Κεφάλαιο 24

Μαδρίτη-Ισπανία

Ανοίγω με τρεμάμενα χέρια την πόρτα του καμαρινιού και σκύβω το κεφάλι. Γνωρίζω πως έξω στον διάδρομο υπάρχουν πολλοί συνεργάτες και πως προφανώς όλοι ξέρουν τι έγινε μέσα στο καμαρίνι, λίγα λεπτά πριν, απλά εγώ δεν θέλω να δω τα πρόσωπα τους. Ντρέπομαι για ότι έκανα. Τον μπάσταρδο, τον αγαπάω, ντρέπομαι όμως που σήμερα είχε την ανάγκη να με τιμωρήσει και εγώ ενώ ήξερα πως κάτι σχεδίαζε υπέκυψα. Δεν φάνηκα δυνατή και τον άφησα να με χειριστεί ακόμα μια φορά.

Όλοι όσοι είναι έξω από την πόρτα ξέρουν. Όλοι έχουν γίνει μάρτυρες της ντροπής μου... Δεν θέλω να δω τα βλέμματα τους την ώρα που με κοιτάνε να διασχίζω το διάδρομο. Δεν θέλω την εικόνα τους αποτυπωμένη μέσα στο μυαλό μου. Δεν θέλω τον οίκτο τους , γιατί εάν άκουσαν τα βογκητά μου, οπωσδήποτε άκουσαν και την συζήτηση που ακολούθησε, και είμαι βέβαιη πως όσοι άκουσαν θα με λυπούνται...

Νιώθω ένα χέρι να με πιάνει από το μπράτσο και να ανακόπτει την πορεία μου. Το κράτημα είναι δυνατό και με κάνει να σταματήσω.

«Που πας?» Ο Τόμι, είναι αυτός που με σταμάτησε, αναγνωρίζω την φωνή του. Αρνούμαι να σηκώσω το κεφάλι μου.

«Εεε θα πάω έξω, τελείωσε το διάλειμμα και πρέπει να επιστρέψω σιγά σιγά, θα με περιμένει και ο...» Πνίγω έναν λυγμό. Ο ποιος θα με περιμένει? Ποιος είναι αυτός που είναι δίπλα μου? Τι μου είναι ο άνθρωπος που στέκεται στο πλευρό μου από το πρωί? Δεν τον θέλω κοντά μου, δεν τον αγαπάω, δεν θα έπρεπε να στέκεται δίπλα μου με την ιδιότητα του ανθρώπου που θα περάσει την ζωή του μαζί μου. Πως μπορούσα να είμαι τόσο τυφλή τόσα χρόνια και να μην βλέπω , αυτό που ξεκάθαρα μου έλεγαν οι άλλοι? Κρατήθηκα από πάνω του, σαν να ήταν σανίδα σωτηρίας για μένα. Δεν ήταν και το αστείο είναι πως δεν χρειαζόμουν καν σανίδα σωτηρίας. Με έπεισε για το αντίθετο. Όχι όχι δεν με έπεισε... Κανείς δεν μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Απλά αφέθηκα. Ίσως από ανασφάλεια για την καινούρια ζωή που ανοιγόταν μπροστά μου, σε μια νέα χώρα.

«Όχι θα πας στο μπάνιο πρώτα να συμμαζέψεις τον εαυτό σου, και μετά θα πας έξω.» Σηκώνω τα μάτια μου στα δικά του. «Γαμώτο. Έχεις δει πως είσαι? Που θα πας έτσι έξω. Θα το γαμήσω το αρχίδι. Τι σκατά σου έκανε εκεί μέσα? Και εσύ πόσο μυαλό κουβαλάς? Τον άφησες γαμώτο να σου συμπεριφερθεί λες και ήσουν καμία τελευταία? Γαμώτο σου Sophie ξέρω πως σε θέλει, αλλά και εσύ μου φαίνεται έπεσες με τα μούτρα και του παραχώρησες κάθε δικαίωμα να σε κάνει σκουπίδι. Δεν σου αξίζει αυτό. » Γρυλίζει.

Πρέπει να φαίνομαι πολύ σκατά γιατί το πρόσωπο του Τόμι είναι σοκαρισμένο από την όψη μου. Πολύ φοβάμαι πως θα έχω την ίδια αντίδραση εάν κοιταχτώ στον καθρέφτη. Με πιάνει από το χέρι και με οδηγεί στις τουαλέτες του προσωπικού. Δεν είναι μακριά από εκεί που στεκόμαστε, ευτυχώς δεν χρειάζεται να κάνω πολλά βήματα και να με δει ακόμα περισσότερος κόσμος. Αυτήν την ώρα τεχνικοί και ηχολήπτες τριγυρίζουν εδώ και εκεί ελέγχοντας πως όλα κυλούν ομαλά. Ανοίγει την πόρτα και με σπρώχνει μέσα στο μπάνιο που προορίζεται μόνο για γυναίκες. Ενώ εγώ κλαίω απροκάλυπτα μπροστά του. Κλαίω γιατί έχω τύψεις και ενοχές, κλαίω γιατί τα σκληρά λόγια του Τόμι ήταν το κερασάκι στην τούρτα για να ολοκληρωθεί η άθλια ημέρα μου.

«Σε παρακαλώ ρίξε λίγο νερό στο πρόσωπο σου και προσπάθησε να ηρεμίσεις . Είσαι άσπρη σαν το πανί, δεν νομίζω πως εάν πέσεις κάτω θα ωφελήσει κανέναν. Κάντο για τον εαυτό σου. Προσπάθησε να συνέλθεις. Θα μείνω έξω από την πόρτα και δεν θα αφήσω κανέναν να μπει μέχρι να ανακτήσεις την αυτοκυριαρχία σου και να βγεις. Θα περιμένω εδώ και ολόκληρο το βράδυ εάν χρειαστεί εντάξει? Το μόνο που θέλω από σένα είναι να κάνεις μια προσπάθεια να βρεις την αυτοκυριαρχία σου.»

Νεύω θετικά και προχωρώ στους νιπτήρες. Πλησιάζω τον καθρέπτη. Η ετυμηγορία έχει ως εξής: Μάτια κλαμένα, πρησμένα και κόκκινα. Μύτη κόκκινη, ευτυχώς που η μάσκαρα είναι αδιάβροχη, αλλιώς θα ήμουν σαν πάντα... Ανοίγω την βρύση και ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Νιώθω υγρασία ανάμεσα στα πόδια μου. Σηκώνω το φόρεμά μου και κοιτώ τα υγρά που τρέχουν από τον κόλπο μου κατευθείαν στα πόδια μου.

Αναγούλα, βάζω το χέρι μου στο στόμα και τρέχω στην λεκάνη. Μόλις που προλαβαίνω να αδειάσω το περιεχόμενο του στομαχιού μου μέσα στην λεκάνη. Αισθάνομαι φτηνή και χρησιμοποιημένη. Νιώθω σαν να είμαι μια του δρόμου. Αηδιάζω με τον εαυτό μου. Πως στο διάολο επέτρεψα να μου συμβεί κάτι τέτοιο? Πως στα κομμάτια του επέτρεψα να μου φερθεί έτσι? Σκουπίζω το στόμα μου και κατευθύνομαι στις βρύσες ξανά. Ξεπλένω το στόμα μου με άφθονο νερό και κοιτιέμαι στον καθρέπτη.

Τα δεδομένα έχουν ως εξής. Δεν θέλω να είμαι πια με τον Μπράιαν. Δεν τον θέλω σαν σύντροφο στην ζωή μου. Ίσως εάν αργότερα ξεπεράσει την πικρία που θα νιώσει από τον χωρισμό μας να μπορέσουμε να μείνουμε δυο φίλοι. Θέλω αύριο το πρωί να ξεκαθαρίσω την θέση μου. Αύριο λίγο πριν φύγει θα του εξηγήσω τα πάντα, θα προσπαθήσω να τον κάνω να καταλάβει πως όλο αυτό ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Πως προσπάθησα με νύχια και με δόντια να αντισταθώ σε όλο αυτό τον τυφώνα που ονομάζεται Mason ή Ξενάκης , Αχιλλέας ή Τζέισον, αλλά δεν τα κατάφερα... Είμαι τρελά και αθεράπευτα ερωτευμένη με έναν τέρμα χειριστικό άνθρωπο που δεν δίστασε να μου φερθεί σαν δοχείο εκτόνωσης. Είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που δεν δίστασε να με ξεφτιλίσει μέσα σε ένα καμαρίνι με τοίχους από τσιγαρόχαρτο και ένα σωρό κόσμο από έξω.

Πόσο τοξικό είναι αυτό αλήθεια? Τι συμπέρασμα βγαίνει για μένα ? Για τον χαρακτήρα μου? Για την προσωπικότητα μου?

Δεδομένο νούμερο δύο, ο εν λόγο αδίστακτος δεν φόρεσε προφυλακτικό. Σήμερα με ξεφτίλισε με πήδηξε σαν να ήμουν μια φτηνή πόρνη που ψάρεψε από κάποιο καταγώγιο και δεν με σεβάστηκε καν . Άδειασε τον εαυτό του μέσα μου, αδιαφορώντας για τις συνέπιες. Προσπαθώ να δω τι νιώθω για αυτό, για την πιθανότητα, η συμπεριφορά του να έχει συνέπιες... Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω και αυτό σήμερα. Ένα βήμα την φορά , λέω στο εαυτό μου. Για αρχή, πρέπει να συμμαζέψω λίγο τον εαυτό μου και να βγω στο στάδιο. Δεν θέλω να δώσω λαβή για σχόλια στον Μπράιαν σε ένα στάδιο γεμάτο με κόσμο. Ας φύγουμε από δω αλώβητοι και όλα θα τα ξεκαθαρίσω.

Ανοίγω το τσαντάκι μου και βγάζω από μέσα ότι καλλυντικά έχω πάρει μαζί μου για ώρα ανάγκης. Και σίγουρα απόψε είναι μια τέτοια ώρα...ένα κονσίλερ, ρουζ και το κόκκινο κραγιόν μου. Τοποθετώ το κονσίλερ όπου είναι απαραίτητο πάνω κάτω από τα μάτια μπας και κάνει το πρήξιμο να φαίνεται λιγότερο και μετά σειρά έχουν το ρουζ και το κραγιόν. Κοιτάω μια τελευταία φορά το είδωλο μου στον καθρέφτη και ξεκινώ για τον προορισμό μου. Πίσω στην συναυλία.

Χαιρετώ τον Τόμι με ένα κούνημα του κεφαλιού, του είμαι ευγνώμων για τα λεπτά ηρεμίας που μου προσέφερε, και του κάνω νόημα με το χέρι καθώς απομακρύνομαι, παρακαλώντας τον να μην πει κουβέντα. Δεν αντέχω άλλες αλήθειες από το στόμα του για απόψε.

Τον βλέπω να στέκεται εκεί που τον άφησα. Είναι αταίριαστος, ναι αυτό είναι δεν κολλάει με τους υπόλοιπους δεν ταιριάζει με το περιβάλλον. Ακόμα και τα ρούχα του...Ναι μπορεί να επέλεξε ένα ταπεινό μπλουζάκι και ένα παντελόνι, αλλά και πάλι... Δεν ταιριάζει με τους υπόλοιπους δεν δένει αρμονικά με το περιβάλλον γύρω του.

Τον πλησιάζω και με καρφώνει με τα μάτια του. Θα γίνει επικριτικός πάλι. Το ξέρω. Τον ξέρω πια καλά και μπορώ να μεταφράζω το κάθε κοίταγμά του. Τον κάθε μορφασμό του.

«Που ήσουν τόση ώρα?» Αναπνέει και εκνευρίζομαι, μιλάει και μου χτυπάει στα νεύρα η φωνή του, με ακουμπά και αναγουλιάζω.

Αύριο...

Αύριο... Παίρνω μια βαθιά ανάσα.

«Σου είπα με φώναξαν μέσα για δουλειά» Άργησα . Το ξέρω. Δεν έχω όμως καλύτερη δικαιολογία, και η αλήθεια είναι πως δεν κάνω καμία προσπάθεια να βρω κάτι καλύτερο να του πω. Ποιο το νόημα? Αύριο θα τα μάθει όλα έτσι και αλλιώς.

«Ναι κούρδισες καμία κιθάρα?» Με ειρωνεύεται. Θα σου έλεγα και σένα τώρα τι κούρδιζα και με πόση ευχαρίστηση το κούρδισα, αλλά έχε χάρη. Αύριο, λέω στον εαυτό μου. ΑΥΡΙΟ.

Έχει καταλάβει βέβαια πως όλα άλλαξαν μεταξύ μας , αλλά περιμένει να του το πω εγώ. Έχει δίκιο εν μέρη, απλά δυσκολεύομαι να το κάνω. Και μέσα σε όλα μου τα προβλήματα πρόσθεσα ένα ακόμα, πριν λίγο με την απερισκεψία του Αχιλλέα.

Όχι όχι, απερισκεψία του Αχιλλέα. Εγώ του επέτρεψα να μου φερθεί έτσι. Εγώ ευθύνομαι για τις επιλογές μου και κανείς άλλος.

Ξεφυσάω και ανασυγκροτώ τον εαυτό μου. Ατσαλώνω τα νεύρα μου για να του απαντήσω. «Είμαι εδώ για δουλεία. Το ήξερες αυτό όταν ήρθες ότι θα χρειαζόταν να λείπω.»

«Ναι, αυτό το γνώριζα...» Όλο υπονοούμενα είναι από την ώρα που πάτησε το πόδι του στο ξενοδοχείο. Δίκιο έχει γιατί και εγώ τον έχω φλομώσει στα ψέματα και δεν ξεκαθαρίζω την κατάσταση.

«Συγνώμη, εάν νομίζεις ότι σε παραμελώ, απλά δουλεύω ταυτόχρονα. Δεν είπες σε κανέναν ότι θα έρθεις. Πήρες μια ακόμα απόφαση αγνοώντας με. Συγνώμη που δεν έχω περισσότερο χρόνο να σου διαθέσω.» Του λέω ψυχρά. Με αγριοκοιτάζει , αλλά μάλλον υπερίσχυσε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης γιατί δεν λέει τίποτα. Μια κουβέντα να έλεγε και θα έστελνα στο διάολο και το στάδιο και τους 50.000 θεατές και εκείνον. Θα τα έλεγα όλα θα τον έστελνα πακέτο από εκεί που ήρθε.

Πίνω λίγο από το νερό που έχει μείνει στο μπουκάλι που κρατώ. Φλέρταρα με την ιδέα ενός ποτού, από το πλήρως εξοπλισμένο μπαρ των παρασκηνίων , αλλά αποφάσισα πως απόψε πρέπει να παραμείνω νηφάλια, για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα αύριο με καθαρό μυαλό, να μην με επηρεάσει τίποτα και κανένας. Να μην επηρεαστώ από το ύφος και ίσως τα παρακάλια του Μπράιαν και δώσω μια ακόμα άχρηστη ευκαιρία σε αυτήν την χλιαρή σχέση που έχουμε και που δεν νομίζω τελικά; Πως με κάλυψε ποτέ.

«Είσαι καλά?» Με ρωτά όλο ενδιαφέρον και ξαφνικά μπροστά μου βλέπω τον άνθρωπο που αγάπησα. Τον γλυκό και ευαίσθητο Μπράιαν. Που νοιάζεται για μένα και με αγαπά άνευ όρων. Όμως το ξέρω καλά ότι τον περισσότερο καιρό δεν είναι έτσι. Άλλαξε. Άλλαξα.

«Ναι ναι μια χαρά είμαι, λιγάκι κουρασμένη μόνο, από το χθες.»

«Ναι λογικό αφού το βράδυ δεν κοιμήθηκες καθόλου, για να γράψεις...» Τον κοιτώ εξεταστικά, έχει καταλάβει ότι η δουλειά ήταν πρόσχημα για να μην ξαπλώσω κοντά του. Προσπάθησε να γίνει κάτι μεταξύ μας αλλά προφασίστηκα τις δύσκολές μέρες του μήνα... Δεν ήθελα όμως ούτε στο ίδιο κρεβάτι να ξαπλώσω μαζί του, γι' αυτό πέρασα όλη την νύχτα γράφοντας και προχωρώντας το βιβλίο. Τουλάχιστον βγήκε κάτι καλό από όλο αυτό. Η δουλεία πάει καλά. Μορφάζω, το βιβλίο που αφορά αυτόν τον απαίσιο χειριστικό άνθρωπο που έχω ερωτευτεί θα κάνει θράση. Το νιώθω πως έχω γράψει κάτι καλό.

Βλέπω τον Γουίλ να πλησιάζει στις VIP θέσεις όπου κάθομαι με τον Μπράιαν. Κάτι σοβαρό συμβαίνει. Με κοιτά καθώς πλησιάζει όλο και ποιο κοντά και σηκώνει αδιόρατα το φρύδι του για να με προειδοποιήσει. Ξέρει ότι κοιμάμαι με τον Αχιλλέα, άρα κάτι σοβαρό που με αφορά συμβαίνει και ήρθε ως εδώ ο προσωπικός του γραμματέας και φίλος.

«Καλησπέρα, είμαι ο Γουίλ, εσύ πρέπει να είσαι ο αρραβωνιαστικός» Λέει και τείνει το χέρι του στον Μπράιαν. Τον κοιτά σοβαρός και ανταποδίδει την χειραψία.

«Πράγματι» Απαντά ο Μπράιαν με κομπασμό. Απορώ που την βρίσκει την όρεξη ο Μπράιαν.

«Χάρηκα» Λέει στον Μπράιαν και ταυτόχρονα σκύβει προς το μέρος μου. «Κάτι ετοιμάζεται να κάνει. Δεν ξέρω τι σκατά έχει βάλει μέσα στο κεφάλι του, αλλά τον ξέρω πολύ καλά πια. Ένα μόνο βλέμμα να του ρίξω και ξέρω εάν σκέφτεται να κάνει βλακεία ή όχι... Και πίστεψε με τώρα θα κάνει χοντρή μαλακία. Το μυρίζομαι εγώ κάτι τέτοια.» Ψιθυρίζει στο αυτί μου και με κάνει να παγώσω .

«Σαν τι δηλαδή μπορεί να κάνει σε ένα στάδιο με 50.000 θεατές?» Ψιθυρίζω με την σειρά μου στο δικό του αυτί?

«Δεν ξέρω. Το μόνο που υποθέτω είναι πως δεν θα είναι ευχάριστο. » Μου απαντά

Βγαίνει στην σκηνή και το πλήθος ζητωκραυγάζει. Έχει ένα ύφος ανεξιχνίαστο. Από εδώ που κάθομαι μπορώ να δω τα πάντα ξεκάθαρα, και την παραμικρή έκφραση του προσώπου του. Ο χώρος των VIPείναι ακριβώς μπροστά από την σκηνή και συνδέεται με τα παρασκήνια, γιατί συνήθως όσοι βρίσκονται εδώ έχουν πάσο και για τα έγκατα της συναυλίας.

Χαιρετά και μετά αρχίζει έναν μονόλογο που μου κόβει τα πόδια. Νομίζω θα πεθάνω. Εμένα έβρισε? Γυρίζει και με κοιτά. Όλο το βράδυ δεν μου είχε ρίξει ούτε μια ματιά, πίστευα ότι αγνοούσε που ήμουν. Όλα καλά μελετημένα λοιπόν. Μπράβο Αχιλλέα. Απόψε ξεπέρασες τον εαυτό σου.

«Σήμερα δεν θα σας παιδεύσω, θα σας ξεκαθαρίσω την κατάσταση εγώ ο ίδιος, για να μην έχετε καμία αμφιβολία για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση. Το τραγούδι που θα ακολουθήσει το αφιερώνω σε όλους όσους προδόθηκαν από την γυναίκα που αγάπησαν. Σε όλους αυτούς που πίστεψαν μια γαμημένη πουτάνα και εκείνη έπαιξε απλά μαζί τους. Όσοι αγάπησαν και προδόθηκαν από τον μόνο άνθρωπο που νόμιζαν ότι δεν θα τους προδώσει ποτέ. Ας σηκώσουν το χέρι όσοι έχουν βρεθεί σε αυτήν την γαμημένη κατάσταση που περιγράφω, ας σηκώσουν το χέρι αυτοί που έχουν βρεθεί στην ίδια θέση που βρέθηκα εγώ απόψε...»

«Για σένα ...Που δεν κατάλαβες ούτε τότε, μα ούτε και τώρα τι ήσουνα για μένα.»

«Δεν το γνωρίζετε το τραγούδι που θα σας πω. Δεν είναι δικό μου. Για την ακρίβεια είχα χρόνια πολλά να το ακούσω , να το σκεφτώ και εγώ ο ίδιος...Από το πρωί όμως σήμερα δεν βγαίνει στιγμή από το μυαλό μου. Μια ανάμνηση από το παρελθόν μου στάθηκε αφορμή να μου το θυμίσει και από τότε, το σιγοτραγουδώ όλη μέρα. Μιλά για την αγάπη, την δειλία, τα ψέματα και την γαμημένη την μοίρα που μας περιπαίζει. Την στιγμή που αφήνεσαι και γίνεσαι ευάλωτος, γελάς ευτυχισμένος νομίζοντας πως έχεις επιτέλους δίπλα σου το άλλο σου μισό... εκείνη, η πουτάνα η μοίρα κάθεται στην άκρη και σε κοιτά γελώντας σε παίζει και περιμένει την ώρα και την στιγμή που θα σου τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια σου και θα σε γκρεμίσει στην κυριολεξία...»

Τον ακούω να λέει στο μικρόφωνο, τον ακούω να με διαβάλει μπροστά σε ένα ασφιγκτικά γεμάτο στάδιο, τον βλέπω να με καρφώνει με τα μάτια του , για να μην αφήσει σε κανέναν καμία αμφιβολία πως αναφέρεται σε εμένα. Μόνο ταμπέλα με το όνομα μου δεν κράτησε.

«Τι σημαίνουν όλα αυτά?» Ο Μπραίαν από δίπλα μου πασχίζει για μια απάντηση. Ρωτά και ξαναρωτά, και απαιτεί και αυτός από μένα εδώ και τώρα εξηγήσεις. Δεν τον κοιτώ. Τι να του πω? Δάκρια κυλάν από τα μάτια μου και ο Γουίλ με πιάνει από το μπράτσο μην καταρρεύσω.

«Τί λέει αυτός Sophie?Σε εσένα αναφέρεται με τόσο θράσος?» φωνάζει εκνευρισμένος και κόκκινος από θυμό.

«Σου μιλάω. Τι σημαίνουν όλα αυτά?» Γκαρίζει και πάει να με πιάσει να με γυρίσει προς το μέρος του αλλά ο Γουίλ μπαίνει στην μέση και τον εμποδίζει την ώρα που ο Αχιλλέας ξεκινά να τραγουδά ένα τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη, μεταφρασμένο όμως στα αγγλικά. Μα τι εξυπηρετικός... Πόσο κύριος , τι επαγγελματίας , δεν θέλει να κουράσει τον κόσμο να ψάχνει για μετάφραση... Ο παλιό κάφρος , το τέρας...

«Άσε με και συ» Γκαρίζει έξαλλος ο Μπράιαν. Δεν τον έχω δει ποτέ έτσι «Απαιτώ εξηγήσεις το ακούς ?» Φωνάζει θυμωμένος και πάει να με πιάσει και πάλι. Εγώ στέκομαι εκεί μαρμαρωμένη. Δυο σωματοφύλακες εμφανίζονται δίπλα μου, ο Γουίλ πρέπει να τους ζήτησε να επέμβουν. Δεν έχω ιδέα πότε. Δεν νιώθω έχω πετρώσει στην θέση μου και εύχομαι να κοιμάμαι και σε λίγο να ξυπνήσω από όλον αυτόν τον εφιάλτη.

«Κύριε θα σας παρακαλούσαμε να μας ακολουθήσετε» Τον προστάζουν κοφτά. Οι σεκιούριτι. Ο Μπράιαν αλλάζει δέκα χρώματα, ώσπου καταλήγει στο κόκκινο.

«Sophie?» Με κοιτά έξαλλος τρέμοντας. Σφίγγει και ξεσφίγγει τα χέρια του και οι αρθρώσεις του έχουν γίνει άσπρες. Το στόμα του είναι μια ευθεία γραμμή και το βλέμμα του είναι σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα. Τίποτα καλό δεν προμηνύει η στάση του. Φοβάμαι μην αρχίσει να φωνάζει αυτός και ξεφτιλιστώ ακόμα περισσότερο. Δεν αντέχω να με διαβάλει και αυτός... Αν και από αυτόν το αξίζω, δεν ήμουν σωστή , έντιμη απέναντι του.

«Πήγαινε στο ξενοδοχείο, και προσπάθησε να ηρεμίσεις σε παρακαλώ. Θα έρθω και εγώ σε λίγο δεν θα μείνω ως το τέλος. Το πολύ σε μια μιάμιση ώρα θα έχω έρθει. Έχουμε να μιλήσουμε, απλά χρειαζόμαστε και οι δύο λίγο χρόνο και αρκετή απόσταση για να ηρεμίσουμε και να καταφέρουμε να μιλήσουμε ψύχραιμα χωρίς φωνές.» Του λέω και κόβεται η ανάσα μου. Δυσκολεύομαι να ανασάνω. Θεέ μου αυτό θα είναι πιο δύσκολο από ότι φανταζόμουν. Δεν έπρεπε να γίνει έτσι, αλλά ο Αχιλλέας δεν καταλαβαίνει, δεν σέβεται τα αισθήματα των άλλων, αδιαφορεί για τα θέλω τα δικά μου, ο Μπράιαν θα τον ένοιαζε?

Με κοιτά και βλέπω... μίσος στα μάτια του.

Σοκάρομαι... Τόσα χρόνια έχω δει να αποτυπώνονται στο πρόσωπο του πολλά συναισθήματα, μίσος όμως ποτέ.

«Καλώς , θα περιμένω. Θα σε περιμένω στο δωμάτιο μας. Φρόντισε να μην αργήσεις. Μου χρωστάς , μην το ξεχνάς» Με απειλεί με το δάχτυλο σηκωμένο.

«Κύριε» Λέει ο ένας σωματοφύλακας

«Από δω» Λέει ο άλλος και τον συνοδεύουν στην πλαϊνή πόρτα της εξόδου.

Ο Αχιλλέας έχει τελειώσει την μελωδική παρωδία, και έχει πλησιάσει ένα ξέκωλο από τα φωνητικά. Τον βλέπω να σκύβει και να ψιθυρίζει κάτι στο αυτί της και εκείνη χαζογελά. Πως μπορεί να το κάνει αυτό? Πριν λίγο ήταν μαζί μου. Πως μπορεί να αλλάζει γνώμη και διαθέσεις τόσο γρήγορα?

Με κοιτά για μια στιγμή μόνο και μετά σκύβει στο πρόσωπο της τραγουδίστριας . Όχι δεν μπορεί, όχι δεν θα το κάνει, δεν θα την φιλήσει, λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου. Μάταιος κόπος να ελπίζω ότι ο Αχιλλέας θα γίνει ποτέ άνθρωπος. Έχει ενώσει τα χείλη του με αυτά της τραγουδίστριας και το κοινό ζητωκραυγάζει ρυθμικά το όνομα του. Κουνάω απογοητευμένη το κεφάλι μου. Νομίζω κάτι έσπασε μέσα μου.

Μου έρχεται αναγούλα και νομίζω θα βγάλω το περιεχόμενο του στομαχιού μου για δεύτερη φορά απόψε.

Το γουρούνι...τον άθλιο...πως μπορεί να είναι μέσα μου και μετά από πέντε λεπτά να έχει βάλει την γλώσσα του στο λαρύγγι μιας άλλης? Τόσες μέρες έπαιζε και μαζί της?

Ξέρω πως εγώ δεν είχα ξεκαθαρίσει τα πράγματα με τον Μπράιαν αλλά θα το έκανα αύριο και δεν του επέτρεψα να με ακουμπήσει. Ενώ αυτός...ο άθλιος.

Εγώ ποτέ μετά από ότι έγινε μεταξύ μας δεν θα φιλούσα τον Μπράιαν. Έχω μια διάθεση να το βάλω στα πόδια. Να πάω στο ξενοδοχείο να ξεκαθαρίσω με τον Μπράιαν και να περιμένω τον ροκ σταρ της πεντάρας να ξεκαθαρίσω και μαζί του μια και έξω, μια και καλή.

Παίρνω μια ανάσα για να ηρεμίσω το στομάχι μου. « Είσαι καλά μωρό μου?» Με ρωτά όλο άγχος ο Γουίλ που δεν έχει φύγει στιγμή από το πλευρό μου..

Νεύω θετικά. «Θα φύγω σε λίγο, θα φύγω πριν το τέλος της συναυλίας, πρέπει να πάω στο ξενοδοχείο» Ψελλίζω , βάζοντας μεγάλο κόπο για να μην κλάψω ακόμα μια φορά. Δεν κοιτώ στην σκηνή , αλλά ακούω τον Αχιλλέα να τραγουδά πράγμα που σημαίνει ότι το σόου, το προσωπικό του σόου έχει τελειώσει ,και έπιασε δουλειά.

«Όλα καλά γλυκιά μου ή να τον σαπίσω στο ξύλο τον άχρηστο?»

«Ποιον?» Σαστίζω

«Τον Mason φυσικά μωρό μου.»

«Τόσο πολύ καρφώθηκα?» Ρωτάω με έναν λυγμό

«Όχι μωρό μου, εκείνος καρφώθηκε. Εκείνος σας έδωσε στεγνά σε ένα στάδιο γεμάτο κόσμο.» Με παίρνει αγκαλιά και με χαϊδεύει καθησυχαστικά στην πλάτη. «Εκείνος δεν μπορεί να διαχειριστεί τις καταστάσεις, δεν έχει υπομονή και νομίζει ότι όλα είναι άσπρο ή μαύρο.»

«Ναι? Μια χαρά τον είδα να τις διαχειρίζεται στο στόμα της τραγουδίστριας τις καταστάσεις.»

«Δε μου αρέσει να μπερδεύομαι στα προσωπικά άλλων, αλλά στην περίπτωση σου θα κάνω μια εξαίρεση και θα σου πω δυο πράγματα , για αυτόν τον αστέρα της ροκ που σε ταλαιπωρεί. Δεν είναι μόνο αφεντικό μου αλλά και φίλος μου. Τον γνωρίζω πολλά χρόνια, ζώ μαζί του στις περιοδείες και τον υπόλοιπο χρόνο είμαι ο γραμματέας του. Ξέρω κοιτώντας τον απλά τι θέλει να πει. Και, βασικά, αυτός ο ηλίθιος είναι τρελός και παλαβός για σένα. Δεν τον έχω δει ποτέ και με καμιά να φέρεται όπως φέρεται μαζί σου».

Τον κοιτάζω, ξαφνιασμένη από τα λόγια του. «Ναι αυτό μου το απέδειξε και πριν χώνοντας την γλώσσα του στο στόμα εκείνης της μικρής τραγουδίστριας που κάνει τα φωνητικά» Λέω, καταφέρνοντας να χαμογελάσω. Το χαμόγελο φαίνεται περισσότερο σαν γκριμάτσα παρά σαν χαμόγελο.

«Μη το λαμβάνεις υπόψιν σου αυτό, γλυκιά μου. Προσπαθεί απλώς να αποδείξει σ' εσένα και στον εαυτό του ότι δεν έχεις τόσο μεγάλη σημασία για εκείνον όσο έχεις στην πραγματικότητα. Αλλά όπως βλέπεις, η προσπάθεια δεν πάει πολύ καλά. Δεν αντέχει τον πόνο κι έτσι προσπαθεί να πληγώσει εσένα για να νιώσει εκείνος καλύτερα, για να νιώσει κυρίαρχος του σύμπαντος. Δες τον τώρα που τραγουδά , δεν παίρνει τα μάτια του από πάνω σου. Εγώ όλο αυτό το βλέπω σαν συγνώμη, γιατί μην νομίζεις πως δεν μετάνιωσε»

Ρουθουνίζω σιγά μην μετάνιωσε.

«Όχι όχι γλύκα, με παρεξήγησες, δεν μετάνιωσε για τις πράξεις του. Ποτέ δεν μετανιώνει, πετά τα βέλη από την φαρέτρα και όποιον πάρει ο χάρος, μετάνιωσε όμως που σε στεναχώρησε, αυτό μπορώ να το πω με σιγουριά και δεν δέχομαι αντίρρηση.»

Σκύβει πιο κοντά μου.

«Δεν είναι συνηθισμένος σε κάτι τέτοια, γλυκιά μου. Οι γυναίκες δεν παίζουν με τον Mason εκείνος παίζει μαζί τους τις ποδοπατά, τις εκμεταλλεύεται, τις χρησιμοποιεί κι όταν τις βαριέται τις παρατά και ξεχνά και την ύπαρξη τους. Αδιαφορεί για τις ανάγκες και τα θέλω τους . Αυτό κάνει χρόνια τώρα. Δεν είναι εύκολο για εκείνον να νοιάζεται ξαφνικά για κάποιον άλλο . Για τα θέλω του... Σκέψου όμως πως δεν είναι καθαρά και μόνο δικό του λάθος όλο αυτό. Φταίνε και οι γυναίκες τον έχουν κακομάθει. Του τα έδιναν πάντα όλα στο πιάτο.. Δεν ξέρει τι να κάνει για να πείσει μια γυναίκα να είναι μαζί του. Δεν χρειάστηκε ποτέ να προσπαθήσει για αυτό. Δεν μπορώ να σου πω πόσες γυναίκες αναγκάστηκα να γυρίσω στο σπίτι τους απογοητευμένες το επόμενο πρωί, πόσα τηλέφωνα αναγκάστηκα να μπλοκάρω γιατί δεν μπορούσαν να καταπιούν την απόρριψη, πόσα περιοριστικά μέτρα έχω ζητήσει για να μην πλησιάζουν τον ροκά που βλέπεις μπροστά σου, να σε παρακαλά για στενή επαφή, για αποκλειστικότητα. Μέχρι χθες δεν ήξερε καν τι θα πει αυτήν η λέξη και σήμερα εκβιάζει καταστάσεις για να την πετύχει»

«Ωραία ζωή. Ωραία συμπεριφορά»

«Δεν λέω πως είναι σωστή η συμπεριφορά του και πίστεψε με δεν πρόκειται ποτέ να κρίνω κάποιον για τις επιλογές του. Σωστές ή λάθος είναι δικές του, απλά σου εξηγώ τι ίσχυε στην ζωή του μέχρι που μπήκες εσύ. Μέχρι που ξαναμπήκες για να ακριβολογούμε. Βασικά, από τότε που γύρισες στη ζωή του άλλαξε.»

«Δεν έχει αλλάξει. Είναι ο ίδιος που ήταν και πριν». Κουνώ αρνητικά το κεφάλι μου. Είμαι πεπεισμένη πως είναι το ίδιο γουρούνι με πριν, απλά δεν του έδωσα ότι ήθελε εξαρχής και αντέδρασε όπως αντέδρασε.

Αγγίζει το μπράτσο μου. «Άλλαξε, μικρή. Ζούσε στο δικό του κόσμο, πετώντας την ζωή του αριστερά και δεξιά, πηδώντας κάθε διαθέσιμη γυναίκα που του γυάλιζε...και μιλάμε για πολλές γυναίκες. Αλλά όταν εμφανίστηκες πάλι στη ζωή του, είδα αμέσως την αλλαγή πάνω του. Από εκείνη τη μέρα που σε είδε στο ξενοδοχείο, είναι διαφορετικός.

«Πως δηλαδή?» Τολμώ να ρωτήσω

«Σταμάτησε να πηδά εδώ κι εκεί . Εγώ νομίζω πως σταμάτησε αυτή την άθλια συμπεριφορά, επειδή έχει διαπιστώσει ότι δε θέλει να αναλώνεται σε ανούσιες στιγμές με άγνωστες γυναίκες που απλά του χαρίζουν λίγη ηδονή. Δεν μπορεί να σε βγάλει από το μυαλό του κι αυτό είναι κάτι άγνωστο για εκείνον, γλυκιά μου. Είναι τρελός για σένα και νομίζω ότι το έχει ήδη συνειδητοποιήσει. Ποιος άλλος θα έκανε τέτοιο σαματά σε ένα στάδιο γεμάτο με κόσμο? Ποιος θα φωτογράφιζε την μορφή της σχέσης του? Αν προσθέσεις στην εξίσωση ένα αγόρι που δε θέλεις να παρατήσεις για εκείνον... τότε βλέπεις ξεκάθαρα το αποτέλεσμα.» Δείχνει με το χέρι προς την κατεύθυνση του Αχιλλέα. «Βρήκε το μάστορά του σ' εσένα, αυτό είναι βέβαιο».

«Δεν ξέρω αν βρήκε το μάστορά του και δεν είναι πως δε θέλω να αφήσω τον Μπράιαν», ψιθυρίζω. «Απλώς δεν μου έδωσε το χρόνο που χρειαζόμουν για να το τελειώσω. Θα το έκανα αύριο, αλλά το αφεντικό σου μάλλον δεν με πίστεψε και είπε να επισπεύσει τις διαδικασίες» Λέω πικρόχολα

«Πρέπει να φύγω Γουίλ. Θέλω να ξεκαθαρίσω με τον Μπράιαν πριν τελειώσει η συναυλία. Δεν έχει πια νόημα να περιμένω μέχρι αύριο να τελειώσω μια σχέση που έχει πεθάνει από καιρό.»

«Να πας, να κάνεις ότι νομίζεις εσύ σωστό. Τι θέλεις να του πω? Θα με ρωτήσει που είσαι μόλις τελειώσει το σόου. Θα του πω ότι εσύ μου πεις .»

«Τίποτα. Σε παρακαλώ, θέλω να έχω εγώ όλες τις απαντήσεις όταν τον δω.»

«Οκ, μωρό μου. Ααα και να ξέρεις ο αγαπημένος μας ροκ σταρ, δεν είναι καθόλου χαρούμενος από τις αγκαλιές μας. Αν κρίνω από τις βλοσυρές ματιές του είναι έξαλλος τόσο μαζί μου όσο και μαζί σου.»

«Μην λες ανοησίες, ξέρει πως είσαι γκέι.»

«Αχ μωρό μου, εσύ κολάζεις και γκέι...Και αυτό το ξέρει» Μου λέει και με χτυπά ελαφρά στους γλουτούς. «Ώρα να την κάνεις να ξεκαθαρίσεις ε?» Νεύω θετικά και ανασηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και τον φιλώ στο μάγουλο.

Φεύγω χωρίς να ρίξω ούτε μια ματιά πίσω μου, έχω αποφασίσει, πως την επόμενη φορά που θα τον δω θα είμαι ελεύθερη να ζήσω μαζί του το όνειρο μου, έστω και αν αυτό το όνειρο κρατήσει μόνο λίγες στιγμές... Απλά δεν θέλω να είναι κλεμμένες στιγμές , θέλω να είναι αληθινές και να μείνουν χαραγμένες στο μυαλό και στην καρδιά μου, ως οι καλύτερες αναμνήσεις της ζωής μου!