Κεφάλαιο 8

Αγγλία-Λονδίνο

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ. Τι ήταν αυτό τώρα? Τι σκατά ήταν αυτό? Κάθομαι στον καναπέ πάλι και κοιτώ με απόγνωση την πόρτα από την οποία βγήκε πριν λίγο η Σοφία. Η πρώτη μου κοπέλα , το πρώτο μου κορίτσι. Το μοναδικό κορίτσι που επέτρεψα να μου ραγίσει την καρδιά. Τι σκατά έκανα? Την κάλεσα για φαγητό? Μα τι σκεφτόμουν?

Ναι γαμώ την πουτάνα μου την κάλεσα για φαγητό. Γιατί ανάθεμα το κεφάλι μου θέλω να την ξαναδώ. Θέλω να μάθω το πάντα για εκείνη. Με έχει κατακλίσει κάτι σαν μανία. Θέλω να μάθω και την παραμικρή λεπτομέρεια. Που ήταν και τι έκανε αυτά τα εννέα γαμημένα χρόνια.

Όταν την είδα να στέκεται απέναντι μου σήμερα μου κόπηκαν τα πόδια. Έγινα πάλι 18 χρονών. Για μερικές στιγμές ξέχασα ποιος είμαι, ξέχασα που είμαι και μεταφέρθηκα στην Κρήτη των παιδικών και εφηβικών χρόνων μου.

Αρχίδια...

Αγριοκοιτάζω το κινητό μου.

Πρέπει να πάρω την άλλη τηλέφωνο , αλλά πολύ φοβάμαι ότι οι απαντήσεις που θα μου δώσει δεν θα μου αρέσουν καθόλου. Όσο και να κοιτώ το τηλέφωνο μου δεν πρόκειται να μου δώσει εξηγήσεις. Πρέπει να την πάρω.

Τώρα. Πρέπει να την πάρω τώρα γιατί σε λίγο θα πρέπει να φύγω για την πρόβα και μετά έχω το ραντεβού με την Σοφία. Όχι Όχι Ραντεβού, ένα απλό δείπνο είναι.

Πληκτρολογώ τον αριθμό της και περιμένω. Η ώρα στην ΝΥ είναι 11:30 και με λίγη τύχη θα την πετύχω μόνη της στο γραφείο.

«Αχιλλέα?»

«Έλα τι γίνεται?»

«Όλα καλά εδώ. Όλα υπο έλεγχο. Εκεί πως πάνε οι πρόβες? Οι προετοιμασίες? Όλα καλά?» Πραγματικά δεν με νοιάζουν οι απορίες της.

«Πες μου ότι δεν το έκανες...» Της λέω ικετευτικά.

Σιωπή.

Σκατά.

Σκατά...Το έκανε..

«Αχιλλέα...» Ξεκινά διστακτικά

«Πες μου ότι την έκλεισες ΜΟΝΟ για την συνέντευξη» Την διακόπτω πριν ολοκληρώσει γιατί πραγματικά δεν έχω υπομονή να την περιμένω να ανοίξει το στόμα της. Θέλω εξηγήσεις και τις θέλω τώρα.

«Αχιλλέα έκλεισα μια συνέντευξη σου, στο Fame. Δεν καθόρισα εγώ ποιον δημοσιογράφο θα στείλουν.»

«Αρχίδια. Εσύ διάλεξες περιοδικό εσύ και την δημοσιογράφο.»

«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς ειλικρινά. Για ποιο πράγμα με κατηγορείς τώρα? Δεν φταίω εγώ για όλα τα δεινά σου ξέρεις. Γυναίκα στείλανε τελικά?»

«Μην νομίζεις ότι μπορείς να παίξεις μαζί μου γαμώτο. Μπορείς να με χειραγωγήσεις νομίζεις? Γιατί γαμώ τον Δία μου μέσα? Γιατί ανακατεύτηκες?» Γκαρίζω και ακούγομαι σε όλο τον όροφο. Είμαι σίγουρος, αλλά δεν με νοιάζει. Ξέρει πόσο μισώ να χάνω τον έλεγχο και αυτήν την στιγμή το μόνο σίγουρο είναι πως είμαι ένα βήμα πίσω. Εκείνη κινεί τα νήματα και είμαι σίγουρος ότι το απολαμβάνει...

«Θες κάτι άλλο?» Με ρωτά με μια προσποιητή ευγένεια.

«Θέλω. Θέλω να ακυρώσεις τα πάντα. Θέλω να ακυρώσεις την συνέντευξη και την βιογραφία »

«Όχι. Έχω υπογράψει συμβόλαια. Τα υπέγραψες και εσύ. Οι ρήτρες για μη τήρηση της συμφωνίας εκατέρωθεν, είναι μεγάλες. Δεν χάνω άλλα λεφτά εξ΄αιτίας σου.»

«Ναι αυτά μας τα έχεις ξαναπεί. Επιχειρηματίας πάνω από όλα. Λες και σου λείπουν τα λεφτά. Εκτός από την προσωπική σου περιουσία , έχεις παντρευτεί, έναν κροίσο.»

«Θες κάτι άλλο? Γιατί πραγματικά, έχω πολύ δουλειά.»

«Αυτήν είναι η τελική σου απόφαση?»

«Ναι δεν αλλάζω γνώμη. Σου δηλώνω τελεσίδικα και αμετάκλητα πως δεν προτίθεμαι να σπάσω το συμβόλαιο. Όλα μένουν ως έχουν.»

«Άντε γαμήσου Αλεξάνδρα. Που δεν προτίθεσαι κιόλας.»

«Άντε χέσου Αχιλλέα» Μου πετά το εκνευριστικό θρυλικό και μου κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα.

Πετάγομαι από τον καναπέ και ρίχνω με δύναμη το τηλέφωνο μου στον τοίχο. Γκαρίζω και βρίζω. Την πουτάνα μου μέσα. Γαμώ το στανιό μου γαμώ να μου κάνει εμένα τέτοιο χουνέρι? Να με παίξει εμένα με τέτοιο τρόπο? Γιατί γαμώτο? Γιατί τι έχει να κερδίσει από όλο αυτό? Με τιμωρεί? Με τιμωρεί που έχασα τον έλεγχο?

Τρίβω το πρόσωπο μου με τα χέρια μου. Τραβάω με δύναμη τα μαλλιά μου. Γαμώτο πως θα το κάνω αυτό? Πως θα ζήσω μαζί της τόσους μήνες χωρίς να απλώσω χέρι επάνω της? Την είδα και αμέσως μου σηκώθηκε. Την άγγιξα και μου έγινε πέτρα. Ακόμα να μου πέσει. Την πουτάνα μου μέσα πρέπει, να πάω να κάνω ένα κρύο ντούζ και να βρω να πηδήξω κάποια. Βασικά μάλλον θα έπρεπε να μην ξεμένω στιγμή από γυναικεία συντροφιά. Μόνο έτσι θα μπορέσω να κρατήσω τα χέρια μου μακριά της.

Την πουτάνα μου μέσα ανάθεμα την για γυναίκα έγινε ακόμα ποιο όμορφη από πριν.. Αν είναι ποτέ δυνατόν.

Το στανιό μου μέσα. Το δέρμα της με προκαλούσε να το αγγίξω, τα ζουμερά χειλάκια της με προκαλούσαν να τα φιλήσω. Το σφιχτώ της κλαράκι με προκαλούσε να το χουφτώσω και...και όχι μόνο...

Θα τρελαθώ εάν αναγκαστώ να την έχω γύρω μου τόσους μήνες και να μην μου επιτρέπεται να την αγγίξω. Να μην μου επιτρέπεται να απλώσω το χέρι μου και...

«κ Mason»

«Ναι» Γκαρίζω

«Όποτε είστε έτοιμος...Θα πρέπει να ξεκινήσουμε.» Με ενημερώνει ο συνεργάτης μου

«Έρχομαι σε 5΄» δίνω την κοφτή εντολή μου. «Και Ρόντζερ χρειάζομαι μια νέα συσκευή. Η παλιά μου έσπασε» του δείχνω τα κομμάτια του κινητού μου που βρίσκονται διασκορπισμένα στο πάτωμα. «Να την έχω σε μια ώρα. Και κάποιος να καθαρίσει τον χαμό εδώ μέσα.»

«Ναι κ Mason» Μου λέει δουλικά και εξαφανίζεται

Πούστη Δία άντε να βρω τώρα την κάρτα sim που σκατά έπεσε? Ψάχνω αρκετά μέχρι που την εντοπίζω. Την βάζω στην τσέπη μου και με μεγάλες δρασκελιές κατευθύνομαι στο υπνοδωμάτιο μου να ετοιμάσω τα πράγματα μου. Εάν θέλω να είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού μου , θα πρέπει αναγκαστικά να αλλάξω στο Στάδιο.

Λίγα λεπτά αργότερα επιβιβαζόμαστε στα θωρακισμένα αυτοκίνητα που θα μας μεταφέρουν στον συναυλιακό χώρο. Δίπλα μου έχω πολύ προσεκτικά ακουμπισμένα τα ρούχα μου. Μαύρο τζιν μαύρες αρβύλες και το μαύρο πουκάμισο μου.

.

.

.

.

Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και την ενημερώνω ότι είμαι από κάτω με μήνυμα.

Γιατί είμαι νευρικός γαμώτο? Τι μου συμβαίνει?

Μερικές λεπτά περνάνε και μια πανέμορφη Σοφία εμφανίζεται μπροστά μου. Χαμογελώ και σηκώνομαι από το καπό του αυτοκινήτου που κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια.

Είναι τόσο όσο. Τόσο προκλητική όσο χρειάζεται. Το στήθος της φαίνεται τόσο όσο χρειάζεται για να βάλει φωτιά στο σώμα μου. Με προκαλεί να βάλω το χέρι μου , να το πιάσω να το χαϊδέψω και ίσως να βάλω ανάμεσα τον ... Μαλάκα σκέψου κάτι άλλο θα γίνεις ρεζίλι. Προστάζω τον εαυτό μου.

Περπατά προς το μέρος μου και μου χαρίζει ένα χαμόγελο.

«Γειά»

«Γεια σου και σένα όμορφη» Σκύβω και τις δίνω ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο. Την πιάνω από την μέση και την κατευθύνω σπρώχνοντας την απαλά προς την πόρτα του συνοδηγού. Της ανοίγω και την βοηθώ να καθίσει. Κλείνω την πόρτα και κάνω τον κύκλο του αυτοκινήτου. Κάθομαι στην θέση μου πίσω από το τιμόνι. Ανάβω την μηχανή και ελέγχω από τους πλαϊνούς καθρέπτες εάν μπορώ να ξεπαρκάρω.

«Ουάου τι όμορφο αυτοκίνητο»

«Σου αρέσει?» Νεύει θετικά

«Δικό σου?»

«Είναι νοικιασμένο. Έχω ένα ίδιο πίσω στο σπίτι. Είναι το αγαπημένο μου μοντέλο. Το πιο αξιόπιστο της κατηγορίας του. »

«Πίσω στο σπίτι» Την ακούω να επαναλαμβάνει την πρόταση μου χαμηλόφωνα. Με παραξενεύει ο τρόπος που επαναλαμβάνει την πρόταση μου, αλλά επιλέγω να μην δώσω συνέχεια. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν θέλω να την ρωτήσω τι εννοεί. Τι της έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση στην φράση μου.

«Που θα πάμε? Είμαι εντάξει ντυμένη?»

Την κοιτάω με την άκρη του ματιού μου . Με δουλεύει γαμώτο ? Τι με ρωτάει πώς είναι? Αλήθεια τώρα? Κομπλιμέντα ψαρεύετε κ Αγγελάκη ?

«Εεειιι που θα πάμε?» Με ρωτά ξανά

«Σε μια μπιραρία. Ανυπόμονη γυναίκα.»

«Έχεις ξαναπάει?»

«Ναι ηρέμισε. Είναι πολύ ωραία θα δεις ότι θα σου αρέσει. Εμένα είναι το στέκι μου όταν έρχομαι Λονδίνο. Αλήθεια πόσα χρόνια ζεις εδώ» Την ρωτάω μην μπορώντας να κρατηθώ. Θέλω να μάθω νέα της.

Θέλω να μάθω τι κάνει και πως ζει όλα αυτά τα χρόνια...Μακριά μου.

«Από τα 22 μου ζώ εδώ. Μόλις τελείωσα το πανεπιστήμιο στην Αθήνα, ήρθα για μεταπτυχιακό και κατά κάποιο τρόπο κόλλησα. Αγάπησα την πόλη , την δουλειά μου.»

«Σου αρέσει δηλαδή που μένεις εδώ.»

«Αρκετά.» Κουνάει καταφατικά το κεφάλι και την βλέπω που μου χαμογελά, ενώ δεν φεύγουν στιγμή τα μάτια της από τον δρόμο. « Έχω συνηθίσει τους ρυθμούς της πόλης. Τους ανθρώπους. Είμαι αρκετά απόμακροι οι Λονδρέζοι και αυτό μου αρέσει. Γενικά δεν το έχουν με το κουτσομπολιό και δεν χώνουν την μύτη τους σε ξένες υποθέσεις.»

«Αουτς . Αυτό ακούστηκε σαν μπηχτή για το χωριό μας.»

«Όχι δεν είναι. Απλά είναι μια μεγάλη πόλη με αρκετά μεγάλο πληθυσμό και είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Αυτό είναι κυρίως που μου αρέσει εδώ.»

Το αυτοκίνητο διασχίζει τους δρόμους του Λονδίνου και εμείς δεν ανταλλάσσουμε άλλη κουβέντα. Η ένταση ανάμεσα μας κόβεται με μαχαίρι. Την άκουσα την μπηχτή της. Μιλάει για τότε που μας έπιασε η γειτόνισσα της να φιλιόμαστε και τα πρόφτασε σε όλα τα Σφακιά? Ένα μήνα τιμωρία έφαγε από τον πατέρα της. Ένα μήνα την πηγαινόφερνε στο σχολείο και στα φροντιστήρια και της είχε πάρει ως και το κινητό. Για έναν ολόκληρο μήνα είχα αγανακτήσει που ήμουν αναγκασμένος να την βλέπω μόνο από μακριά.

Η ομάδα ασφαλείας μας ακολουθεί με άλλο αυτοκίνητο και κάθε τόσο ρίχνω κλεφτές ματιές για να σιγουρευτώ ότι είναι πίσω μας. Πως μας ακολουθούν και έτσι η βραδιά θα δεν θα έχει απρόοπτα από φανατικούς θαυμαστές.

Ειλικρινά έχω τόσα πολλά να την ρωτήσω που δεν ξέρω από που να αρχίσω. Για αυτό επιλέγω να κρατήσω το στόμα μου κλειστό μέχρι να ανασυντάξω τις σκέψεις μου οι οποίες είναι σκέτο μπουρδέλο. Πριν λίγες ημέρες πηδούσα όποια γκόμενα έβρισκα και τώρα ετοιμάζομαι να φάω με τον πρώτο μου έρωτα. Πόσο σουρεάλ είναι αυτό αναρωτιέμαι και χαμογελώ στραβά ρίχνοντας της μια πλάγια ματιά.

Παρκάρω το αυτοκίνητο έξω από την αγαπημένη μου μπιραρία. Εδώ είναι η έδρα μου. Θα μπορέσω να είμαι άνετος γιατί ειλικρινά δεν νιώθω και πολύ ο εαυτός μου.

Κατεβαίνω και πετάω τα κλειδιά στον Λαντ.

«Θα σε ειδοποιήσω» Τον ενημερώνω και τρέχω προς την πλευρά του συνοδηγού να της ανοίξω την πόρτα πριν το κάνει μόνη της.

«Ο κύριος?» Με ρωτά προφανώς εννοώντας τον Λάντ, την ώρα που τις δίνω το χέρι μου για να την βοηθήσω να βγει από το διθέσιο σπόρ αμάξι μου.

«Ένας σωματοφύλακας μου. Έλα δεν θα πρέπει να σε απασχολεί εκείνος ξέρει καλά την δουλεία του, και ξέρει πως να είναι διακριτικός.» Την ενημερώνω και την τραβάω προς την είσοδο, ενώ μπλέκω τα δάχτυλά μου με τα δικά της σε μια χειρονομία βγαλμένη από τα παλιά. Το κάνω ασυναίσθητα. Γαμώ την πουτάνα μου τι κάνω? Τι στον πούτσο σκέφτομαι και λειτουργώ έτσι?

«Σε ακολουθεί παντού?» Με ρωτάει. Πάντα περίεργη. Πάντα διψασμένη για απαντήσεις. Τελικά έχει επιλέξει το σωστό επάγγελμα.

Νεύω θετικά. Δεν απαντώ γιατί ανάθεμα και εάν επιτρέψω απόψε , η κουβέντα να πάει εκεί, στην φρουρά μου, και στις αρμοδιότητες τους και τέλος στο τι έγινε με τον προκάτοχο του Λάντ ...

«Έλα μας περιμένει το τραπέζι μας» Της λέω και βρίσκω αφορμή να την αγγίξω στην μέση και να την οδηγήσω στην είσοδο του μαγαζιού.

«Ναι? Και τι φοβάσαι? Μην το δώσουν αλλού? » Γελάει και θέλω να την αρπάξω και να την φιλήσω «Φοβάται ο μεγάλος ροκ σταρ μην φάει πόρτα? Αχ αλοίμονο σε εμάς κ Mason !» μου λέει συνεχίζοντας την προσπάθεια να με τσιγκλήσει.

Μπαίνουμε μέσα στην αγαπημένη μου Pub και καθόμαστε σε ένα γωνιακό τραπέζι που μας υποδεικνύει ο σερβιτόρος μας. Η ατμόσφαιρα είναι φιλική όπως πάντα. Κάποιες παρέες κάθονται στα δεξιά μας και από τα ηχεία ακούγετε χαλαρή μουσική.

Πίνουμε τα ποτά μας ενώ περιμένουμε να παραγγείλουμε. Η Σοφία έχει αποφασίσει να φάει ένα φιλέτο και εγώ το αγαπημένο μου μπέργκερ. Η συζήτηση για τα ποτά και το φαγητό με έχει κάνει να χαλαρώσω αρκετά. Μου έχει δώσει μια ανάσα και με έχει κάνει να πάρω κουράγιο για όσα ακολουθήσουν. Δεν είμαι αφελής , ξέρω πως η Αγγελάκη θα θέλει απαντήσεις και θα τις θέλει αμέσως.

«Λοιπόν?»

Την κοιτώ «Τι λοιπόν?»

«Πώς θα το κάνουμε?» με ρωτά αθώα

«Θα το κάνουμε?» Ανασηκώνω το φρύδι μου και ένα διαβολικό χαμόγελο χαράζεται στα χείλη μου. Κοκκινίζει ολόκληρη και πίνει μια γουλιά από την μπύρα της.

«Εννοώ πως θα συνεχίσουμε με την συνέντευξη. Μπορώ να βγάλω τον ψηφιακό μου καταγραφέα φωνής? Να κρατήσω μόνο χειρόγραφες σημειώσεις?»

Προς στιγμήν τα χάνω. Τι στον πούτσο λέει γαμώτο?

«Τίποτα από τα δύο» Μα καλά με δουλεύει? Τι νομίζει ότι την έφερα εδώ να τις δώσω συνέντευξη?

«Τίποτα από τα δύο? Δεν νομίζω ότι μπορώ να θυμηθώ λέξη προς λέξη την κουβέντα μας για να γράψω μετά το άρθρο. Εάν θέλεις να μην παραποιηθούν τα λεγόμενα σου θα πρέπει να με αφήσεις να κρατήσω έστω χειρόγραφες σημειώσεις» Μου απαντά με πείσμα.

«Σοφία δεν θα συνεχίσουμε απόψε καμία συνέντευξη. Σε έφερα εδώ για να σε δω. Να μάθω νέα σου. Άλλωστε θα έχεις άπλετο χρόνο στην διάθεση σου σαν βιογράφος μου να κάνεις ότι ερώτηση θέλεις και να γράψεις και το άρθρο σου.»

Την δηλώνω τέρμα εκνευρισμένος. Βλέπω στο πρόσωπο της κάτι άλλο εκτός από σοκ. Κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Πίνει μια γουλιά πριν με κοιτάξει ξανά. Παρακολουθώ τις κινήσεις της και την βλέπω είναι τέρμα νευρική.

«Αχιλλέα, μια απλή συνέντευξη είναι. Ειλικρινά. Μερικές απαντήσεις σε κάποιες ερωτήσεις που έχω ήδη ετοιμάσει. Δεν θα πάρει πάνω από μισή ώρα. Τίποτα περισσότερο» Μου λέει μαλακά. Αλλά την βλέπω είναι νευρική και εκνευρισμένη.

«Σοφία πες μου ότι δεν ξέρεις τίποτα?» Την ρωτώ γελώντας, διασκεδάζοντας πλέον με το όλο θέμα.

Είναι τελικά κωμικό. Διαπιστώνω ότι το εκνευριστικό θηλυκό την έχει κρατήσει και εκείνη στο σκοτάδι.

«Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου αυτό που ξέρεις? Γιατί ειλικρινά αισθάνομαι πολύ άσχημα αυτή τη στιγμή. Νομίζω πως κάτι έχει παιχτεί πίσω από την πλάτη μου.»

«Είναι κάτι για το οποίο προφανώς θα έπρεπε να σε είχε ενημερώσει το αφεντικό σου. Δεν γνωρίζω γιατί σε έχει αφήσει στο σκοτάδι από την στιγμή που τα συμβόλαια έχουν υπογραφεί από όλου μας.»

«Όλα αυτά είναι αερολογίες. Μπορείς να γίνεις συγκεκριμένος?» Είναι έξαλλη. Γαμώτο ακόμα και αυτό με ελκύει. Ο τρόπος που θυμώνει πάντα με έκανε να θέλω να την φιλήσω και να την υποτάξω.

«Θα με ακολουθήσεις σε όλη την περιοδεία. Στην συνέχεια αφού θα έχεις μαζέψει αρκετό υλικό θα γράψεις την βιογραφία μου με βάση όλα είδες έζησες και άκουσες δίπλα μου. Θα είσαι μαζί μου σχεδόν 24/24. Επτά ημέρες της εβδομάδας. Με λίγα λόγια είσαι η σκιά μου για τους επόμενους μήνες.

«Όχι κάνεις λάθος.» Μου λέει με πείσμα

«Δεν κάνω. Η παλιά σου φίλη, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Το θέμα θεωρείται τελειωμένο όπως μου ανέφερε το απόγευμα στο τηλέφωνο.»

Βλέπω τις εναλλαγές της διάθεσης της να καθρεπτίζονται στο πρόσωπο της. Σοκ, Αγανάκτηση και τέλος θυμός.

«Εμένα με ρωτήσατε?»

«Μην εξάπτεσαι Σοφία. Το έμαθα όταν σε είδα.» Της λέω με στόμφο

«Και αν αρνηθώ?»

«Αυτό είναι κάτι που θα το λύσεις με την εργοδότρια σου.» Της λέω και βολεύομαι άνετα στην θέση μου. Για δοκίμασε γλυκιά μου να με αποφύγεις. Να δούμε τι θα καταφέρεις. Θα φροντίσω έτσι ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να μπορέσεις να αρνηθείς. Γιατί όσο περνάει η ώρα τόσο ποιο πολύ πείθομαι πως όλο αυτό είναι τελικά δεν είναι και τόσο κακή ιδέα...

«Έχω μία ζωή εδώ Αχιλλέα, φίλους , φίλο. Δεν πιστεύω να έχεις την απαίτηση να τα παρατήσω όλα για να ακολουθήσω εσένα σε όλα τα στάδια ανά τον κόσμο.»

Φίλο? Τι λέει γαμώ την πουτάνα μου?

«Είμαι ικανοποιημένη από την δουλεία μου ως έχει. Πάω το πρωί στο γραφείο μου κάνω τις συνεντεύξεις και την έρευνα που χρειάζεται και γράφω τα άρθρα που μου έχουν ανατεθεί. »

Φίλο? Τι εννοεί? Γκόμενο? Η Σοφία η δικιά μου έχει γκόμενο?

«Εάν ήθελα να τριγυρίζω τις χώρες όλου του κόσμου με ένα σακίδιο στην πλάτη, θα γινόμουν πολεμική ανταποκρίτρια σε κάποιο κανάλι ή περιοδικό.»

Φίλο? Άντρα? Που περνά τον χρόνο της μαζί του? Που τρώει πίνει και...ξαπλώνει μαζί της ? Που...Όχι μάγκα μου μην πας την σκέψη σου εκεί...

«ή θα γινόμουνα ταξιδιωτική πράκτορας ή ξερω εγώ τι άλλο.»

«Φίλο?» Τολμώ να ρωτήσω

Την έντονη συζήτηση μας διακόπτει ο σερβιτόρος και έτσι η μικρή ξεφεύγει από την ερώτηση μου. Γαμώτο πως θα ξαναρωτήσω χωρίς να καρφωθώ? Ξεκινάμε να τσιμπάμε ανόρεχτα το φαγητό μας .

Η Σοφούλα μου δεν τρώει απλά μετακινεί με το πιρούνι της το φαγητό της.

«Γιατί δεν με έψαξες ποτέ?» Οι λέξεις ξεγλιστράνε από το στόμα μου πριν ο εγκέφαλος μου προλάβει να φιλτράρει την ερώτηση.

Παρατάει το πιρούνι της με δύναμη επάνω στο πιάτο της. «Αλήθεια Αχιλλέα έτσι θα το παίξεις?»

«Πως έτσι δηλαδή?» Πετώ την πατάτα που κρατάω στο ξύλινο τραπέζι. Δεν έχω όρεξη να την φάω. Δηλαδή, τι πρέπει να κάνω για να πάρω απαντήσεις ρε πούστη μου?

Ρωτάω ή δεν ρωτάω ξεκάθαρα? Έχεις γκόμενο? Γιατί με έγραψες για εννέα γαμημένα χρόνια?

«Θιγμένος. Θα το παίξεις θιγμένος?»

«Δεν θα έπρεπε? Εάν θυμάμαι καλά εσύ ήσουν που τερμάτισες την επικοινωνία μας.»

«Σε ποια επικοινωνία αναφέρεσαι? Όταν εγώ ξυπνούσα εσύ κοιμόσουν και το αντίστροφο. Στα μηνύματα μου έκανες αιώνες να απαντήσεις . Όσο για τις απαντήσεις, άστο καλύτερα. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Η επικοινωνία με τους γονείς σου καλύτερη θα ήταν.»

«Απαντούσα γαμώτο όποτε μπορούσα. Απαντούσα.» Σπεύδω να υπερασπιστώ την θέση μου.

«Ναι? Θα είχες πολλές ασχολίες φαίνεται και μπορούσες να απαντήσεις μόνο σε 2-3 από τα 20-30 μηνύματα μου. Απαντούσες με ένα καλά, έχω τρέξιμο, είχα πολύ διάβασμα...» Λέει μέσα από τα δόντια της.

«Έτρεχες πολύ ε? Είχες πολλές υποχρεώσεις ε? Οι υποχρεώσεις σου βέβαια έγιναν γνωστές με τα χρόνια.» συνεχίζει να με κατηγορεί.

Στις γκόμενες αναφέρεται. Το γαμήσι που έτρωγα με τα μαθήματα της σχολής δεν το λογαριάζει. Μια Αλεξάνδρα σε άθλια ψυχολογική κατάσταση, διαλυμένη και χωρίς κουράγιο, δεν την τοποθετεί πουθενά στο κάδρο. Την πουτάνα μου μέσα τι λέει? Πούστη Δια. Έχει καθόλου ιδέα πως ήταν για μένα να φύγω από την πατρίδα μου στα 18? Να πάω σε μια ξένη χώρα και να πασχίζω κάθε μέρα να είμαι πρώτος στα μαθήματα για να διατηρήσω την υποτροφία μου , ενώ παράλληλα προσπαθούσα να κάνω την Αλεξάνδρα να πατήσει γερά στα πόδια της ξανά.

«Χάθηκες , πολύ απλά χάθηκες» Συνεχίζει να με κατηγορεί . Παίρνω μια ανάσα να χαλιναγωγήσω τα νεύρα μου. Πριν τα κάνω όλα λίμπα εδώ μέσα. Έχω άπλετο χρόνο , λέω στον εαυτό μου για να την κάνω να δει την αλήθεια. Αυτό που εκείνη ερμήνευσε σαν αδιαφορία, για εμένα ήταν αγώνας καθημερινής επιβίωσης.

«Και μετά? Μετά ήξερες που θα με βρεις. Έχω έρθει τόσες φορές Λονδίνο για τι δεν προσπάθησες να με βρεις? Και πριν βιαστείς να με κατηγορήσεις πάλι, έχε υπόψιν σου ότι εγώ ρωτούσα συνέχεια για σένα. Κανείς δεν είχε νέα σου. Προσπάθησα να σε βρω δεν μπόρεσα, για σένα ήταν πολύ εύκολο να με βρεις.»

«Μετά... μετά ήξερα που να σε βρω, έχεις δίκιο, αλλά δεν σε χρειαζόμουνα πια. Σε είχα ξεπεράσει, είχα προχωρήσει στην ζωή μου. Τι νόημα θα είχε μια τέτοια συνάντηση ? Άσε που θεωρώ πως είναι δύσκολο να επικοινωνήσει κανείς με τον Τζεισον Mason.»

«Με θεωρείς απρόσιτο?» Μαλάκα θα με τρελάνει? Εάν επικοινωνούσε μαζί μου, θα έκανα τα πάντα για να την συναντήσω και να τις εξηγήσω πως ποτέ δεν αδιαφόρησα για εκείνη και τι εννοεί με το προχώρησα την ζωή μου?

«Θεωρώ το επιτελείο σου απροσπέλαστο Αχιλλέα. Σωματοφύλακες , μάνατζερ υπεύθυνοι περιοδείας , τι τύχη θα είχα εάν εμφανιζόμουν ξαφνικά στο ξενοδοχείο που έμενες και ζητούσα να σε δω?» Με ενημερώνει και με κοιτά με ένα βλέμμα τέρμα αδυσώπητο.

«Θέλετε κάτι άλλο?» Μας ρωτά ο σερβιτόρος

«Μια ακόμη μπίρα για μένα. Σοφία?»

«Όχι ευχαριστώ δεν είμαι φίλος του ποτού»

Με κοιτά και βλέπω στο βλέμμα της ότι θέλει κάτι να ρωτήσει αλλά διστάζει. Αναδεύεται στην θέση της και δαγκώνει τον αντίχειρα της. Είναι περίεργη για κάτι. Είναι νευρική. Αποφασίζω να την βγάλω από την μιζέρια της.

«Λέγε. Ότι είναι αυτό που θέλεις να ρωτήσεις, ρώτησε το.» Άλλωστε εάν την αφήσω να ικανοποιήσει την περιέργεια της , θα έχω πάτημα να την ρωτήσω ότι θέλω. Θέλω να πω, έτσι λειτουργεί , δίνεις και παίρνεις...

«Νόμιζα πως είχες κόψει το ποτό. Ξέρεις νόμιζα ότι...» Δεν μου αρέσει να την βλέπω αμήχανη και γιαυτό αποφασίζω να την βγάλω από την άβολη κατάσταση.

«Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με το ποτό Σοφία. Ούτε με ουσίες ήμουν ποτέ πριν μπλεγμένος. Ούτε τώρα είμαι. Θα παλέψω πολύ για να μην επιστρέψω ποτέ εκεί.»

«Λένε ότι οι άνθρωποι που δεν είναι εθισμένοι πιά, παλεύουν καθημερινά για να μείνουν καθαροί.»

«Ποτέ πριν δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσω μια κατάσταση, με αυτόν τον τρόπο. Δεν θα επιτρέψω να συμβεί ποτέ ξανά. Δεν θα επιτρέψω να χάσω τον έλεγχο του εαυτού μου ποτέ ξανά και για να σου απαντήσω στην προηγούμενη σου απορία, ακόμα και το κοινό τσιγάρο εάν κόψεις, υπάρχουν στιγμές που σου λύπει η αίσθηση που σου άφηνε.»

«Σε είδα να διαλύεσαι. Όλος ο κόσμος σε είδε.»

«Ναι ξέρω πολύ καλά τι είδατε όλοι σας . Ξέρω πολύ καλά τι ακολούθησε, πράγματα που ποτέ δεν θα μάθει ο κόσμος. Υπάρχουν πράγματα από την σκοτεινή μου εποχή που ελάχιστοι γνωρίζουν. Αυτός όμως δεν ήμουν εγώ» Δηλώνω τελεσίδικα και αμετάκλητα κοιτώντας την μέσα στα μάτια.

Για λίγες στιγμές δεν μιλά κανείς. Στρέφει το βλέμμα της αλλού. Μετακινώ το χέρι μου μέχρι που συναντάω το δικό της επάνω στην ξύλινη επιφάνεια του τραπεζιού. Το σφίγγω. Δεν με κοιτά.

«Σοφία» Μια σιωπηρή πρόσκληση να γυρίσει προς το μέρος μου «Σοφία , για ένα βράδυ, απόψε, μπορούμε να τα ξεχάσουμε όλα? Να ξεχάσουμε τον Mason και να γίνω πάλι ο Αχιλλέας? Θέλω πολύ να περάσω λίγο χρόνο μαζί σου.»

Νεύει θετικά και τότε και μόνο τότε με κοιτάει ξανά. Τα μάτια της είναι υγρά.