Κεφάλαιο 14

Βέλγιο-Βρυξέλλες

Είμαστε στο Βέλγιο από χθες. Δεν έχω προλάβει όμως να δω τίποτα ακόμα από τις Βρυξέλλες. Εύχομαι αύριο να μπορέσω να γυρίσω λίγο την πόλη μιας και η μέρα είναι κενή. Σήμερα γίνεται η συναυλία και μεθαύριο πετάμε για Παρίσι. Εκεί θα μείνουμε τέσσερεις ολόκληρες ημέρες. Περιμένω πως και πως να βρεθώ στην πόλη του φωτός. Να πάω βόλτες στα πλακόστρωτα δρομάκια της Μονμάρτρης, να χαζέψω τους επίδοξους ζωγράφους, παριστάνοντας ότι βλέπω τον Βίνσεντ βαν Γκόγκ τον Πάμλο Πικάσο , να επισκέπτω την Σακρέ Κέρ... να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα πηγαίνοντας στο Λούβρο, να θαυμάσω την νύχτα τον πύργο του Άιφελ και τέλος να δοκιμάσω μακαρόν και γαλική μπαγκέντα.

Προς το παρόν είμαι στο στάδιο και παρακολουθώ το συγκρότημα να κάνει πρόβες, την ώρα που οι τεχνικοί στήνουν με προσοχή τα τελευταία σκηνικά και οι ηχολήπτες δοκιμάζουν την ακουστική του σταδίου. Λειτουργούν σαν μια κυψέλη. Αυτό με έχει μαγέψει. Δεν υπάρχουν εντάσεις όλα είναι τόσο καλά οργανωμένα που ο καθένας ξέρει τι πρέπει να κάνει και πότε. Υπάρχουν φορές που βλέπω τα παιδιά να μιλάνε με τα μάτια τους..

Τους θαυμάζω. Έχουν τόση συγκέντρωση σε αυτό που κάνουν που φαντάζει δύσκολο σε κάποιον να πιστέψει πως αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι πριν λίγο έλεγαν και κάναν ότι καφρίλα μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους. Από την στιγμή όμως που πιάνουν δουλειά είναι σαν να γυρίζεις έναν διακόπτη και όλοι μπαίνουν σε μια τροχιά.

Κοιτώ μια τους τεχνικούς μια το συγκρότημα. Τόσες ημέρες μαζί τους και ακόμα δεν μπορώ να δεχτώ το πόσο καλοί είναι όλοι τους σε αυτό που αναλαμβάνουν να κάνουν. Την προσοχή μου από το συγκρότημα αποσπά η κλήση του Μπράιαν.

«» τον ακούω να λέει με το που απαντώ την κλήση του

«Τι κάνεις ? Πως είσαι?» Τον ρωτώ και χαμογελώ, γιατί νομίζω πως μου έλειψε λίγο.

«Καλά είμαι αλλά δεν σε ακούω καλά που βρίσκεσαι?»

«Είμαι στο στάδιο σε πρόβα» τον ενημερώνω και το χαμόγελο μου κόβεται μαχαίρι. Νομίζω? Νομίζω πως μου έλειψε? ΛΙΓΟ? Μα τι σκατά έχω πάθει? Τι πάει λάθος με εμένα?

«Α μάλιστα» τον ακούω να μου λέει με απογοήτευση. Πρόβα σημαίνει θόρυβος και αδυναμία συνεννόησης για εκείνον. «Μου λείπεις. Μου λείπεις αφάνταστα πολύ. Έχω τόση δουλειά αλλά το μυαλό μου είναι μόνιμα κολλημένο σε εσένα. Σκέφτομαι που να είσαι , με ποιον, πως περνάς. Δεν έπρεπε να δεχτείς αυτήν την δουλεία Sophie ήταν μια λάθος κίνηση εκ μέρους σου.» Τι να του πώ? Οι ρυθμοί εδώ είναι τόσο γρήγοροι που δεν προλαβαίνει να μου λείψει. Όταν δεν είμαστε σε πρόβα εξερευνώ νέες χώρες κουλτούρες αξιοθέατα. Όσο για το τελευταίο που ξεστόμισε, θα δώσω τόπο στην οργή και δεν θα του πω ότι ώρες ώρες νιώθω πως μου κόβει τα φτερά.

Επιλέγω να αλλάξω συζήτηση μπάς και σωθεί το τηλεφώνημα. Τελευταία δεν τα πάμε και πολύ καλά, συνέχεια μαλώνουμε. Ίσως φταίω αι εγώ που είμαι πολύ κουρασμένη από τις συνεχείς μετακινήσεις , ίσως είμαι πολύ ενθουσιασμένη από τα αξιοθέατα που βλέπω καθημερινά , από τις νέες εικόνες που με γεμίζουν και με κάνουν να χαίρομαι. Βλέπω πράγματα που μέχρι χθες δεν είχα την δυνατότητα να δω. Επισκέπτομαι μέρη που ούτε φανταζόμουν ότι υπάρχουν. Για μια φορά στην ζωή μου δεν λειτουργώ με πρόγραμμα στον ελεύθερο μου χρόνο. Πάω όπου με πάει το ένστικτό μου.

«Τελείωσα το άρθρο θα δημοσιευθεί την επόμενη εβδομάδα» Του ανακοινώνω και περιμένω να χαρεί για μένα.

«Ωραία. Πώς σου φέρονται?» Ρωτά με αγωνία , αφού μου πέταξε ένα ξερό ωραία, για την δουλειά μου.

«Σου το έχω απαντήσει ήδη αυτό.» Ξεφυσάω, όλο τα ίδια και τα ίδια σε κάθε τηλεφώνημα. Δεν ρωτά πως περνάω, εάν προχωρώ καλά με την βιογραφία, τον νοιάζει μόνο ένα πράγμα, πως μου φέρονται . Τι φαντάζεται ότι με έχουν δεμένη και μου πετάνε ένα ξεροκόμματο για φαγητό? «Ειλικρινά , Μπράιαν όλοι είναι φιλικοί μαζί μου»

«Και ο ίδιος ο Mason?» Ρωτά ειρωνικά. Μου την δίνει που κρατά αυτήν την στάση απέναντι στον Αχιλλέα. Για εκείνον ο Αχιλλέας είναι απλά ένας τυχερός που δεν χρειάστηκε να παλέψει για τίποτα. Θέλω να του απαντήσω πως δεν είναι έτσι αλλά μετά θα πρέπει να του εξηγήσω που το ξέρω πως ξέρω για τον παρελθόν του και θα αρχίσει νέος γύρος αντιπαραθέσεων.

«Ναι γιατί δεν θα έπρεπε? Για πες μου βρε Μπράιαν πως κατά την γνώμη σου θα έπρεπε να μου φέρεται ο άνθρωπος του οποίου γράφω την βιογραφία? » Ρωτώ αμυνόμενη

«Εεεε έτσι ρωτάω Sophie χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, απλά να σου φέρονται καλά θέλω. Το δαχτυλίδι σου το φοράς?» Πάντα η ίδια ερώτηση. Σε κάθε τηλεφώνημα. Αρχίζω να υποψιάζομαι πως εάν δεν ήταν η περιοδεία στην μέση δεν θα μου έκανε την πολυπόθητη πρόταση γάμου. Αρχίζω και έχω δεύτερες σκέψεις για εκείνον και αυτό δεν είναι καλό. Αυτό δεν είναι καθόλου καλό, θέλω όσο τίποτα να μην επιβεβαιωθούν όλα όσα πιστεύουν οι φίλοι μου για εκείνων , αλλά κάθε μέρα που περνάει νομίζω πως ... Ανάσα. Βαθιά ανάσα. Ηρεμία... Ναι Σοφία ναι όλα θα πάνε καλά. Σφίγγω τα δόντια.

«Το φοράω. Αλλά θα ήθελα κάποια στιγμή να μου εξηγήσεις τον λόγο που ρωτάς και ξαναρωτάς.» Τον επιπλήττω και ελπίζω ειλικρινά να μην μου κάνει άλλη φορά αυτήν την ερώτηση. Έχει αρχίσει και με θυμώνει. Όχι έχει αρχίσει και με βγάζει εκτός εαυτού. Ξεκινάω πάντα την κουβέντα μας με χαμόγελο και στο τέλος καταλήγει να μου χαλάει την διάθεση.

Μέσα στην σύγχυση μου αντιλαμβάνομαι ότι η μουσική έχει σταματήσει. Σηκώνω το βλέμμα μου στην σκηνή να δω τι συμβαίνει και βλέπω ένα ζευγάρι καστανά μάτια να έχουν στραφεί επάνω μου και να με κοιτάνε γεμάτα εκνευρισμό. Αμέσως παγώνω. Το βλέμμα του είναι σκοτεινό.

«κ. Αγγελάκη θα σας παρακαλούσα όταν εργάζεστε να μην αναλώνεστε σε προσωπικά τηλεφωνήματα. Αυτά μπορούν να γίνονται τις μη εργάσιμες ώρες σας, κ Αγγελάκη.»

Τι λέει ο τύπος? Με μαλώνει μπροστά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους?

«Περιμένω» συνεχίζει να με μαλώνει ο άθλιος. Εννοώντας πως ακόμα δεν έχω τερματίσει την κλήση.

«Μάλιστα» Λέω μέσα από τα δόντια μου και αμφιβάλω εάν με άκουσε

«Τι μάλιστα μωρό μου» Με ρωτά ο Μπράιαν που δεν έχει πάρει χαμπάρι την ένταση που επικρατεί στην άλλη πλευρά της γραμμής. Στον κόσμο του αυτός. Ότι νάναι. Δεν του καίγεται καρφί , παρά μόνο για ότι τον αφορά.

«Μπράιαν είμαστε σε πρόβα και δημιουργώ πρόβλημα. Πρέπει να κλείσουμε»

«Ναι οκ. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να σε καθυστερήσω από την δουλεία σου. Αν και δεν καταλαβαίνω τι πρόβλημα μπορείς να δημιουργείς εσύ. Σιγά τι κάνεις εκεί. Ακούς ένα μάτσο σαχλά τραγούδια και γράφεις για το πως ζουν οι ανεγκέφαλοι στάρ. Αλήθεια θα καταγράψεις και τα όργια που κάνουν? ή για αυτά είναι υπεύθυνες οι κίτρινες φυλλάδες? » Όλη αυτήν την ώρα που ακούω τις κακίες του δεν έχω σταματήσει να κοιτώ άγρια τον Αχιλλέα ο οποίος μου ανταποδίδει στα ίσια.

«Αντε γειά Μπράιαν, δεν πας να ελέγξεις κανα server» Του λέω και τερματίζω την συνομιλία μας. Άντε μην σε στολίσω και εσένα.

«Εάν τελειώσατε κ Αγγελάκη...» Δεν απαντώ

«Μας επιτρέπετε να συνεχίσουμε κ. Αγγελάκη?» Στάζει ειρωνεία και με τρελαίνει.

«Ω μα και βέβαια κ Mason. Συνεχίστε ελευθέρα.» Τον ειρωνεύομαι με την σειρά μου

Κοιταζόμαστε έντονα. Έχει στενέψει τα μάτια του και είμαι σίγουρη ότι ετοιμάζεται να με προσβάλει.

«Θα το εκτιμούσα εάν δεν σαλιαρίζατε με τον γκόμενο σας την ώρα που εργάζεστε. Δεν θα το ανεχτώ άλλη φορά. Έγινα κατανοητός κ Αγγελάκη?»

«Ω μα και βέβαια κ Mason, από δω και πέρα θα μιλάω με τον αρραβωνιαστικό μου την ώρα που εσείς ψαρεύετε τελειωμένα τσουλιά στα διάφορα club της Ευρώπης.»

Πετάω την μπηχτή μου και αμέσως το μετανιώνω. Γιατί ενώ στο άκουσμα της λέξης αρραβωνιαστικός έγινε , αν είναι δυνατόν , ακόμα ποιο έξαλλος όταν άκουσε την μπηχτή μου για τα τσουλιά χαμογέλασε γεμάτος υπεροψία και έδωσε εντολή με ένα νεύμα του κεφαλιού, να ξεκινήσουν την πρόβα, δίνοντας με αυτό τον τρόπο τέλος στην στιχομυθία μας.

Είναι πραγματικά σημαντική η συναναστροφή μου μαζί τους για την εξέλιξη της βιογραφίας. Παρατηρώντας τους , και ενώ ξέρω πως ο Αχιλλέας είναι το ¨αφεντικό¨ αντιλαμβάνομαι πως αυτό δεν το καλλιεργεί. Δεν βλέπεις δηλαδή έναν άνθρωπο που το παίζει αφεντικό. Βλέπεις μια ηγετική φυσιογνωμία που καταφέρνει να σε παρασύρει και σε φέρει στα μέτρα του. Τον ακολουθείς και ξέρεις πως κρατά στα χέρια του το κλειδί της επιτυχίας. Τον ακούς και ξέρεις πως θα σε πάει στην κορυφή.

Είναι φανερό πως εκτός από τον Αχιλλέα που έχει άστρο, ο Κίθ είναι ο λογικός της παρέας ο Adam η ήρεμη δύναμη και ο Σμίθ ο απόλυτος κάφρος. Μερικές φορές μου φέρνει ανατριχίλα με την συμπεριφορά του. Ο τρόπος που με κοιτά είναι τουλάχιστον γλοιώδης. Την γυναίκα του την απατά συστηματικά. Δεν την σέβεται καθόλου. Σε αντίθεση με τον Κιθ που απλά την υπεραγαπά. Μιλά συνέχεια για εκείνη και τον γιό τους. Καθημερινά μιλά μαζί τους με βιντεοκλήση και είναι φανερό ότι του λείπουν αφάνταστα πολύ. Μέχρι να κάνουν παιδί η γυναίκα του που είναι μέλος του συγκροτήματος αφού ενορχηστρώνει όλα τα τραγούδια τους , ακολουθούσε το συγκρότημα σε όλες τις περιοδείες του. Από την στιγμή όμως που κάναν οικογένεια, από κοινού αποφάσισαν πως αυτήν δεν είναι ζωή για ένα μωρό παιδί. Έτσι λείπει αφόρητα ο ένας στον άλλο.

Στρέφω το βλέμμα μου προς τις άδειες. Κερκίδες. Τους άλλους δυο δεν τους σχολιάζω καν. Είναι ίδιοι. Αρνούμαι να τους σχολιάσω όχι εξαιτίας του Adam , εξαιτίας του άλλου... Τον είδα εν ώρα δράσης να τον φλερτάρουν και να του την πέφτουν ένα σορό τύπισσες και αυτός ανταπέδιδε το φλέρτ όλο το βράδυ χθες στο club που καταλήξαμε μετά την πολύωρη πρόβα. Στο τέλος δεν άντεξα το θέαμα και έφυγα μόνη για το ξενοδοχείο. Εκείνος δεν νομίζω πως επέστρεψε μόνος, ποτέ δεν επιστρέφει μόνος. Ένας κόμπος μου κλείνει το λαιμό και δυσκολεύομαι να καταπιώ. Τα μάτια μου θολώνουν. Πόσες φορές μπορεί να σπάσει η καρδιά σου για τον ίδιο άντρα? Αναρωτιέμαι...

Είναι ώρα για ξεκούραση. Η πρόβα έχει τελειώσει και τα παιδιά έχουν λίγες ώρες στην διάθεση τους για να ξεκουραστούν. Ένας ένας εγκαταλείπουν την σκηνή και προφανώς κατευθύνονται στα παρασκήνια και στα καμαρίνια τους. Ίσως ξαπλώσουν, ίσως χαζέψουν στα Μέσα μαζικής δικτύωσης ανεβάζοντας φωτογραφίες από τις πρόβες και βιντεάκια. Όλα αυτά είναι θέμα μάρκετινγκ λένε συχνά. Δείχνουν τόσο όσο χρειάζεται από την ζωή τους για να κρατάνε τους θαυμαστές τους ικανοποιημένους.

Η σκηνή έχει αδειάσει τώρα εντελώς και εγώ προσπαθώ να βολευτώ στο άβολο κάθισμα της κερκίδας. Ίσως καταφέρω να δουλέψω λίγο, ανοίγω τις χειρόγραφες σημειώσεις μου και βολεύω καλύτερα επάνω στους μηρούς μου το MacBookAir που μου παραχώρησε η Άντα από το περιοδικό, για να γράψω το βιβλίο.

Γράφω μερικές σκόρπιες σκέψεις και με την άκρη του ματιού μου βλέπω κάποιον να κάθεται δίπλα μου. Στρέφω το κεφάλι μου προς την φιγούρα δίπλα μου και η μορφή του Αχιλλέα εμφανίζεται στο οπτικό μου πεδίο. Κάθεται χαλαρός στο δίπλα κάθισμα και τεντώνει τεμπέλικα τα χέρια και τα πόδια του. Με τραβά στην αγκαλιά του και με φιλά στο μάγουλο ενώ κοιτά στην οθόνη του υπολογιστή μου. Με αιφνιδιάζει και με κάνει να παγώσω στην αγκαλιά του. Μα καλά λίγες στιγμές πριν αυτός ο ίδιος άνθρωπος δεν με έφερε σε δύσκολή θέση μπροστά σε τόσους ανθρώπους? Δεν τις καταλαβαίνω της διακυμάνσεις αυτές στην ψυχολογία του.

« Εεεε χαλάρωσε» Μου λέει με σαγηνευτική φωνή και μου δίνει ακόμα ένα φιλί. Προφανώς η αντίδραση μου δεν του πέρασε απαρατήρητη. «Βρήκες κάτι καλό να γράψεις ως τώρα?»

«Ναι βρήκα, πως δεν βρήκα? Ξεκινώ το βιβλίο ξεκαθαρίζοντας στους αναγνώστες πως είσαι γουρούνι»

Γελάει και μου δίνει ακόμα ένα φιλί στο μάγουλο ενώ με σφίγγει ακόμα ποιο πολύ μέσα στην αγκαλιά του. Αυτό εμένα με ερεθίζει. Οι αγκαλιές του η καυτή αναπνοή του κοντά στο αυτί μου, όλα μου προκαλούν έντονο μυρμήγκιασμα σε όλο το κορμί. Προσπαθώ να το κρύψω να μην το καταλάβει. Δεν θέλω να καταλάβει τι μου προκαλεί η τόσο στενή επαφή...

«Η αποψινή συναυλία θα είναι τέλεια. Έχουμε τέσσερα χρόνια να βρεθούμε Βέλγιο. Ο κόσμος ανυπομονεί να με ακούσει.» Μου λέει με την μπάσα φωνή του και μου δίνει ένα φιλί στο πίσω μέρος του αυτιού μου. Αυτό ήταν... Αλλό ένα τέτοιο και θα προδοθώ. Θα καταλάβει πόσο πολύ με αναστατώνει.

«Μήπως είσαι λιγάκι υπερόπτης? Δεν είσαι μόνος σου. Γιατί δηλαδή να μην έρχονται να ακούσουν τον Κιθ ή τον Adam? Ξέρεις φαντάζομαι ότι η μπάντα σου αποτελείται από εκπληκτικούς μουσικούς...» Τον ειρωνεύομαι και προσπαθώ να σηκωθώ από πάνω του αλλά δεν με αφήνει. Με κρατά δυνατά επάνω του.

Μου χαρίζει ένα στραβό χαμόγελο που με πεθαίνει. Η καρδιά μου χτυπάει ακανόνιστα από την τόσο στενή επαφή μας

«Μωρό μου η υπεροψία είναι απλά μέρος της γοητείας μου» Μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι «Και βέβαια ξέρω ότι έχω δίπλα μου τους καλύτερους, ακόμα και ο Σμίθ είναι άριστος μπασίστας, άσχετα με όλα τα άλλα. Δεν θα καταδεχόμουν να έχω τίποτα λιγότερο δίπλα μου. Μου αξίζουν τα καλύτερα.»

«Κάφρε»

«Σήκω μωρό μου, πάμε στο καμαρίνι μου να καθίσουμε. Έχουμε ώρες μπροστά μας ως την συναυλία. Εδώ θα πιαστείς. Έχω ζητήσει να μας φέρει ο Γουίλ κάτι ελαφρύ να τσιμπήσουμε»

«Μωρό μου? Από που και ως που, με αποκαλείς μωρό μου?»

Τον ρωτάω ενώ σηκώνομαι και μαζεύω τα πράγματα μου για να τον ακολουθήσω. Όντως εάν καθίσω εδώ τόσες ώρες θα πιαστώ και δεν έχω φάει τίποτα από το πρωί, μόνο καφέδες πίνω. Χρειάζομαι κάτι βρώσιμο.

«Μην τσιτώνεις μωρό μου. Είναι απλά μια έκφραση. Την χρησιμοποιώ συχνά μην τσιτώνεις» Παίρνει τον υπολογιστή μου από τα χέρια μου και προπορεύεται.

Ο βλάκας ο άνθρωπος, που θα μου πει εμένα ότι είναι μια έκφραση που χρησιμοποιεί συχνά. Έχε χάρη που πεινάω και δεν θέλω και να πιαστώ από τα άβολα καθίσματα... Αλλιώς ούτε να τον δω δεν θα ήθελα.

Άντε ο βλάκας που περπατάει και μπροστά μου , ο χαζός.

Και εγώ τον ακολουθώ τον βλάκα. Πεινάω γι' αυτό. Μόνο για αυτό.

Βρίσκομαι για ακόμα μια φορά στο πλάι της σκηνής με τον Τόμι στα δεξιά μου. Ο Γουίλ κανονίζει σε ποιο μπαρ θα πάει το συγκρότημα να διασκεδάσει και να αποφορτιστεί μετα την συναυλία και έτσι θα έρθει σε λίγο στην παρέα μας .

Περιμένουμε να βγει η μπάντα , ενώ το κοινό φωνάζει ρυθμικά πότε το όνομα του συγκροτήματος και πότε το καλλιτεχνικό όνομα του Αχιλλέα. Ελάχιστοι ξέρουν το πραγματικό του όνομα.

Τα παιδιά βγαίνουν επιτέλους στην σκηνή. Πρώτος βγαίνει ο Adam, χαιρετά και περπατά προς τα ντράμς του. Ακολουθεί ο Σμίθ ,ο Κίθ και τελευταίος εμφανίζεται ο Τζεισον Mason. Το κοινό παραληρεί την ώρα που τον βλέπει. Όλο το στάδιο σείεται από τις φωνές και τα χειροκροτήματα. Και αυτός, αυτός περπατά επάνω στην σκηνή με μια υπεροψία με μια σιγουριά που μόνο εκείνος διαθέτει.

Μεταμορφώνεται.

Ναι όταν είναι επάνω στην σκηνή καταλαβαίνεις ότι γεννήθηκε μόνο για να γίνει ο Τζέισον Mason , να τρελαίνει τα πλήθη να τα κάνει να παραληρούν για εκείνον . Να κάνει τις γυναίκες τρελές από πόθο για εκείνον και τους άντρες να προσπαθούν να αντιγράψουν το στιλ του, το φέρσιμο του , το κούρεμα του, το στιλ του, τα πάντα.

Στέκεται ανάμεσα από τον Σμίθ και τον Κιθ χαιρετά με μια υπόκλιση και κάνει ένα βήμα μπροστά παίρνοντας την θέση του πίσω από το μικρόφωνο που έχει στηθεί μόνο για εκείνον. Το πλίθος ζητωκραυγάζει για τελευταία φορά και αμέσως ακούγονται τα ντραμς του Adam.

Η συναυλία μόλις ξεκίνησε.

Με έχει συνεπάρει. Η αποψινή βραδιά είναι το κάτι άλλο. Η αποδοχή του κόσμου ο ενθουσιασμός τους η ατμόσφαιρα που επικρατεί όλα. Είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Δεν έχω ζήσει πότε κάτι ανάλογο. Είχε δίκιο ο Αχιλλέας στις προβλέψεις του ,η σημερινή συναυλία είναι η καλύτερη από όλες τις προηγούμενες.

Νιώθω μεθυσμένη.

Νιώθω ευάλωτη.

Νιώθω ερεθισμένη.

Τον ακούω να τραγουδά για χαμένους έρωτες , νύχτες γεμάτες πάθος και η φωνή του με μαγεύει. Ερεθίζει όλες τις νευρικές μου απολήξεις, κοιτά προς το μέρος μου και νομίζω πως τραγουδά μόνο για μένα. Δεν ισχύει προφανώς κάτι τέτοιο αλλά εγώ αυτό νιώθω. Η φωνή του με μαγεύει με ταξιδεύει. Βάζω στοίχημα ότι όλες οι γυναίκες απόψε νιώθουν το ίδιο. Όλες αισθάνονται μαγεμένες, όλες νομίζουν ότι απόψε αυτός ο άντρας τραγουδά μόνο για εκείνες, τις θέλει, τις αγαπά, πως είναι ερωτευμένος με κάθε μια ξεχωριστά. Συνειδητοποιώ ότι κάθε φορά που με κοιτά, ή που νομίζω πως με κοιτά, το σώμα μου όλο αντιδρά. Οι παλμοί ανεβαίνουν τα μάγουλα μου κοκκινίζουν τα χέρια μου ιδρώνουν . Τελικά είμαι ακριβώς σαν κάθε άλλη γυναίκα , ευάλωτη στην γοητεία του.

Στρέφει ακόμα μια φορά το βλέμμα του επάνω μου. Με σκανάρει από πάνω ως κάτω και μειδιά. Μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι και μετά κοιτά δίπλα μου. Κοιτά τον Γουίλ και χαμογελά κουνώντας του το κεφάλι. Έχω την αίσθηση ότι κάτι συζήτησαν χωρίς λόγια μεταξύ τους. Γυρίζει ξανά στο κοινό του και με ένα τελευταίο τραγούδι ολοκληρώνει αυτή την εκπληκτική συναυλία.

Στέκομαι στο λόμπι του ξενοδοχείου και ψάχνω μέσα στο τσαντάκι μου για την κάρτα κλειδί του δωματίου μου. Δεν είχα όρεξη να βγω και να τον δω ακόμα μια φορά να εν δράση. Με πληγώνει να τον βλέπω να φλερτάρει. Ξέρω πως δεν έχω κανένα δικαίωμα και πως είμαι μόνο μια συνεργάτιδα του αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ ακόμα. Προτιμώ απόψε να κοιμηθώ έχοντας την αίσθηση που μου άφησε η συναυλία παρά να τον δω να έχει κρεμασμένες δίπλα του δύο και τρείς άγνωστες. Έτσι όταν το συγκρότημα έδινε την καθιερωμένη συνέντευξη τύπου ενημέρωσα τον Γουίλ πως θα επιστρέψω στο ξενοδοχείο.

«Sophie έτσι?» Ακούω μια άγνωστη φωνή να λέει το όνομα μου και γυρίζω να δω σε ποιον ανήκει.

«Ναι και εσύ?» Είναι ένας από τους τεχνικούς. Τον έχω δει πολλές φορές αλλά δεν έτυχε να συστηθούμε ως τώρα.

«Είμαι ο Πίτερ. Ανήκω στους ηχολήπτες της ομάδας»

«Ναι το ξέρω πως ασχολείσαι με τον ήχο. Σε έχω δει να παλεύεις με κονσόλες και ηχεία. Χάρηκα Πίτερ. Εγώ είμαι η Sophie αλλά αυτό το ξέρεις ήδη» Λέω και κοκκινίζω γιατί πραγματικά δεν τα πάω καλά με τις νέες γνωριμίες και γενικά είμαι κλειστός άνθρωπος.

«Ναι το ξέρω έχεις δίκιο. Δεν πήγες για ποτό με τους υπόλοιπους σήμερα?»

«Εεε όχι. Δεν είχα όρεξη για φασαρία απόψε. Μόλις γύρισα , έλεγα να πάω νωρίς για ύπνο.»

«Ναι σε καταλαβαίνω. Ούτε εμείς είχαμε όρεξη απόψε, ήταν αρκετή η κούραση αυτές της μέρες έτσι εγώ και μερικοί άλλοι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε εδώ να αράξουμε στο μπαρ του ξενοδοχείου και να πιούμε καμία μπίρα να χαλαρώσουμε και μετά να πάμε για ύπνο. Θες να έρθεις?»

Ζυγίζω τις επιλογές μου. Να πάω για μπύρα με άγνωστη παρέα ή να πάω στο δωμάτιο και να αφουγκράζομαι τους ήχους του διαδρόμου σαν την τρελή για να ανακαλύψω την ώρα που θα επιστρέψουν οι υπόλοιποι?

«Καλή ιδέα. Μια μπίρα θα ήταν ότι πρέπει» Του λέω και τον ακολουθώ στο μπαρ όπου συναντάμε και τους υπόλοιπους και με συστήνει σε όλους. Η ατμόσφαιρα είναι φιλική. Έχω χαλαρώσει αρκετά από τα πειράγματα τους και τις ιστορίες τους και βρίσκομαι ήδη στην δεύτερη μπίρα μου. Ετοιμάζομαι να παραγγείλω την επόμενη.

«Δουλεύετε χρόνια για τον Mason?»

«Δουλεύουμε χρόνια για την δισκογραφική» Μου απαντά ο Ιρλανδός της παρέας. Ένας τύπος θεόρατος με κόκκινα μαλλιά και πράσινα μάτια.

«Είναι καλοί εργοδότες δηλαδή?»

«Είναι αυστηροί αλλά δίκαιοι εργοδότες θα έλεγα . Τόσο η Papa όσο και ο Mason είναι άριστοι συνεργάτες. Πάρε το τώρα για παράδειγμα. » Μου απαντά ο νεότερος της παρέας ένα παιδί 19 ετών

«Τι συμβαίνει τώρα?» Ρωτώ γιατί πραγματικά δεν ξέρω που αναφέρεται

Τον λόγο παίρνει ξανά ο Πίτερ « Άλλοι στην θέση τους θα απαιτούσαν μετα την συναυλία να ξεστήσουμε την σκηνή και να αποθηκεύσουμε τα σκηνικά και τα μηχανήματα στα φορτηγά , αδιαφορώντας για την δική μας κούραση» Πίνει μια μεγάλη γουλιά από την μπίρα του «Αντίθετα εκείνοι πληρώνουν σεκιούριτι σε κάθε χώρα για να προστατεύσουν τα σκηνικά μια ακόμα νύχτα, για να ξεκουραστούμε και εμείς , αναγνωρίζοντας πως χρειαζόμαστε και εμείς κάποιες στιγμές χαλάρωσης .»

«Μα και βέβαια το αναγνωρίζουμε Πίτερ, αρκεί αυτές οι στιγμές χαλάρωσης να μην περιλαμβάνουν το κορίτσι μου» Ακούω την βαθιά μελωδική φωνή του να λέει και την ώρα που πάω να γυρίσω προς το μέρος του νιώθω δυο δυνατά χέρια να τυλίγονται γύρω από την μέση μου και την πλάτη μου να ακουμπά σε κάτι σκληρό. Υποθέτω το στέρνο του. Το πιγούνι του ξεκουράζεται στο κεφάλι μου και η αγκαλιά του γίνεται ακόμα πιο σφιχτή.

«Γειά σου όμορφη» Μου αφήνει ένα φιλί στον γυμνό μου ώμο

«Γειά»

«Μπίρα αφεντικό?» ρωτά ο Ιρλανδός

«Μπα... Απόψε θέλω να είμαι εντελώς νηφάλιος» Την τελευταία πρόταση την λέει τόσο σιγά που υποθέτω ότι την άκουσα μόνο εγώ.

«Όπως αγαπάς αφεντικό» Του απαντά ο Ιρλανδός και μας γυρίζει την πλάτη φωνάζοντας τον μπάρμαν για να παραγγείλει.

Τραβιέμαι λίγο από την αγκαλιά του και προσπαθώ να απεγκλωβιστώ από το κράτημα του. Μάταια όμως βάζει λίγη δύναμη και με επαναφέρει εκεί που ήμουν . Στην αγκαλιά του. Δεν βλέπει ότι δεν πρέπει να μου συμπεριφέρεται έτσι? Ότι δεν έχουμε τίποτα και δεν μπορεί να μου μιλά έτσι? Να με αγγίζει έτσι?

«Κρυώνεις? Να πάω να σου φέρω ένα φούτερ?» Μα τι κόλλημα επιτέλους είναι αυτό με τα ρούχα?

Γυρίζω τον λαιμό μου τόσο όσο χρειάζεται για να τον κοιτάξω και να του την πώ. Μέγα λάθος...Είναι τόσο κοντά μου και η ανάσα του χτυπά στα μάγουλα μου. Καταπίνω και προσπαθώ να μην πνιγώ από τα σάλια μου.

«Όχι καλά είμαι. Έχει πολύ ζέστη»

«Πάμε?» Με ρωτά αλλά ταυτόχρονα με σπρώχνει προς την έξοδο. «Χρέωσε τα πάντα στον λογαριασμό μου» Φωνάζει στον μπάρμαν. Μόλις που πρόλαβα να χαιρετίσω τα παιδιά. Προτού με σπρώξει αγενέστατα και με απομακρύνει από την παρέα μου.

«Τί λέγατε?» Με ρωτά ενώ κατευθυνόμαστε στους ανελκυστήρες

«Γιατί δεν πήγες στο πάρτι?» τον ρωτώ χωρίς να απαντήσω στην ερώτηση του. Τι να του πω ότι ψάρευα τους υπαλλήλους του για πληροφορίες?

Με κοιτά έντονα «Δεν είχα όρεξη να πάω. Εσύ?»

«Εγώ θέλω να ξυπνήσω νωρίς αύριο για να δω τις Βρυξέλλες.» Τον ενημερώνω και καλώ το ασανσέρ.

«Μόνη?» Τον ακούω να γρυλίζει την ερώτηση και στρέφω το απορημένω βλέμμα μου επάνω του.

«Τι ρωτάς? Αλήθεια τώρα?»

«Απλά μωρό μου με αυτήν την αμφίεση μπορεί να είχες τα τυχερά σου, γι' αυτό ρωτάω από φιλικό ενδιαφέρον...» Μου λέει τέρμα ειρωνικά

«Είσαι μεγάλος κόπανος. Και μεγάλος υποκριτής » Του απαντώ με μια ηρεμία που δεν διαθέτω.

«Ναι , αλλά εγώ είμαι ένας ντυμένος κόπανος. Εγώ είμαι με ένας υποκριτής με ρούχα. Ενώ εσύ? Μπούτια κώλος βυζιά όλα έξω σε κοινή θέα να σε χαλβαδιάζουν όλα τα λυγούρια στην συναυλία. Και δεν έφτανε αυτό, που είσαι ξεβράκωτη εννοώ, ήρθες και στο ξενοδοχείο να μοστράρεις τα κάλλη σου. Μην τυχόν και δεν σε δει κανείς και μείνει παραπονεμένος» Με σπρώχνει να μπούμε μέσα στο ασανσέρ γιατί εγώ από το σοκ έχω μείνει στήλη άλατος.

Σε κλάσματα δευτερολέπτου συνέρχομαι και τώρα θα δει τι έχω να του σούρω. Του βλάκα του ηλίθιου. Του ροκ σταρ του κακόφωνου πενταγράμμου.

«Μιλάς εσύ? ΕΣΥ? Αυτές που συναναστρέφεσαι φοράνε περισσότερα? Είναι καλύτερα τα τσουλιά που πηδάς? Αυτές δεν σε άκουσα να της επιπλήττεις ποτέ για τα ρούχα τους. Ούτε για την έλλειψη τους φυσικά. Αντίθετα τις βλέπεις και φτιάχνεσαι. Όχι πως έχεις και πολύ υψηλά στάνταρ. Αρκεί να έχει δυο χέρια και δυο πόδια τόσο απλά. ΒΛΑΚΑ»

«Αυτές δεν είσαι εσύ Σοφία»

«Εάν δεν σου αρέσω, ΜΗΝ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ » του φωνάζω με παράπονο και τον ακολουθώ έξω από το ασανσέρ

Κάνει μεταβολή απότομα με αποτέλεσμα να πέσω επάνω του. Με πιάνει από τα μπράτσα και με κοιτά με ένα σκοτεινό βλέμμα. Από το πλάι του λαιμού του έχουν πεταχτεί οι φλέβες του.

«Αυτό κατάλαβες? Ότι δεν μου αρέσεις? Μου αρέσεις αναθεματισμένα πολύ. Με τρελαίνεις γαμώ την πουτάνα μου μέσα. Πούστη Δία ήταν ανάγκη να δούνε όλοι τα βυζιά σου απόψε?»

Χαμογελάω , του αρέσω. Με αφήνει και με κοιτά ποιο ήρεμος

«Περπάτα είναι αργά»

«Θα βγεις?»

«Όχι»

«Γιατί»

Μονολεκτικές ερωτήσεις μονολεκτικές απαντήσεις , σαν να παίζουμε πιγκ πογκ

«Για αυτό» Τον ακούω να μου λέει και χωρίς να πάρει τα μάτια του από τα δικά μου πλησιάζει τα χείλη μου με τα δικά του. Το στόμα μου στεγνώνει και από αυτή την ματιά και μόνο και βρέχω τα χείλη μου με την γλώσσα μου. Το βλέμμα του σκοτεινιάζει ακόμα περισσότερο και με μια κίνηση με σπρώχνει επάνω στην πόρτα της σουίτας μου.

Το κρύο ξύλο έρχεται σε επαφή με την γυμνή μου πλάτη αλλά δεν με πειράζει. Ίσα ίσα που με δροσίζει λίγο και με ανακουφίζει από το κάψιμο που έχει απλωθεί σε όλο το σώμα μου. Δεν με έχει αγγίξει καν και νιώθω να φλέγομαι ολόκληρη.

Αφήνει τα χέρια μου και με πιέζει με το σώμα του στην πόρτα. Τα χέρια του τραβάνε τα μαλλιά μου και επιτέλους τα χείλη του είναι επάνω στα δικά μου. Με φιλά με πάθος. Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον λαιμό του και τον τραβάω ακόμα πιο κοντά μου. Τον θέλω πάρα πολύ. Είμαι τρελή για εκείνον. Ότι και να μου ζητήσει θα του το δώσω. Τα χέρια του αφήνουν τα μαλλιά μου ενώ τα χείλη του εξακολουθούν να με φιλάνε παθιασμένα. Μου δαγκώνει το κάτω χείλος και εγώ από το σοκ, αφήνω ένα επιφώνημα. Αυτό εκμεταλλεύτηκε και η γλώσσα του εισχώρησε στο στόμα μου και άρχισε έναν τρελό χορό με την δικιά μου. Τοποθετεί τα χέρια του στους γλουτούς μου και με ανασηκώνει λίγο ενώ τρίβει το πέος του επάνω μου. Η στύση του είναι σκληρή επάνω στην κοιλία μου.

Αφήνω ακόμα ένα επιφώνημα. Αφήνει τους γλουτούς μου και ξεκολλά τα χείλη του από τα δικά μου. Φαίνεται αναστατωμένος. Χαμένος. Και πολύ επηρεασμένος από αυτό που μόλις κάναμε. Κάνει ένα βήμα πίσω. Τον κοιτώ με ένα βλέμμα θολό.

«Καληνύχτα Σοφία» Ψελλίζει και με μία κίνηση ανοίγει την διπλανή πόρτα και χάνεται μέσα στην σουίτα του.

«Τι έγινε τώρα?» Αναρωτιέμαι φωναχτά και ακουμπώ με τα τρεμάμενα δάχτυλα μου τα πρησμένα χείλη μου...