Κεφάλαιο 37
Κεφάλαιο 37
Ελβετία-Ζυρίχη
Άννυ
«Είσαι πολύ όμορφη, το ξέρεις; Είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που έχω δει. » Νιώθω πάλι τα μάγουλά μου να παίρνουν φωτιά. Δεν πιστεύω λέξη. Πιστεύω ότι τα ίδια λέει σε όλες , αλλά το κομπλιμέντο, είναι κομπλιμέντο ακόμα και εάν είναι μόνο από ευγένεια. Του χαρίζω ένα χαμόγελο και γυρίζω το κεφάλι μου τόσο όσο χρειάζεται ώστε να καταφέρω να του δώσω ένα φιλί στα σαρκώδη χείλη του που ξέρουν να κάνουν μια γυναίκα να πετάει στα ουράνια. Το όμορφο ψέμα του μου άρεσε.
Όπως είμαι γυρισμένη και η πλάτη μου ακουμπά στο στέρνο του , τον νιώθω να μου δίνει φιλιά στον αυχένα μου και ανατριχιάζω. Τα γεμάτα τατουάζ χέρια του με έχουν κλείσει σε μια σφιχτεί αγκαλιά. Ακόμα δεν έχω προλάβει να δω τι απεικονίζουν. Το φως εξακολουθεί να είναι λιγοστό μέσα στο δωμάτιο. Δεν ξέρω εάν θα έχω ποτέ την ευκαιρία να είμαι τόσο κοντά του για να τα παρατηρήσω.
«Τι συμβολίζουν?» Η κλισέ ερώτηση, μου φεύγει από τα χείλη πριν προλάβω να την φιλτράρω. Είμαι σίγουρη πως όλες των ρωτάνε τα ίδια. Τώρα θα νομίζει πως δεν έχω καθόλου μυαλό στο κεφάλι και πως δεν μπορώ να σταθώ σε μια συζήτηση.
«Τα περισσότερα απεικονίζουν καταστάσεις που έχω ζήσει. Πράγματα που θέλω να θυμάμαι και να μην ξεχάσω ποτέ.»
«Μου αρέσει πολύ αυτό που έχεις στα πλευρά σου. Το δέντρο μοιάζει με αληθινό αν και λιγάκι θλιβερό έτσι που στέκεται μόνο με τον κορμό και τα κλαδιά του γυμνά. Είναι όμως τόσο όμορφα αποτυπωμένο επάνω στο κορμί σου που νομίζεις πως τα κλαδιά θα σε τρυπήσουν εάν πας πολύ κοντά»
«Ναι όταν το ζωγράφισα, δεν ένιωθα και πολύ φιλικός. Για να ακριβολογώ, ένιωθα πως ήμουν μόνος δεν ήθελα κανέναν να με πλησιάσει.»
«Και γιατί συνέβαινε κάτι τέτοιο?» Γυρίζω και τον κοιτώ. Τώρα είμαστε ξαπλωμένοι και οι δυο στο πλάι και στηριζόμαστε στους αγκώνες. Τα σώματα μας δεν ακουμπάν το ένα το άλλο αλλά νιώθω ακόμα και έτσι την θερμότητα του κορμιού του.
«Μεγάλωσα σε πλούσια οικογένεια, για την ακρίβεια, οι γονείς μου είναι υπερβολικά πλούσιοι. Οι παππούδες μου κληροδότησαν στους γονείς μου μεγάλες περιουσίες αλλά και εκείνοι φρόντισαν δουλεύοντας αρκετά όχι μόνο να διατηρήσουν αυτά που είχαν αλλά να διπλασιάσουν τις περιουσίες τους»
«Σε παραμελούσαν?»
«Όχι»
«Τότε δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα, γιατί αισθανόσουν μόνος.»
«Στην ζωή τους υπήρχα πάντα σαν προτεραιότητα, όμως ο τρόπος που μεγάλωσαν , ο τρόπος που είχαν μάθει να ζουν επέβαλε να ακολουθήσουν κάποια μονοπάτια που εμένα δεν με γέμιζαν. Δεν μπορούσα να γίνω μέλος αυτής της κοινωνίας που ανοιγόταν μπροστά μου. Ασφυκτιούσα» Καταλήγει και απλώνω το χέρι μου και χαϊδεύω με τα ακροδάχτυλα μου ένα κλαδί που φαίνεται.
«Τα ιδιωτικά σχολεία δεν ήταν για μένα. Δεν μπορούσα να φορώ στολή και να το παίζω ο γιός του μπαμπά. Να τραμπουκίζω τους καθηγητές μου ότι εάν μου υψώσουν την φωνή ο μπαμπάς θα απαιτήσει να τους απολύσει.»
«Ναι εσύ ήθελες να πας σε δημόσιο και να καπνίζεις στις τουαλέτες κρυφά? Αυτά τα όνειρα είχες?» Χαμογελά στραβά
«Στα ιδιωτικά δεν καπνίζουν γλυκιά μου? Εκεί να δεις λουλούδια που υπάρχουν!» Οκ αυτό που λέει έχει μια βάση δεν λέω, παιδιά , έφηβοι που κρύβονται πίσω από την οικονομική επιφάνεια του μπαμπά και της μαμάς και νομίζουν πως είναι στο απυρόβλητο επειδή γεννήθηκαν λίγο πιο προνομιούχοι από άλλους....
« Τα σαββατοκύριακα τα περνούσαμε στην μεγαλύτερη λέσχη της Νέας Υόρκης. Η οικογένειά μου έχει δικαιώματα γενιών. Έκανα ένα σορό βαρετές δραστηριότητες αντί να είμαι με τους φίλους μου και να παίζω ποδόσφαιρο βιντεοπαιχνίδια ή μουσική, εγώ ακολουθούσα τους γονείς μου και άκουγα ένα σορό βαρετές συζητήσεις , γιατί θα έπρεπε να είμαι προετοιμασμένος . Μια μέρα θα έπρεπε να αναλάβω την φίρμα του Μάρκ.»
«Δεν ήξερα πως έπαιζες γκολφ, δεν μπορώ να σε φανταστώ με πόλο πολύχρωμο μπλουζάκι καρό παντελονάκι και μπαστούνι στο χέρι να κυνηγάς μια λευκή μικρή μπαλίτσα.»
«Κι όμως κυρία μου, ένας κατάλληλος και ακριβοπληρωμένος εκπαιδευτής φρόντισε να με κάνει άσσο!»
«Έπαιζα και στην ομάδα του λυκείου για ένα χρόνο πριν τα παρατήσω.»
«Ήσουν καλός?»
«Σε όλα είμαι καλός. Και εάν αποφάσιζα να γίνω δικηγόρος σαν τον Μάρκ, να είσαι σίγουρή πως η φήμη μου θα έφτανε στην άλλη πλευρά του ατλαντικού»
«Μάλιστα. Η μετριοφροσύνη σου επανήλθε.»
«Είμαι καλός. Με ότι αγαπώ είμαι καλός . Αφοσιώνομαι , παθιάζομαι και δεν επιτρέπω σε κανέναν να γίνει καλύτερος μου. Ούτε καν ισάξιος μου.»
«Γιατί τα παράτησες;»
«Επειδή μισώ τα απαίσια ρούχα του γκολφ σχεδόν όσο μισώ και τον
Όουεν Μπάντες»
«Τον ανερχόμενο ηθοποιό? Εκείνον που παίζει σε εκείνη την άθλια σαπουνόπερα, με την μουσική και το τραγούδι? Αυτόν τον Όουεν Μπάντες? Δεν σε είχα για τύπο που βλέπει σαπουνόπερες» Του λέω γελώντας. Πραγματικά, αυτήν η σειρά είναι η ντροπή της τηλεόρασης
«Είμασταν συμμαθητές εξυπνάκια.» Μου λέει γελώντας «Μου αρέσει που με πειράζεις. Οι γυναίκες συνήθως προσπαθούν να με σαγηνεύσουν κάνοντας τις γλυκιές γατούλες, καμία δεν έχει το θράσος να μου την πει» Κοκκινίζω... ναι... αυτό έκανα? Του την έλεγα? Εγώ απλά συζητώ μαζί του, βέβαια συνήθως τα πράγματα γίνονται αλλιώς πρώτα δυο άνθρωποι βγαίνουν ραντεβού, κουβεντιάζουν και μετά ίσως και να καταλήξουν στο κρεβάτι... Στο θέμα μας. Λέω στον εαυτό μου. Μετά όταν πάω στο δωμάτιο μου τότε θα αξιολογήσω τι έκανα απόψε. Πόσο μεγάλη είναι η ζημιά στην αξιοπρέπεια μου.
«Για συνέχισε θέλω να μάθω τι σε έκανε να τα παρατήσεις.»
«Εκείνος ήταν αρχηγός της ομάδας.» Μου δηλώνει λες και αυτό από μόνο του δίνει όλες της εξηγήσεις.
«Γιατί μισείς τόσο πολύ τον Όουεν Μπάντες;»
Ο εκνευρισμός του είναι φανερός. «Ο Μπάντες είναι ένα κακομαθημένο και άπληστο κάθαρμα». Τα μάτια του στρέφονται στα δικά μου.
«Κοίτα, μείνε μακριά του. Εξωτερικά είναι αστραφτερός, πακεταρισμένος με αστραφτερό περιτύλιγμα και λουστραρισμένος στην εντέλεια από τους ζάμπλουτους παραγωγούς γονείς του που σόνι και ντέ θέλουν να δουν τον ατάλαντο γιο τους πρώτο όνομα στο Χόλυγουντ, αλλά όσοι τον γνωρίσουμε , ξέρουμε πως είναι σκέτο καθίκι. Κάτω από το αστραφτερό περιτύλιγμα είναι ένα καθίκι του κερατά»
«Ζηλεύεις;» τον πειράζω. Λάθος ερώτηση. Καπνοί βγαίνουν από τα αυτιά του.
«Δε ζηλεύω. Όλα τα κορίτσια που βγαίνουν μαζί του μεταλλάσσονται κι όταν τα βαρεθεί, έχουν γίνει εντελώς διαφορετικά απ' αυτό που ήταν όταν τα πρωτογνώρισε. Τη βρίσκει να καταστρέφει άλλους για να ανυψωθεί ο ίδιος. Σκέτο φαρμάκι, Άννυ. Μην τον εμπιστεύεσαι. Εντάξει;»
«Εντάξει» Συναινώ
«Υπόσχεσαι;»
«Υπόσχομαι, αν και...»
«Τώρα το υποσχέθηκες, δεν μπορείς να το πάρεις πίσω» Μου λέει εκνευρισμένος.
«Εάν ποτέ πάω στο Λος Άντελες και τον συναντήσω σου δίνω τον λόγο της τιμής μου πως δεν θα τον εμπιστευτώ καθόλου!» Γελάω με την καρδιά μου και ανταποδίδει ακόμα ένα στραβό χαμόγελο.
«Μάλιστα. Με δουλεύεις ξανά» Μου λέει βλέπω μια παιχνιδιάρικη λάμψη στα μάτια του. Με τραβά από το μα προς το μέρος του και φωνάζω. Πιάνει τα χέρια μου και τα ενώνει. Τα ακινητοποιεί επάνω από το κεφάλι μου. Με μια κίνηση κάθετε επάνω μου.
«Τι έχεις σκοπό να κάνεις του λέω γελώντας?» Δεν μου απαντά. Με γαργαλά όμως και εγώ αρχίζω να ξεφωνίζω από κάτω του. Μου κόβεται η ανάσα από τα γέλια και τον παρακαλώ να σταματήσει.
«Θα με αφήσεις να τελειώσω?» Με ρωτά ανάμεσα στα γαργαλητά του «Θες να μάθεις για το τατουάζ? »
«Ναι. ΝΑΙ ΝΑΙ θέλω»
Σκύβει και μου δίνει ένα φιλί στα χείλη , η γλώσσα του μπερδεύεται με την δικιά μου. Μόλις απομακρύνει το πρόσωπο και το κορμί του καταλαβαίνω πως έχω μείνει ξέπνοη. Με τραβά επάνω του και με κλείνει στην αγκαλία του.
«Μμμμ πολύ καλύτερα έτσι» Μονολογεί και η αλήθεια είναι πως όντος είναι πολύ καλύτερα. Δένω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και περιμένω να συνεχίσει.
Το χέρι του αγγίζει το πρόσωπό μου «Είσαι πολύ όμορφη, που να πάρει η ευχή. Νιώθω σαν να έχω έναν άγγελο στην αγκαλιά μου» ψιθυρίζει με αφήνει να τον κοιτώ εμβρόντητη και μαγεμένη από τα γλυκά λόγια του.
Να γιατί καμία γυναίκα δεν μπορεί να του αντισταθεί γιατί της μαγεύει όλες τις αισθήσεις της.
«Οι βαθμοί μου πάντα ήταν υψηλοί. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσω πολύ, έχω φωτογραφική μνήμη. Οι άλλοι μπορεί να χρειάζονται πολλές ώρες να μάθουν κάτι, που εμένα μου παίρνει μόνο μερικά λεπτά να το μάθω και να το θυμάμαι για πάντα. Έγινα δεκτός σε όλα τα πανεπιστήμια που έκανε αίτηση ο πατέρας μου. Κατέφθαναν οι φάκελοι σωρηδόν όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια της χώρας ήθελαν τον Γιο του Μάρκ και της Ελοίζας να τον εντάξουν στους κόλπους τους. Να τον διδάξουν με τις ώρες βαρετά πράγματα.... Με τους γονείς μου μαλώναμε νυχθημερόν.»
«Βλέπω πως κέρδισες όμως» Ξέρω πως για εκείνον αυτά που έζησε είναι δραματικά, όμως ας μην γελιόμαστε είναι ένας προνομιούχος άντρας έξυπνος πλούσιος όμορφος, για κάποιο λόγο δεν μπορώ να τον λυπηθώ για αυτά που πέρασε. Τα προβλήματα του μου φαίνονται ασήμαντα σε σχέση με αυτά που περνάνε άλλοι άνθρωποι.
«Όταν έκανα το τατουάζ, το μαύρο δέντρο με τα γυμνά από φύλα κλωνάρια, έτοιμα να ματώσουν όποιον τα ακουμπήσει ένιωθα μόνος. Πως ενώ έχω ρίζες και ανθρώπους κοντά μου, κανείς τους δε με ακούει. Κανείς δεν με υπολογίζει. Ο πατέρας μου είχε ανακαλύψει πως είχα δώσει κρυφά εξετάσεις στο Juilliard και είχα γίνει δεκτός. Έσκισε την αίτηση και δεν δέχτηκε να πληρώσει τα δίδακτρα. Η μαμά μου ήταν ποιο διαχειρίσιμη. Συζήτησε μαζί μου, με άκουσε και αφού της υποσχέθηκα πως θα σπουδάσω σε όποιο πανεπιστήμιο επιλέξει, αφού πρώτα κάνω αυτό που εγώ αγαπώ, δέχτηκε να με βοηθήσει.»
«Τι έκανε?» χαμογελά
«Την ζωή του πατέρα μου κόλαση. Στην κυριολεξία. Αυτήν η γυναίκα μπορεί να σε κάνει έξω φρενών σε κλάσματα δευτερολέπτου. Δυο μήνες άντεξε ο Μάρκ. Μετά το κάστρο έπεσε. Όχι μόνο, πλήρωσε τα πάντα, αλλά αναγκάστηκε να δώσει και μια μεγάλη δωρεά στο Juilliard, για να με δεχτούν, αφού δεν είχα κάνει εγγραφή και είχαν ήδη δυο μήνες που είχαν ξεκινήσει τα μαθήματα.»
«Και με την υπόσχεση που έδωσες στην μητέρα σου? Δεν την πειράζει ποια που δεν σπούδασες, αυτό για το οποίο σε προόριζαν.»
«Ο λόγος μου είναι συμβόλαιο μικρή. Δεν αθετώ ποτέ της συμφωνίες που κάνω ακόμα και αν αυτές είναι προφορικές.»
«Μα δεν καταλαβαίνω... Πως... Αφού...» Σκύβει και με φιλά στην μύτη.
«Τι δεν καταλαβαίνεις μικρή. Σπούδασα αυτό που αγαπούσα και παράλληλα σπούδαζα αυτό που υποσχέθηκα. Ήταν τέσσερα δύσκολα χρόνια αλλά...» Δεν απαντά απλά ανασηκώνει τους ώμους του. Αλλά τα κατάφερα αυτό εννοεί. Και το λέει με απάθεια , σαν να είναι το ποιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
«Όταν αποφοίτησα, έκανα μια νέα συμφωνία μαζί τους. Τους ζήτησα δυο χρόνια. Εάν μέσα σε δυο χρόνια δεν κατάφερνα να κάνω τίποτα επάνω στην μουσική, τότε θα γινόμουν ο καλύτερος δικηγόρος . Θα αφοσιωνόμουν στην δικηγορία και στο γραφείο του πατέρα μου.» Τα λέει με τόση φυσικότητα, λες και να τελειώσεις νομική είναι κάτι εύκολο.
«Τώρα πρέπει να είναι πολλοί περήφανοι για σένα όμως.»
«Πάντα ήταν περήφανοι για μένα. Που να έβλεπες τον πατέρα μου να μιλά στους φίλους του, τότε που σπούδαζα σε δυο απαιτητικές σχολές. Κορδωνόταν σαν το παγώνι για τον έξυπνο γιό του» Λέει με υπερηφάνεια. Εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι πως τους αγαπά υπερβολικά πολύ και τους δύο.
«Πως αγάπησες την μουσική? Πως αποφάσισες να διαλέξεις τα ντράμς και όχι κάτι άλλο? Κιθάρα ας πούμε?»
«Οι γονείς μου είναι περίπτωση. Ο πατέρας είναι ο πιο τυπικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Φορούσε κοστούμι με γραβάτα στο δείπνο και απαιτούσε από όλους να ακολουθούν τον ενδυματολογικό κώδικά του όταν βρίσκονταν μπροστά του. Η μητέρα μου είναι η πιο γλυκιά τρελόγκα που υπάρχει. Στο σπίτι μας όλα λειτουργούσαν σαν ρολόι, με πρόγραμμα, το πρωινό σερβιριζόταν στις εφτά και αν δεν ήσουν εκεί δεν έτρωγες καθόλου. Το μεσημεριανό στις έντεκα. Το τσάι στις τρεις. Το δείπνο στις έξι. Πήγαινα στο κρεβάτι στις οχτώ έως και τα δώδεκα. Μετά μου δόθηκε παράταση και μπορούσα να μείνω ξύπνιος έως της 10. Στα δεκαπέντε άφησα το δωμάτιό μου, πήδηξα από το παράθυρο, με στόχο να το σκάσω και να πάω μία βόλτα. Ήθελα να δω που πάνε και τι κάνουν οι άνθρωποι την ώρα που εγώ έπρεπε να κοιμάμαι. Σκέφτηκα πως, έτσι κι αλλιώς, κανένας δε θα το πρόσεχε. Διέσχιζα το κτήμα, όταν άκουσα κάτι χτυπήματα. Πλησίασα προσεκτικά προς την πηγή του ήχου και τα βήματα μου με οδήγησαν στο σπιτάκι του επιστάτη μας, κοιτάζοντας από το παράθυρο, είδα, τον εγγόνο του επιστάτη, να παίζει ντραμς»
«Και?» Όλα όσα λέει μου φαίνονται τρομερά ενδιαφέροντα. Θέλω να μάθω αυτά που οι άλλοι δεν ξέρουν για εκείνον.
«Δεν ήξερα καν ποιος ήταν καθόμουν σαν τον χάνο και τον παρακολουθούσα στα κρυφά. Την επόμενη μέρα ρώτησα και έμαθα το όνομα του. Είχε έρθει λίγες ημέρες πριν να βοηθήσει τον παππού του που είχε καταπέσει, και εάν έκανε καλή δουλειά οι γονείς μου θα τον κρατούσαν μόνιμα. Αυτήν ήταν η συμφωνία τους. Εγώ μαγεύτηκα τόσο από τον ήχο που άκουγα από την ένταση που έβαζε αυτός ο άγνωστος που ξέχασα και την κοπάνα και όλα. Τότε το κατάλαβα. Αυτό ήθελα να κάνω . Αυτός ήταν ο προορισμός μου η μουσική, η ένταση η αδρεναλίνη που σου δημιουργεί όλο αυτό!»
«Και πως τα...» Με φιλά και δεν μου επιτρέπει να ολοκληρώσω
«Όχι όχι άλλες ερωτήσεις για απόψε όμορφη! Με έχει κάνει να σου αποκαλύψω την μισή ζωή μου μόνο κοιτώντας με έτσι αθώα... Και πίστεψε με αυτό είναι σπάνιο. Θα μου κάνεις παρέα στο μπάνιο?»
«Μπα...» Απαντώ χωρίς να διστάσω. Γελά
«Να και κάτι καινούριο» Λέει με μάτια που γελάνε
«Δηλαδή?»
«Αναιρείς όλα όσα ξέρω για της γυναίκες μέχρι σήμερα. Αλήθεια δεν θα έρθεις να μου τρίψεις την πλατούλα?»
«Τσου» Λέω ανάμεσα στα χαχανητά μου. Αλήθεια τώρα...με τι γυναίκες συναναστρέφεται?
Μου δίνει ακόμα ένα φιλί και νιώθω το σώμα του να μετατοπίζεται επάνω στο κρεβάτι. Σηκώνεται, και όλο το 1.85 μεγαλείο του εμφανίζεται μπροστά μου για δευτερόλεπτα καθώς μετά από λίγο χάνεται σ' ένα δωμάτιο, που υποθέτω ότι είναι το μπάνιο. Σε λίγο ακούω το νερό που τρέχει. Θέλω και εγώ να κάνω ντούζ και να κοιμηθώ. Όχι απαραίτητα με αυτήν την σειρά. Σε ένα λεπτάκι θα σηκωθώ να ντυθώ και να πάω στο δωμάτιο μου.
Χαμογελάω ευτυχισμένη και η ζαλάδα από την τεκίλα επανέρχεται. Ναι... είμαι σίγουρη πως νιώθω έτσι από το κίτρινο ποτό και όχι από αυτό που μόλις έζησα, αλήθεια είναι ποτέ δυνατόν να με έκανε να νιώσω έτσι? Τόσο ζωντανή? Και μετά να μου άνοιξε την καρδιά του κρατώντας με σφιχτά? Αλήθεια είναι αυτήν η τακτική του? Γι' αυτό όλες δένονται μαζί του? Μπα... Σκέφτομαι και χασμουριέμαι, είπε πως δεν φέρεται έτσι.
Λίγα λεπτά μετά, τον νιώθω να με γυρνά στο πλάι και να με αγκαλιάζει. Πότε γύρισα ανάσκελα? Μάλλον αποκοιμήθηκα για λίγα λεπτά όσο έλειπε γιατί δεν κατάλαβα πότε γύρισε στο κρεβάτι. Και τώρα με αγκαλιάζει, αναστενάζω και κλείνω τα μάτια μου πάλι.
Σκέφτομαι πως πρέπει να ντυθώ και να πάω στο δωμάτιο μου στην άλλη πλευρά του ορόφου , όμως η ζεστασιά του κορμιού του πάνω στο δικό μου και η ανάσα του στο αυτί μου, με νανουρίζει. Το χέρι του που χαϊδεύει τα μαλλιά μου και τα μικρά φιλιά που αφήνει στο δέρμα μου με κάνουν να θέλω να μείνω εδώ. Ναι εδώ μα είναι τόσο ζεστά και μαλακά εδώ. Χαλαρώνω και ορκίζομαι πως θα είναι για μία μόνο στιγμή. Μέτα ...θα φύγω.
Αναδεύομαι και τεντώνομαι στο κρεβάτι μου. Μμμ έχει πολύ ζέστη σήμερα, έχω ιδρώσει. Το στόμα μου έχει μια περίεργη μεταλλική γεύση τι διάολο? Νιώθω δυο χέρια να με τραβάνε πίσω εκεί που ήμουν. Τι φάση? Παράξενο... Συνήθως δεν αφήνω κανέναν να κοιμηθεί σπίτι μου. Μου αρέσει να κοιμάμαι μόνη μου. Ανοίγω τα μάτια μου, και η πραγματικότητα με χτυπάει σαν χαστούκι.
ΤΙ ΕΚΑΝΑ? ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΚΑΝΑ ΧΘΕΣ?
Με απαλές κινήσεις απομακρύνω τα χέρια του από την μέση μου. Σπρώχνω το κορμί μου απαλά προς την άκρη του κρεβατιού. Κρατάω την ανάσα μου και προσπαθώ να μην κάνω περιττούς θορύβους. Αργά και σταθερά πλησιάζω την άκρη του κρεβατιού. Τον νιώθω να αναδεύεται και κρατάω την ανάσα μου εκ νέου. Γυρίζει πλευρό και συνεχίζει τον ύπνο του. Ευτυχώς θα πέθαινα από ντροπή εάν ξυπνούσε και με έβρισκε εδώ , στο κρεβάτι του γυμνή αναμαλλιασμένη και πασαλειμμένη με το μέικ απ της προηγούμενης ημέρας.
Επιτέλους τα πόδια μου ακουμπάνε στο πάτωμα. Κρατώ το κεφάλι μου που πάει να σπάσει και σκανάρω με τα μάτια μου το δωμάτιο. Βλέπω ένα λευκό κουβάρι στην άκρη του δωματίου κοντά στο παράθυρο. Αυτό είναι. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και πλησιάζω το βρομερό κουβάρι. Δεν χάνω χρόνο να βρω τα εσώρουχα μου. Θα φύγω από δω μέσα άμεσα, εάν αυτό σημαίνει πως κάτω από το φόρεμα θα είμαι γυμνή, ας είναι. Στην άκρη του πελώριου κρεβατιού είναι τα παπούτσια μου, σκύβω να τα μαζέψω και βγαίνω από το υπνοδωμάτιο και τραβάω μαλακά την πόρτα να κλείσει προσέχοντας ταυτόχρονα να μην κάνει θόρυβο και τον ξυπνήσω.
Φοράω το φόρεμα μου αλλά όχι τα παπούτσια μου. Αυτά καλύτερα να τα βάλω με το που βγω από την πόρτα. Μια , μια λάθος κίνηση, ένας ήχος , και όλα θα καταστραφούν.
Την τσάντα μου. Πρέπει να βρω την τσάντα μου χωρίς αυτήν δεν μπορώ να πάω πουθενά. Πιέζω τον εαυτό μου να σκεφτεί τις χθεσινές μας κινήσεις. Αρχίζω να θυμάμαι την διαδρομή μου ακολουθήσαμε . Από το ασανσέρ στον διάδρομο και από εκεί στην πόρτα και τέλος στο κρεβάτι. Αχ αυτό το κρεβάτι με έφαγε...
Την τσάντα. Λέω επιτακτικά στον εαυτό μου. Συγκεντρώσου σε ένα πράγμα την φορά. Βρες την τσάντα και μετά έχεις χρόνο να σκεφτείς την διαδρομή της ντροπής. Κάνε να την έχω πετάξει κάπου μέσα στο δωμάτιο...Εάν την άφησα στο αμάξι ή έξω από το δωμάτιο είμαι χαμένη από χέρι. Μέσα έχω τα πάντα κλειδί από το δωμάτιο τηλέφωνο χρήματα...
Ψάχνω στον διάδρομο και το βλέμμα μου πέφτει επάνω στον καθρέπτη του χολ. Τα ξανθά μου μαλλιά είναι ανακατεμένα και τα μάτια μου νυσταγμένα. Τα μάγουλά μου κόκκινα και τα χείλη μου πρησμένα. Εικόνες της χθεσινής νύχτας περνάνε σαν φλάς μπακ από μπροστά μου. Ναι γαμώτο ξέρω γιατί τα μαλλιά μου πετάνε... από το τράβηγμα. Ήμουν στα τέσσερα και εκείνος τα τραβούσε για να κάνει το κεφάλι μου να γυρίσει και να με φιλήσει. Ξέρω γιατί τα χείλη μου είναι πρησμένα... από τα φιλιά του...
Για ακόμα μια φορά η γνωστή πια υγρασία επιστρέφει στα πόδια μου καθώς ρίγη τραντάζουν το κορμί μου. Είμαι χαζή και χαμένη από χέρι.
Ακουμπάω τα κόκκινα μάγουλα μου. Γαμώτο γαμώτο, έπρεπε να είχα φύγει χθες από δω μέσα αλλά την ώρα που με χάιδευε πρέπει να αποκοιμήθηκα. Βασικά έπρεπε να μην έχω έρθει καν εδώ χθες.
Τι σκατά σκεφτόμουν? Η τσάντα μου. Ναι η τσάντα μου, είναι πεσμένη δίπλα από την πόρτα. Την αρπάζω και βρίζω τον εαυτό μου στην μητρική μου γλώσσα. Που είχα το μυαλό μου? Τι σκατά σκεφτόμουν χθες και φέρθηκα σαν μια ξελιγωμένη γκρούπι?
Πως θα τον κοιτάξω ξανά? Θεέ μου τον παρακαλούσα να με πηδήξει ποιο δυνατά? Έναν άγνωστο? Τι μου έχει κάνει και τον σκέφτομαι και το σώμα μου όλο τρέμει. Η υγρασία ανάμεσα στα πόδια μου επιστρέφει.
Περπατάω γρήγορα προς το δωμάτιο μου. Θέλω να κάνω ντουζ και να σκεφτώ τι πρέπει να κάνω?
Κουτσαίνω και δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Χτύπησα χθες ? Θεέ μου δώσε μου δύναμη... Τι άλλο έκανα και δεν το θυμάμαι? Τι? Κοιτώ τα πόδια μου. Γαμώτο θα σκοτωθώ. Γιατί φοράω μόνο το ένα παπούτσι μου? Και γιατί το άλλο το κρατάω στην αγκαλιά μου? Ανάσες παιδί μου πάρε ανάσες . Και στην τελική τι έγινε? Απλά το έκανες με έναν κούκλο , με έναν παίδαρο. Απλά έκανες το καλύτερο σεξ της ζωής σου μου φωνάζει το υποσυνείδητο μου!
Που σκατά είμαι? Γαμώτο το προσπέρασα το δωμάτιο μου. Κάνω μεταβολή και περπατώ πίσω στον διάδρομο. Να με , δίπλα από αυτό της Σοφίας . Ήθελα και σουίτα τρομάρα μου. Τα ρεζιλίκια μου ήθελαν και σουίτα δεν χωρούσαν σε μονόκλινο. Ανοίγω την πόρτα.
Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου και πετάω την τσάντα και το παπούτσι στο πάτωμα. Αι σι χτίρ, και εσύ λέω μέσα από τα δόντια μου στο άλλο παπούτσι μου την ώρα που το βγάζω από το πόδι μου.
Έχουμε και λέμε
1. Η χθεσινή βραδιά ήταν υπέροχη και τελείωσα έντονα μετά από πολλά χρόνια.
2. Η χθεσινή βραδιά δεν έπρεπε να συμβεί
3. Η χθεσινή βραδιά με κάνει να μην έχω μούτρα να αντικρίσω την φίλη μου
4. Η χθεσινή βραδιά όσο τέλεια και αν ήταν με κάνει σήμερα να θέλω να εξαφανιστώ. Και όχι δεν είμαι καμία σεμνή μυξοπαρθένα που δεν έχει κάνει ποτέ one night stand , αλλά δεν είμαι καμία λυσσάρα γκρούπι. Αυτούς με τους οποίους πήγα για ένα βράδυ τους παράτησα το ίδιο βράδυ και δεν τους είδα ποτέ. Τον Adam είμαι υποχρεωμένη να τον δω ξανά.
ΙΙιιιιι και αν δεν πέρασε καλά? Και εάν δεν του φάνηκα καλή? Έχει πάει και με τόσες. Τι? Δεν είμαι τυφλή όλοι η υφήλιος έχει διαβάσει για τα κατορθώματα του για τις επιδώσεις του στο κρεβάτι... Καλά για το τελευταίο δεν έχω διαβάσει μόνο το έζησα κιόλας. Ιιιιιι Αν δεν ήμουν αρκετά καλή? Που να συναγωνιστώ τις ορδές γυναικών που έχουν περάσει από το κρεβάτι του? Δεν έχει ντουζ. ΤΩΡΑ, Τώρα τα μαζεύω και φεύγω για Λονδίνο.
ΤΩΡΑ
Τρέχω να μαζέψω τα πράγματά μου ενώ αναζητώ τις πτήσεις για Λονδίνο. Ευτυχώς είναι πολύ πρωί ακόμα , η ώρα είναι μόλις επτά, και δεν πιστεύω ότι μετά το χθεσινό ξεσάλωμα θα έχει ξυπνήσει κανείς για να δει την παρέλαση της ντροπής. Εμένα με μαλλιά που πετάνε , με λερωμένα ρούχα και χωρίς εσώρουχο να σέρνω την βαλίτσα μου.
Μισή ώρα. Τόσο χρειάστηκα για να ρίξω τα ρούχα μου στην βαλίτσα και να κάνω check out. Τώρα μέσα στο ταξί που με μεταφέρει στο αεροδρόμιο μπορώ επιτέλους να πάρω μια ανάσα. Χαμογελάω και προσπαθώ να ηρεμίσω το κορμί μου από την υπερένταση. Τα κατάφερα. Έφυγα, δεν θα τον δω ποτέ ξανά στην ζωή μου, ποτέ δεν θα αναγκαστώ να έρθω σε δύσκολη θέση. Γιατί οπωσδήποτε θα ερχόμουν εάν αναγκαζόμουν να τον συναντήσω ξανά σήμερα και αύριο.
Η υπέροχη βραδιά που έζησα θα μείνει πάντα στην μνήμη μου. Το αξεπέραστο σεξ και η ρομαντική του κίνηση να με έχει αγκαλία και να μου μιλά για εκείνον. Ναι θε κρατήσω αυτές τις στιγμές για μένα!
Σε λίγο θα φτάσω στο αεροδρόμιο, νομίζω πως τώρα πρέπει να ειδοποιήσω την Σοφία. Θα ξυπνήσει και θα αρχίσει να με ψάχνει. Θα βάλει χίλια δυο με το μυαλό της.
Με τρεμάμενα χέρια ανοίγω το κινητό μου και στέλνω ένα άκρως ντροπιαστικό μήνυμα στην κολλητή μου. Την ενημερώνω επιγραμματικά τι έκανα χθες και που πάω....
Άλλωστε αύριο θα έρθει και εκείνη στο Λονδίνο για λίγες ημέρες και έτσι θα έχει όλο τον χρόνο να με πρήξει να με πιέσει και να της πω με κάθε λεπτομέρεια τι βλακείες έκανα... Και μου τα έλεγε να πω πως δε με είχε προειδοποιήσει? Αλλά ο Adam ήταν τόσο... τόσο σε όλα του. Σαν ανεμοστρόβιλος με πήρε και με σήκωσε. Μου πήρε για λίγο το μυαλό. Για λίγο όμως, μόλις απομακρύνθηκα, τα μάγια λυθήκαν και το μυαλό επανήλθε. Γι' αυτό φεύγω σαν κυνηγημένη!
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top