε ποιον θα μετακινήσουμε. »

Ο φίλος μου αναδεύεται. Τον εκνευρίζει η συζήτηση εγώ διασκεδάζω αφάνταστα που νιώθει να πιέζεται.

«Εγώ προτείνω την ξαδέρφη μου την Κριστίν. Μύριζε , έπινε, ήταν αγενείς. » Μετρά με τα δάχτυλα του τα ατοπήματα της, αυτά που της στοίχισαν την τελευταία της κατοικία...

«Αλεξάνδρα... Μόλις βρήκες τον χαμένο σου πατέρα » Σχολιάζω γελώντας.

«Τέλος. Τέλος , αυτή η κουβέντα , αυτή η επίσκεψη έλαβε τέλος, σηκωθείτε φεύγουμε.» Γκαρίζει ο Adam, και κάνει την αρχή. Σηκώνεται όρθιος και ακουμπά το ποτήρι του στον άδειο δίσκο επάνω στο τραπέζι του σαλονιού.

«Μα αγόρι μου, γιατί? Είναι νωρίς ακόμα.» Γκρινιάζει η Ελοίζα ενώ τον ακολουθεί κατά πόδας ως την μεγάλη και επιβλητική έξοδο του μεγάρου.

«Νωρίς? Εγώ κόντεψα να κατεβάσω όλοι την κάβα. Μαζέψτε τα φεύγουμε » Μας προστάζει γκαρίζοντας από τον διάδρομο. «Μάνα θα έρθω να σε δω μεθαύριο, το βράδυ πριν φύγουμε» Της λέει και σκύβει να τις δώσει ένα τελευταίο φιλί.

«Εεεεε εσύ νεαρέ μην τολμήσεις να φύγεις χαιρέτισε τους φίλους σου και έλα στο γραφείο, θα σε περιμένω εκεί»

Γαμώτο, γαμώτο , γαμώτο δεν το γλύτωσα το κήρυγμα. Χαιρετάω τους προδότες που γελάνε και πάω προς το γραφείο με βαριά βήματα και κατεβασμένο κεφάλι. Η πόρτα της είναι κλειστή την χτυπάω και ανοίγω. Με περιμένει καθισμένη αρχοντικά σε μια από τις δυο πολυθρόνες . Την φιλώ στο μάγουλο και κάθομαι απέναντί της.

«Λοιπόν, αγόρι μου, από τότε που σας γνώρισα και τους τέσσερις , εσένα την Ρέιτσελ τον κιθ και την Αλεξ, δεν σας ξεχώρισα ποτέ. Σας νιώθω παιδιά μου και γι' αυτό παίρνω το θάρρος να κάνω αυτήν την κουβέντα μαζί σου....» Ξεκινά να μου μιλά η Ελοίζα και εγώ χάνομαι στις σκέψεις μου.

...........................................................

«Πάλι έξω ήσουν; Ανησυχώ, ξέρεις. Και εγώ και όλοι». Είναι κάτι που μου λέει σχεδόν  κάθε μέρα που βρισκόμαστε, ο φίλος μου.

«Δεν θέλω να το συζητήσω, Adam», λέω απότομα, όμως αυτή τη φορά δεν φαίνεται διατεθειμένος να σταματήσει την κουβέντα. Γαμώτο είμαστε στο σαλόνι των γονιών του, λίγο πριν το δείπνο, δεν έχω οδό διαφυγής.

«Ξέρεις κάτι; φέρεστε και οι δύο εγωιστικά. Είναι φανερό όχι λείπετε ο ένας στον άλλο και υποφέρετε. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν πας να της ζητήσεις μία γαμημένη συγγνώμη για τη μαλακία που έκανες. Και βασικά εξακολουθείς να κάνεις μαλακίες, αλλά τώρα δεν θεωρείται κέρατο γιατί σε έχει σουτάρει. Κόψε όμως ότι κάνεις γιατί δεν σε βλέπω να σε μαζεύει πίσω.» συνεχίζει θυμωμένα αλλά η δική μου διάθεση αρχίζει να φτιάχνει.

«Γιατί χαμογελάς μαλάκα ; Βαράς εγκεφαλικά?» μου πετάει εκνευρισμένος.

«Είναι κι εκείνη χάλια;» ρωτάω και ελπίζω να μου πει ναι. Θέλω να μάθω ότι δεν με ξεπέρασε ότι δεν γύρισε στον μαλάκα τον χέστη τον πρώην της, ότι κλαίει για μένα. Έχω ανάγκη να μάθω πως υποφέρει όπως εγώ. Πως κάθε μέρα που περνάει γίνεται χειρότερα αντί να με ξεπερνά με θέλει όλο και πιο πολύ.

«Ναι. Αυτό θες να ακούσεις;» Αρχίζω να θυμώνω

«Την αλήθεια θέλω να ακούσω» Του πετάω όλο πείσμα

«Υποφέρει. Εκείνη το αρνείται, αλλά όλοι όσοι την συναναστρέφονται το βλέπουν» Φυσικά και το αρνείται. Δεν θα δεχόταν ποτέ την αδυναμία της έτσι εύκολα. Είναι μια περήφανη κρητικιά.

«Που τα ξέρεις εσύ όλα αυτά?»

Δεν με κοιτά, κοιτά το πάτωμα κοιτά τον τοίχο απέναντι, τρίβει τον σβέρκο του...

Χαμογελάω «Μαλάκα , για μετακίνησε λίγο το γιακά, θέλω να δω τι χρώμα έχει το λουρί»

«Άντε και γαμήσου Mason εγώ φταίω που ενώ θα έπρεπε να σε αφήσω στην μοίρα σου ήρθα να σε προειδοποιήσω» Το γέλιο μου κόβεται μαχαίρι.

Τι ξέρει?

«Λέγε»

«Η Άννυ μου είπε πως προσπαθεί να πάρει δάνειο να πληρώσει την ρήτρα για αθέτηση συμβολαίου. Το αφεντικό της δε, προτίθεται να της δανείσει τα χρήματα η ίδια. Η δικιά σου εάν δεν καταφέρει να πάρει δάνειο από την τράπεζα θα δεχτεί τα χρήματα της αφεντικίνας της και θα το αποπληρώνει κάθε μήνα παίρνοντας μικρότερο μισθό για όσο ζει και αναπνέει, υποθέτω»

Τον κοιτώ με απόγνωση, θα χρεωθεί ένα σκασμό χρήματα προκειμένου να μην με δει ποτέ ξανά στην ζωή της?

« Άκου εσύ έκανες μαλακία και εσύ πρέπει να πας να τη βρεις. Ξέρω πως στο αισθηματικό κομμάτι είναι τέρμα ανώριμος, δεν πιστεύω όμως πως είσαι και δειλός», λέει. Τον καρφώνω με το βλέμμα μου και αναδεύεται στην πολυθρόνα του.

«Ξέρεις πρότεινα στην Άννυ να μετακομίσει εδώ. Να έρθει να μείνει μόνιμα στην Νέα Υόρκη. Δεν ξέρω πως θα πάει ή που θα βγει το μεταξύ μας αλλά θέλω να μάθω. Η γυναίκα αυτή μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και είμαι σίγουρος πως την έχω πατήσει μαζί της. Έχω μιλήσει στην Αλεξ και υπάρχει θέση στην εταιρία του Ρόμερτ για δουλειά. Το σκέφτεται. Εσύ τι λες?»

«Λίγο νωρίς δεν είναι; Θέλω να πω μόλις την γνώρισες και δεν είστε καν μαζί»

«Ναι, αλλά όταν είσαι σίγουρος για κάτι, το ξέρεις από την αρχή», λέει με νόημα. «Άσε που εάν δεν το προσπαθήσουμε δεν θα μάθουμε ποτέ εάν αξίζει, και φίλε δεν γίνεται να είναι εκείνη Λονδίνο και εγώ πότε εδώ πότε εκεί , χρειαζόμαστε μια βάση»

Χαμηλώνω το βλέμμα και δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι έχει δίκιο. Κι εγώ ήμουν και είμαι σίγουρος για εκείνην. Και εγώ την ήθελα εδώ στην Αμερική μαζί μου.

«Ναι. Αν είσαι απόλυτα σίγουρος για εκείνη, μη χαραμίσεις ούτε στιγμή, μακριά της. Δώστα όλα φίλε και προσπάθησε να μην κάνεις τις δικές μου μαλακίες .» απαντώ και σηκώνομαι χρειάζομαι ένα ποτό.

...............................................

«Άκουσες λέξη από όσα είπα?» Με ρωτά η Ελοίζα και με επαναφέρει στο τώρα.

«Όχι»

«Κρίμα γιατί είμαι μια πολύ πνευματώδης συνομιλήτρια»

«Μήπως τότε θέλεις να σου βάλω έναν καθρέπτη μπροστά σου να συνεχίσεις την κουβέντα?»

«Καλέ μου μην γίνεσαι αγενής»

«Τι θέλεις Ελοίζα? Είμαι σίγουρος πως τα ξέρεις όλα»

«Δείχνεις χάλια»

«Θα το ξεπεράσω» Σηκώνομαι από την θέση μου την φιλώ στα μαλλιά και πάω προς την έξοδο

«Όχι γλυκιέ μου δεν θα το ξεπεράσεις , όχι αυτήν την φορά» Την ακούω να λέει την ώρα που κλείνω πίσω μου την πόρτα του γραφείου.

Μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο μου και κάθομαι στην πίσω θέση. Τρίβω με μανία το πρόσωπο μου. Σκέψου σκέψου, προστάζω τον εαυτό μου. Το αυτοκίνητο κιλά στους δρόμους της Νέας Υόρκης , το παίρνω απόφαση, μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να σώσει το τομάρι μου. Αυτός που το σώζει πάντα...

Πληκτρολογώ τον αριθμό της. Τόσα χρόνια τον έχω μάθει απ΄ έξω. Χτυπά μια δύο φορές «Τι θέλεις ?» Απαντά με ύφος μόλις σηκώνει το τηλέφωνο

«Ένα γεια σου αγαπημένε μου φίλε θα ήταν ότι πρέπει. Τι ψυχρός χαιρετισμός ήταν αυτός ?»

«Αχιλλέα φτάσαμε σπίτι θέλεις κάτι?»

«Όχι απλά, δεν μιλήσαμε όλες αυτές τις μέρες, βασικά εγώ φταίω για αυτό, και ήθελα να δω τι κάνεις»

«Με εσένα δεν ξέρω τι είναι πιο κουραστικό να λες ψέματα, ή να σε ακούω?»

«Όχι αλήθεια ήθελα να δω τι κάνεις»

«Καλά, θες κάτι άλλο? Χρειάζεσαι κάτι από μένα?»

«Ε ...όχι, τίποτα απόλυτως »

«Και θα το έχεις σε αφθονία , σε διαβεβαιώνω για αυτό»

«Άλλαξες»

«Εγώ? Ναι άλλαξα, δεν τον ξέρεις αυτόν τον νέο μου εαυτό, όταν με διέλυσες , όταν με έκανες να πονάω για εσένα, πήρα μια απόφαση , να γίνω σκληρή και κάθετη μαζί σου, δεν τον ξέρεις αυτόν τον νέο μου εαυτό, με έσπασες και συναρμολόγησα πίσω τα κομμάτια μου διαφορετικά»

«Δεν είμαι ο φίλος σου?»

«Δεν ξέρω είσαι? Που ήταν ο φίλος μου όταν τον ικέτευα να τον δω στην Ζυρίχη? Όταν πάλευα μόνη μου για εσένα για εμάς?»

«ΣΥΓΝΩΜΗ ΕΝΤΑΞΕΙ? ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ. ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ» φωνάζω και αισθάνομαι έναν πόνο στο στήθος να μεγαλώνει κάθε δευτερόλεπτο που περνάει. Ο πόνος απειλεί να με γονατίσει «Είμαι εδώ και ικετεύω για βοήθεια, δεν κατάλαβα τότε πόσο σε χρειαζόμουν... Αναφέρομαι στον χρόνο μετά στην απόπειρα. Όμως είμαι εδώ τώρα και ζητώ από την αδερφή μου να με βοηθήσει»

«Αχιλλέα? Με τρομάζεις . Αχιλλέα που έμπλεξες? Κάνεις χρήση πάλι?»

«ΟΧΙ»

«Τότε?»

«Η Σοφία... βοήθεια... θα την χάσω»

«Μάλιστα.......... έλα από δω , θα σε περιμένω»

Κλείνω το τηλέφωνο και βουλιάζω στην θέση μου. Κοιτώ έξω από το παράθυρο και προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Η Αλεξάνδρα θα με πιέσει πολύ για να μάθει τα πάντα και μετά θα αποφασίσει εάν θα επέμβει.

Ξέρει ήδη τα πάντα αλλά θα επιμείνει να τα ακούσει από μένα.

Χάνομαι στις σκέψεις μου και δεν καταλαβαίνω πότε φτάνουμε στο υπόγειο γκαράζ. Ο σωματοφύλακας μου μου ανοίγει την πόρτα να κατέβω και με ακολουθεί στο ασανσέρ. Πληκτρολογώ τον κωδικό του ορόφου της φίλης μου και περιμένω να περάσουν τα βασανιστικά δευτερόλεπτα.

Έχω αγωνία , τα χέρια μου έχουν ιδρώσει και τα σκουπίζω από το παντελόνι μου την ώρα που ανοίγουν οι αυτόματες πόρτες του ασανσέρ, και τότε την βλέπω. Στέκεται εκεί, η μικρή μου φίλη, άβαφη, με ένα λευκό μπλουζάκι και μία φόρμα. Μου χαμογελά. Προσπαθεί να μην το κάνει αλλά δεν μπορεί. Αισθάνομαι το άγχος μου να φεύγει σιγά σιγά, σαν ένα μπαλόνι που ξεφουσκώνει αργά και σταθερά.

«Θα στέκεσαι για ώρα εκεί?»

Γυρίζει την πλάτη της και κατευθύνεται στο σαλόνι.

«Ρε μαλάκα, η φόρμα σου γράφει ζουμερό»

«Εάν το ήξερα πως θα σε ενοχλούσε θα άλλαζα» Μου απαντά ειρωνικά

«Ναι και τι θα έβαζες? Σουτιέν που θα έγραφε νόστιμο?»

Βουλιάζει στον καναπέ της και ανεβάζει τα πόδια της επάνω.

«Αχιλλέα, είσαι βλάκας » Μου δηλώνει γελώντας , και μπάμ αυτό ήταν... Έχω πίσω την φίλη μου. Η σχέση μας αποκαταστάθηκε και τώρα μπορώ να ανοίξω το στόμα μου να πω τα πάντα και να ικετέψω για βοήθεια.

Ενοικιάζεται άδειο υπόγειο 50 τ.μ. Πρόκειται για ανεξάρτητο υπόγειο στο δεύτερο επίπεδο, πολυκατοικίας, χωρίς κοινόχρηστα σε προνομιούχο σημείο της πόλης. Αποτελείται από ενιαίο χώρο 45 τ.μ στον οποίο υπάρχει επιτοίχειο ντουλάπι με νεροχύτη και μπάνιο. Axon REAL ESTATE Η δραστηριότητά μας επεκτείνεται σε όλες τις περιοχές της πόλης και διαθέτει επιλεγμένα ακίνητα . Το χαρτοφυλάκιό μας περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό ακινήτων όπως επίσης και όλους του τύπους αυτών, από κατοικίες, τουριστικές κατοικίες, επαγγελματικές στέγες, και αναλαμβάνουμε την αγοραπωλησία και μίσθωση ακινήτων όπως και την ανακαίνιση ή διακόσμηση τους. Η φιλοσοφία του γραφείου μας είναι η άριστη εξυπηρέτηση του πελάτη, είτε αυτός είναι πωλητής είτε αγοραστής ή ενοικιαστής, με σεβασμό στις επιλογές του και αξιοποίηση του ακινήτου ή των μετρητών που διαθέτει, με εχεμύθεια και προ παντός ειλικρίνεια. Με ήθος, συνέπεια, επαγγελματισμό και με σκοπό την ταχεία και άριστη εξυπηρέτηση των ανθρώπων που μας εμπιστεύονται προσπαθούμε πάντα να κάνουμε το καλύτερο για τους πελάτες μας.

Διαβάζω ακόμα μια φορά την αγγελία και κοιτώ την οικοδομή απέναντι μου. Με έχει πιάσει έξαψη. Έχω μια γλυκιά αναστάτωση. Δεν ξέρω που είναι ο άγγελός μου, αλλά από χθές που μου καρφώθηκε το νέο μου σχέδιο στο μυαλό αισθάνομαι όλο και πιο τυχερός. Νιώθω πως έχω κάνει αρκετή υπομονή ως τώρα και πως οι προσπάθειες μου θα ανταμειφθούν αργά οι γρήγορα και οφείλω να είμαι προετοιμασμένος. Δεν πρέπει να έχω αφήσει τίποτα στην τύχη. Πρέπει να βρω κατάλυμα να στεγάσει την οικογένεια μας τον πρώτο καιρό. Μέχρι να με συνηθίσει δεν μπορώ να την πάω σπίτι μου. Δεν γίνεται να δώσω δικαιώματα. Ναι η γειτονιά εδώ είναι ότι πρέπει. Το δεύτερο υπόγειο θα λειτουργήσει μια χαρά την περίοδο του εξαγνισμού. Δυο όροφοι κάτω από την γη... Εκεί μέσα κάτω στο κουκούλι που θα μας προσφέρει η γη θα κάνουμε μια νέα αρχή. Μαζί.

Στερεώνω τα ψεύτικα μυωπικά γυαλιά μου και το καπέλο μου. Θα κοιτώ χαμηλά , για να μην δει ο επιστάτης το πρόσωπο μου. Αν ήταν χειμώνας θα μπορούσα άνετα να τον ξεγελάσω φορώντας χοντρά ρούχα γενειάδα και μάλλινο καπέλο. Αλλά τώρα δεν γίνεται. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτώ χαμηλά και να τον διώξω όσο πιο σύντομα γίνεται.

Κάνω μεριά αποφασιστικά βήματα και περνώ το πεζοδρόμιο απέναντι. Στέκομαι έξω από τις πύλες του παραδείσου. Με ένα σπρώξιμο της πόρτας θα είμαι ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο. Έξαψη... Ανάσα....

«Καλησπέρα σας. Με εσάς μίλησα για το ακίνητο που ενοικιάζεται? » Ο τύπος που είναι αναβρασμένος σε μια μεταλλική ετοιμόρροπη σκάλα και προσπαθεί να αλλάξει μια λάμπα στον προθάλαμο, φορά μια ολόσωμη φόρμα εργασίας και γύρω από την μέση του έχει κρεμασμένη μια ζώνη που κρέμονται δεκάδες εργαλεία.

Με κοιτά και κατάρα, έτσι όπως είναι ανεβασμένος και με κοιτά από ένα μέτρο ψηλά με αναγκάζει να σηκώσω τα μάτια μου επάνω του. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το αρχικό μου σχέδιο. Δεν μου απαντά συνεχίζει την άθλια δουλεία του. Το σύρσιμο που κάνει ο μεταλλικός ήχος την ώρα που βιδώνει στο ντουί με αποσυντονίζει και με κάνει να κουνήσω νευρικά τον αυχένα μου. Ο συντηρητής κατεβαίνει από την σκάλα και σκουπίζει τα χέρια του σε ένα άθλιο πανί. Με κοιτά εξεταστικά. Ιδρώνω, αρχίζω να τρέμω. Υπάρχει περίπτωση να με αναγνώρισε?

«Γειά χαρά. Ναι εγώ είμαι υπεύθυνος για αυτό το κτήριο και όλα όσα έχει στην κατοχή της η εταιρία διαχείρισης σε αυτήν την πόλη , αλλά και σε δυο ακόμα. Με λίγα λόγια φίλε, θα πρέπει να μιλήσεις μαζί μου για το υπόγειο»

«Θα μπορούσα να του ρίξω μια ματιά?» Με κοιτά εξεταστικά και συνεχίζει να τρίβει τα χέρια του. Νομίζω η αγωνία θα με κάνει να προδοθώ.

«Από δω» Σέρνει τα πόδια του στην σκάλα. «Δεν λειτουργεί το ασανσέρ περιμένω να έρθει κάποιος να το δει.» Κατεβαίνει επιδέξια τα σκαλιά, ξέρει καλά τον χώρο είναι φανερό «Πρόσεχε το πάτωμα είναι γεμάτο. Θα πρέπει να κοιτά που πατάς» Δεν απαντώ. Δεν με ενδιαφέρει ο φόβος δίνει την σκυτάλη στην έξαψη. Το υπόγειο είναι αρκετά μέτρα κάτω από την γη, εάν μέσα υπάρχει τρεχούμενο νερό και τουαλέτα, τότε , τότε έχω σταθεί πραγματικά πολύ τυχερός.

Ο συντηρητής στέκεται μπροστά από μια πόρτα. Είναι το μόνο διαμέρισμα εδώ. Άλλο ένα πλεονέκτημα. Βγάζει μια αρμαθιά κλειδιά από την τσέπη του και ανοίγει την πόρτα. «Η πόρτα κολλάει λίγο αλλά με λίγο σπρώξιμο ξεκολλά.»

Παραμερίζει και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω. Αυτό που ξεδιπλώνεται μπροστά μου είναι ένα θαύμα! Ζώ ένα θαύμα. Ναι όλα όλα θα πάνε καλά. Υπάρχει χώρος για κρεβάτι, έχει κουζίνα έχει μπάνιο. Σχεδόν δακρύζω από την χαρά μου.

«Αυτό είναι. Πως σου φαίνεται»

«Έχει δυνατότητες»

«Αλήθεια τι το χρειάζεσαι? Θα εγκατασταθείς εδώ? Ξέρεις φίλε, υπάρχει ακόμα ένα διαμέρισμα στην πολυκατοικία που έχει βγει στην αγορά πρόσφατα. Εγώ θα αγριευόμουν να μείνω εδώ κάτω, χωρίς ίχνος από φως...» Ο συντηρητής εξακολουθεί να φλυαρεί. Δεν με νοιάζει η γνώμη του. Εγώ κοιτώ γύρω μου και εικόνες από το μέλλον μου με τον άγγελο μου κάνουν την εμφάνιση τους.

«Θα το πάρω» Λέω κοφτά «Θα ήθελα να το δω λίγο μόνος μου , να μετρήσω για τα έπιπλα. Έρθω σε λιγάκι να υπογράψω και να δώσω την προκαταβολή.»

Μουρμουρίζει

Σέρνει τα πόδια του.

Ο ήχος της πόρτας που κλείνει

Και ναι ναι αυτό είναι επιτρέπω στον εαυτό μου να χαμογελάσει...

Ωωωω άγγελε μου...

Εδώ ... εδώ θα κάνουμε μαζί ένα νέο ξεκίνημα. Μαζί. Εσύ και εγώ άγγελε μου... Αυτοί οι τοίχοι θα γίνουν μάρτυρες της νέας μας αρχής. Αυτοί οι τοίχοι θα δουν από πρώτο χέρι τον εξαγνισμό σου. Αυτοί οι τοίχοι θα σε δουν να μεταμορφώνεσαι και να φτάνεις επιτέλους στον προορισμό σου. Θα σε δουν να γίνεσαι ταίρι μου. Δικιά μου για πάντα.

Αχ γλυκιά μου Sophie...

Αχ...Sophie...σαν μελωδία ακούγεται το όνομα της... Sophie... ο μαυρομάλλης άγγελος μου... Sophie... η γυναίκα που θα φτάσει μαζί μου στην τελειότητα... Sophie... η γυναίκα που δεν θα με προδώσει ποτέ...

Sophie...σαν μελωδία ακούγεται το όνομα της...