Κεφάλαιο 31

Ρώμη-Ιταλία

Είμαι έτοιμη να τσιρίξω. Πιάνω το κεφάλι μου και το χτυπάω μαλακά επάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου. Εδώ και μια ώρα κοιτώ την οθόνη, χωρίς να μπορώ να γράψω τίποτα. Έχω κολλήσει. Η έμπνευση με έχει εγκαταλείψει. Πιάνω το κεφάλι μου ξανά και το ακουμπώ επάνω στην επιφάνεια του γραφείου και ξεφυσώ.

Εδώ και μια ώρα ακολουθώ το ίδιο μοτίβο. Γράφω μια λέξη την σβήνω. Γράφω μια πρόταση και την διαγράφω... Γιατί? Γιατί? Έχω στερέψει από ιδέες. Τρελαίνομαι... Έχω πάρει το πρώτο οκ από την εταιρία του Αχιλλέα και ενώ πετάω στα σύννεφα επειδή τους άρεσε η δουλειά μου, από την άλλη θέλω να βρω μια σπηλιά και να πάω να κρυφτώ μέχρι η πολυπόθητη έμπνευση να έρθει ξανά.

Ο ήχος του τηλεφώνου μου που ακούγεται και με ειδοποιεί ότι κάποιος με καλεί με κάνει να βογκήξω. Σκατά είχα βολευτεί εδώ δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ , αλλά αυτός που με καλεί είναι επίμονος. Πάει το μυαλό μου σε έναν επίμονο και εξοργιστικό άνθρωπο που ξέρω και είμαι σίγουρη ότι εκείνος είναι που επιμένει τόσο.

Σηκώνομαι αργά , ελπίζω να έχει σταματήσει να χτυπάει μέχρι να το φτάσω και έτσι να μην χρειαστεί να το απαντήσω... Μάταια ελπίζω, μόλις σταματά αρχίζει να χτυπά εκ νέου... Πόσο ανυπόμονος και επίμονος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος?

«Γεια» Του λέω με το που απαντώ

«Που ήσουν? Ρε μωρό μου τόση ώρα?» Έλεος δηλαδή. Ανάσα να πάρω?

«Αχιλλέα εκεί που με άφησες είμαι. ?Λέγε τι θες.» Λέγε γιατί, θα ξεσπάσω επάνω σου. Για όλα εσύ φταις.

«Πω πω πω νεύρα... Γιατί? Μήπως να έρθω από εκεί για να σου περάσουν? Ξέρω έναν καλό τρόπο»

«Αχιλλέα, έχω κολλήσει και δεν βοηθάς?»

«Με τι κόλλησες?»

«Μαζί σου. Με τι άλλο , αφήνεις περιθώρια να σκεφτώ και κανέναν άλλο?»

«Εεε αυτό μωρό μου δεν είναι κακό» Απαντάει όλο έπαρση και ακούω το γέλιο στην φωνή του.

«Δεν εννοώ αυτό που έχεις καταλάβει, βρε εγωκεντρικέ άνθρωπε. Με το βιβλίο έχω κολλήσει. Η έμπνευση μου πάσχει. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να γράψει κανείς για σένα? Για την ζωή σου? Για την καριέρα σου?»

«Ναι αλλά είναι εύκολο να είναι κανείς μαζί μου ε?»

«Δεν θα το έλεγα...»

«Αλλά με αγαπάς ε?»

«Αχιλλέα , ψαρεύεις κομπλιμέντα? Για ποιο λόγο με πήρες? Άντε πες γιατί έχω τα μπουρίνια μου και εάν συνεχίσεις ξέρω και εγώ έναν καλό τρόπο να μου φύγουν. Να εκτονωθώ. Και πίστεψε με διαφέρει σαν την μέρα με την νύχτα από τον δικό σου τρόπο» Κόντραρε με και τον έχω έτοιμο τον καυγά. Στα νύχια στέκομαι!

«Πω , πω... Πρέπει να σε έχω εκνευρίσει φοβερά...Άκου, ένας φίλος σχεδιαστής μας έχει καλέσει απόψε στο πάρτι που κάνει. Δεν είναι κάτι φοβερό . Μερικά μοντέλα και κάτι στενοί του φίλοι θα μαζευτούμε σε ένα κλαμπάκι. Είδε πως είμαστε εδώ και έστειλε πρόσκληση στο στάδιο. Μου την έδωσε ο Γουίλ πριν λίγο.»

«Πρέπει να έρθω και εγώ?» Το τελευταίο που θέλω απόψε μετά την εγκατάλειψη της έμπνευσης μου είναι να βρεθώ με κόσμο.

«Τι ερώτηση είναι τώρα αυτήν . Φυσικά και πρέπει. Είναι πολύ φίλος μου, ντύνει αρκετά συχνά την Αλεξάνδρα και θέλω να πάμε απόψε στην βραδιά που έχει διοργανώσει. Έλα τώρα έχουμε τόσο καιρό να βγούμε.»

«Αχιλλέα, είμαι κομμάτια και είμαι και τρομερά αγχωμένη. Πως μπορώ να βγω για ποτό σε αυτήν την κατάσταση? Εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι να στερεύει το μυαλό σου από ιδέες.»

«Ναι έχεις δίκιο δεν μπορώ ...Εμένα με παίρνουν από το χέρι και μου λένε , κάθισε κάτω και τραγούδα αυτούς τους στοίχους και παίξε αυτήν την μουσική. Τα έχω όλα έτοιμα. Δεν στύβω το κεφάλι μου να βρω τις κατάλληλες λέξεις και τις σωστές νότες»

«Δεν είπα αυτό.» Δηλαδή...πάνω κάτω αυτό είπα. Μερικές φορές δεν σκέφτομαι. Εάν είμαι δηλαδή αγχωμένη, δεν σκέφτομαι ποτέ τι λέω. Γαμώτο

«Σοφία, κατέβα στις μπουτίκ του ξενοδοχείου και διάλεξε ότι σου αρέσει, κανόνισε και κάποιον να σου φτιάξει τα μαλλιά και στις 10 να είσαι έτοιμη. Θα έρθει κάποιος να σε πάρει.»

«Γιατί όχι εσύ?»

«Ρε μωρό μου, δεν θα προλάβω. Ακόμα δεν έχουμε τελειώσει με την πρόβα.»

«Καλά καλά, αλλά να ξέρεις πως θα είναι για λίγο. Δεν μπορώ να ξενυχτάω να πίνω και να διασκεδάζω και το πρωί να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου.»

«Μωρό μου, μόνο μια υποχρέωση έχεις , δεν το έχεις καταλάβει?»

«Ναι και ποια είναι αυτήν?» Θέλω να μάθω την απάντηση? Δεν είμαι σίγουρη.

«Να είσαι όμορφη και ξεκούραστη , για να μπορείς να πηδιέσαι μαζί μου με τις ώρες.» Το τερμάτισες βλάκα. Ξέρω ότι με πειράζει αλλά και πάλι, με νευριάζει.

«Άντε χάσου Αχιλλέα. Μόνο το τσουτσούνι σου έχει σημασία για σένα. Κάφρε»

Γελάει. Γελάει ο βλάκας

«Τσουτσούνι? Μωρό μου με πληγώνεις. Τον πούτσο μου τσουτσούνι? Ακούγεται παιδιάστικο» Φωνές ακούγονται από το βάθος και ενώ τόση ώρα νόμιζα πως ήταν κάποιο ράδιο τώρα είμαι βέβαιη πως είναι ομιλίες

«Δεν είσαι μόνος ?Που είσαι?»

«Είμαστε όλοι μαζεμένοι στο σαλονάκι. Κάνουμε διάλλειμα»

«Και σε άκουσαν όλοι να μου μιλάς έτσι? Σε άκουσαν να μιλάς για το τσουτσούνι σου?»

«Βασικά με έχουν ακούσει να λέω και ποιο σόκιν...και να κάνω χειρότερα, ακόμα χειρότερα.»

Υψώνω το βλέμμα μου στον ουρανό. Που έχω μπλέξει θεέ μου? Αναρωτιέμαι από μέσα μου. Αυτός μπορεί να θεωρεί ότι είμαι οκ να ακούν όλοι τα προσωπικά του. Μπορεί να μιλά για το σεξ και τα γεννητικά του όργανα ανοιχτά με του φίλους του. Εμένα με ρώτησε εάν νιώθω άνετα? Το κομμάτι που με πληροφορεί ότι τον έχουν δει να κάνει διάφορα θα το αφήσω ασχολίαστο γιατί δεν θέλω να εκνευριστώ.

«Μωρό μου με ακούς?» Με ρωτά

«Με προσήλωση. Κρέμομαι από την φωνή σου. Περιμένω να μου περιγράψεις με λεπτομέρεια τι έχουν δει και τι έχουν ακούσει οι φίλοι σου. Πεθαίνω να μάθω για το κοινό σας παρελθόν... Την κάθε πικάντικη και γαργαλιστική λεπτομέρεια.»

Γρυλίζει. «Σε αφήνω στις 10 να είσαι έτοιμη.»

«Άντε γειά» Του λέω και τερματίζω την κλήση. Κάτσε τι μου είπε ακριβώς ? Ότι τα αίσχη, του τα έκανε παρουσία των φίλων του? Ο Βλάκας. Θα του δείξω εγώ. Θα δει τι θα πάθει απόψε. Θα κατέβω κάτω στα μαγαζιά και θα διαλέξω κάτι εκπληκτικό να με δει και να χάσει τα λόγια του. Να έχει μάτια μόνο για μένα.

Εεεε ναι είμαι περήφανη για τον εαυτό μου! Μπράβο μου! Εεεμμμ Όχι μπράβο και ξανά μπράβο! Η αναζήτηση φορέματος και παπουτσιών ήταν πραγματικά πολύ εύκολη. Εεεε μμμμ έχω μάτι παιδί μου. Μόλις είδα κρεμασμένο το ρούχο στην κρεμάστρα , είπα από μέσα μου Αχιλλούκο, απόψε θα σε κάνω να παραμιλάς. Αχιλλούκο , απόψε θα τις ξεχάσει όλες! Κάθομαι στο πίσω κάθισμα του αυτοκίνητο που με παρέλαβε από την είσοδο του ξενοδοχείου και περιμένω με ανυπομονησία τα σχόλια του Αχιλλέα για την εμφάνιση μου. Περιμένω να πάρω τα εύσημα!

Μια από τις μπουτίκ είχε ένα εκπληκτικό φόρεμα στο χρώμα του δέρματος, μέχρι το γόνατο και κλειστό ως το στήθος. Η πλάτη του όμως ήταν έξω. Και όταν λέω έξω, εννοώ εντελώς έξω ως κάτω τους γλουτούς μου. Το μόνο που με προβληματίζει είναι ότι όταν το φόρεσα στο δωμάτιο, μου φάνηκε κάπως διάφανο...παραδέχομαι διστακτικά στον εαυτό μου...Το σύνολο μου συμπληρώνουν κάτι εκπληκτικά πέδιλα που δένουν με ένα λεπτεπίλεπτο λουράκι στους αστραγάλους μου.

Φτάσαμε νομίζω γιατί ο οδηγός παρκάρει το πολυτελές μαύρο τζιπ έξω από ένα μαγαζί που είναι προφανές πως είναι κέντρο διασκέδασης. Πολύς κόσμος περιμένει έξω στοιχισμένος σε μία γραμμή. Υποθέτω πως περιμένουν να έρθει η σειρά τους για να μπουν.

Βλέπω τον Λίαμ να πλησιάζει και ο οδηγός ξεκλειδώνει τις πόρτες.

Τον χαιρετάω και τον ακούω να μου ζητά να τον ακολουθήσω. Δεν πάμε στην κεντρική είσοδο. Εκεί δηλαδή που πριν λίγο είδα τόσους να περιμένουν. Ακολουθώ τον Λιαμ σε μια πόρτα στο πλάι του κτιρίου και τον ακούω να χτυπά δυο φορές με την γροθιά του την μαύρη πόρτα. Σαν συνθηματικό είναι αυτό. Η πόρτα ανοίγει και ο Λίαμ μου κάνει χώρο να περάσω πρώτη.

Μπροστά μου εμφανίζεται ένας σωματώδης νεαρός με μαύρο κοστούμι και ακουστικό στο αυτί του. Πίσω του ακριβώς υπάρχει ένας στενός διάδρομος και από το βάθος ακούγεται δυνατή μουσική. Ο νεαρός που μας άνοιξε την πόρτα μου ζητά να τον ακολουθήσω και ο Λίαμ μου κάνει νεύμα πως όλα είναι υπό έλεγχο. Ξεκινώ λοιπών να περπατάω πίσω από τον νεαρό και σύντομα πλησιάζουμε το εσωτερικό του μαγαζιού.

Η είσοδος που χρησιμοποιήσαμε είναι για να μπαίνουν και να βγαίνουν οι διασημότητες, από ότι κατάλαβα. Άνθρωποι γνωστοί που ναι μεν θέλουν να περάσουν το χρόνο τους χορεύοντας και πίνοντας με παρέα αλλά δεν θέλουν να τους δουν δημοσιογράφοι.

Τις σκέψεις μου διακόπτει ένας πανέμορφος άντρας που στέκεται στην άκρη του μπαρ φορώντας ένα ξεβαμμένο τζιν και ένα απλό μαύρο μακό μπλουζάκι και είναι απλά πανέμορφος και γοητευτικότατος έτσι όπως μου μου χαμογελά στραβά, κρατώντας ένα μπουκάλι μπίρα στο χέρι του.

Με παρατηρεί από πάνω ως κάτω και μουτρώνει? Θυμώνει? Εκνευρίζεται? Όλα μαζί? Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι νιώθει αλλά δεν είναι χαρούμενος. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το χαμόγελο που κοσμούσε πριν λίγο τα χείλη του έχει εξαφανιστεί. Το στόμα του έχει μετατραπεί σε μια ευθεία γραμμή.

Τον πλησιάζω χωρίς να χάσω στιγμή το χαμόγελό μου. Εγώ χαίρομαι που τον βλέπω. Τελικά μου είχε λείψει πολύ. Τι? Αυτός δεν χαίρεται?

«Τι στον πούτσο φοράς γαμώτο?» Μου λέει χαμηλόφωνα ενώ με τραβάει προς την άκρη του μπαρ και με εγκλωβίζει ανάμεσα στο σώμα του και στην ξύλινη μπάρα.

«Ένα φόρεμα» Του απαντώ. Βρήκα την αιτία του κακού. Μάλιστα. Τα ρούχα μου. Μόνιμη αιτία εκνευρισμού. Και μπούρκα να βάλω πάλι θα κάνει παράπονα.

«Φόρεμα το λες εσύ αυτό το τσόλι? Βυζιά έξω κώλος έξω μουνί έξω πλάτη έξω. Πως σου πέρασε από το μυαλό να φορέσεις αυτό το διάφανο πράγμα και να βγεις? Πούστη Δια γαμώ την πουτάνα μου μέσα δεν έχεις καθόλου μυαλό στο κεφάλι σου μέσα?» Με ρωτά και αν κρίνω από το πρόσωπο του αλλά και από τις λέξεις που ξεχύθηκαν από το στόμα του, είναι έξαλλος.

«Δεν είναι διάφανο.»

«Την τρέλα μου μέσα με δουλεύεις γαμώτο? Η γυναίκα η δικιά μου δεν γουστάρω να κυκλοφορεί ξεβράκωτη. Το καταλαβαίνεις? Σου είπα να αγοράσεις ένα φόρεμα αξιοπρεπές , όχι ένα που θα σε κάνει να φαίνεσαι σαν πουτάνα που βγήκε για μεροκάματο.» Μου λέει πιέζοντας με ακόμα περισσότερο στην μπάρα.

Σοκ, ναι έχω μείνει να τον κοιτώ αποσβολωμένη. Τι είπε? Είναι δυνατόν να είναι τόσο διάφανο το φόρεμα? Δηλαδή η αλήθεια είναι ότι και εμένα μου φάνηκε κάπως, όταν ετοιμαζόμουν αλλά νόμιζα ότι μέσα στο κλαμπ με το σκοτάδι , δεν θα φερνόταν τόσο.

Σκατά , σκατά, τι βλακείες λέω? Ούτε εγώ δεν μπορώ να με δικαιολογήσω... Σκατά. Είναι η πρώτη φορά που νομίζω ότι ο Αχιλλέας έχει δίκιο... Όχι απλά δίκιο. Έχει απόλυτο δίκιο. Στην προσπάθεια μου να ξεγράψω από την μνήμη του όλες τις άλλες έχασα τον εαυτό μου. Το φόρεμα είναι για τα σκουπίδια. Είναι όλα όσα ξεστόμισε ο Αχιλλέας και ακόμα περισσότερα. Δεν νομίζω πως άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του θα φορούσε ένα τέτοιο ρούχο. Είμαι σαν ξεπεσμένη τραγουδίστρια σε επαρχία της Ελλάδας που περιμένει να πάρουν οι αγρότες τις επιδοτήσεις από το κράτος για να έρθουν στο μαγαζί και να τους τα ¨φάω¨ ... Βασικά όχι ούτε αυτήν η περιγραφή είναι σωστή. Είμαι σαν στριπτιτζού σε καταγώγιο.

«Sophie τι ωραίο κωλαράκι που έχεις ? Σε είδα πριν από πίσω, και είπα να δω και το από μπροστά κατά πόσο αξίζει» Ήμουν απορροφημένη στον Αχιλλέα και δεν είδα τον Σμίθ που μας πλησίαζε. Ακούω τον Αχιλλέα να γρυλίζει πριν στρέψει το κεφάλι του προς τον Σμίθ που στέκεται στα αριστερά μας.

«Γαμμημένε καριόλη, εάν τολμήσεις να την ξανακοιτάξεις , έχεις φύγει από το συγκρότημα. Τόλμησες να μιλήσεις έτσι ξανά για εκείνη κι σε τελειώνω αμέσως χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ένα μου τηλέφωνο και θα ψάχνεις για δουλειά όσο ζεις και αναπνέεις. Κατάλαβες? Ήταν η τελευταία μαλακία που ανέχτηκα από σένα» Ο Αχιλλέας κάνει να κουνηθεί, αλλά μετά θυμάται προφανώς τι φοράω και δεν κάνει βήμα μακριά μου.

Ο Σμίθ ξύνει αμήχανα το κεφάλι του, ενώ ο Αχιλλέας συνεχίζει να τον κοιτά άγρια.

«Εεεε Mason, συγνώμη, δεν το είπα για κακό, εεεε... δεν υπονόησα κάτι και συγνώμη εάν ακούστηκα κάπως , δεν θα ξανασυμβεί. Αλλά ειλικρινά δεν σε έχω δει άλλη φορά έτσι με γυναίκα... και να παλιά κάναμε κανένα αστείο...Εεεε δηλαδή συγνώμη και πάλι δεν θα ξανασυμβεί το αποψινό. Και σε σένα πρέπει να ζητήσω συγνώμη Sophie, το τι φοράς είναι δικαίωμα σου και κακώς σχολίασα το σώμα σου.» Ακούμε τα απολογητικά του λόγια ενώ έχει στρέψει το βλέμμα του στο πάτωμα.

«Ωραία χαίρομαι που το διευκρινίσαμε. Δίνε του τώρα και να μην ξεχάσεις ποτέ την θέση σου , μαλάκα. Είσαι ένας έκτακτος μπασίστας που πασχίζει χρόνια να γίνει μέλος της μπάντας, υπάρχουν πολλοί που θα πέθαιναν να βρεθούν στην θέση σου. Και που θα βρεθούν εάν δεν δείξεις τον απαιτούμενο σεβασμό μια ακόμη φορά.» Συνεχίζει την λεκτική επίθεση ο Αχιλλέας, ενώ με πιέζει όλο και περισσότερο προς το ξύλινο μπαρ. Τι νομίζει πως εάν με πιέσει θα με εξαφανίσει ή ότι θα πάψει το φόρεμα να είναι διάφανο?

Ο Σμίθ αποχωρεί από κοντά μας και ο Αχιλλέας στρέφει τα μάτια του ξανά επάνω μου. Ο άγριο βλέμμα του μου κόβει την χολή, αλλά αρνούμαι να του δείξω πως έχω φοβηθεί.

Και για το φόρεμα έχει δίκιο τέλος , το καταλαβαίνω, αλλά ούτε αυτό, έχω σκοπό να του το πω. Απλά δεν πρόκειται ποτέ ποτέ ξανά να φορέσω κάτι τόσο πρόστυχο. Βλέπω τα βλέμματα που μου ρίχνουν οι άλλοι άντρες. Έχει δίκιο ο Αχιλλέας εάν συμπεριφέρεσαι εσύ η ίδια χωρίς σεβασμό στον εαυτό σου , εάν δεν σέβεσαι το σώμα σου, κανείς δεν πρόκειται να σε σεβαστεί.

«Τσακίσου να φύγουμε. Και μόλις πάμε στο ξενοδοχείο μωρό μου θα παραλαλάς ώρες να σε συγχωρήσω για το άσχημο γούστο σου στα ρούχα και την κακή σου κρίση. Που τόλμησες να έρθεις εδώ απόψε ντυμένη σαν να άνοιξε το τριώδιο.»

Τινάζω επάνω το κεφάλι μου. Τι εννοεί ότι θα παρακαλώ?

«Θέλω να πάω στο μπάνιο πριν» Θέλω να ανακτήσω την ψυχραιμία μου. Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει αλλά ξέρω πως εν μέρη έχει δίκιο. Το φόρεμα δεν ήταν μια από τις λαμπρές μου στιγμές.

«Κάνε γρήγορα.» Με προστάζει «Από εκεί» μου δείχνει μια πόρτα στο τέλος του μπαρ.

Σχεδόν τρέχω προς την κατεύθυνση που μου υπέδειξε. Μπαίνω μέσα και κατευθύνομαι σε μια από τις άδειες καμπίνες. Κλείνω την πόρτα και την κλειδώνω. Κατεβάζω το καπάκι της λεκάνης και κάθομαι. Παίρνω μερικές ανάσες και σιγά σιγά ανακτώ τον έλεγχο του εαυτού μου. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι πολύ. Ήθελα να τον εντυπωσιάσω, να τον κάνω να ξεχάσει όλες τις άλλες και έπεσα στην παγίδα να γίνω μια από αυτές...

Κλείνω τα μάτια και πιέζω τους κροτάφους μου. Το ελαφρύ μασάζ κάνει την πίεση στο κεφάλι μου να μειώνεται. Ξεφυσάω και ακούω την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει ξανά. Βήματα από τακούνια και γέλια.

«Αχ θεέ μου είναι ένας κούκλος » Λέει μια άγνωστη φωνή

«Και ο άλλος όμως σωστό δεκάρι. Και έχω ακούσει ότι οι αντοχές του είναι εξίσου καλές με του Mason» Ακούγετε μια δεύτερη φωνή να απαντά

«Λες? Γιατί ο Mason είναι ακούραστος, θυμάμαι όταν...» Εεεεε αυτό πάει πολύ δεν θα καθίσω να ακούσω και για τις επιδώσεις του στο κρεβάτι με άλλη. Η συνέχεια της πρότασης δεν φτάνει στα αφτιά μου, αφού εστιάζω την προσοχή μου στον θόρυβο που κάνει η κλειδαριά όταν την γυρίζω να ξεκλειδώσει και έπειτα στο τρίξιμο της πόρτας την ώρα που την σπρώχνω να ανοίξει.

«ΩΩωωωωω εσύ?» Μου λέει με θαυμασμό η μία από τις δύο καλλίγραμμές κοπέλες που βρίσκονται στο μπάνιο μαζί μου ενώ έρχεται προς το μέρος μου και με παίρνει αγκαλιά

«Συγνώμη γνωριζόμαστε?» Είμαι αποσβολωμένη.

«Αχ συχωρήστε την φίλη μου είναι πολύ ενθουσιασμένη»

«Ενθουσιασμένη?» Ρωτάω και προσπαθώ να απαγκιστρωθώ από την αγκαλιά της μελαχρινής καλλονής

«Ναι ναι σε είδαμε πριν με τον Mason τον θεό. Η φίλη μου από δω πριν λίγο καιρό πήγε μαζί του και ήταν πύραυλος στο κρεβάτι.» Θεέ μου τι ακούω? Πήγε με τον Αχιλλέα, και αισθάνεται την ανάγκη να αγκαλιάσει εμένα? Αυτές οι δυο κοπέλες πρέπει να είναι ντιπ χαζές.

«Ναι ναι ήταν» Το λόγο παίρνει η άλλη «Αν και βασικά δεν ήταν σε κρεβάτι. Στο γραφείο του είχαμε βρεθεί και εγώ του πήρα πίπα όσο μιλούσε στο τηλέφωνο και εκείνος μετά με πήδηξε άγρια επάνω στο γραφείο του...» Σηκώνω το χέρι μου και της κάνω σήμα να σταματήσει. Πολλές και άχρηστες λεπτομερείς. Είπαμε δεν ζηλεύω παθολογικά όπως εκείνος, δεν είπα ποτέ ότι δεν ζηλεύω καθόλου. Ειλικρινά κάνω τιτάνιες προσπάθειες να φερθώ φυσιολογικά, να διαγράψω το παρελθών του, αλλά όταν το παρελθόν μου χτυπά την πόρτα και με τόση απροκάλυπτη χαρά θέλει να μου δώσει λεπτομέρειες... όλο αυτό με ξεπερνάει. Όλο αυτό ξεφεύγει από τα χέρια μου. Και ξέρω πως απόψε δεν μπορώ να πω κουβέντα. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω, δεν μπορώ να βγω από πάνω. Απόψε έγινα μία από αυτές με την συμπεριφορά μου. Απόψε εγώ φταίω για όλα.

Θεέ μου δεν το ζω αυτό δεν γίνεται , σε λίγο θα ξυπνήσω και θα διαπιστώσω ότι όλο αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα, αλλά είναι ένα κακόγουστο όνειρο. Τόσο κακόγουστο όσο το ρούχο που φορώ

«Ναι ναι και από τότε η Μαρτζι» έτσι λένε αυτήν που πήγε με τον Αχιλλέα προφανώς «Έχει μόνο καλά λόγια να πει για εκείνον.» Συνεχίζει η κοπέλα να λέει χωρίς να καταλαβαίνει την θύελλα που μαίνεται μέσα μου.

«Να ξέρεις είσαι πολύ τυχερή, μετά από εκείνη την ημέρα και αφού μας τράβηξαν μερικοί παπαράτσι φωτογραφίες, έδωσα λίγες συνεντεύξεις και είπα πως είμασταν μαζί. Ο Mason είναι τόσο κύριος. Είναι Κύριος με Κ κεφαλαίο, ποτέ δεν διέψευσε τα λεγόμενα μου, και έτσι ανέβασα κατά πολύ το κασέ μου.» Μου λέει με μεγάλη σοβαρότητα. Θεέ και κύριε, ΤΙ ΑΚΟΥΩ?

Είναι εντελώς χαζή? «Το κασέ σου?» Τολμώ να ρωτήσω αν και αρχίζω να υποπτεύομαι την εξήγηση που θα ακολουθήσει... Και ξέρω επίσης πως μια τέτοια εξήγηση δεν θα μου αρέσει καθόλου.

«Μα ναι μην νομίσεις σαν μοντέλα δεν βγάζουμε και τόσα πολλά, αλλά αυτό το ξέρεις ήδη. Αλήθεια εσύ με ποιο πρακτορείο έχεις έρθει?» Με ρωτά αλλά είμαι αποσβολωμένη, οι κοπέλες αυτές με ενημερώνουν σχεδόν ξεκάθαρα, ότι είναι πόρνες πολυτελείας και πως η μια εκ τον δυο πήγε με τον Αχιλλέα, τον δικό μου Αχιλλέα και πως μετα από αυτό παίρνει περισσότερα χρήματα κάθε φορά που πάει με κάποιον? Την πληρώνουν καλύτερα σε κάθε της βίζιτα? Και για όλο αυτό, ευγνωμονεί και ευχαριστεί τον Αχιλλέα? Τον Αχιλλέα τον δικό μου που δεν την διέψευσε? Πόσο Σουηδία θα το παίξω ακόμα? ΠΟΣΟ? Για όνομα του Θεού επιτέλους...

«Εάν παίξεις σωστά τα χαρτιά σου, από αύριο ετοιμάσου να σε ζητάει όλη η αφρόκρεμα» Σπεύδει να με ενημερώσει η δεύτερη κοπέλα, που δεν ξέρω καν το όνομα της . «Εγώ έχω βάλει στο μάτι τον ντράμερ. Αχ είναι κόλαση. Και λένε πως είναι φωτιά στο κρεβάτι. Τον έχεις πάρει? Είναι καλός? Σε ρωτάω γιατί ξέρω πως μοιράζονται, δεν έχουν θέμα. Δεν είναι κρυφό άλλωστε πως κάνουν πολλά πάρτι και πως σε αυτά, κάνουν πάσα ο ένας στον άλλο τα κορίτσια με τα οποία πάνε.... Αχ πες μου σε παρακαλώ πως τον έχεις πάρει, θέλω να μάθω εάν είναι τόσο κάλος, όσο λένε. Πεθαίνω να μάθω!»

Όσο ακούω την κοπέλα να μιλάει δεν αντιλαμβάνομαι τι γίνεται δίπλα μου. Στρέφω το βλέμμα μου μόνο όταν ακούω την Μαρτζι, να μου προσφέρει κάτι, με πολύ μεγάλη ευγένεια.

Και τότε έρχεται το επόμενο σοκ. Το τελευταίο σοκ εύχομαι για απόψε... Ζαλίζομαι. Προφανώς και κατάλαβα πως οι κοπέλες είναι πόρνες πολυτελείας και πως παίρνουν μέρος σε ορισμένες επιδείξεις σαν μοντέλα μόνο και μόνο για να κρύβονται πίσω από την βιτρίνα του μόντελιγκ και να μπορούν έτσι ανενόχλητες να ασκούν την άλλη δουλειά τους, την κερδοφόρα δουλειά τους, αυτήν που φέρνει τον άρτο τον επιούσιον στο τραπέζι το μεσημέρι, αυτήν που με τον τίμιο ιδρώτα τους βγάζουν τα προς το ζην ... Προφανώς και έχω ακούσει ότι σε αυτά τα κυκλώματα κάνουν χρίση ουσιών, αλλά ποτέ στην μέχρι τώρα ζωή μου δεν φανταζόμουν ότι όχι μόνο θα βρισκόμουν σε ένα χώρο που κάνουν χρίση φανερά, δηλαδή έλεος είμαστε σε ένα σφιγκτικά γεμάτο κλαμπ μέσα στις τουαλέτες του και εκείνη σαν να είναι κάτι φυσιολογικό, έκανε χρήση, αλλά θα έφταναν σε σημείο να μου προσέφεραν και εμένα.

Θυμώνω. Θυμώνω με αυτά τα δυο ανεγκέφαλα πλάσματα που έχουν μπει σε αυτό το τρυπάκι και ξεφτιλίζουν τον εαυτό τους. Θυμώνω με εμένα που επιβεβαίωσα πανηγυρικά τον Αχιλλέα και την άποψη του για το ντύσιμο μου. Έτσι ντύνονται τα call girls και όχι οι σοβαρές δημοσιογράφοι. Θυμώνω ακόμα περισσότερο με εμένα που αντί να καθίσω να αποκαταστήσω το όνομα μου σε αυτές τις δυο που τόλμησαν να υπονοήσουν πως κάνω το αρχαιότερο επάγγελμα , εγώ απλά ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω σαν σίφουνας χωρίς να δώσω εξηγήσεις για το ποια είμαι και τι δουλειά έχω εδώ.

Πέφτω επάνω σε κάτι σκληρό. Αυτόματα δυο δυνατά χέρια με πιάνουν και με σταθεροποιούν. Σηκώνω τα μάτια μου και βλέπω τον Αχιλλέα να να έχει στηρίξει το τηλέφωνο του στον ώμο του για να μπορέσει να με πιάσει.

«Σε μισή ώρα θα είμαστε εκεί να είναι όλα έτοιμα.» Τον ακούω να γαβγίζει στο τηλέφωνο και τον βλέπω να το κλείνει χωρίς να καληνυχτίσει τον συνομιλητή του.

«Με ποιον μιλούσες? Που θα είμαστε σε μισή ώρα?» Με κοιτά έντονα

«Λίγο ακόμα και θα έμπαινα μέσα να δω τι σκατά κάνεις» Μου λέει χωρίς να απαντήσει σε αυτά που τον ρώτησα.

«Έλεος ακόμα και τον χρόνο μου στο μπάνιο μετράς?»

«Σοφία κόψε τις μαλακίες και πάμε να φύγουμε μην με δεις όπως δεν με έχεις δει ποτέ.» Με απειλεί και με οδηγεί προς τον διάδρομο από τον οποίο ήρθα.

«Οι φίλοι σου που μας κάλεσαν δεν θα παρεξηγηθούν?» Ρωτάω δαγκώνοντας το χείλη μου. Η αλήθεια είναι ότι ήλπιζα να έχει ξεθυμάνει λίγο ο θυμός του , όσο έλειπα στο μπάνιο, αλλά εκείνος όχι απλά δεν ξεθύμωσε άλλα φαίνεται όλο και πιο εκνευρισμένος , αν είναι ποτέ δυνατών.

«Αυτό να το σκεφτόσουν πριν ντυθείς ξέκωλο Να το σκεφτόσουν πριν αποφασίσεις να μας εκθέσεις και τους δύο. Εάν απόψε έβγαινες με τον πρώην σου θα είχες τολμήσει να ντυθείς έτσι?» Με επιπλήττει και με σπρώχνει να μπω μέσα στο αυτοκίνητο που μας περιμένει αναμμένο έξω ακριβώς από την πόρτα του νυχτερινού κέντρου. Κάνει το γύρω του αυτοκινήτου και κάθεται στην θέση του οδηγού.

Δεν απαντώ. Ξέρω πως έχει δίκιο. Σε καμία περίπτωση δεν θα έβαζα ένα τέτοιο φόρεμα να συνοδεύσω τον πρώην μου. Τι? Λέω σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να βάλω ένα τέτοιο ρούχο , τελεία.

«Έχεις δίκιο. Έχεις δίκιο σε όλα εντάξει? Αλλά και εσύ γίνεσαι μερικές φορές τόσο παράλογος και με κάνεις να ξεφεύγω από τα όρια μου για να σε τσιγκλήσω. Εάν χαλάρωνες λίγο μαζί μου όλα θα ήταν ποιο εύκολα.»

«Μα θα χαλαρώσω... Στο υπόσχομαι πως αυτό έχω σκοπό να κάνω, με το που πατήσω το πόδι μου στο δωμάτιο μας... Να χαλαρώσω...Δεν θέλω κουβέντα μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.» Με ενημερώνει σφίγγοντας τα χέρια του στο τιμόνι και ξεκινά πατώντας απότομα γκάζι. Το αυτοκίνητο βγαίνει στον δρόμο και επιταχύνει. Οδηγεί γρήγορα και με φοβίζει. Ναι είναι προσεκτικός πολύ αλλά δεν παύει να με φοβίζει η ταχύτητα. Κρατώ σφιχτά την χειρολαβή και κοιτώ τον δρόμο μπροστά μου. Δεν ξέρω τι έχει σχεδιάσει , αλλά νομίζω πως έχει σχέση με το τηλεφώνημα που άκουσα την ώρα που βγήκα από τις τουαλέτες... Εύχομαι μόνο όταν φτάσουμε να έχει βρει τον εαυτό του και την δύναμη να ξεπεράσει το λάθος μου.