Κεφάλαιο 11

Αγγλία-Λονδίνο

«Καλά άμα τον λέω εγώ νερόβραστο κάτι ξέρω. O άνθρωπος είναι γεια σου. Είναι αλλού. Βάψτον μπλε και πέτα τον στην θάλασσα, να γλυτώσεις.»

«Αμάν βρε Άννυ κόψτο αυτό το νερόβραστος επιτέλους. Έλεος δηλαδή. Στο έχω πει με κάθε πιθανό τρόπο πως με ενοχλεί.» Την κοιτώ αυστηρά. Έχει παραγίνει το κακό .

«Με δουλεύεις? Λες στο αγόρι σου, ότι θα τον εγκαταλείψεις για τρείς μήνες και»

«Δεν τον εγκαταλείπω» Σπεύδω να την διορθώσω. Κουράστηκα να της εξηγώ τα ίδια και τα ίδια.

«Μην με διακόπτεις όταν μιλάω, όταν κάνω ανάλυση για την σχέση σου. Απλά μην το κάνεις. Που είχα μείνει? Α ναι... Λες στο αγόρι σου, ότι θα τον εγκαταλείψεις για τρείς μήνες, επαναλαμβάνω, και αυτός δεν λέει τίποτα? Του είπες ότι θα είσαι μέρα νύχτα με έναν θεό, ότι θα ζεις μαζί του στην ουσία, και αυτός έμεινε ατάραχος? Πόσο ζώον είναι? Ειλικρινά θες να μου πεις ότι εσύ αυτόν τώρα τον διάλεξες και τον ξεχώρισες , τον αγαπάς και θες να είσαι μαζί του?»

«Δεν είναι τέτοιος άνθρωπος ο Μπράιαν.» Σπεύδω να τον υπερασπιστώ. Οι υστερίες και οι ζήλιες δεν είναι του χαρακτήρα του. Όλα αυτά τα θεωρεί μικροαστικά. Ναι ενοχλήθηκε που θα λείψω, αλλά στεναχωρήθηκε γιατί θα του λείπω, θα του λείπε η συντροφιά μου, οι βόλτες μας , ο χρόνος που περνάμε μαζί, κάνοντας πράγματα που αγαπάμε και όχι επειδή θα είμαι με έναν άλλο άντρα. Το ξέρω πως με εμπιστεύεται. Η Άννυ, από την άλλη με έχει κουράσει υπερβολικά σήμερα, μου λέει τα ίδια και τα ίδια και ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγώ την δυναμική της σχέσης μου κάθε τρεις και λίγο.

«Ναι τι άνθρωπος είναι για πες? Αναίσθητος? Γιατί μόνο ένας αναίσθητος θα μάθαινε ότι η κοπέλα του θα ζήσει με τον Θεό τον Mason τόσο διάστημα και θα έμενε ασυγκίνητος. Κατάλαβε ότι μιλούσες για τον ροκά που θέλει όλος ο γυναικείος πληθυσμός? Κατάλαβε ότι θα ακολουθείς κατά πόδας έναν άντρα που δεν αφήνει ούτε θηλυκιά γάτα?»

«Ναι το κατάλαβε. Ρε Άννυ σου είπα επί λέξη την κουβέντα μας.»

«Και δεν ίδρωσε το αυτάκι του ε? Ε ΡΕ κέρατο που του χρειάζεται. Ε ΡΕ κέρατο που θα φάει και θα του αξίζει του βλάκα.»

Έξαλλη, έξαλλη με έχει κάνει. Εγώ της χτύπησα το κουδούνι να περάσω λίγο χρόνο μαζί της απόψε , γιατί από αύριο Παρασκευή η ζωή μου θα αλλάξει και δεν ξέρω πότε θα περάσω χρόνο με την κολλητή μου και εκείνη με ψέλνει ώρες τώρα... Τι έχει πει το στόμα της για την σχέση μου, για τον άνθρωπο μου, δεν λέγεται. Εάν ήταν άλλη στην θέση μου θα είχε παρεξηγηθεί.

«Κανένα κέρατο δεν θα φάει έχεις λυσσάξει. Εγώ και ο Αχιλλέας είμαστε παρελθόν και εκεί θα μείνουμε. Δεν το καταλαβαίνεις? Δεν κανόνισε εκείνος την συνέντευξη. Δεν γνώριζε που είμαι και τι κάνω. Από την Άντα έμαθα πως η Αλεξάνδρα και το γραφείο τύπου της δισκογραφικής τα κανόνισαν όλα. Αυτός δεν είχε ιδέα. Δεν ακούς τόση ώρα? Εδώ και ώρες σου επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια. Εάν σου μπει όμως μια ιδέα στο μυαλό σου ρε παιδί μου, εκεί τσιμεντάρεις τα πόδια σου και αρνείσαι να κοιτάξεις αριστερά και δεξιά. Τι πράγμα είναι αυτό με σένα?»

«Μωρέ ακούω» Μου απαντά και ξεφυσά «Πως δεν ακούω? Βλέπω , δεν βλέπω νομίζεις?» μου απαντά τέρμα ειρωνικά

Ψυχραιμία. Ψυχραιμία .Λέω στον εαυτό μου. Δεν έχει νόημα. Την ξέρω χρόνια... Αυτήν την στιγμή θα επιμείνει στην άποψη της ακόμα και αν με δει να βγάζω καπνούς από τα αυτιά από τα νεύρα μου.

«Δεν ενημερώνεις και εμένα , εάν έχεις την καλοσύνη, τι ακούς και κυρίως τι ακριβώς βλέπεις? Έχω μεγάλη αγωνία ξέρεις» Δεν της διαφεύγει η ειρωνεία στην φωνή μου γι' αυτό με κεραυνοβολεί με ένα θανατηφόρο βλέμμα.

«Αααα μα και βέβαια. Ευχαρίστως να σε ενημερώσω. Ο νερό-Μπράιαν δεν έχει πρόβλημα που θα δουλέψεις για τον ποιο ποθητό διάσημο γυναικά της ροκ μουσικής και ο εν λόγω γυναικάς, δεν είχε ιδέα που ήσουν και τι έκανες τόσα χρόνια αλλά από την στιγμή που σε συνάντησε σε έχει από κοντά. Δείπνα, συνεντεύξεις, αποκλειστικότητες... Όλο το πακέτο. Μπαίνει στην ζωή σου δυναμικά, με τσαμπουκά, όχι αργά ύπουλα και σταθερά σαν τον Μπράιαν.» Παίρνει μια ανάσα και με κοιτά εξεταστικά. «Και εσύ... εσύ κυρία μου ψεύτρα να βγω , αλλά την έχεις πολύ άσχημα.»

«Τα έχεις χαμένα. Εγώ έχω τον Μπράιαν. Γιατί να θέλω ξαναζεσταμένο φαγητό?»

Την βλέπω έτοιμη να μου απαντήσει. Δεν έχω όρεξη για άλλη ψυχανάλυση απόψε γι' αυτό την κόβω, λέγοντας της ότι είναι αργά και πως αύριο με περιμένει πολύ κουραστική μέρα, άκουσα αρκετά για σήμερα. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την Κυριακή. Θέλω να την χαιρετίσω πριν χαθώ για 3 μήνες...

Ξυπνάω και πιάνω το τηλέφωνο μου, που βρίσκεται επάνω στο κομοδίνο . Είναι λίγο πριν τις έξι. Κλείνω ξανά τα μάτια μου και προσπαθώ να χαλαρώσω και να κοιμηθώ ακόμα μια ώρα. Αλλάζω πλευρό, παίρνω στάση εμβρύου και περιμένω να χαλαρώσω...Και περιμένω... Τίποτα το άγχος για την σημερινή μέρα με έχει κατακλίσει. Α ρε ροκ σταρ του κακού μουσικού πενταγράμμου . Τάραζες τον ύπνο μου στα 18 , εξακολουθείς να τον ταράζεις και στα 27. Αυτό δεν θα το επιτρέψω. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και αποφασίζω να τρέξω στο πάρκο απέναντι από το σπίτι μου. Να κάνω κάτι που αγαπώ και ταυτόχρονα να καθαρίσω λίγο το μυαλό μου. Πάντα η άσκηση με βοηθά να πάρω ενέργεια και ένας θεός μόνο ξέρει πόση ενέργεια και ψυχική δύναμη χρειάζομαι για να φέρω εις πέρας την σημερινή ημέρα.

Φοράω ένα μαύρο κολάν το αγαπημένο μου μαύρο φούτερ, την κουκούλα τα nike αθλητικά μου. Ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος μου και με γρήγορα βήματα κατεβαίνω τα σκαλιά και κατευθύνομαι στο πάρκο απέναντι από το σπίτι.

Εισπνέω βαθιά. Αγαπώ αυτήν την ώρα της ημέρας...

Στην είσοδο του βάζω τα ακουστικά και δυναμώνω τον ήχο της μουσικής. Ξεκινώ να τρέχω ενώ οι Kings Of Leon μου τραγουδάνε δυνατά στα αυτιά μου το Sex on Fire. Το τραγούδι ανεβάζει ρυθμό και εγώ τρέχω όλο και ποιο γρήγορα αδειάζοντας το μυαλό μου από τις σκέψεις που με έχουν κατακλίσει. Ακούω την αγαπημένη μου μουσική και εστιάζω την προσοχή μου στα βήματα μου και στο ανώμαλο έδαφος καθώς τρέχω όλο και ποιο γρήγορα .

Επιστρέφω στο διαμέρισμα μου αφού έχω πιέσει τον εαυτό μου λίγο περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ανοίγω το ζεστό νερό και μπαίνω από κάτω. Οι πονεμένοι μου μείς αμέσως αντιδρούν στο ζεστό νερό που πέφτει επάνω τους. Παίρνω το αγαπημένο μου αφρόλουτρο από βανίλια και κανέλα και σαπουνίζω το κορμί μου ενώ παράλληλα σκέφτομαι τι να βάλω. Απόψε είναι η συναυλία. Δεν ξέρω εάν θα έχω χρόνο να επιστρέψω σπίτι για να ετοιμαστώ πρέπει να πάρω μαζί μου ρούχα? Θα υπάρχει κάποιος χώρος εκεί να ετοιμαστώ? Πως ντύνεται μια βιογράφος? Τι είδος ρούχα φοράει?

.

.

.

.

.

Νιώθω ένα ξαφνικό κόμπο στο λαιμό μου και συνειδητοποιώ ότι παρόλο που μισή ώρα πριν ένοιωθα αποφασισμένη να μην γοητευτώ από το κύριο Ροκ στάρ, τώρα στέκομαι έξω από την πόρτα της σουίτας του, στην σκέψη και μόνο ότι πρόκειται να τον ξαναδώ η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. Εάν θέλω να συνεχίσω την ζωή μου πρέπει να το βάλω στα πόδια, αντί όμως να ακούσω την φωνή της λογικής , εγώ χτυπώ την πόρτα και περιμένω να μου ανοίξει.

Την πόρτα ανοίγει ένας πανέμορφος Λατίνος. Φοράει κουστούμι και φαίνεται πανέμορφος. Καλά από κάστινγκ τους περνάνε για να τους πάρουν για δουλειά ?

«Ωωωω κουκλίτσα μου εσύ πρέπει να είσαι η Sophie, Μα έλα εδώ γλυκιά μου να σε φιλήσω. Δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που θα περάσουμε χρόνο μαζί. Έχω ακούσει τα καλύτερα για σένα» Γκέι σίγουρα γκέι. Ο πανέμορφος Λατίνος με έχει τραβήξει στην αγκαλιά του. Εγώ αναρωτιέμαι ποιος στο καλό είναι?

«Με λένε Γουίλ είμαι ο προσωπικός του γραμματέας. Αυτός ο απάνθρωπος ανέστειλε την άδεια μου. Είχα κάτι προσωπικά θέματα και είχα ζητήσει να μην συμμετέχω σε αυτήν την περιοδεία αλλά ο τύραννος μου τηλεφώνησε και γκάριζε ότι ο Τόμι δεν μπορούσε να με αντικαταστήσει τελικά , όπως είχαμε πει στην αρχή και με λίγα λόγια» Με αφήνει από την αγκαλιά του και με μια θεατρική κίνηση δείχνει τον εαυτό του από πάνω έως κάτω «Να με. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι πήγε τόσο στραβά στην συνεργασία τους και ο Τόμι δεν μπόρεσε να με αντικαταστήσει.»

«Μάλιστα ωραία» Αυτά είναι τα μόνα λόγια που βρίσκω να πω. Είναι πολύ έντονη προσωπικότητα και με έχει αποσυντονίσει συν του ότι δεν έχω απαντήσεις δεν ξέρω γιατί δεν τα βρήκαν οι δυο τους. «Δηλαδή απολύθηκε?»

«Ωωωω μα όχι γλυκιά μου, ο Τόμι, εδώ και χρόνια είναι υπεύθυνος για της περιοδείες, απλά θα εκτελούσε και χρέη γραμματέα αυτήν την φορά... Δυστυχώς για εμένα τα αγόρια δεν μπόρεσαν να συνεργαστούν σε αυτό το κομμάτι... Έλα έλα γλύκα, ο τύραννος σε περιμένει στην σπηλιά του» Μου λέει και μου πιάνει το χέρι. Με τραβάει προς το σαλόνι της σουίτας και μετά προς το μπαλκόνι. Περνάμε την μπαλκονόπορτα και εκεί στέκομαι για μια στιγμή. Κάθεται πλάτη σε μένα. Ο μπαμπού καναπές φαίνεται πολύ άνετος. Κρατά στο ένα χέρι του τον καφέ του και στο άλλο χαζεύει κάτι στο κινητό του. Βλέπω το πίσω μέρος του κεφαλιού του και ο Θεός να με βοηθήσει αλλά ακόμα και αυτό μου φαίνεται σέξι. Πεταλούδες φτερουγίζουν στο στομάχι μου.

«Ω μα έλα γλυκιά μου μην στέκεσαι στο άνοιγμα, δεν θα σε πειράξει ο τύραννος θα είναι κύριος έτσι Mason?»

Ο Αχιλλέας παρατάει το κινητό του στον καναπέ και σηκώνεται όρθιος γυρίζει προς το μέρος μου και μου χαρίζει ένα εκτυφλωτικό χαμόγελο.

«Καλώς την έλα σε περίμενα » Μου δείχνει μια πολυθρόνα δίπλα του και με παρακινεί να πάω να καθίσω.

Ο Γιουίλ με σπρώχνει να πάω προς τον Αχιλλέα. «Έλα γλυκιά μου ξημερώσαμε δεν δαγκώνει » με ενημερώνει και με κοιτά με ένα συνωμοτικό βλέμμα «Δηλαδή δεν δαγκώνει συνήθως. Όταν τον έχουμε ταϊσμένο, όπως σήμερα» Με ενημερώνει και μου κλείνει το μάτι.

«Εσένα δεν πρόκειται μαλάκα να σε δαγκώσω που να με παρακαλάς γονατιστός»

«Όπως με παρακαλούσες εσύ γονατιστός να διακόψω την άδεια μου γιατί με χρειάζεσαι?» Του λέει. Από τα πειράγματα τους καταλαβαίνω ότι η σχέση τους είναι πολύ στενή.

«Γεια σου» Λέει απευθυνόμενος σε εμένα

«Καλημέρα» του απαντάω και αρχίζω να περπατάω προς το μέρος του

«Εγώ σας αφήνω. Εάν χρειαστείς κάτι αφεντικό μην διστάσεις να γκαρίξεις. Ξέρεις εσύ άλλωστε. »

«Άντε χάσου Γουίλ» Απαντά ο Αχιλλέας και ο Γουίλ εξαφανίζεται στο εσωτερικό του δωματίου.

«Έλα» Μου λέει ο Αχιλλέας και με τραβάει από το χέρι δείχνοντας μου για δεύτερη φορά την πολυθρόνα. Κάθομαι αναπαυτικά και κοιτώ γύρω μου. Η θέα από το μπαλκόνι είναι μοναδική. Φαίνεται καθαρά και το Μάτι του Λονδίνου. H γιγαντιαία ρόδα-τροχός στη νότια όχθη του ποταμού Τάμεση.

«Θέλεις καφέ?» Με ρωτάει και του δείχνω τον καφέ που κρατάω

«Έχω ραντεβού καθημερινά με τα Στάρμπακς, δεν μπορώ εάν δεν πάρω την καθημερινή μου δόση, το πρωί.» Του λέω και γελάω

Σκανάρω τον χώρο που βρισκόμαστε και το βλέμμα μου σταματά επάνω στο τραπέζι μπροστά από το μπαμπού σαλόνι. Τοποθετημένα με σχολαστικότητα βρίσκονται τόνοι φαγητού. Κρητικού φαγητού. Πίτες φούρνου, λυχναράκια, κουλουράκια, δίπλες με μέλι και καρύδια

«Που τα βρήκες όλα αυτά?» Τον ρωτάω έκπληκτη?

«Ξέρω ένα εκπληκτικό μαγαζί»

«Αλήθεια? Θέλω να μου το πεις.» Του λέω ενώ παίρνω ένα λυχναράκι στα χέρια μου. Μμμμμ απόλαυση. Όνειρο... ποίημα. Αυτήν την στιγμή τον αγαπώ. Δηλαδή μεταφορικά τον αγαπώ γιατί με ταξιδεύει πίσω στα παιδικά μου χρόνια μου φέρνει στο νου μου ευχάριστες αναμνήσεις και μυρωδιές από το σπίτι μου.

«Μην μουγκρίζεις σε παρακαλώ, θα μας παρεξηγήσουν» Μου λέει και χαμογελά. Ποιος μουγκρίζει? Εγώ? Καταπίνω την τελευταία μου μπουκιά και μουτρώνω. Ούτε ένα κουλουράκι δεν πρόλαβα να φάω και μου έκοψε την όρεξη...

«Μην μουτρώνεις. Εγώ έκανα τόσο κόπο να βρω όλες τις αγαπημένες σου γεύσεις. Έλα δοκίμασε κάτι ακόμα» Με προτρέπει με σαγηνευτική μπάσα φωνή και εγώ σαν υπνωτισμένη ακολουθώ την συμβουλή του.

«Πρέπει να μου πεις από που τα παίρνεις. Μου λείπουν πολύ τα φαγητά μας.»

«Ίσως αντιμετωπίσεις κάποιες τεχνικές δυσκολίες κατά την παραγγελία και κάποιες άλλες κατά την παράδοση τους»

«Γιατί?»

«Τα παρήγγειλα και ήρθαν αεροπορικώς από την Κρήτη Σοφία. Θα πρέπει να μισθώνεις ένα jet κάθε φορά που θα θέλεις να φας κάτι από όλα αυτά. Μιας και έχεις χρόνια να πας στην πατρίδα υπέθεσα πως έχεις και χρόνια να γευτείς κάποια από τις νοστιμιές μας»

«Α» αφήνω το κουλουράκι μου και αρχίζω να αντιλαμβάνομαι το χάσμα ανάμεσα μας . Εγώ παραγγέλνω ρούχα από zara και έρχονται στην πόρτα μου και εκείνος στέλνει το αεροπλάνο του Κρήτη για ένα κιλό κουλούρια. Εάν δεν είναι αυτό ξεκάθαρο δείγμα της οικονομικής μας ανισότητας , δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.

«Θεέ μου Αχιλλέα, ναι έχω χρόνια να φάω, και είναι πολύ όμορφο εκ μέρους σου αλλά ειλικρινά δεν έπρεπε να μπεις σε τόσο κόπο για μένα.»

«Κανένας κόπος Σοφία. Εδώ και χρόνια έχω ανθρώπους που τους πληρώνω για να ικανοποιούν όλα τα γούστα μου. Είναι η δουλειά τους να με κρατάνε ευχαριστημένο»

«Και ναι κυρίες και κύριοι, η αλαζονεία επανήλθε δριμύτερη »

«Δεν είμαι αλαζόνας. Απλά σου περιγράφω πως έχουν τα πράγματα εδώ γύρω. Όλοι και εννοώ όλοι θέλουν να με ευχαριστούν.» Μου λέει με μια έπαρση και μου χαρίζει ένα στραβό χαμόγελο.

Εγώ δεν θα γίνω μια από αυτούς . Του δηλώνω με το βλέμμα μου. «Μάλιστα. Ας αρχίσουμε την δουλειά λοιπόν.»

«Την δουλειά?» Ρωτά ανασηκώνοντας το ένα φρύδι. Εμένα αυτό γιατί μου δημιουργεί ταραχή? Ότι κάνει, ότι λέει με αναστατώνει. Δεν είμαι καλά.

«Την συνέντευξη» Του απαντώ παίρνοντας το επαγγελματικό αυστηρό μου ύφος

«Συνέχισε το πρωινό σου Σοφία.»

«Δεν έχω χρόνο για πρωινό στο μπαλκόνι Αχιλλέα. Έχω μια δουλειά να διατηρήσω»

«Δεν κινδυνεύει η δουλειά σου, Σοφία. Συνέχισε το πρωινό σου και μετά θα σε πάω να γνωρίσεις και τους υπολοίπους της παρέας.»

«Δεν ήρθα για να γνωρίσω τους φίλους σου εδώ, ούτε για να φάω πρωινό.»

«Τρώγε. Έχουμε όλοι δύσκολή μέρα και δεν ξέρω εάν θα προλάβεις να φας κάτι μέχρι να τελειώσει η συναυλία.» Μου λέει με τελεσίδικο ύφος και με αναστατώνει. Πρέπει να αποκτήσω τον έλεγχο του κορμιού μου επειγόντως δεν γίνεται να καταφέρω να βγω αλώβητη από την γοητεία του. Ακόμα και ο αυταρχισμός του με ξεσηκώνει.

Βγάζει ένα πακέτο τσιγάρα από την τσέπη του.

«Καπνίζεις?»

«Σε πειράζει?» Εννοεί εάν με ενοχλεί? Σοβαρά τώρα? Δεν με ενδιαφέρει εάν καπνίζει, απλά νόμιζα πως επηρεάζει τις φωνητικές χορδές. «Δεν καπνίζω γενικά, απλά σε περιόδους έντασης και μεγάλου στρες καπνίζω κανένα τσιγάρο»

«Τι να σου πω Αχιλλέα, αφού δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου και σε καταβάλει το άγχος ... κάπνισε... ελεύθερα... »

«Μπορώ να τον ελέγξω» Μου γρυλίζει

Στριφογυρίζω το κουλουράκι μου μέσα στα δάχτυλα μου.

«Ναι? Μακάρι, είναι πολύ ευχάριστο αυτό... Ένας ροκ στάρ απαλλαγμένος από πάθη...» Του απαντώ και τον βλέπω να ξεφυσάει και να πετάει τα τσιγάρα του επάνω στο τραπέζι.

«Τελείωνε με το γαμημένο το πρωινό για να πάμε να σε συστήσω και στους άλλους.»

«Τελείωσα.»

«Με δουλεύεις? Αυτά μόνο θα φας ? Ένα λυχναράκι και δυο κουλούρια?»

Τις μπουκιές μου μετράει? Σηκώνομαι όρθια και δίνω ένα τέλος σε αυτήν την καταπίεση. Θα φάω όταν θέλω ΕΓΩ όσο θέλω ΕΓΩ! Παίρνω τις τσάντες μου στα χέρια μου και κάνω ένα βήμα να απομακρυνθώ από κοντά του. Με πιάνει από το μπράτσο και σκύβει αργά προς το μέρος μου.

«Μείνε δίπλα μου. Ακούς? Ποτέ μην προσπαθήσεις να απομακρυνθείς από κοντά μου. Όταν δεν θα είσαι μαζί μου θα είσαι με τον Γουίλ. Έγινα κατανοητός?» Μου δηλώνει τελεσίδικά και κάνει όλες τις νευρικές μου απολήξεις να τεντωθούν.

«Ναι» του απαντώ ασθμαίνοντας.

«Ωραία. Πάμε τώρα» Μου λέει και με αφήνει απότομα. Κάνει μεταβολή και μπαίνει μέσα στο δωμάτιο.

«Μου την σπάει που με διατάζεις συνέχεια. Μου την σπάει το στυλάκι του τύπου, έχω δίκιο σε όλα» Λέω στην πλάτη του.

«Ναι? Ο γκόμενος σου δεν το κάνει?»

«Ο φίλος μου είναι εντελώς διαφορετικός άνθρωπος»

«Που σημαίνει?»

«Δεν μοιάζει σε τίποτα με εσένα» Του απαντώ με έπαρση.

Γυρίζει προς το μέρος μου «Τι σκατά σημαίνει αυτό Σοφία?»

«Σημαίνει Αχιλλέα πως ο Μπράιαν είναι ένας ήρεμος άνθρωπος γεμάτος ευαισθησίες. Που πάντα με συμβουλεύει και προσπαθεί να είναι υποστηρικτικός»

«Ναι? Βλέπετε παλιές ασπρόμαυρες ρομαντικές ταινίες, αγκαλιά στον καναπέ και κλαίτε παρέα όταν στο τέλος της ταινίας ο πρωταγωνιστής φιλά την πρωταγωνίστρια στο μάγουλό ?» Ειρωνεύεται

«Τόσα ξέρεις τόσα λες. Περπάτα» Του λέω αυστηρά

Με κοιτά ανέκφραστος. «Πως γνωριστήκατε?»

«Όταν ήρθα στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό χρειαζόταν να δουλέψω. Πήγα για συνέντευξη για την θέση της τηλεφωνήτριας , στην εταιρία που μόλις είχε ξεκινήσει να εργάζεται. Εκεί τον γνώρισα. Την θέση δεν την πήρα ποτέ αλλά διατηρήσαμε επαφές και λίγο καιρό μετά γίναμε ζευγάρι.»

«Πριν πόσα χρόνια?»

«Ήμουν 22»

«Μεγάλος έρωτας δηλαδή» Με ειρωνεύεται? Δεν μπορώ να καταλάβω έτσι χωρίς ήχο χρώματος στην φωνή του... και έτσι αποφασίζω να μην απαντήσω. Αυτην την πλευρά του δεν την έχω ξαναδεί.

Είμαστε δίπλα δίπλα και ξεκινάμε πάλι να περπατάμε. Το υπόλοιπο συγκρότημα θα είναι κάπου μαζεμένο προφανώς και εμείς πηγαίνουμε να τους συναντήσουμε. Ανοίγει την πόρτα και βρισκόμαστε στον διάδρομο

«Συγκατοικείτε?»

«Ορίστε?»

«Με τον φίλο σου ζείτε μαζί?»

«Α...Όχι»

«Γιατί? Θα παντρευτείτε? » Μου κάνει δυο πολύ προσωπικές ερωτήσεις και με φέρνει σε αμηχανία. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να απαντήσω, αλλά με κοιτά έντονα και είναι σαν να με πιέζει για απαντήσεις.

«Δεν ξέρω. Έχουμε μιλήσει για συγκατοίκηση, δεν τα έχουμε καταφέρει ως τώρα » Λέω την αλήθεια και τον κοιτώ λοξά. Δεν θέλω να δώσω περισσότερες λεπτομέρειες.

«Εδώ είμαστε.» Μου δείχνει μια πόρτα και την χτυπά δυνατά. Από μέσα ακούγονται φωνές. Ο Γουίλ ανοίγει την πόρτα και κάνει στην άκρη να περάσουμε.

«Επιτέλους. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι δεν σε άντεξε και σε έσπρωξε από το μπαλκόνι Mason.» Λέει στον Αχιλλέα, ο οποίος δεν του απαντά παρά αρκείται να του κάνει μια άσεμνη και εντελώς περιττή χειρονομία.

Ο Γουίλ με πιάνει από το χέρι και με τραβά προς το μέρος του. Φωνές και γέλια ακούγονται από το εσωτερικό του δωματίου

.

«Τι έγινε? Αλλάξανε τα γούστα σου?» Του λέει όλο νεύρα ο Αχιλλέας . Μα καλά αυτουνού ποιο είναι το πρόβλημα του?

«Ποτέ! Εγώ εσένα αγαπώ μόνο και περιμένω την ημέρα που θα καταλάβεις πως είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο.» Του λέει ο Γουίλ και μου κλείνει το μάτι.

«Πάμε να γνωρίσω και τους υπόλοιπους του γκρουπ» Λέω χαμογελώντας

«Μην ενθουσιάζεσαι τόσο πολύ». Συνοφρυώνεται. «Στην πραγματικότητα είναι πιο άσχημοι απ' όσο δείχνουν οι φωτογραφίες τους.»

«Ζηλεύεις μήπως τους συμπαθήσω περισσότερο Αχιλλέα? Η τώρα θα πρέπει να σε λέω και εγώ Mason?»τον πειράζω.

«Εγώ τι να ζηλέψω ακριβώς? Ένα δωμάτιο γεμάτο από άσχημους κάφρους? Ποτέ. Έλα. Αααα παρεμπίπτοντος το Αχιλλέας είναι μια χαρά. Και η φίλη σου η Αλεξάνδρα πότε δεν κατάφερε να με φωνάξει Mason. Άφησα τους ηλίθιους στην σουίτα που κάνουμε τις πρόβες και τις συσκέψεις και είμαι σίγουρος ότι αδειάζουν το μίνι μπαρ.»

Καλά η ώρα είναι 11 τι εννοεί ότι αδειάζουν το μινι -μπάρ? Γάλα και κουλούρια έχει αυτό το μινι -μπάρ?

Μπορώ να ακούσω αντρικές φωνές που γελούν και αστειεύονται καθώς πλησιάζουμε. Όσο πλησιάζουμε, τόσο μεγαλώνει το τρακ μου.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα θα βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο με μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Θα ήμουν τρελή αν δεν ένιωθα έξαψη. Δεν είμαι γκρούπι αλλά όπως και να το κάνουμε οι Savages είναι θρύλος.

Μπαίνω στο σαλόνι και βλέπω όλα τα παιδιά να κάθονται γύρω από το τραπέζι της τραπεζαρίας, παίζοντας χαρτιά και πίνοντας μπίρα. Μπίρα στις 11 το πρωί.

«Σοφία, από δω ο Κιθ». Ο Αχιλλέας στέκεται πίσω μου. Αισθάνομαι την ανάσα του στο λαιμό μου. Ακουμπά το χέρι στην πλάτη μου και μου δείχνει έναν μελαχρινό νέο που είναι πολύ χαριτωμένος και που τον αναγνωρίζω αμέσως.

«Κιθ, από δω η Σοφία, η παλιά...φίλη μου από Κρήτη. Είναι δημοσιογράφος και βιογράφος μου».

«Γεια, χαίρομαι που σε γνωρίζω επιτέλους». Ο Κιθ μου χαμογελά, χτενίζοντας με τα δάχτυλα τα κοντά μαλλιά του. Που με γνωρίζει επιτέλους; Πάω να ενθουσιαστώ και μετά συνειδητοποιώ πως είμαι η βιογράφος του και πως προφανώς και τους έχει αναφέρει το όνομα μου.

«Γεια». Του χαμογελώ νευρικά.

«Και από εδώ ο Σμιθ, ο περιστασιακός συνεργάτης μας που θα παίξει μπάσο στην περιοδεία». Μου δείχνει το μοναδικό άτομο στο δωμάτιο που δεν αναγνωρίζω.

«Γεια», λέει ο Σμιθ με βαριά φωνή. Πάω να κάνω ένα βήμα προς το μέρος του αλλά ο Αχιλλέας με τραβάει πίσω σε εκείνον.

«Είναι παντρεμένος», ψιθυρίζει. Νιώθω τα δάχτυλά του να τεντώνονται νευρικά στην πλάτη μου.

«Ορίστε?» Θέλω πολύ να μάθω τι στην ευχή εννοεί με αυτή την παρατήρηση, αλλά τα μάτια του είναι στραμμένα αλλού. Κοιτάει τον επόμενο της παρέας του. Τον αναγνωρίζω. Είναι γόνος πλούσιας οικογένειας που όμως τον κέρδισε η μουσική. Τον λένε Adam και είναι υπερβολικά όμορφος και απίστευτα γοητευτικός. Έχω διαβάσει για εκείνον αρκετά αυτές της ημέρες. Ήθελα να είμαι καλά ενημερωμένη.

«Και να μην ξεχάσουμε τον Adam», μου λέει ,δείχνοντας απέναντι στο δωμάτιο. Τον καστανό γόη. Τα χέρια του τα καλύπτουν τατουάζ όπως και του Αχιλλέα. Μαζί κάνουν όλες τις κραιπάλες αυτοί οι δυο.

Είναι πολύ χαριτωμένος, αν και όχι ο τύπος μου. Το πρόσωπό του έχει πολλές γωνίες και τα γένια 3 ημερών που προσθέτουν γοητεία στο ήδη γοητευτικό του πρόσωπο. Δεν είναι όμως του γούστου μου. Μου αρέσουν άντρες με πιο τραχιά χαρακτηριστικά, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα τις γυναίκες που τον λατρεύουν. Τώρα που τον βλέπω από κοντά. Έχει μια αύρα που σε κάνει να θέλεις να τον πλησιάσεις... Να τον πλησιάσεις και ας καείς.

«Γεια σου, όμορφη!» Ο Adam σηκώνεται από την καρέκλα του και έρχεται προς το μέρος μου.

«Φιλαράκι, ούτε να το σκεφτείς», λέει αυστηρά ο Αχιλλέας και τον δείχνει με το δάχτυλο, κάνοντάς τον να σταματήσει απότομα.

«Τι;» ρωτά με μια προσποιητή αθωότητα ο Adam, κρατώντας ψηλά τα χέρια σαν να παραδίδεται. Και γελά με κάτι που σκέφτεται «Εγώ απλά ήθελα να χαιρετήσω την όμορφη από δω. Να την καλωσορίσω. Μια παρέα θα είμαστε από δω και πέρα να νομίζει πως είμαι αγενής ? Να με περάσει για κανέναν που το παίζει μούρη και ιστορία?» Προσθέτει μιλώντας σ' εμένα και κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι του. Κοκκινίζω.

«Ναι, το ξέρουμε όλοι το στυλ σου. Σχεδόν πάντα περιλαμβάνει εσένα να προσπαθείς να μοιράσεις γλωσσόφιλα και χούφτωμα. Πολύ χούφτωμα. Άλλωστε έχει αγόρι, άρα κράτα τις αποστάσεις. Μην πλησιάζεις πολύ.»

Ο Adam στρέφει με απόγνωση τα μάτια του προς τον Αχιλλέα. Γελά και κουνά αριστερά και δεξιά το κεφάλι του, κάθεται πάλι στην καρέκλα του και πίνει μια γουλιά από την μπύρα του. «Οκ φίλε το έπιασα. Η κοπέλα από δω, είναι δεσμευμένη. Και εμείς δεν κάνουμε μαλακίες με δεσμευμένες. Κοπέλες έτσι? Και αυτός ο κανόνας ισχύει για όλους εδώ γύρω έτσι?» Δεν απαντά ο Αχιλλέας για λίγα δευτερόλεπτα αναμετριούνται με το βλέμμα, ώσπου ο Adam ξεσπά σε δυνατά γέλια και ο Αχιλλέας στρέφει την προσοχή του πάλι επάνω μου.

«Θέλεις κάτι να πιείς;» με ρωτά καθώς αρχίζει να απομακρύνεται από το πλευρό μου.

Ξαφνικά, νιώθω εγκαταλειμμένη χωρίς το άγγιγμά του.

«Όχι, ευχαριστώ... Ξέρεις, λέω να καθίσω να σας παρατηρήσω και να γράψω λίγο όσο εσείς παίζετε το παιχνίδι σας». Δείχνω την τράπουλα στο τραπέζι.

Ο Αχιλλέας σταματά και στρέφεται για να με κοιτάξει.

«Είσαι σίγουρη;»

«Απολύτως». Χαμογελώ. « Θέλω να κατανοήσω την σχέση που έχετε μεταξύ σας. Θα με βοηθήσει με το άρθρο μου , μιας και δεν απάντησες σε καμία ερώτηση μου»

«Ωραία, κάθισε όπου θέλεις, εάν χρειαστείς κάτι να μου πεις σε δυο ώρες θα φύγουμε για το στάδιο και θα πάρεις μια πρώτη γεύση της τρέλας που επικρατεί πριν από κάθε συναυλία στα παρασκήνια.»

Που να ήξερες θέλω να του πω την τρέλα που επικρατεί στα παρασκήνια του μυαλού μου, αυτήν την στιγμή...

Σωριάζομαι σε μια πολυθρόνα και αρχίζω να τους παρατηρώ....