Κεφάλαιο 2

Φοράω τα γυαλιά ήλιου μου και ανεβαίνω στην μηχανή μου. Κουμπώνω ως επάνω το μαύρο δερμάτινο μπουφάν μου και βάζω μπρος την αγαπημένη μου Ducati. Ανεβάζω το σταντ και ανοίγω το γκάζι. Ξεχύνομαι με ταχύτητα στους δρόμους της Ν.Υ.

Προσπερνώ κάνω ελιγμούς και σφήνες ανάμεσα στα αυτοκίνητα και ανοίγω τέρμα το γκάζι όποτε και όταν μου επιτρέπεται. Λατρεύω την αίσθηση της ελευθερίας που έχω.

Η Ducati μου με κάνει να φτάνω στον προορισμό μου στην ώρα μου. Όχι ότι με ενδιαφέρει και πολύ να ακούσω τι σκατά έχει σκεφτεί πάλι η Αλεξάνδρα, αλλά θέλω να ξεμπερδεύω με αυτό το θέμα μια ώρα αρχύτερα.

Παρκάρω  ακριβώς έξω από τα γραφεία της εταιρίας μας και κατεβαίνω από το δίτροχο μωρό μου. Κοιτώ γύρω μου για κάποια περίεργη κίνηση καθώς περιμένω τον Λαντ τον νέο σωματοφύλακά μου να έρθει δίπλα μου.

Διασχίζω το Lobby της εταιρίας μου χωρίς να βγάλω τα γυαλιά μου. Λένε ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας και εγώ δεν θέλω να δει κανείς την μαύρη μου ψυχή σήμερα.

Οι υπάλληλοι μου σε αυτήν την πλευρά της πόλης δεν με έχουν δει για καιρό. Ακόμα και τα Albumαρνήθηκα να το ηχογραφήσουμε στο κεντρικό στούντιο. Τώρα πετάγονται από παντού σαν τα παράσιτα για να με δουν , να δουν σε τι κατάσταση είμαι.

Γαμημένα αρχίδια, εγώ εξακολουθώ να πληρώνω την μισθοδοσία σας στο τέλος του μήνα.

Κουνάω το κεφάλι μου σε ένδειξη χαιρετισμού, σε εκείνους που το αξίζουν ενώ στους άλλους τους χαμένους απλά γρυλίζω.

«Μείνε εδώ» δίνω κοφτά την εντολή μου στον Λάντ

Διασχίζω το διάδρομο με το κεφάλι ψιλά μέχρι που μπαίνω μέσα στο ασανσέρ. Εκεί μόνος μου μπορώ να είμαι ο διαλυμένος εαυτός μου. Μπορώ να πάρω την βαθιά ανάσα που χρειάζομαι και ετοιμάζομαι να βάλω ξανά το προσωπείο του γαμάω και δέρνω και δεν υπολογίζω και κανέναν.

Ένας ήχος με ειδοποιεί πως έχω φτάσει στον προορισμό μου. Ανάσα και...πάμε. Οι μεταλλικές πόρτες ανοίγουν και έχω πλήρη θέα του ορόφου της. Κάνω μερικά βήματα και στέκομαι λίγα μέτρα μακριά από την γραμματέα της.

Η Μπέθυ δεν απορεί που με βλέπει, αντίθετα μου δείχνει ότι γνώριζε καλά ποιον περίμενε η αφεντικίνα της ... οργανωμένο το έγκλημα Αλεξάνδρα. Περιμένω να δω τι σκέφτηκε το πολυμήχανο μυαλό σου. Περιμένω αυτήν την αναμέτρηση.

«κ Mason , η κ Papa σας περιμένει, να σας συνοδεύσω» μου λέει και σπεύδει να σηκωθεί από την καρέκλα της με σκοπό να με οδηγήσει μέσα στο γραφείο της αφεντικίνας της.

«Τον ξέρω τον δρόμο Μπέθυ, εγώ ήμουν εδώ πολύ πριν έρθεις εσύ... και θα παραμείνω εδώ ακόμη και όταν εσύ θα έχεις φύγει...»

«Ναι μάλιστα κ Mason» απαντά η Μπέθυ μορφάζοντας την ώρα που ακούει το αγενές μου σχόλιο και χαμηλώνει το κεφάλι.

Μαλάκα μαλάκα μαλάκα Αχιλλέα, επιπλήττω τον εαυτό μου, δεν χρειαζόταν να είσαι αγενής με το κορίτσι με μαλώνει το υποσυνείδητο μου , εάν κάποιος υπάλληλος αξίζει την εκτίμηση μου, αυτήν είναι η Μπέθυ. Είναι υπόδειγμα . Μετανιώνω αμέσως για την καφρίλα που της πέταξα γιατί δεν μου φταίει σε τίποτα εκείνη και έτσι αποφασίζω να τις χαρίσω ένα χαμόγελο μου σε ένδειξη συγνώμης.

Χτυπώ την πόρτα και δεν περιμένω απάντηση, την ανοίγω και μπαίνω στο πολυτελές γραφείο της. Η μικρή μου σηκώνει το κεφάλι της από τα χαρτιά που μελετά μπροστά της και με κοιτά. Από την έκφρασή της δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται και αυτό με προβληματίζει. Η μικρή μου πάντα ήταν ανοιχτό βιβλίο στα μάτια μου. Πότε έμαθε να κρύβει τις σκέψεις της? Να κρύβεται από μένα?

«Κάθισε» Με προστάζει η μικρή και γαμώτο δεν μου αρέσει ο τόνος της. Την στραβοκοιτώ.

Δεν ξεκινήσαμε καλά...

«Δεν αρχίζουμε καλά» Την ενημερώνω

Με κοιτά και την κοιτώ, δυο θυμωμένα καφέ μάτια, ανταγωνίζονται δυο μάτια γεμάτα απογοήτευση. Σε αυτήν την αναμέτρηση θα κερδίσει ο θυμός ή η απογοήτευση? Ειλικρινά...δεν ξέρω.

Περπατάω και χύνομαι στην καρέκλα μπροστά στο γραφείο της. Σηκώνω τα πόδια μου και τα ανεβάζω επάνω στο τραπεζάκι που βρίσκεται μπροστά μου. Οι αρβύλες μου τρίβουν το ξύλο. Στα αρχίδια μου.

«Θα το εκτιμούσα εάν είχες έρθει εδώ νηφάλιος, αλλά νομίζω πως έχεις ξεχάσει πως είναι να μην είσαι μαστουρωμένος»

«Για αυτό με φώναξες να δεις σε τι κατάσταση είμαι?»

«Μην γίνεσαι αφελής. Την κατάσταση σου την είδα χθες και προχθές και γενικά την είδα πολλές φορές τους τελευταίους μήνες. Απλά μια παρατήρηση έκανα»

«Τι θες?» Τι νομίζει ότι θα πετύχει με της παπαριές που μου λέει?

«Να μην είσαι αφελής...Δεν σε φώναξα εδώ ως φίλη σου»

«Αλλά?»

«Για να σου φερθώ όπως θα φερόμουνα σε οποιονδήποτε άλλον συνεργάτη. Βλέπω πως εσύ διέγραψες όλα τα χρόνια της κοινής μας πορείας ,έτσι και εγώ αποφάσισα να σου φερθώ ανάλογα» μου λέει με μια ηρεμία.

«Τι σκατά σημαίνει αυτό?»

«κ Mason, η συμπεριφορά σας έχει πλήξει την εταιρία μου» Δεν απαντώ, μόνο την κοιτώ περιμένοντας να δω που σκατά θα καταλήξει.

«Μπορώ να συνεχίσω?» Με ρωτά όλο ειρωνεία αφού γνωρίζει ότι έχει κεντρίσει την προσοχή μου

«Συνεχίστε κ Papa» Παίζω και εγώ με την σειρά μου το παιχνίδι της.

«Όπως σας έλεγα, λόγο της συμπεριφοράς σας , ακυρώθηκε ένα μεγάλο μέρος συναυλιών, για την ακρίβεια ακυρώθηκε ολόκληρη η περιοδεία στην Αμερική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πληγεί οικονομικά η εταιρία μου»

«Εταιρία ΜΑΣ» Γρυλίζω

«Δεν θα διακινδυνεύσω να γίνει κάτι τέτοιο ξανά.» Μου επισημαίνει δηκτικά, χωρίς να σχολιάσει καθόλου την τελευταία δήλωση μου.

Ρολάρω τα μάτια μου και της χαμογελώ ειρωνικά «Και πως θα το καταφέρεται αυτό κ Papa» Είμαι πολύ περίεργος να δω τι έχει σκεφτεί το πολυμήχανο μυαλό της.

«Αααα μα μου είναι πολύ , πολύ εύκολο να το πετύχω κ Mason»

«Περιμένω να ακούσω το σχέδιο δράσης σου, νομίζω με αφορά»

«Μα και βέβαια σας αφορά κ Mason. Για την ακρίβεια είστε ο βασικός πρωταγωνιστής. Ο μόνος πρωταγωνιστής»

Βγάζει από το συρτάρι της ένα πάκο χαρτιά και τείνει το χέρι της να τα πάρω.

«Τι είναι αυτά?»

«Το συμβόλαιο σου με την δισκογραφική»

«Πας καλά?» Την ρωτάω και με τρόμο την βλέπω να μου χαμογελά σατανικά

«Καλύτερα από ποτέ» μου απαντά και σε κλάσματα δευτερολέπτου σοβαρεύει απότομα. «Σελίδα πενήντα παράγραφος τέσσερα και μην ξεχνάς , ότι εσύ με ανάγκασες» μου δηλώνει «Τι με κοιτάτε κ Mason κουνηθείτε. Δεν θα φάω όλη την ημέρα μαζί σας... Υποθέτω δεν έχετε χάσει την ικανότητα της ανάγνωσης.» Μου μιλά με απαξίωση. Δεν την αναγνωρίζω με θυμώνει και με στεναχωρει να την ακούω να μου μιλά έτσι.

Ανοίγω το συμβόλαιο στην γαμωσελίδα που μου υπέδειξε και ξεκινώ την ανάγνωση. Και όχι όχι πουστη Δία όχι...Όχι γαμώ την τρέλα μου μέσα...Όχι πούστη μου. Κατεβάζω με κρότο τα πόδια μου στο πάτωμα και πετάγομαι όρθιος από την καρέκλα. Ρίχνω με δύναμη το συμβόλαιο στο γραφείο της.

«Δεν υπάρχει καμία περίπτωση» Της δηλώνω δυνατά και καθαρά

Με κοιτά εξεταστικά, αφήνει έναν αναστεναγμό.

«Κρίμα» Μου πετά με προσποιητή στεναχώρια.

«Μου πέταξες το συμβόλαιο, αλλιώς θα σου έλεγα να πας στην σελίδα εβδομήντατέσσερα που αναφέρει τις κυρώσεις , σε περίπτωση άρνησης σου... Τώρα είμαι αναγκασμένη να σου πω προφορικά τι θα γίνει. Μπορώ?» Μου ζητά την άδεια τώρα?

«Σε ακούω»

«Όπως πολύ καλά ξέρεις ουσίες, ποτά και γενικά οποιαδήποτε μορφή εθισμού, είναι κόκκινη γραμμή για μένα. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Πάντα μα πάντα υπάρχει όρος για της καταχρήσεις σε όλα τα συμβόλαια όλων μας των συνεργατών. Μαζί σου, με τον πρόσφατο εθισμό σου θεωρώ ότι ζημιώνομαι, και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου»

«Πως ακριβώς ζημιώνεσαι? Μου λες? Η φήμη μου έχει εκτοξευτεί. Εσύ πως ζημιώνεσαι?»

«Η ακύρωση της περιοδείας πέρυσι μας έπληξε οικονομικά»

«Εχεις άπειρα χρήματα, η εταιρία μας πάει γαμιώντας και ξέρεις πως θα καλύψω την χασούρα σου, από την προσωπική μου περιουσία»

«Ωωωω μα και βέβαια θα καλύψεις την χασούρα μόνος σου...Απλά θέλω και διασφάλιση ότι δεν θα συμβεί αντίστοιχο περιστατικό στην Ευρώπη φέτος... Δεν μπορώ να σε νταντεύω άλλο...» κάνει μια πάυση που με τρομάζει «Με κούρασες» καταλήγει και σφίγγω τα δόντια μου με δύναμη. Πονάει. Πονάει πολύ να την ακούω να μου μιλάει έτσι

«Λέγε» την προστάζω

«Όπως πολύ καλά διάβασες εφόσον είσαι θετικός σε τεστ ουσιών μπορώ να :

1ον δεσμεύσω όλα τα κέρδη από την κυκλοφορία του Album ή

2ον να αναστείλω την κυκλοφορία του ή

3ον να δεσμεύσω μέρος της περιουσίας σου» Την κοιτώ αποσβολωμένος και την βλέπω να παίρνει ακόμα μια βαθιά ανάσα και να συνεχίζει «Είσαι έτοιμος να ακούσεις και τα υπόλοιπα?»

Νεύω καταφατικά

«Σε δέκα μέρες τελειώνει η ηχογράφηση, σε 4,5 μήνες αρχίζει η περιοδεία σας. Εάν δεν ολοκληρώσεις ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης για 4 μήνες σε ιδιωτική κλινική της επιλογής μου, ξέχνα το Album, ξέχνα την περιοδεία , ξέχνα το συγκρότημα και τέλος ξέχνα την εταιρία»

Ζυγίζω τα λόγια της είναι ικανή να τα τινάξει όλα στον αέρα? Θα Διαλύσει όλα όσα χτίσαμε με τόσο κόπο. Δεν μπορώ να την ψυχολογήσω... Με παίζει ή θα τα τινάξει όλα?

Τι νομίζει ότι θα καταφέρει? Νομίζει πως κλείνοντας με σε μία κλινική και αναγκάζοντας με να ακολουθώ τους κανόνες τους ως δια μαγιάς θα φύγουν οι τύψεις μου? Θα διαλυθούν οι ενοχές μου?

«Θες κάτι άλλο?»

«Να σκεφτείς καλά τις επιλογές που έχεις και να μου απαντήσεις αύριο.» Βάζω τα χέρια στις τσέπες μου.

«Εάν αποφασίσεις αρνητικά για την αποτοξίνωση , μην μπεις στον κόπο να ηχογραφήσεις ούτε νότα...To Album δεν θα βγει σε κυκλοφορία, και αυτό θα είναι μόνο η αρχή της πτώσης.»

«Με απειλείς? Έφτασες ως εκεί?»

«Ήμουν πρώτα φίλη σου και μετά συνεργάτιδα σου. Από σήμερα είμαι μόνο επιχειρηματίας» Μου δηλώνει χωρίς ντροπή.

«Την κάνω» Είμαι τόσο έξαλλος μαζί της που πολύ φοβάμαι πως εάν μείνω έστω και ένα δευτερόλεπτο ακόμα μέσα σε αυτό το τοξικό περιβάλλον θα τα σπάσω όλα. Κάνω μεταβολή και πάω προς την πόρτα.

«Και κάτι τελευταίο» την ακούω από το βάθος να μου λέει

«Ακούω» Της απαντώ χωρίς περιστροφές

«Αν και δεν είναι ευγενικό να μιλάω στην πλάτη σου...» Κάνει μια παύση περιμένοντας προφανώς να γυρίσω , αλλά ειλικρινά εάν γυρίσω δεν ξέρω εάν μπορέσω να ελέγξω τον εαυτό μου.

«Να ξέρεις ότι σε ολόκληρη την περιοδεία θα σε ακολουθεί μια δημοσιογράφος. Θα γράψει την βιογραφία σου. Μια έμπειρη δημοσιογράφος που θα την επιλέξουμε μετά από έρευνα»

«Που αποσκοπούν αυτές οι κινήσεις σου Αλεξάνδρα?» την ρωτώ ενώ εξακολουθώ να αρνούμαι να γυρίσω να την κοιτάξω.

«Όταν είσαι ο καλύτερος, όπως είμαι εγώ, κάποια στιγμή σταματάς να αρκείσαι σε ημίμετρα και απαιτείς το καλύτερο σαν αντάλλαγμα από τους γύρο σου Αχιλλέα.»

Με μια φράση της με αποστομώνει.

«Όλοι γνωρίζουν πως είσαι ένας εξαιρετικός επιχειρηματίας , παρά το νεαρό της ηλικίας σου. Ζήτησε τα και αποφάσισε. Θα πας για αποτοξίνωση ή θα βουλιάξεις την εταιρία μας , επειδή το βασικό της συγκρότημα τα παράτησε και διαλύθηκε?»

Δεν απαντώ ανοίγω επιτέλους το χερούλι που κρατώ σφιχτά τόση ώρα και βγαίνω από το γραφείο της σαν μαινόμενος ταύρος.

«κ Mason» Στρέφω την προσοχή μου στην Μπέθυ που τρέχει να με προλάβει στο διάδρομο.

«Ακούω»

«Από αύριο όλες οι ηχογραφήσεις , θα γίνονται εδώ και όχι στο θυγατρικό στούντιο, κατ εντολή της κ Papa. Μου ζήτησε να σας ενημερώσω»

«Κάτι άλλο» Γαυγίζω

«Εεεε ναι, δηλαδή το υπόλοιπο συγκρότημα θα είναι εδώ στις εννέα αύριο το πρωί»

«Πες στο αφεντικό σου ότι ακόμα δεν έχω δεχτεί ούτε αρνηθεί τον εκβιασμό της. Έχω 24 ώρες στην διάθεση μου να αποφασίσω» της ανακοινώνω και μπαίνω με φόρα μέσα στο ασανσέρ