Κεφάλαιο 19

Παρίσι-Γαλλία

Έχω ξυπνήσει εδώ και ώρα αλλά αρνούμαι πεισματικά να ανοίξω τα μάτια μου. Δεν κάνω κανένα ήχο δεν κουνάω κανένα μέλος του σώματος μου, μόνο η κοφτή αναπνοή μου ακούγεται, μέσα στην τόση ησυχία. Φοβάμαι πως εάν κάνω κάτι από τα δυο μπορεί να αποδειχθεί ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο. Ότι χθες δεν έζησα την καλύτερη νύχτα της ζωής μου. Ξέρω πως έλεγα ότι δεν θα γίνω ακόμα μια στην λίστα των γυναικών που έχει πηδήξει ο διάσημος Τζέισον Mason. Το πολέμησα όσο μπορούσα, όλο αυτό ήταν πάνω από της δυνάμεις μου όμως. Και τώρα να 'μαι εδώ, την επόμενη μέρα να παρακαλώ να μην τελειώσει όλο αυτό που έζησα. Να παρακαλώ μέσα μου να σημαίνω κάτι περισσότερο για εκείνον από την ξεπέτα της μιας βραδιάς.

Τον νιώθω να κουνιέται πίσω μου. Είμαι γυρισμένη στο πλάι και είναι κολλημένος επάνω μου. Αισθάνομαι το χέρι του να κατεβάζει σιγά σιγά το σεντόνι που με σκεπάζει. Η ανάσα μου σκαλώνει, είμαι γυμνή. Χθες μετά το μπάνιο δεν φορέσαμε τίποτα, ξαπλώσαμε αγκαλιά και μας πείρε ο ύπνος. Τώρα ντρέπομαι λίγο για όλη αυτήν την γύμνια μου.

Η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει. Αισθάνομαι το χέρι του να με χαϊδεύει απαλά και όλο αυτό έρχεται σε αντίθεση με την πίεση που νιώθω από το πέος του, χαμηλά στην μέση μου. Μάλιστα , δεν ξέρω σίγουρα τι θέλει από μένα από δω και μπρος , δεν ξέρω εάν του αρέσω έστω και λίγο, το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως με ποθεί. Ο πόθος του αν μη τι άλλο είναι ξεκάθαρος, εμφανέστατος, τεράστιος και πιέζει την σπονδυλική μου στήλη με θράσος.

«Μωρό μου?» Ακούω την βραχνή φωνή του και λιώνω, χάνομαι, τον θέλω πολύ, η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο . Ακούω την προσφώνηση και πεθαίνω.

«Μμμμ» Απαντάω και τρίβω τους γλουτούς μου επάνω του.

«Ω θεεέ μου Σοφία σε ήθελα τόσο καιρό...» Ακούω την ανάγκη στην φωνή του ενώ τα χέρια του εξακολουθούν να με χαϊδεύουν όλο και ποιο χαμηλά.

«Και εγώ» Του επιβεβαιώνω χαμηλόφωνα

Τα δάχτυλα του ταξιδεύουν στο στομάχι μου και κατηφορίζουν επικίνδυνα. Σε λίγο θα διαπιστώσει και μόνος του πόσο πολύ τον θέλω. Δαγκώνει την κλείδα μου και νομίζω θα μου αφήσει σημάδι, αλλά δεν με νοιάζει καθόλου, ενώ το πέος του τώρα τρίβετε προκλητικά επάνω μου. Εκείνος αφήνει μικρά υγρά φιλιά στο σημείο ου με δάγκωσε.

Τα δάχτυλα του φτάνουν στην ερεθισμένη κλειτορίδα μου παίρνω μια βαθιά ανάσα δευτερόλεπτα πριν βυθίσει το ένα του δάχτυλο μέσα μου. Βογκάω απροκάλυπτα. Δεν με νοιάζει αν ακούγομαι , δεν με νοιάζει εάν μετά τα χθεσινά με θεωρήσει ξεδιάντροπη και ακόλαστη. Το μόνο που με νοιάζει είναι να μην σταματήσει αυτό που κάνει. Να μην σταματήσει να με χαϊδεύει.

«Τόσο υγρό το μουνάκι σου μωρό μου. Νομίζω θέλω να το δοκιμάσω» Μου ανακοινώνει και με γυρίζει ανάσκελα με μια κίνηση. Ξεκινά να σκορπίζει φιλία στον αυχένα μου και...

Ο ήχος του κινητού μου που χτυπά ασταμάτητα με κάνει να παγώσω. Με βγάζει από την νιρβάνα στην οποία βρίσκομαι και με προσγειώνει στην πραγματικότητα. Ο ήχος είναι αυτός που ακούγεται όταν με παίρνει μόνο ένα συγκεκριμένο άτομο.

Το σώμα μου μένει άκαμπτο. Ο Αχιλλέας προφανώς και καταλαβαίνει την αλλαγή μου «Γάμησε τον μωρό μου, όποιος κι αν είναι θα βαρεθεί και θα το κλείσει.» Μου ψιθυρίζει αισθησιακά στο αυτί μου και δαγκώνει τον λοβό μου.

«Δεν..., δεν ΣΤΑΜΑΤΑ» του λέω και τον σπρώχνω να φύγει από πάνω μου. Δεν μπορώ να ξέρω ότι με καλεί ο Μπράιαν, ο αρραβωνιαστικός μου, ο άνθρωπος που δέχτηκα να περάσω την υπόλοιπη μου ζωή μαζί του, και εγώ πηδιέμαι με τον Αχιλλέα.

Σοκαρισμένος κάνει στην άκρη και με αφήνει να σηκωθώ από το κρεβάτι.

«Τι έγινε ρε Σοφία?» Ρωτά εμφανώς εκνευρισμένος, από την διακοπή

Τι να σου πω και σένα τώρα. Χθες το βράδυ δεν τον πήρα τηλέφωνο, σήμερα το πρωί δεν τον πήρα. Η ώρα είναι, κοιτάω το ρολόι στον καρπό μου, περασμένες δυο , λογικό αφού κοιμηθήκαμε μετά τις πέντε. Ψάχνω να βρω το κινητό μου και το εντοπίζω στο πάτωμα δίπλα από σουτιέν μου. Ακριβώς την ώρα που σταματάει να χτυπά. Σκύβω να το πάρω και τόση ώρα νιώθω δύο μάτια να με καίνε. Να καίνε την πλάτη μου.

«Μπορώ να μάθω τι στον πούτσο συμβαίνει?» Γκαρίζει. Λες και δεν έχω αρκετά θέματα ήδη πρέπει να ακούσω και τις φωνές του. Το κινητό μου, αρχίζει να χτυπά ξανά.

«Μην μιλάς . Μην κάνεις κίχ. Μην βγάλεις άχνα» Του φωνάζω. Τοποθετώ το ακουστικό στο αυτή μου, και γυρίζω αναστατωμένη και τον κοιτώ. Βλέπω το βλοσυρό του πρόσωπο.

«Ελεύθερα.» Μου κάνει νόημα ότι μπορώ να απαντήσω. Λες και χρειαζόμουν την άδεια του.

«Ναι» Απαντώ την κλήση του Μπράιαν και κατευθύνομαι στο μπάνιο. Δεν θέλω να μιλήσω μπροστά στον Αχιλλέα μαζί του. Μπαίνω μέσα κλείνω και κλειδώνω την πόρτα.

«Είσαι καλά» Ακούω την ψυχρή φωνή του. Έχει θυμώσει, που δεν τον κάλεσα ούτε χθες ούτε σήμερα, μπορώ εύκολα να το καταλάβω από την χροιά της φωνής του.

«Ναι, δηλαδή είχα πολύ τρέξιμο. Είμαστε στο Παρίσι και χθες είχαμε πολύ τρέξιμο όλοι μας. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο αργά το βράδυ και με πήρε ο ύπνος στον καναπέ χωρίς να το καταλάβω. Με τα ρούχα κοιμήθηκα, τόσο κουρασμένη ήμουν. Ούτε που κατάλαβα πως με πήρε ο ύπνος. Την μια στιγμή σε σκεφτόμουν και ήθελα να σου τηλεφωνήσω και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να ξυπνάω από την υπηρεσία αφύπνισης του ξενοδοχείου..»

«Μάλιστα και σήμερα?»

«Σήμερα, τρέχω από το πρωί» Κοιτιέμαι στον καθρέπτη όσο του μιλάω, και δεν με αναγνωρίζω. Δεν είμαι εγώ αυτή η ψεύτρα. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ. Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά για να μην βλέπω το είδωλο μου και γυρίζω την πλάτη μου σε αυτήν την ψεύτρα που είδα πριν.

«Νιώθω ότι κάτι έχει αλλάξει. Είμαστε καλά?»

Δαγκώνω τα χείλη μου που θέλουν να φωνάξουν την αλήθεια, αλλά συνεχίζω το ψέμα μου «Ναι»

«Τι ναι?» φωνάζει. Δεν τον έχω ακούσει ποτέ να φωνάζει.

Ένα δάκρυ κυλάει «Ναι είμαστε καλά» του επιβεβαιώνω και αισθάνομαι ένα βάρος στο στήθος μου. ΟΧΙ ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ. Για την ακρίβεια είμαστε χειρότερα από ποτέ.

«Καλώς. Φρόντισε να μην ξανασυμβεί το σημερινό» Με απειλεί και έχει δίκιο του αξίζει κάτι καλύτερο από τα ψέματα μου. Του αξίζει η αλήθεια.

«Ναι, θα το φροντίσω, έχεις δίκιο, δεν θα επαναληφθεί το σημερινό , το υπόσχομαι.»

«Για το καλό σου, εύχομαι να βάλεις μυαλό και να μην συνεχίσεις αυτήν την ρότα που πήρες. Έχω σύσκεψη. Τα λέμε μετά» Μου λέει και τερματίζει την συνομιλία μας χωρίς να με χαιρετίσει χωρίς να προλάβω να τον χαιρετήσω ούτε εγώ.

Δαγκώνω τον αντίχειρα μου, αγχωμένη. Είμαι εδώ και δέκα λεπτά καθισμένη στην λεκάνη. Έχω καθυστερήσει στο μπάνιο περισσότερο από το επιτρεπτό, και ακόμα δεν έχω βρει το θάρρος να βγω. Δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα τον βρω. Εάν τον βρω βέβαια ακόμα εδώ, ίσως και να έχει βαρεθεί τόση ώρα και να έχει φύγει. Ουφ ποιον κοροϊδεύω? Αποκλείεται να έχει φύγει και να μου το έχει κάνει τόσο εύκολο. Μια ψυχή που είναι να βγει σκέφτομαι και βγαίνω από το μπάνιο για να τον βρω βλοσυρό και ντυμένο να κάθεται στην πολυθρόνα απέναντι από την πόρτα του μπάνιου και να με κοιτά κρατώντας ένα αναμμένο τσιγάρο στα χέρια του. Ευτυχώς που φόρεσα το μπουρνούζι του, γιατί η κατάσταση είναι ήδη άβολη, που να ήμουν και γυμνή.

«Ποιος ήταν?» Ρωτά με φαινομενική ηρεμία.

«Ο Μπράιαν»

«Μάλιστα» Πετάγεται από την πολυθρόνα έξαλλος «Και τι έγινε? Τον χώρισες? Το τελείωσες? Ομολογώ πως η ζωή μας θα είναι άδεια χωρίς την θεσπέσια παρουσία του αλλά θα το αντέξουμε. Έτσι δεν είναι Σοφία? Θα καταφέρουμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας χωρίς την έξυπνη παρουσία του, έξυπνου πρώην γκόμενου σου. Σωστά Σοφία?»

Ζηλεύει? Είναι αρκετά νευρικός . Περνά τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του

«ΣΕ ΡΩΤΆΩ. ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ? ΣΕ ΡΩΤΑΩ ΤΟΥ ΕΙΠΕΣ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΑΛΛΟΥ?» φωνάζει , χαμηλώνω τα μάτια και κοιτώ έναν αόρατο λεκέ στα μάρμαρα του δωματίου

«ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΧΕΙΣ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ? ΕΧΕΙΣ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΣ? Το έχεις καταλάβει πως δεν γίνεται να μας έχεις και τους δυο?»

Σηκώνω τα μάτια μου επάνω του «Τι θέλεις?»

«ΟΡΙΣΤΕ? ΜΕ ΡΩΤΑΕΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ. ΜΕ ΡΩΤΑΕΙ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΤΙ ΘΕΛΩ» Γκαρίζει και είμαι σίγουρη ότι ακουγόμαστε μέχρι έξω στο διάδρομο, γεγονός που δεν φαίνεται να τον ενοχλεί εκείνον, εγώ όμως δεν θέλω να μάθει κανείς για μας και για το πόσο ανήθικα φέρθηκα στον Μπράιαν.

«Ναι σε ρωτάω τι θέλεις εσύ από μένα» Του λέω με πείσμα. Πως απαιτείς κύριε?

«Με άλλον ήσουν χθες στο κρεβάτι? Με άλλον πηδιόσουν χθες? Σε άλλο κρεβάτι ήμουν εγώ σε άλλο εσύ? Τι ρωτάς την τρέλα μου μέσα?»

Μάλιστα με ηθικό δίδαγμα, χθες ο Αχιλλέας με πήδαγε. Φέρτε σαμπάνιες παιδιά... Χθες ο Αχιλλέας πηδούσε.

«Ξέρω πολύ καλά που ήμουν χθες και με ποιον. Σε ρωτάω εσύ τι θες από μένα. Ξεκάθαρες κουβέντες.»

«Στο είπα και χθες, εάν αποφασίσεις να πηδηχτούμε, απαιτώ να πηδιέσαι μόνο με εμένα και με κανέναν άλλο. Ήμουν ξεκάθαρος την τρέλα μου για γυναίκα. » Το ξέρω ότι είναι άρρωστο, αλλά τα προσβλητικά του λόγια εμένα με αναστατώνουν, σε συνδυασμό με την αποκλειστικότητα που προτείνει.

«Μάλιστα και εσύ?»

«Και εγώ τι?» Ρωτά ξαφνιασμένος.

«Εσύ θα είσαι δημόσιας χρήσης όπως ήσουν ως τώρα?»

Με μεγάλες δρασκελιές με πλησιάζει και χαμηλώνει τον κορμό του. Το κεφάλι του είναι απέναντι από το δικό μου. Είναι βλοσυρός. Σκασίλα μου, δεν το παίρνω πίσω ναι ήταν δημοσίας χρήσεως.

«Είμαστε μαζί σημαίνει είμαστε αποκλειστικά και μόνο μαζί. Αυτό απαιτώ αυτό θα προσφέρω. Θα τον χωρίσεις?» Γρυλίζει

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου, γιατί η αλήθεια είναι πως είτε ο Αχιλλέας ήθελε να συνεχίσουμε είτε όχι, το σωστό ήταν να χωρίσουμε εγώ και ο Μπράιαν. Δεν του αξίζει να είναι με κάποια που είναι ερωτευμένη με το πρώτο της αγόρι.

«Πότε?» Συνεχίζει να με πιέζει και να απαιτεί, λες και όλο αυτό μπορεί να γίνει τώρα κατευθείαν, αυτήν την στιγμή.

«Σε λίγο καιρό που η περιοδεία κάνει παύση για δυο εβδομάδες, θα πάω στο Λονδίνο και θα ξεκαθαρίσω τα πράγματα.»

«Αυτές τις δυο εβδομάδες θα τις περνούσες ΝΥ μαζί μου. Θα ερχόσουν σπίτι μου θυμάσαι την αρχική μας συμφωνία Σοφία?»

«Δεν γίνεται να τα έχεις όλα Αχιλλέα. Θα πάω Λονδίνο θα του εξηγήσω και θα έρθω μετά. Θα μου πάρει λίγες μέρες να εξηγήσω την κατάσταση μαζί του αλλά του το οφείλω. Δεν είναι σωστό ούτε δίκαιο να τον χωρίσω από το τηλέφωνο. Πρέπει να του εξηγήσω τι συνέβη. Να του επιστρέψω το δαχτυλίδι , τα πράγματα που έχει αφήσει σπίτι μου. Είμασταν χρόνια μαζί Αχιλλέα, υπάρχουν εκκρεμότητες ανάμεσα μας. Προσπάθησε να καταλάβεις.»

«Υπάρχει κι άλλος τρόπος. Τηλεφώνησε του εξήγησε του και σήμερα κιόλας θα στείλω το κωλοδαχτυλίδι του με το αεροπλάνο μου. »

«Του αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό. Εγώ τον πρόδωσα. Εγώ τον κεράτωσα. Είμαστε χρόνια μαζί δεν του αξίζει ένα τέλος από το τηλέφωνο χωρίς εξηγήσεις, για όνομα του θεού , μην γίνεσαι παράλογος. Σκέψου έστω και για μια φορά τα αισθήματα των άλλων.»

«Υπό έναν όρο» Απαιτεί, είναι σε θέση να απαιτεί? Δεν μπορεί να ξεχωρίσει το δίκιο, από το άδικο?

«Και εάν δεν δεχτώ?» Τον ρωτάω προκλητικά γιατί φέρεται σαν παιδί. Σαν κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που δεν υπολογίζει τίποτα και κανέναν.

Ισιώνει τον κορμό του και μου γυρίζει την πλάτη, περνά τα χέρια του μια δυο φορές από τα μαλλιά του και τα αφήνει εκεί πάνω στο κεφάλι του. Στρέφει το πρόσωπο του ίσα ίσα όσο χρειάζεται για να με κοιτάξει με ένα βλέμμα γεμάτο υπεροψία και σιγουριά.

«Θα τον ενημερώσω εγώ» Μου δηλώνει σκληρά τελεσίδικα και αμετάκλητα.

«Ακούω τον όρο σου» Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

«Θα του μιλάς μόνο μπροστά μου» Απαιτεί.

«Μάλιστα. Οκ, καλώς . Θες να με ελέγχεις δηλαδή φοβάσαι μην σου λέω ψέματα?»

«Δεν είσαι και τέρας ειλικρίνειας, το βλέπεις και εσύ δεν το βλέπεις?» Μου απαντά και μορφάζω. «Κοροϊδεύεις τον αρραβωνιαστικό σου, γιατι όχι και μένα.»

Μορφάζω, βουρκώνω, αισθάνομαι την ανάσα μου να κόβεται.

«Είσαι ελεεινός . Με κυνήγησες, σε ήθελα αλλά δεν έκανα καμία κίνηση. Σε αντίθεση με εσένα που σε κάθε ευκαιρία με στρίμωχνες και με διεκδικούσες ανελέητα. Δεν με άφησες σε χλωρό κλαρί. Πίεσες και εκβίασες καταστάσεις για να πάρεις αυτό που ήθελες και τώρα? Τώρα με κατηγορείς? Ειλικρινά είσαι απίστευτος »

«Εγώ ήμουν ελεύθερος και είχα κάθε δικαίωμα να φερθώ όπως ήθελα Σοφία . Εσύ? Εσύ ήσουν αδέσμευτη?» Δεύτερη σφαλιάρα.

«Έχεις δίκιο, δεν κάνω εγώ για σένα, που είσαι τέρας.... ειλικρίνειας . Ας το αφήσουμε ως έχει. Ας αποδεχτούμε ότι έκανα λάθος που σε ερωτεύτηκα από την αρχή και τίναξα την ζωή μου στον αέρα. Θα παραδεχτώ πως είμαι μια επιπόλαιη που δεν ζύγισα σωστά τις καταστάσεις. » Σκουπίζω τα δάκρυα μου και μαζεύω όπως όπως τα πράγματα μου.

Δεν κάνει καμία κίνηση να με σταματήσει. Λίγο πριν φτάσω στην πόρτα, τον ενημερώνω ότι θα μείνω να δουλέψω την βιογραφία και πως δεν μπορώ να πάω στην πρόβα. Δεν απαντά τίποτα. Η σιωπή βασιλεύει ανάμεσα μας . Βγαίνω από το δωμάτιο του και μπαίνω στο δικό μου.

Η απόλυτη αποκαθήλωση της Σοφίας Αγγελάκη. Μαλλιά που πετάνε αριστερά και δεξιά, ντυμένη με ένα δανεικό μπουρνούζι και τα ρούχα ένας μπόγος στην αγκαλιά...

Κλείνω τα μάτια και κλαίω, κλαίω με λυγμούς όπως τότε...χρόνια πριν. Τα μάτια μου είναι πρησμένα από το κλάμα. Το κεφάλι μου πονάει και δεν έχω φάει τίποτα εδώ και σχεδόν εικοσιτέσσερεις ώρες. Δεν πεινάω , κάθομαι στον καναπέ και παίζω συνεχώς μέσα στο μυαλό μου την ίδια και την ίδια σκηνή. Εκείνον να αμφισβητεί την εντιμότητα μου. Δεν ξέρω πόσες ώρες είμαι εδώ, αν κρίνω από τον ουρανό που έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει, είμαι πολλές.

Διστακτικά χτυπήματα ακούγονται στην πόρτα μου.

«Έρχομαι» φωνάζω με την βραχνή από το κλάμα φωνή μου.

Ανοίγω και τον βλέπω να στέκεται στο κούφωμα της πόρτας, έχοντας το κεφάλι σκισμένο. Σηκώνει αργά τα μάτια του επάνω μου και η σαδιστική μου πλευρά χαίρεται. Είναι χάλια φαίνεται κουρασμένος και καταβεβλημένος. Φαίνεται τα ίδια σκατά με εμένα.

«Μπορώ να μπω?»

«Δεν νομίζω πως έχουμε να πούμε κάτι άλλο κ Ξενάκη. Ότι είχες να πεις το είπες πριν, μου ξεκαθάρισες την γνώμη σου για μένα.» Επίτηδες τον προσφωνώ με το πραγματικό του επίθετο επίτηδες τον πικάρω.

«Κόψε τις μαλακίες Σοφία και κάνε στην άκρη να μπω» Δεν κάνω βήμα. Δεν υποχωρώ.

«Γιατί αλλιώς τι?» Τον ρωτάω με πείσμα. Τι θα κάνει θα με δείρει?

«Αλλιώς...αλλιώς...» Μου λέει και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου βρίσκομαι για μια ακόμα φορά εγκλωβισμένη ανάμεσα στο σώμα του και τον τοίχο

«Μπράβο που απέδειξες πόσο άντρας είσαι. Πόσο μπρουτάλ, πόσο μάτσο άντρας είσαι. Φεύγεις τώρα?»

«Σκάσε» Με προστάζει και συνθλίβει τα χείλη μου με τα δικά του. Αρνούμαι να ανταποδώσω το φιλί του που περισσότερο μοιάζει με τιμωρία παρά με φιλί. Με δαγκώνει με πονάει και μετά ρουφά το σημείο που δάγκωσε. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην ανταποδώσω . Να μην ανταποκριθώ. Να μην τον φιλήσω.

«Φίλα με ...Φίλα με που να πάρει ο διάβολος. Ξέρω ότι με θες...» Μου λέει ανάμεσα στα φιλιά του.

Τον σπρώχνω και προσπαθώ να απεγκλωβιστώ. Τα χέρια μου σπρώχνουν με δύναμη το στέρνο του αλλά είναι πολύ δυνατός και δεν μπορώ να τον κάνω να κουνηθεί ούτε εκατοστό. Πιάνει τα χέρια μου και τα ακινητοποιεί. Ακουμπά το κεφάλι του στο δικό μου.

«Συγνώμη» Σηκώνω το σοκαρισμένο βλέμμα μου και τον κοιτώ. Βλέπω στα μάτια του ότι το εννοεί. «Συγνώμη μωρό μου. Είμαι τρελός για σένα, ζήλεψα, θα κάνω ότι θες, απλά διέγραψε ότι είπα πριν δεν τα εννοούσα. Θα γίνει ό,τι εσύ αποφασίσεις, τελείωσε το με τον τρόπο σου. Απλά... τελείωσε το.»

«Νομίζω φοβάσαι να κάνεις σχέση, φοβάσαι την δέσμευση και βάζεις τρικλοποδιές» Του ομολογώ τους φόβους μου, γιατί οι λέξεις που ξεστόμισε ήταν προσεκτικά εξελεγμένες να με πληγώσουν και να σαμποτάρουν την χθεσινή βραδιά.

«Δεν φοβάμαι μωρό μου να κάνω σχέση μαζί σου. Νομίζω πως εσύ δυσκολεύεσαι ιδιαίτερα να τελειώσεις την προηγούμενη σου σχέση. Ξέρεις πως δεν έκανα σχέσεις έχεις διαβάσει αρκετά δημοσιεύματα. Είμαι εδώ όμως τώρα μαζί σου και σου ζητώ μια ευκαιρία να σου αποδείξω τι σημαίνεις για μένα. Σου ζητάω να μου δώσεις μια ευκαιρία να σου δείξω πόσο καλά μπορούμε να είμαστε εμείς οι δύο μαζί. »

«Τι σημαίνω για σένα εξήγησε μου» Τον παρακαλώ με παράπονο, γιατί χρειάζομαι την επιβεβαίωση του. Χρειάζομαι λόγια και πράξεις, θέλω , έχω ανάγκη από κανάκεμα.

«Σε θέλω πολύ, σε θέλω δίπλα μου συνέχεια να κάνουμε πράγματα μαζί να δουλεύουμε μαζί να διασκεδάζουμε μαζί και να μην κρυβόμαστε σε δωμάτια ξενοδοχείων μην τυχόν και ανακαλύψει κάποιος πως είμαστε ζευγάρι» Με πιέζει ακόμα ποιο πολύ στον τοίχο και σκύβει το κεφάλι του. Ενώνει τα μέτωπα μας και εισπνέει βαθιά. «Μωρό μου σε χρειάζομαι δίπλα μου κάθε ώρα κάθε λεπτό»

«Σου είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβεις ?» Συνεχίζει αφού δεν απαντώ τίποτα.

«Χθες απλά πηδηχτήκαμε όπως εσύ το έθεσες. Αυτός είναι ο τρόπος λειτουργείας σου. Να πας με όποια βρεθεί μπροστά σου. Δεν έχεις καν στάνταρ. Που θες να ξέρω τι ζητάς από μένα?» φωνάζω αγανακτισμένη και εξακολουθώ να είμαι κολλημένη στον τοίχο.

«Δεν λειτουργώ έτσι. Ναι δεν έκανα σχέσεις, αλλά ήμουν ξεκάθαρος με όλες αυτές που πήγαινα. Ήξεραν από την αρχή ότι ήταν για ένα βράδυ και μετά ο καθένας θα επέστρεφε στο σπιτάκι του και στην ζωή του. Δεν έταξα σε καμία τίποτα περισσότερο από ένα αξέχαστο πήδημα. Εξάλλου όλες αυτές Σοφία ήθελαν απλά ένα κομμάτι του διάσημου ροκά , δεν ήθελαν εμένα τον Αχιλλέα. Ήθελαν ένα κομμάτι του θρύλου που νομίζουν ότι είμαι. Και αυτό ακριβώς τους έδινα, ένα αξέχαστο πήδημα από τον τραγουδιστή των Savages.»

«Θεέ μου τι υπερόπτης που είσαι?» Φωνάζω έξαλλη

«Ωραίο, πολύ ωραίο πρωτότυπο αυτό που είπες Σοφία» καγχάζει

«Είναι αλήθεια» Φωνάζω

Κάνει ένα βήμα πίσω και το σώμα του σταματά να πιέζει το δικό μου. Αφήνει τα χέρια μου και ενώ μπορώ να φύγω, μένω να τον κοιτώ.

«Τα έχεις όλα μπερδεμένα στο κεφάλι σου, γι' αυτό ας το ξεκαθαρίσουμε μια και έξω για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις από δω και στο εξής. Θέλω να χωρίσεις μαζί του. Θέλω να είμαστε μαζί . Και πριν αρχίσεις της μαλακίες ότι πηδάω ότι κινείται, έχω να σου πω πως από τότε μπήκες στην ζωή μου δεν πήγα με καμία. Δεν πλησίασα καν κάποια άλλη ούτε σκέφτηκα κάποια άλλη.» Με αφήνει και κάνει ένα βήμα πίσω.

Ξεφυσά απότομα και η ανάσα του χτυπά το πρόσωπο μου και το σώμα μου όλο μυρμηγκιάζει και ζητά την προηγούμενη μας επαφή.

«Τι θέλω από σένα? Αυτό με ρωτάς ξανά και ξανά. Στο είπα στο έδειξα με κάθε τρόπο. Θέλω εσένα και μόνο εσένα να σε φιλάω να σε πηδάω να διαφωνώ να τσακώνομαι μαζί σου να μπορώ να σε πάρω αγκαλιά όταν θέλω όπου θέλω. Θέλω εσένα ολόκληρη, όλη την ημέρα κάθε μέρα. Έγινα αρκετά ξεκάθαρος για τα γούστα σου? Έχεις καμία επιπλέον απορία? Έχω ξεκαθαρίσει την θέση μου επαρκώς για τα γούστα της κυρίας ή να πάρω ένα μπλοκ ζωγραφικής?»

Με έχει αφήσει άναυδη, ήταν κάφρος και προσβλητικός ,αλλά ταυτόχρονα ήταν και η ποιο ωραία ερωτική εξομολόγηση που μου έχουν κάνει ποτέ. Πρέπει να μιλήσω το ξέρω πρέπει να πω κάτι, αλλά μετά από αυτά που είπε εκείνος νομίζω ότι, ότι και να πω θα ακουστεί φτωχό.

«Σε θέλω πολύ. Θέλω να είμαι μαζί σου, γιατί σε ερωτεύτηκα ξανά από την αρχή . Ερωτεύτηκα τον άντρα που έγινες. Στο είπα και το πρωί θα χωρίσω μαζί του. Απλά δώσε μου λίγο χρόνο μόνο αυτό ζήτησα και έγινες έξαλλος επειδή δεν δέχτηκα να το τελειώσω με τον τρόπο σου. Θα με εμπιστευτείς?»

Κουνά το κεφάλι του. Φαίνονται στα μάτια του οι δεύτερες σκέψεις που κάνει αλλά δεν λέει τίποτα. Ευτυχώς γιατί το κλίμα ανάμεσα μας σήμερα άλλαξε πολλές φορές και δεν έχω άλλες αντοχές. Το μόνο που θέλω είναι να με πάρει αγκαλιά και να χαθώ μέσα του.

Κάνει ένα βήμα ξανά και με πλησιάζει. Είμαστε όπως πριν . Εγώ κολλημένη στον τοίχο και εκείνος με πιέζει με το σώμα του. Τώρα όμως η διάθεση του είναι παιχνιδιάρικη. Μου χαρίζει ένα στραβό χαμόγελο.

«Δηλαδή τώρα μπορώ να πηδήξω την κοπέλα μου?» Με ρωτά και με φιλά με ένα υπέροχο αργό και άκρος αισθησιακό φιλί

«Θεέ μου είσαι τόσο ρομαντικός » Τον κοροϊδεύω και γελάω μόλις βρίσκω την ανάσα μου.

«Μου αρέσει να σε βλέπω με ρούχα, αυτά τα φορεματάκια σου με ανάβουν απίστευτα πολύ μωρό μου. Φαίνονται τα ατελείωτα πόδια σου και με κάνουν να τα φαντάζομαι τυλιγμένα γύρω μου... Τί λες έγινα αρκετά ρομαντικός για τα γούστα σου?»

Μου ψιθυρίζει στο αυτί ενώ τα δάχτυλα του έχουν πιάσει το στρίφωμα του φορέματος μου και με μια κίνηση το περνά από το κεφάλι μου και το αφαίρει. Ούτε καν πλησίασες θέλω να του απαντήσω αλλά δεν θέλω να τον εκνευρίσω και να τον κάνω να σταματήσει αυτό το ερωτικό χάδι...

«Εάν έχεις κανονίσει κάτι για απόψε το βράδυ λυπάμαι. Θα αναγκαστείς να το ακυρώσεις γιατί μωρό μου δεν θα σηκωθείς από το κρεβάτι για το υπόλοιπο της ημέρας»

«Θα τα καταφέρεις ? Έχεις και μια κάποια ηλικία Αχιλλέα» Του απαντώ και τρίβομαι επάνω του. Με μια κίνηση με σηκώνει επάνω του και με μεγάλες δρασκελιές μας οδηγεί στον καναπέ.

«Μια δοκιμή μωρό μου θα σε πείσει για τις αντοχές μου»

«Σε θέλω» Τον ακούω να μου λέει με πνιχτή φωνή πλάι στο αυτί μου, την ώρα που με έχει ξαπλώσει με προσοχή στον καναπέ. «Να μη νομίσεις ούτε για μια στιγμή ότι δε σε θέλω. Σε θέλω περισσότερο από όσο ήθελα οποιαδήποτε άλλη γυναίκα.»

«Τότε γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι; Γιατί με πληγώνεις?» Ανασαίνω βαριά, βρίσκομαι σε σύγχυση κι η καρδιά μου χτυπά δυνατά. Τον θέλω τόσο πολύ.

«Τι εννοείς;»

«Θέλω να μου μιλάς . Θέλω να συζητάς μαζί μου και όχι να φωνάζεις. Θέλω να ρωτάς την γνώμη μου και να μην αποφασίζεις εσύ για μένα».

«Θα το κάνω...Όμως όχι τώρα... όχι αυτή τη στιγμή. Τώρα θέλω να πάρω αγκαλιά το κορίτσι μου θέλω να χαθώ μέσα σου και να σου αποδείξω πως οι αντοχές μου είναι αξιοθαύμαστες , μικρή γλωσσού» Στηρίζει τα χέρια του αριστερά και δεξιά μου, με παγιδεύει ανάμεσά τους και σκύβει για να με φιλήσει. Χωρίς δισταγμό.

Δεν θέλω να σταματήσει να με φιλάει. Ποτέ. Δεν θέλω να παύσει ποτέ να με παιδεύει με την γλώσσα του με τα σαρκώδη χείλη του.

Διακόπτει το φιλί μας για να πιάσει την άκρη του φορέματος μου, με ανασηκώνει από τον καναπέ και με μια κίνηση βγάζει το ρούχο μου και το πετά πίσω του.

«Χωρίς σουτιέν? Μμμ μου αρέσει μωρό μου...»Σκύβει και παίρνει τη θηλή μου στο στόμα του.

Το κεφάλι μου γέρνει απότομα πίσω και χτυπά πάνω στο μπράτσο του καναπέ. Βογκάω , είμαι ανίκανη να μιλήσω νιώθω τόσο όμορφα οι αισθήσεις μου όλες έχουν οξυνθεί.

Απλώνω τα χέρια μου και αρχίζω να ξεκουμπώνω το τζιν του. Βάζω το χέρι μου μέσα στο εσώρουχο του και πιάνω το καυτό και σκληρό πέος του. Τον χαϊδεύω, τον τρίβω τον ξεσηκώνω όπως ακριβώς κάνει και εκείνος σε μένα.

«Σοφία μου, Σοφούλα μου, μωρό μου!» Η ανάσα του φτάνει καυτή στο πρόσωπο μου. Η φωνή του πνίγεται από τους αναστεναγμούς καθώς σπρώχνει και τρίβει ξεδιάντροπα το πέος του επάνω στο χέρι μου. Κλείνω το ορθωμένο φαλλό του στην παλάμη μου και συνεχίζω να τον ξεσηκώνω αφού βλέπω πόσο του αρέσει πόσο ευάλωτο τον κάνει η κίνηση μου.

Όλα γίνονται επειγόντως και βιαστικά. Κανείς από τους δυο δεν μιλάει. Επιτίθεται ο ένας τον άλλο με στόματα γλώσσες χέρια.

Κατεβάζω το εσώρουχο μου και μένω τελείως γυμνή στη αγκαλιά του, στον καναπέ. Από κάτω του.

Εκείνος είναι ακόμη ντυμένος με εξαίρεση το ανοιχτό κουμπί του παντελονιού του , φορά όλα του τα ρούχα. Με ανασηκώνει με το ένα του χέρι ενώ με το άλλο βγάζει τον ανδρισμό του από το παντελόνι του. Ψαρεύει ένα προφυλακτικό από την πίσω τσέπη , το φορά και προτού προλάβω να αντιδράσω μπαίνει απότομα μέσα μου.

Αφήνω μία κραυγή επειδή με αιφνιδίασε, αλλά και επειδή νιώθω μια ξαφνική ικανοποίηση. Τυλίγω τα πόδια μου γύρω από τη μέση του και μπήγω τα νύχια μου στους ώμους του. Θέλω να του αφήσω σημάδια όπως ακριβώς άφησε εκείνος επάνω στο δικό μου κορμί χθες.

Αυτό τον ερεθίζει πολύ. Τα νύχια μου που δέρνουν την πλάτη του φαίνεται πως του αρέσει υπερβολικά πολύ.

Μπαινοβγαίνει μέσα μου με δύναμη και το παντελόνι του με γδέρνει, αλλά με νοιάζει, αδιαφορώ δεν δίνω σημασία. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να τον νιώθω μέσα μου. Δε με απασχολεί τίποτα άλλο.

Είμαι κοντά, το νοιώθω το βλέπω. Και εκείνος είναι, ακούω τις κοφτές του ανάσες, βλέπω το σφιγμένο του πρόσωπο.

«Είσαι δική μου. Πάντα ήσουν μόνο δικιά μου» Μονολογεί με φωνή γεμάτη πόθο καθώς η λεκάνη του πιέζει τη δική και τελειώνουμε μαζί.

«Δεν πρόκειται ποτέ να σε χάσω. Ποτέ. Ακούς? Ποτέ» Μου λέει δευτερόλεπτα και βγαίνει προσεκτικά από μέσα μου.

«Δε θα με χάσεις, εάν είσαι πάντα ειλικρινής μαζί μου» Με ακούω να απαντώ. Τον αγκαλιάζω και τον φιλώ και κολλάω το πρόσωπο μου στο στήθος του στην πλευρά που η καρδιά του χτυπά ακόμα γρήγορα.