Κεφάλαιο 10

Λονδίνο-Αγγλία

Επάνω στο γραφείο μου βρίσκεται ένας εντυπωσιακός λευκός φάκελος. Τον παρατηρώ, πρέπει να είναι η καλύτερη ποιότητα χαρτιού που έχω δει ποτέ μου. Επάνω σε αυτόν τον κατάλευκο φάκελο υπάρχει γραμμένο με καλλιγραφικά  γράμματα το όνομα μου. Τον παίρνω στα χέρια μου και τον ανοίγω προσεχτικά. Μέσα βρίσκονται έντυπα που αφορούν την περιοδεία,  ολόκληρο το πρόγραμμα της.

Αρχίζω να τα ξεφυλλίζω και αμέσως προσπαθώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε αυτόν τον ρόλο. Δεν είναι κάτι οικείο. Το να ζήσω σαν νομάς είναι κάτι εντελώς έξω από μένα. Εντελώς έξω από μια δουλειά που θα επέλεγα να κάνω.

Είναι πραγματικά πολύ κατατοπιστικό το υλικό που μου έχουν στείλει. Ουάου κάποιος πρέπει να ασχολείται αποκλειστικά με το κομμάτι της οργάνωσης. Όταν άκουγα για κάποια περιοδεία, ποτέ από το μυαλό μου δεν περνούσε πόση δουλειά θέλει όλο αυτό. Υπάρχουν τόσα που πρέπει να έχουν τακτοποιηθεί πριν καν να ξεκινήσει ο συγκρότημα την τουρνέ του. Ξενοδοχεία, στάδια, μεταφορικά μέσα όχι μόνο για τους τραγουδιστές αλλά και για όλους τους τεχνικούς και τους συνεργάτες ... Το τηλέφωνο του γραφείου μου χτυπά και το απαντώ μηχανικά. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τα χαρτιά που έχω σκορπίσει σε όλο μου το γραφείο.

«Sophie Angel. Πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω?»

«Καλημέρα Sophie, είμαι ο Τόμι ο υπεύθυνος , δηλαδή ο συντονιστής της περιοδείας. Γνωριστήκαμε χθες Δεν ξέρω εάν με θυμάσαι.» Πίσω από τον Τόμι ακούγονται φωνές, πρέπει να βρίσκεται κάπου με πολύ κόσμο συμπεραίνω.

«Μα και βέβαια σε θυμάμαι Τόμι» Χαμογελάω... Γενικά η χθεσινή μέρα θα μου μείνει αξέχαστη για πολλούς και διάφορους λόγους.

«Ναι ε... ωραία, εγώ» Τον ακούω να κομπιάζει σαν να ντρέπεται «Χθες το μεγάλο αφεντικό από την Αμερική, έστειλε ένα φάκελο για σένα. Σου τον προώθησα , αμέσως μόλις έφτασε στα χέρια μου. Έχει όλο το πρόγραμμα τις περιοδείας, τους σταθμούς της συναυλίες, πότε αναχωρούμε από τον κάθε σταθμό, τις πτήσεις που θα πάρουμε, καθώς και τα ξενοδοχεία που θα μείνουμε με όλα τους τα στοιχεία.. Έβαλα μέσα και την κάρτα μου με τον προσωπικό αριθμό μου. »

«Ναι η αλήθεια είναι ότι πριν λίγο ήρθα στην δουλειά και ενημερώθηκα για την αλληλογραφία μου.»

«Ααα ωραία, τον έλαβες δηλαδή?»

«Ναι για την ακρίβεια μόλις του έριχνα μια ματιά.»

«Διάβασε το Sophie με την ησυχία σου. Το τηλέφωνο μου το έχεις, εάν σου δημιουργηθεί κάποια απορία ή χρειαστείς κάποια διευκρίνιση μην διστάσεις. Εμείς όλο αυτό το κάνουμε χρόνια και τώρα ποια μας είναι πολύ εύκολο, αλλά καταλαβαίνω πως για σένα είναι κάτι νέο και είμαι σίγουρος πως θα σου γεννηθούν πολλές απορίες.»

«Τόμι σε ευχαριστώ που προσφέρεσαι να με βοηθήσεις , το εκτιμώ πολύ»

«Sophie, μην λες βλακείες φυσικά και θα σε βοηθήσω , είμαστε συνεργάτες τώρα πια, και όταν ενταχθείς για τα καλά στην ομάδα μας τότε θα καταλάβεις πόσο δεμένοι είμαστε όλοι μεταξύ μας. Εάν θέλεις δώσε μου και εσύ το δικό σου τηλέφωνο, εάν αλλάξει κάτι να μπορώ να σε ενημερώσω.»

Πριν προλάβω να του απαντήσω ακούω φωνές. Από τα λίγα που καταλαβαίνω είναι ότι κάποιος φωνάζει στον Τόμι.

«Σοφία?» Μάλιστα. Λύθηκε το μυστήριο. Ο Αχιλλέας

«Ορίστε»

«Το τηλέφωνο σου δεν θα το δώσεις σε κανέναν. Μόνο με εμένα θα επικοινωνείς.» Αυτό μου ακούστηκε περισσότερο σαν διαταγή και εγώ με τις διαταγές δεν είμαστε φίλοι.

«Δεν χρειάζεται να σε ενοχλώ. Μπορώ κάλλιστα να μιλάω και με τον Τόμι.»

«Μόνο με εμένα το ακούς?»

«Υπονοείς ότι οι συνεργάτες σου δεν είναι άξιοι?»

«Μα και βέβαια είναι, έχω το καλύτερο επιτελείο γύρω μου!» Κοκορεύεται

«Τότε δεν υπάρχει λόγος να μην επικοινωνώ με εκείνους»

«Σοφία μην παίζεις με την υπομονή μου. Όταν λέω κάτι απαιτώ να γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη!»

«Ίσως δεν είσαι διαθέσιμος, όταν σε χρειάζομαι. Μπορεί να σου τύχει...δουλειά, όπως χθες βράδυ. Σε αυτήν την περίπτωση τι πρέπει να κάνω να περιμένω να τελειώσεις εσύ την ¨ δουλειά σου¨ ένας θεός ξέρει πότε για να πάρω τις απαντήσεις που θα χρειάζομαι? » Πετάω την σπόντα μου και αμέσως το μετανιώνω. Κλείνω τα μάτια σπρώχνω με τα πόδια την καρέκλα του γραφείου μου, τα ροδάκια κυλάνε και αυτό μου επιτρέπει να ακουμπήσω το κούτελο μου στην επιφάνεια του γραφείου μου... Γιατί δεν σκέφτομαι πριν μιλήσω? Σαν ζηλιάρα χαζογκόμενα ακούστηκα γαμώτο.

«Ζηλεύεις?» Ακούγεται σαν να γελάει. Και βέβαια γελάει. Η ηλίθια παρατήρηση μου τον διασκέδασε τον ροκ σταρ της τρύπιας πεντάρας. Τον άθλιο μουσικάντη.

«Εγώ? Από που και ως που Αχιλλέα. Απλά θεωρώ ότι να μιλάω με τον διοργανωτή σου είναι ποιο εύκολο για όλους μας.»

«Μίλησα Σοφία , μην ξεχνά ποιος είναι το αφεντικό» Με προστάζει γρυλίζοντας .

Ποιος νομίζει ότι είναι τέλος πάντων?

«Εντάξει» Γρυλίζω με την σειρά μου και είμαι βέβαιη αυτή η συνεργασία μας θα γράψει ιστορία. Για όλους τους λάθος λόγους...

Ένας από τους δυο μας δεν θα βγει ζωντανός, τώρα πιά είμαι βέβαιη.

«Ωραία. Μου αρέσει που συνεννοηθήκαμε. Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, έχω μάθει οι συνεργάτες μου να ακολουθούν τις εντολές μου χωρίς ερωτήσεις και ανούσιους διαπληκτισμούς»

«Ωωω μα και βέβαια αφεντικό. Όπως επιθυμείτε αφεντικό. Αφεντικό θες κάτι άλλο? Γιατί όσο και να σου φαίνεται περίεργο, ορισμένοι από εμάς δουλεύουν...με λίγα λόγια με καθυστερείς» Τον ειρωνεύομαι

«Στις 3 να είσαι στο στάδιο.» Απαντά εκνευρισμένος χωρίς να σχολιάσει καθόλου την ειρωνεία μου.

«Λυπάμαι αφεντικό. Αυτό δεν γίνεται»

«Γιατί?» Ρωτά κοφτά

«Έχω ραντεβού»

«Ραντεβού?» Ρωτάει εκνευρισμένος «Με ποιόν?» Συμπληρώνει

«Με τον φίλο μου» Του απαντώ με στόμφο. Άντε γιατί πολλά μας τα είπες Αχιλλέα. Σαν πολύ επάνω τον ανέβασες τον αμανέ. Ροκ σταρ της πεντάρας. Της τρύπιας πεντάρας. Μην χέσω.

Σιωπή. Κοιτώ με περιέργεια την ψηφιακή οθόνη του τηλεφώνου μου, να δω εάν έπεσε η γραμμή , το κουνάω και η οθόνη φωτίζεται. Όχι όλα λειτουργούν.

«Ζεις?» Τον ρωτάω έχοντας πάρει ένα χαιρέκακο βλέμμα.

«Εδώ πρόκειται για δουλεία. Να πεις στον γκόμενο σου ότι δεν μπορείς να τον δεις. Ακούς?» Φωνάζει και αυτό αυτόματα για έναν εντελώς ανεξήγητο λόγο μου φτιάχνει την διάθεση και επαναφέρει το χαμόγελο στα χείλη μου.

«Αρχικά διόρθωσε τον τόνο της φωνής σου. Στην συνέχεια πρόσεχε πως μιλάς για τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να έχω στην ζωή μου και τέλος για την συγκεκριμένη δουλειά, την οποία με εκβιάσατε να αναλάβω, ενημερώθηκα πριν λίγες ώρες. Έχεις την απαίτηση να φέρω τα πάνω κάτω στην ζωή μου. Σε πληροφορώ ότι έχω ανθρώπους γύρω μου που νοιάζομαι και δεν πρόκειται να τους κρεμάσω για κάποιον σαν εσένα. Εγώ τους υπολογίζω τους ανθρώπους της ζωής μου» Τονίζω λίγο περισσότερο, αυτό το ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ!

«Δεν ξέρεις τι λες» Αααα ο άνθρωπος έχει θράσος

«Ξέρω πολύ καλά τι λέω» Του απαντώ χρησιμοποιώντας τον ίδιο τόνο με εκείνον.

«Γυρνάς συνέχεια στα ίδια και τα ίδια.»

«Γιατί λύσαμε τίποτα? Σε άλλη παρέα ήσουν εσύ χθες ? Έκανες άλλη συζήτηση εσύ?»

«Θα τα λύσουμε. Να είσαι σίγουρη για αυτό. Καλώς , ωραία, πήγαινε...στο ραντεβουδάκι σου, αλλά να θυμάσαι ότι από αύριο μου ανήκεις. Πάρε ρεπό την σημερινή μέρα να ξεκαθαρίσεις τα... θεματάκια σου. Αύριο όμως στις 9 να είσαι στο ξενοδοχείο.»

«Θα είμαι εκεί.» Ροκ σταρ της πεντάρας. «Τώρα όμως σε κλείνω... έχω πολλές εκκρεμότητες να τακτοποιήσω , ανάμεσα στις οποίες είναι ορισμένα θεματάκια και ένα ραντεβουδάκι. Άντε γεια.»

«Και πού είσαι Σοφία» Τον ακούω να μου λέει την ώρα που ετοιμαζόμουν να το κλείσω «Την μεθεπόμενη της συναυλίας πετάμε για Δουβλίνο. Να είσαι έτοιμη και χωρίς υποχρεώσεις στης βαλίτσες σου.»

Άντε χέσου βλάκα θέλω να του φωνάξω αλλά έχω επίπεδο. Γι΄ αυτό απλά του κλείνω το τηλέφωνο στην μούρη. Άντε γιατί πολλά μας τα είπες και σήμερα.

Όλο το πρωί πέρασε σαν σε παραζάλη. Αρχικά διάβασα επιγραμματικά τον φάκελο που μου είχε στείλει ο Αχρείος. Στην συνέχεια ασχολήθηκα με το άρθρο που είχα αναλάβει για τον επόμενο μήνα. Η Άντα με απάλλαξε από τις άλλες υποχρεώσεις μου για όσο θα βρίσκομαι στην περιοδεία, αλλά αυτό το άρθρο το είχα χρεωθεί εδώ και μέρες και δεν ήταν σωστό να μην το ολοκληρώσω την στιγμή μάλιστα που είχα κάνει τόση έρευνα και ήμουν σε πολύ καλό σημείο. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα και έφτασε το διάλειμμα μου.

Αναστενάζω... Πρέπει να του το πω. Δεν χωράει άλλη αναβολή... Δεν ξέρω πως θα αντιδράσει ,αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Πρέπει να το μάθει σήμερα.

Στέκομαι εδώ και λίγα λεπτά έξω από το αγαπημένο μας μπιστρό. Του Μπράιαν δηλαδή. Εκείνος τα ψάχνει κάτι τέτοια μαγαζιά μικρά, ζεστά και οικονομικά. Εγώ δεν τρελαίνομαι αλλά είναι κοντά στην δουλεία μου και είναι τουλάχιστον καθαρό. Τι σκέφτομαι γαμώτο? Πρέπει να του πω για την περιοδεία. Δεν γίνεται να το καθυστερήσω άλλο και εγώ σκέφτομαι με πόσο απολυμαντικό περνάνε τα τραπέζια τους .

Παίρνω μια ανάσα και σπρώχνω την πόρτα να ανοίξει. Κάνω μερικά βήματα και αμέσως με κατακλύζει η μυρωδιά του μαγειρεμένου φαγητού. Παντού στην ατμόσφαιρα υπάρχει μια μυρωδιά μαγειρεμένου κρεμμυδιού. Το μαγαζί είναι μικρό και χωρίς πολύ κόσμο και έτσι τον εντοπίζω γρήγορα. Κάθεται σε ένα τραπέζι κοντά στο παράθυρο και έχει την πλάτη του γυρισμένη στην είσοδο.

Βαδίζω προς το μέρος του και τον παρατηρώ. Κάθετε άκαμπτος στην καρέκλα του. Φορά το αγαπημένο του γκρι κοστούμι και πίνει ένα ποτήρι λευκό κρασί.

Τον πλησιάζω από πίσω και τον αγκαλιάζω. Τον φιλώ στο στόμα.

«Εεεε τι κάνεις? Σταμάτα.» Με επιπλήττει. Δεν του αρέσουν οι δημόσιες επιδείξεις τρυφερότητας.

«Mου έλειψες πολύ και ήθελα να σου το δείξω» Εκνευρίζομαι. Αλήθεια έχει τόσες μέρες να με δει και τον πείραξε ένα βιαστικό φιλί μέσα σε ένα άδειο σχεδόν μαγαζί. Άντε γιατί μου την δίνουν ώρες, ώρες τα κολλήματα του. Σκέφτομαι και κάθομαι όλο νεύρα στην καρέκλα απέναντι του.

«Και εμένα μου έλειψες πολύ» Πιάνει το χέρι μου και το ζουλά επάνω στο τραπέζι.

«Σου παρήγγειλα σαλάτα. Χωρίς κρέας. Μια πεντανόστιμη πράσινη σαλάτα με βαλσαμικό οξύ από χυμό ροδιού που είναι ως γνωστόν άκρως αντιοξειδωτικό. » Μου λέει και μορφάζω. Εμείς τις σαλάτες στον τόπο μας τις έχουμε για συνοδευτικό όχι για γεύμα. Το φαγητό είναι το μόνο πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι την πατρίδα μου. Βασικά η έλλειψη φαγητού και γεύσης. Οι Άγγλοι προτιμούν τα έτοιμα φαγητά, αυτά που ζεσταίνουν το βράδυ που επιστρέφουν σπίτι τους στα μικροκύματα. Αχ δεν ξέρουν τι θα πει καλομαγειρεμένο σπιτικό φαγητό... μουσακάς , παστίτσιο, κοκκινιστό μοσχαράκι...

«Δεν ήθελα σαλάτα, αλλά τέλος πάντων» Του λέω ξινισμένα. Ενώ ακόμα ονειρεύομαι ένα γιουβετσάκι σε πήλινο σκεύος με πολύ φέτα τριμμένη...

«Είμαι σίγουρος ότι τόσες μέρες έχεις κάνει πολλές κραιπάλες. Χρειάζεσαι αποτοξίνωση. Σου το λέω συνέχεια πως οι διατροφικές σου συνήθειες πρέπει να αλλάξουν. Δεν είσαι και στην πρώτη νιότη σου κορίτσι μου. Στην ηλικία σου πρέπει να φροντίζεις περισσότερο τον εαυτό σου.» Μου λέει και ο σερβιτόρος λες και άκουγε την συζήτηση μας μας πλησιάζει κρατώντας δυο σαλάτες. Και η άφιξη του σερβιτόρου και μόνο, τον σώζει από βέβαιο βρίσιμο. Άκου εκεί δεν είμαι στην πρώτη μου νιότη. Είμαι 27 όχι 50.

Κοιτάω την σαλάτα με απέχθεια. Μια χαρά θα βοσκίσω σήμερα. Τουλάχιστον στο σπίτι της Άντας το βράδυ θα φάω ένα γεύμα τις προκοπής. Ένα γεύμα με αρκετή πρωτεΐνη εύχομαι. Μόνο που το βράδυ αργεί γαμώτο...

Σκαλίζω ανόρεχτα την σαλάτα μου και ακούω τον Μπράιαν να φλυαρεί ακατάπαυστα για κάτι στην δουλειά του. Από τις παύσεις που κάνει κάθε τόσο καταλαβαίνω πως περιμένει την συναίνεση μου σε αυτά που λέει. Νεύω θετικά λοιπόν και ξεμπερδεύω. Έχω τόσα στο μυαλό μου και το τελευταίο που μου χρειάζεται είναι να μάθω για το κόστος του φωτοτυπικού χαρτιού που χρησιμοποιούν στην εταιρία που δουλεύει

«Για πες μου εσύ όλα καλά στην δουλειά?»

Αναδεύομαι στην θέση μου. Ήρθε η σειρά μου. «Ναι ναι όλα καλά» του λέω και ανακατεύω λίγο ακόμα το φαγητό μου. Το παίρνω απόφαση. Πρέπει να του μιλήσω.

«Ξέρεις προέκυψε μια τρομερή ευκαιρία για την καριέρα μου»

«Ναι? Για πες θα γράψεις κανένα ενδιαφέρον άρθρο?» Μου λέει και βάζει μια ακόμα πιρουνιά στο στόμα του.

«Ναι δηλαδή το ένα σκέλος είναι το άρθρο και το άλλο μια βιογραφία.»

Αφήνει το πιρούνι του στο πιάτο και με κοιτά με έκπληξη.

«Sophie αυτό είναι θαυμάσιο. Θέλω να πώ βιβλίο? Αληθινό βίβλο? Μα γλυκιά μου αυτό έπρεπε να μου το πεις με το που κάθισες , τι με αφήνεις και φλυαρώ για την γραφική ύλη του γραφείου? Θα γράψεις βιβλίο? Δηλαδή πρέπει να το σκεφτείς καλά εάν θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις, γιατί ένα βιβλίο είναι τρομερή δέσμευση, αλλά μόνο και μόνο που σου πρότειναν κάτι τέτοιο είναι μεγάλη τιμή δεν νομίζεις?» Είναι έκπληκτος, χαρούμενα έκπληκτος.

«Ναι είναι μεγάλη τιμή και δεν σου κρύβω ότι ήμουν διστακτική στην αρχή αλλά όλοι μου λένε ότι είναι τρομερή ευκαιρία και η Άντα πιστεύει ότι θα τα καταφέρω. Εγώ δεν ξέρω είμαι αγχωμένη»

«Αγάπη μου, είσαι καλή με ότι καταπιάνεσαι. Θα την αφήσεις τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη? Θα αναδείξεις το συγγραφικό σου ταλέντο και που ξέρεις μπορεί να γίνεις διάσημη. θα τα πας περίφημα. Είμαι ήδη περήφανος. Από εδώ η κοπέλα μου η συγγραφέας. Μμμ ωραίο ακούγεται» Γελάει με το αστείο του.

«Και πιάνου την βιογραφία θα γράψεις?»

«Του Τζέισον Mason»

«ΤΙ?»

«Είναι τραγουδιστής . Τραγουδιστής και δημιουργός του συγκροτήματος Savages»

«Ξέρω ποιος είναι ο Τζέισον Mason. Γνωρίζω το συγκρότημα αν και δεν είναι του γούστου μου αυτού του είδους η μουσικούλα . Η ροκ μουσική είναι παρωχημένη. Αλήθεια δεν καταλαβαίνω τον λόγο που χρειάζεται να γράφουν τέτοιους στοίχους και να δημιουργούν τόσο φαντασμένες συγχορδίες»

Παρωχημένη? Αλήθεια? Θέλω να τον ρωτήσω αλλά επιλέγω να μην διαφωνήσω μαζί του. Οι πωλήσεις δίσκων του συγκροτήματος καθώς και τα γεμάτα στάδια μιλάνε από μόνα τους. Μουσικοί? Φαντασμένες συγχορδίες ? ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ?

«Εν πάση περιπτώσει, είμαι και επίσημα από σήμερα η βιογράφος του Mason. »

«Και πώς ακριβώς θα γίνει αυτό? Εσύ ζεις εδώ, εκείνος Αμερική πως θα δουλέψει μια τέτοια συνεργασία? Δεν θα ήταν προτιμότερο να αρνηθείς και να αναλάβει κάποιος που θα μπορεί να βρίσκεται κοντά του? Μέσω Skype δεν νομίζω ότι μπορεί να λειτουργήσει. Καλύτερα να αρνηθείς για να μην εκτεθείς. Στο λέω με όση αγάπη σου έχω, ότι θα αποτύχεις. Αυτά τα πράγματα δεν λειτουργούν από απόσταση. Πρέπει να τον ζεις τον άλλον να βλέπεις τις αντιδράσεις του για να καταφέρεις να βγάλεις κάτι καλό από όλο αυτό»

Με θυμώνει όταν παίρνει αποφάσεις για μένα. Με θυμώνει που δεν με αφήνει να ολοκληρώσω να του εξηγήσω. Με θυμώνει που μου μιλά για αποτυχία πριν καλά καλά ξεκινήσω έχει προδικάσει το αποτέλεσμα.

«Μπράιαν, Μπράιαν» του πιάνω το χέρι και τον αναγκάζω να σταματήσει να μιλάει και να με κοιτάξει.

«Θα πάω στην περιοδεία μαζί του. Θα τον ακολουθήσω για τρείς ή και τέσσερεις μήνες στην περιοδεία του και για λίγες ημέρες στο ενδιάμεσο της περιοδείας στην Αμερική. Έτσι θα μπορέσω να γράψω το βιβλίο και φυσικά όχι μέσω Skype. Το θεωρώ τουλάχιστον αστείο που σκέφτηκες πως γίνεται να συνεργαστώ μαζί του με αυτόν τον τρόπο.»

Έχει μείνει αποσβολωμένος να με κοιτά. «Ενώ το να περιφέρεσαι σαν γκρούπι από δω και από εκεί είναι το άκρον άωτον της σοβαρότητας.» Καγχάζει «Και με εμάς τι θα γίνει?»

«Τι να γίνει δηλαδή? Αυτό είναι απλά δουλειά, δεν έχει σχέση με εμάς. Είμαστε μαζί και αυτό δεν αλλάζει»

«Μάλιστα . Καλώς. Έχεις πάρει την απόφαση σου δηλαδή και απλά μου την ανακοινώνεις»

«Είναι μια δουλεία που ανέλαβα. Έχω αναλάβει τόσα άρθρα, δεν νομίζω πως χρειάστηκα καμία φορά πριν την έγκριση σου για να αναλάβω κάποιο άρθρο»

«Δεν σε αναγνωρίζω... Ακόμα δεν πήγες, δεν συναναστράφηκες με όλους αυτούς στους νεάντερταλ και ο τρόπος σου..»

«Μπράιαν, είναι η δουλειά μου. Εάν χρειαζόταν να πάω να καλύψω με ρεπορτάζ κάποια εγκαίνια νοσοκομείου στο Εκουαδόρ, θα το έκανες τόσο θέμα?»

«Δεν είναι το ίδιο» Απαντά και ειλικρινά πρέπει να είμαι κατακόκκινη και έτοιμη να εκραγώ «Και δεν γίνεται να το αποφύγεις?» Μάλλον κατάλαβε ρωτά εκνευρισμένος.

«Εσύ θα έλεγες όχι σε μια τέτοια ευκαιρία στην δουλειά σου? Εάν από αυτό εξαρτιόνταν η πολυπόθητη προαγωγή σου θα έφευγες για τρείς μήνες από το Λονδίνο? Θα με άφηνες πίσω, λέγοντας μου ότι το κάνεις για εμάς για το πολυπόθητο κοινό μας μέλλον?»

«Έχεις δίκιο. Θα έφευγα. Απλά δώσε μου λίγο χρόνο να συνηθίσω στην ιδέα. Μου ήρθε απότομο. Και εξακολουθώ να πιστεύω πως δεν θα μπορέσεις να φέρεις εις πέρας ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα. »

Τον καταλαβαίνω ότι του ήρθε κεραμίδα. Αλλά θεέ μου γίνεται κάφρος και δεν τον έχω συνηθίσει να φέρεται έτσι. Συνήθως είναι υποστηρικτικός με ότι κάνω.

Ξεφυσάει. «Και πότε φεύγεις?»

«Την Παρασκευή είναι η πρώτη συναυλία και φεύγουμε την Κυριακή»

«Τόσο σύντομα?» Τον βλέπω έχει σοκαριστεί

«Ναι.»

«Μάλιστα.» Από το κινητό του χτυπάει ο ήχος της υπενθύμισης. Τον ειδοποιεί, μας ειδοποιεί ότι πρέπει να φύγουμε. Έτσι είναι ο Μπράιαν βάζει υπενθύμιση για τα πάντα. Θέλει να είναι πάντα ακριβής.

«Θα τα συζητήσουμε το βράδυ τα υπόλοιπα.» Μου λέει αυστηρά ενώ ζητά το λογαριασμό. «Τακτοποίησε σε παρακαλώ τον λογαριασμό θα σε περιμένω έξω. Χρειάζομαι λίγο αέρα.»

«Το βράδυ είμαι καλεσμένη στου Όλιβερ και στης Άντας» Τον ενημερώνω την ώρα που κάνει να σηκωθεί. Με αγριοκοιτά τρίζοντας τα δόντια του.

«Αύριο τότε» Λέει διατηρώντας την ψυχραιμία του.

«Εεεε»

«ΤΙ?» φωνάζει χάνοντας κάθε έλεγχο

«Αύριο είναι η συναυλία. Θα είμαι από το πρωί στο Στάδιο.»

Με αγριοκοιτάζει και παίρνει την κάρτα μου από τα χέρια μου και την δίνει στον σερβιτόρο που μας έχει πλησιάσει διακριτικά με τον λογαριασμό.

«Το Σάββατο μου όμως, είναι ελεύθερο και σκέφτηκα εάν μπορείς και εσύ, να το περάσουμε μαζί. Τι λες?» Προσπαθώ να κατευνάσω τα πνεύματα.

«Ναι μάλλον, δεν ξέρω σίγουρα, ελπίζω να τα καταφέρω. Θα σε ειδοποιήσω. Σήκω τώρα γιατί θα αργήσουμε και ξέρεις πως σιχαίνομαι να δίνω δικαιώματα στη δουλειά μου»

Περπατάμε λίγα μέτρα πλάι πλάι χωρίς να μιλάμε μέχρι να αποχαιρετιστούμε και να συνεχίσει ο κάθε ένας για το γραφείο του.

.

.

.

.

Κάθομαι στην βεράντα και αργοπίνω το κρασί μου. Η Άντα έχει εξαφανιστεί στην κουζίνα και ο Όλιβερ μιλάει στο τηλέφωνο. Μου αρέσει πολύ το σπίτι τους. Ο Όλιβερ έχει αρκετά ακίνητα σε όλη την χώρα τα οποία εκμεταλλεύεται. Δεν έχει χρειαστεί να δουλέψει ούτε μια μέρα. Η Άντα από την άλλη δεν μπορεί την απραξία. Εάν δεν είχε το περιοδικό θα είχε τρελαθεί.

«Τι παίζει μικρή?»

Χαμογελάω. «Δεν σε άκουσα να έρχεσαι»

«Ναι φαινόσουν χαμένη στις σκέψεις σου.»

«Ήμουν» παραδέχομαι

«Τι σε προβληματίζει?»

«Με προβληματίζουν πολλά Όλιβερ»

«Δεν το πιστεύω ότι έχεις φοβηθεί για το βιβλίο. Εσύ την δουλειά δεν την φοβάσαι. Την αγαπάς . Ρίχνεσαι στην μάχη και βγαίνεις πάντα νικήτρια. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ, κάτι άλλο σε έχει κάνει να είσαι τόσο προβληματισμένη.»

Δεν ξέρω εάν θέλω να του πω για τον ροκ σταρ, από την άλλη ο Όλιβερ είναι ότι πιο κοντά έχω σε συγγενή. Ίσως μου κάνει καλό να πω κάποια πράγματα σε έναν άνθρωπο που χρόνια τώρα είναι στο πλευρό μου.

«Ξέρεις Όλιβερ εγώ τον τον ξέρω πολύ πριν γίνει εκείνος, αυτό που είναι σήμερα. Εννοώ πολύ πριν γίνει Mason ο γνωστός τραγουδιστής , ο γνωστός playboy.»

Με κοιτά εξεταστικά. Αλλά δεν με διακόπτει, περιμένει να αποφασίσω εγώ τι θέλω να πω. Πόσα θέλω να αποκαλύψω. Πάντα μου δίνει χώρο και χρόνο γι' αυτό με κάνει πάντα να του ανοίγομαι.

«Ήμασταν μαζί, τι μαζί δηλαδή , παιδιά είμασταν.» Τον κοιτώ και μετά στρέφω το βλέμμα μου κάπου πίσω του. Δεν κοιτώ κάτι συγκεκριμένο. «Μετά εκείνος έφυγε για να κυνηγήσει το όνειρο του και να γίνει ότι είναι σήμερα.»

Πίνω μια γουλιά από το κρασί μου και το χέρι μου τρέμει. Έχω χρόνια να εκμυστηρευτώ σε κάποιον εκτός της Άννυς, για τον Αχιλλέα.

«Μάλιστα. Η Άντα το ξέρει?»

Τον κοιτώ ξανά «Όχι. Ελάχιστοι το ξέρουν. Τότε είμασταν παιδιά και κρύβαμε την σχέση μας . Δεν ήθελα να το μάθουν οι γονείς μου και έπειτα δεν υπήρχε λόγος να το μάθει κανείς. Δεν είμασταν μαζί σε τι θα ωφελούσε εάν έλεγα ότι κάποτε είχαμε ένα φλερτ.»

Πίνει μια γουλιά από το κρασί του και ξεφυσάει.

«Είχα καταλάβει πως κάτι τρέχει από την αντίδραση σου το πρωί. Απλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει ακριβώς. Ο καθένας στην θέση σου θα είχε τρελαθεί από την χαρά του για μια τέτοια ευκαιρία. Γι' αυτό επέμενα να έρθεις απόψε για φαγητό. Ήθελα να μάθω τι συμβαίνει για να δω πως μπορώ να βοηθήσω. Τι θέλεις? Θέλεις να δούμε τι γίνεται με την χρηματική ρήτρα? Χρήματα είναι μόνο και να ξέρεις πως μπορούν να βρεθούν. Θες να δω εάν μπορεί να σπάσει το συμβόλαιο?»

Χαμογελάω. Τον αγαπώ πολύ. Πάντα μου φέρεται πολύ στοργικά και εκείνος και η Άντα. Βάζω στοίχημα πως και η Άντα έχει καταλάβει πως κάτι πάει στραβά και έβαλε τον Όλιβερ να μου μιλήσει που φημίζεται για την ψυχραιμία του .

«Θα το κάνω.» Λέω τελεσίδικα

«Είσαι σίγουρη μικρή? Στο ξαναλέω τα χρήματα μπορούν να βρεθούν»

«Θα το κάνω.» Ξαναλέω «Ποτέ δεν άφησα καμία αναποδιά να με πτοήσει. Δε με κράτησαν πίσω αναποδιές σημαντικές, δεν θα με πτοήσει τώρα εκείνος και το σύντομο παρελθόν μας»

Κουνά το κεφάλι «Ωραία να θυμάσαι όμως ότι οποιαδήποτε στιγμή πιεστείς , οποιαδήποτε στιγμή θεωρήσεις ότι έχεις φτάσει στα όρια σου, θα με ειδοποιήσεις»

«Θα το κάνω το υπόσχομαι»

Με αγκαλιάζει «Έχω την αίσθηση μικρή ότι δεν μου έχεις πει τίποτα. Νομίζω πως υπάρχουν πολλά που κρύβεις σε σχέση με τον Mason»

Ανταποδίδω την αγκαλιά «Δεν πάμε μέσα? Η Άντα θα αναρωτιέται που έχουμε χαθεί τόση ώρα»

Ξεφυσάει. Δεν ήταν η απάντηση που περίμενε.

Με φιλά στην κορυφή του κεφαλιού. «Πάμε»