Κεφάλαιο 26

Μαδρίτη-Ισπανία

«Adam τι θα κάνω?»

«Τι θες να κάνεις?»

«Εγώ τίναξα την ζωή μου στον αέρα και εκείνος θα πέρναγε το βράδυ του με κάποια άλλη. Τον είδα. Τον είδα και επάνω στην σκηνή και πριν στο δωμάτιο.» Μορφάζω. Τον είδα με τα μάτια μου, πρώτα να φιλά την τραγουδίστρια και μετά να κάθεται δίπλα από μια άλλη. Πιστεύω πως απόψε θα πήγαινε μαζί της. Η ανάσα μου σκαλώνει και ένας πόνος εμφανίζεται στο στήθος μου.

«Ναι την φίλησε αυτό δεν μπορώ να το αμφισβητήσω , αλλά δεν θα περνούσε με καμία το βράδυ. Σε αυτό είμαι κάθετος. Είμαι απόλυτος. Στο δωμάτιο του Σμίθ ήρθε μόνο επειδή τον παρακάλεσα να εγώ να έρθει για ένα ποτό. Ήθελε να πάει κατευθείαν στο δικό του δωμάτιο , εγώ τον πίεσα να μας ακολουθήσει, γιατί δεν ήθελα να μείνει μόνος του στην κατάσταση που ήταν. Στις κοπέλες δεν τις έφερε εκείνος και δεν μίλησε ούτε μια φορά μαζί τους. Ήταν ένα ράκος Sophie. Χθες ήπιε μέχρι αναισθησίας και σήμερα εάν δεν τον σταματούσα θα επαναλάμβανε το χθεσινό του μεθύσι. Σήμερα το Γουίλ τρόμαξε να τον ξυπνήσει και να τον συνεφέρει, από την χθεσινή του κραιπάλη. »

«Δηλαδή? Τι ακριβός μου λές?» Τολμάω να ρωτήσω. Να χαρώ ?

«Όταν τελείωσε η συναυλία και ο Γουίλ του είπε πως έφυγες με τον Μπράιαν, έγινε ένα ράκος . Άρχισε να πίνει και να μιλά για σένα ακατάπαυστα. Σε όλη την διαδρομή ως το ξενοδοχείο καθόταν με τον Κιθ και προσπαθούσε να βρει τρόπο να σε πείσει να διαλέξεις εκείνον. Έλεγε και ξαναέλεγε πως θα κάνει ότι θέλεις αρκεί να διαλέξεις εκείνον.» Μου εξομολογείται ο φίλος του. Στρέφω το κεφάλι μου προς το παράθυρο του δωματίου μου. Αυτήν την ώρα τα φώτα της πόλης δημιουργούν μια όμορφη νότα.

«Δεν χρειάζεται να με πείσει για κάτι. Πάντα εκείνον θα διαλέγω.» Ψελλίζω αδύναμα και ακούω βήματα στον διάδρομο. Στρέφω τα μάτια μου προς την πηγή του ήχου για να δω ποιος έρχεται.

Μπροστά μου εμφανίζεται ο Κιθ και πίσω σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται ένας χτυπημένος Αχιλλέας.

«Σήκω μαλάκα, πάμε στα δωμάτια μας » Λέει ο Κιθ στον Adam ενώ ο Αχιλλέας επιλέγει να ακουμπήσει επάνω στην μπαλκονόπορτα, αντί να καθίσει κοντά μου. Με κοιτά και διπλώνει τα χέρια του κάτω από το στήθος του.

«Είσαι καλά?» Με ρωτά ο Adam. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και τον βλέπω να σηκώνεται και να πλησιάζει τον Κιθ και τον Αχιλλέα. Οι τρείς τους συζητάνε κάτι χαμηλόφωνα και αφού μας καληνυχτίζουν φεύγουν αφήνοντας μας μόνους.

Δεν μιλά κανείς μας απλά κοιτάμε ο ένας τον άλλο.

«Του το είπες?» Με ρωτά ο Αχιλλέας μετά από μερικές στιγμές βασανιστικής σιωπής.

«Ναι»

«Γιατί»

«Γιατί αυτό ήταν το σωστό»

«Που σημαίνει?»

«Ξέρω πόσο σε πλήγωσα που δεν του το έλεγα. Είδα και σήμερα πόσο χάλια ήσουν.»

«Για μένα το έκανες δηλαδή? Για να μην κλαίει ο μικρός κακομαθημένος Αχιλλέας? » Με ειρωνεύεται. Ζητά από μένα τι? Επιβεβαίωση? Τι?

«Αχιλλέα δεν ξέρω τι περιμένεις να ακούσεις , ειλικρινά. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι δεν άξιζε να τον κοροϊδεύω, αλλά ούτε σε εσένα άξιζε. Λυπάμαι μόνο που σε χτύπησε. Αν κάτι θα άλλαζα από όλο αυτό που έχουμε ζήσει οι δυο μας ως τώρα, θα ήταν η συμπεριφορά μας το καμαρίνι και όχι το γεγονός πως επιτέλους ξεκαθάρισα μαζί του. Εσύ δεν με πίστευες όταν σου έλεγα πως θα του το πω. Για μένα ήταν τελειωμένη υπόθεση.»

«Εγώ δεν λυπάμαι, που με χτύπησε, που τον χτύπησα, γιατί αυτό σημαίνει πως ξέρει για μας τους δύο. Για ΕΜΑΣ» τονίζει και με κοιτά έντονα «Όσο για το καμαρίνι... Έχεις δίκιο παραφέρθηκα. Σε ότι άλλο, αφορά ΕΜΑΣ, δεν μετανιώνω. »

«Εμάς ? Είμαστε μαζί Αχιλλέα? Νόμιζα πως σήμερα μου έδωσες αυτό που ¨άξιζε¨ στο καμαρίνι σου» Τον ρωτάω και αισθάνομαι τα χέρια μου να ιδρώνουν από την αγωνία μου. Περιμένω την απάντηση του. Θέλω να ακούσω ξεκάθαρα και έξω από τα δόντια τις σκέψεις του. Ακόμα και αν δεν μου αρέσουν.

«Εσύ θα μου πεις . Είμαστε? Εγώ σου έδειξα με χίλιους τρόπους τι θέλω από σένα» Με αποστομώνει.

«Ναι αυτό το έδειξες ξεκάθαρα σήμερα στην συναυλία. Κόντεψες να την φας την τραγουδίστρια. Δεν έμεινε κανείς μέσα σε ένα στάδιο 50.000 ατόμων που δεν σε είδε να την φιλάς» Καγχάζω

«Κάθε δράση έχει και αντίδραση μωρό μου. Δεν το ξέρεις? Τι νομίζεις πως μόνο εσύ μπορείς να σέρνεις αυτόν τον βλάκα εδώ και εκεί? Μπορώ και εγώ! Στο θέμα μας τώρα» Απαντά σοβαρός.

«Το οποίο είναι?»

«Μην παίζεις την χαζή δεν σου πάει. Τι θέλεις να γίνει από δω και μπρος με εμάς .» Επιμένει.

Με ζορίζει. Απαιτεί από εμένα να του δώσω επιβεβαίωση για ακόμα μια φορά. Να του πω ότι τον θέλω εννοώ του το έχω δείξει με κάθε τρόπο. Ας είναι Αχιλλέα, θα πάρω πάνω μου όλη την ευθύνη. Θα πώ δυνατά και καθαρά τι θέλω μπας και το βάλει καλά μέσα στο χοντροκέφαλο του επιτέλους. Τον κοιτώ προκλητικά.

«Θέλω να είμαστε μαζί» Του δηλώνω ξεκάθαρα. Αφού έχει αμφιβολίες ας το ξεκαθαρίσουμε μια και έξω.

Χαμογελάει. Μου χαρίζει αυτό το εκτυφλωτικό χαμόγελο που πάντα με άφηνε άφωνη. Αλλά όχι απόψε. Απόψε σου έχω νέα, θα ξεγυμνωθείς και εσύ φίλε... Απόψε θα ξεβρακωθείς μπροστά μου. Ανταποδίδω το χαμόγελο, μόνο που το δικό μου έχει μια δόση ειρωνείας μέσα. Με πλησιάζει σαν αρπακτικό που πλησιάζει την λεία του και κάθετε απέναντι μου.

«Ωραία» Μια λέξη. Καμία άλλη εξήγηση όσο και αν περιμένω.

«Τι ωραία?» Τι ωραία βρε βλάκα? Τι ωραία βρε βλαμμένε άντρα? Τι ωραία βρε τραγουδιστή της πλάκας? Δεν είμαι καλά... Δεν νοιώθω καλά λέμε. Δεν ξέρω μήπως κοιμάμαι και τα ονειρεύομαι όλα αυτά? Νοιώθω τα άκρα μου σιγά σιγά να μουδιάζουν.

«Ωραία τώρα που το λύσαμε και αυτό πάμε για ύπνο» Με κοροϊδεύει. Τον κοιτάω να σηκώνεται από δίπλα μου, δευτερόλεπτα αφού έκατσε και αντιλαμβάνομαι πως σοβαρολογεί. Μου δίνει το χέρι του να με τραβήξει να σηκωθώ. Λες και χρειάζομαι βοήθεια. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση ο άνθρωπος δεν έχει επαφή με το περιβάλλον. Είμαι πεπεισμένη.

Του δίνω μια στο χέρι του και από την σφοδρότητα της σύγκρουσης η παλάμη μου κοκκίνισε. Ο ροκ σταρ της πεντάρας μορφάζει.

«Γιατί το έκανες αυτό γαμώτο?» Φωνάζει ενώ τρίβει το πονεμένο του σημείο στο χέρι του.

Πετάγομαι όρθια και κολλάω το πρόσωπο μου στο δικό του.

«Έχεις κάτι να μου πεις?» Του δίνω μια ευκαιρία ακόμα. Χαμένη θα πάει, αλλά ας δώσω μια ακόμα. Ποτέ δεν ξέρεις... μπορεί το γουρούνι να ξυπνήσει... Μπορεί ο κάφρος που κρύβει μέσα του να έχει πέσει για ύπνο.

«Μπα... Είναι αργά και είμαι πτώμα . Τι να σου πω άλλο? Θα μιλήσουμε αύριο»

Νομίζω βγάζω καπνούς. Η όραση μου έχει επηρεαστεί. Είμαι τόσο θυμωμένη που δεν βλέπω καλά μπροστά μου. Τον παραμερίζω και φεύγω. Φεύγω από το σαλόνι και από την σουίτα του. Δεν με σταματά και εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ τι μπορεί αυτό να σημαίνει. Βγαίνω από την πόρτα και συνειδητοποιώ πως εάν ο Μπράιαν είναι ακόμα στο δωμάτιο μου, εγώ δεν έχω που να κοιμηθώ απόψε.

Έξω από την πόρτα του δωματίου του Αχιλλέα περιμένει ο Λάντ. Άγρυπνος φρουρός του. Του χαμογελάω.

«Δεν τελείωσε η βάρδια σου?»

«Δεσποινίς Sophie η βάρδια μου δεν τελειώνει ποτέ » Κάποια στιγμή πρέπει και να ξεκουράζεται σκέφτομαι, αλλά με εμάς που έχει μπλέξει, που να βρει στιγμή ηρεμίας.

«Θέλω... δηλαδή εγώ» Ξεκινάω να λέω, χωρίς να ξέρω πως να ρωτήσω εάν ο Μπράιαν έχει επιτέλους φύγει.

«Εάν αναρωτιέστε για τον κύριο που έμενε μαζί σας , να σας ενημερώσω ότι πριν λίγο τον συνόδευσαν έξω από το ξενοδοχείο οι σεκιούριτι. Μπορείτε να πάτε στο δωμάτιο σας έχει ήδη πάει μια καμαριέρα και το έχει καθαρίσει»

Αρχίζω να ανασαίνω ξανά. Τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να περάσω τις λίγες ώρες που απομένουν μέχρι να ξημερώσει, στον διάδρομο του ξενοδοχείου.

Τον ευχαριστώ και πλησιάζω την διπλανή πόρτα, την ανοίγω και μπαίνω μέσα. Μόλις μπω τότε και μόνο τότε επιτρέπω στον εαυτό μου να ξεσπάσει. Τα μάτια μου με το που ακούστηκε ο ήχος της πόρτας που κλείνει, γέμισαν δάκρια σαν να ήταν αυτό το σήμα που περίμεναν. Τα δάκρυα τρέχουν στα μάγουλά μου και τα σκουπίζω με την ανάστροφη της παλάμης μου.

Δεν την περίμενα αυτήν την αδιαφορία. Δεν πίστευα ότι δεν σημαίνω τίποτα για εκείνον. Κάθομαι στο πάτωμα του διαδρόμου. Στηρίζω την πλάτη μου στον τοίχο δίπλα από την πόρτα. Δεν έχω κουράγιο να φτάσω μέχρι το δωμάτιο μου.

Η πόρτα ανοίγει και ένας ηλίθιος ροκάς μπαίνει μέσα κρατώντας μια βαλίτσα στο χέρι.

«Θέλεις κάτι?» Τον ρωτάω με βραχνή φωνή

«Γιατί κλαις?» Με ρωτά με την σειρά του αγνοώντας την δική μου ερώτηση.

«Θέλεις κάτι?» Επιμένω φωνάζοντας δυνατά. Τρέμω από τα νεύρα μου. Αυτός ο άνθρωπος θα με στείλει σε τρελογιατρό πολύ σύντομα.

«Κάτι σε ρώτησα» Αντιλέγει χωρίς να μου απαντήσει.

Σηκώνομαι όρθια. Και στρώνω το φόρεμα μου. Η ειρωνεία είναι ότι ακόμα δεν φοράω εσώρουχο. Αυτό όμως είναι το λιγότερο που με απασχολεί απόψε.

«Κάνε ότι θες... Εγώ τελείωσα από δω» Του δηλώνω και τον προσπερνώ

Ένα δυνατό άγγιγμα με ακινητοποιεί και με κάνει να σταματήσω. Δυο δυνατά χέρια με σπρώχνουν πίσω στον τοίχο.

«Τελείωσε? Θα τελειώσει όταν το θέλουμε και οι δυο Σοφία. Όχι όταν το θες μόνο εσύ. Δεν είσαι μόνη σου , εδώ για να επιλέγεις» Καγχάζει και πιέζει το σώμα του επάνω μου

«Τι θες επιτέλους»

«ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΘΕΛΩ» Γκαρίζει και είμαι σίγουρη ότι όποιος περνούσε έξω από την πόρτα μου , στο διάδρομο τον άκουσε.

«ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΦΕΡΕΣΑΙ ΕΤΣΙ ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΑ?» Φωνάζω με την σειρά μου

«Πόνεσες? Έτσι ένιωθα μέρες τώρα. Σε ήθελα και με άφηνες να σε έχω με το σταγονόμετρο. Ζούσα στην αβεβαιότητα. Θα τον χωρίσεις δεν θα τον χωρίσει... ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΕΝΙΩΣΑ ΠΟΥ ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΝΑ ΚΟΙΜΆΣΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ?»

«Δεν ξάπλωσα μαζί του. Του είπα ότι είχα δουλειά και την έβγαλα στο γραφείο όλη νύχτα να γράφω για εσένα και την ζωή σου άθλιε άντρα» Τον κατηγορώ , για το ξέσπασμα του. Το άδικο ξέσπασμα του.

«Σκάσε» Απαιτεί και κολλάει με δύναμη τα χείλη του στα δικά μου. Προσπαθώ να μην ανταποδώσω το φιλί του , αλλά γίνεται όλο και ποιο κτητικό και εγώ δεν έχω άλλο κουράγιο για σήμερα. Δεν έχω άλλες αντοχές , να αντισταθώ και έτσι ενδίδω στο φιλί του ενδίδω στο άγγιγμα του και ανταποδίδω. Τον φιλώ με μανία.

Σπάει πρώτος το φιλί μας και ενώνει τα μέτωπα μας ενώ παράλληλα προσπαθεί να βρει την ανάσα του.

«Μόνο εσύ υπάρχεις . Μόνο εσύ υπήρχες πάντα για μένα, είμαι μαζί σου 100% εάν είσαι και εσύ. Σκέψου το καλά γιατί είμαι κτητικός και ζηλιάρης ισχυρογνώμων και απαιτητικός. Θα σε πιέσω θα προσπαθήσω να σε σπάσω σε χιλιάδες κομμάτια και μετά θα θέλω να σε κολλήσω ξανά και ξανά. Αυτός είμαι και είμαι όλος δικός σου εάν με θες»

«Είσαι ο μόνος που θέλω να είμαι μαζί του.» Και θα το ζήσω μέχρι το τέλος θέλω να προσθέσω.

«Μωρό μου» Μου λέει και επιτίθεται ξανά στα χείλη μου. «Από σήμερα παντού μαζί» Φιλί «Και τέρμα τα ξεχωριστά δωμάτια και οι μαλακίες. Αρκετά το ανέχτηκα, και ξέρεις πως δεν είμαι υπομονετικός άνθρωπος.»

Στηρίζει τα χέρια του στον τοίχο, με παγιδεύει ανάμεσά τους και σκύβει για να με φιλήσει. Χωρίς δισταγμό. Με πίεζε ενάντια στον τοίχο πολύ δυνατά ενώ η διογκωμένη στύση του τρίβεται επάνω μου.

Δεν ήθελα να σταματήσει να με φιλάει. Ποτέ. Είμαι εθισμένη στην γεύση του στην μυρωδιά του στην φωνή του.

Διακόπτει το φιλί μας για να πιάσει από την άκρη το πάνω μέρος του φορέματος μου και να το σηκώσει για να μου το βγάλει. Ανοίγει το σουτιέν μου με μια κίνηση και ύστερα σκύβει και παίρνει τη θηλή μου στο στόμα του.

Αντανακλαστικά το κεφάλι μου γέρνει απότομα πίσω και χτύπάω πάνω στον σκληρό τοίχο για δεύτερη φορά σήμερα.

Δεν έχω άλλες αντοχές να περιμένω. Τον θέλω ξανά . Τον θέλω τώρα. Απλώνω τα χέρια μου και αρχίζω να ξεκουμπώνω το τζιν του. Βάζω το χέρι μου μέσα στο μποξεράκι του και πιάνω το καυτό και σκληρό και διογκωμένο πέος του.

«Σοφία μου, Σοφία μωρό μου!» Η ανάσα του είναι καυτή την ώρα που μιλάει με χτυπάει στο αυτή, η φωνή του πνιγμένη από τον πόθο. Το βλέμμα του θολό καθώς σπρώχνω το πέος του μέσα στην παλάμη μου κουνώντας το μπρος πίσω.

Από αυτήν τη στιγμή και μετά φουντώνει η επιθυμία και των δυο μας και όλα πρέπει να γίνουν επειγόντως και βιαστικά.

Είμαι εντελώς γυμνή μπροστά του αφού το εσώρουχο μου το είχε κάνει κομμάτια λίγες ώρες πριν.

Εκείνος είναι ακόμη ντυμένος. Φορά το κλασικό μαύρο T-shirt , τζιν και τις αρβύλες του. Μόνο που το παντελόνι του είχε κατέβει λίγο. Ίσα ίσα για να βγει έξω το υπέροχο πέος του. Με ανασηκώνει και τυλίγω τα πόδια μου γύρω από τον κορμό του και χωρίς να προλάβω να αντιδράσω μπαίνει απότομα μέσα μου.

Αφήνω μία κραυγή επειδή με αιφνιδίασε, αλλά και επειδή ένιωσα μια ξαφνική ικανοποίηση. Σφίγγω περισσότερο τα πόδια μου γύρω από τη μέση του για να τον κάνω να μπει ακόμα ποιο βαθιά μέσα μου και μπήγω τα νύχια μου στους ώμους του. Αυτό τον ερεθίζει πολύ. Το ξέρω, το έχω καταλάβει.

Μπαινοβγαίνει μέσα μου με δύναμη και το παντελόνι του με γδέρνει, αλλά δεν δίνω σημασία. Δεν δίνω δεκάρα, ας μου κάνει ότι θέλει, του ανήκω. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να τον νιώθω μέσα μου. Αυτή την ώρα δε με απασχολεί τίποτα άλλο.

Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι δεν πήραμε προφυλάξεις πάλι.

«Αχιλλέα, μωρό μου, πρέπει να σταματήσουμε»

«Δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν μπορώ» Απαντά και μπαίνει ακόμα ποιο βαθιά μέσα μου.

«Προφύλαξη» Είναι η μόνη λέξη που καταφέρνω να προφέρω ανάμεσα στις κραυγές απόλαυσης

«Θα τραβηχτώ» Απαντά κοφτά και αλλάζει γωνία εισόδου και κάνει το κορμί μου να τρέμει από ηδονή .

Βρισκόμασταν δίπλα ακριβώς από την πόρτα οι κραυγές μας σίγουρα θα ακούγονται έξω αλλά δεν με νοιάζει. Κάναμε άγριο έρωτα. Το όλο σκηνικό δυναμώνει την ένταση του πόθου μου για εκείνον. Την πολλαπλασίαζε.

«Σοφία, είσαι δική μου», μου είπε με φωνή γεμάτη πόθο καθώς η λεκάνη του πίεζε τη δική μου πάνω στον τοίχο και μου έκανε άγριο και παθιασμένο έρωτα. «Δεν πρόκειται ποτέ να σε χάσω. Ποτέ. Ποτέ κανένας δεν θα πηδήξει αυτό το μουνάκι ακούς? Ποτέ κανείς δεν έπρεπε να είχε μπει μέσα σου γαμώτο. Εγώ και μόνο εγώ έπρεπε να το έχω γαμήσει.»

«Δε θα με χάσεις ποτέ», είπα κι εγώ με κομμένη ανάσα, σαστισμένη και ερεθισμένη για πρώτη φορά τόσο πολύ.

«Ποτέ κανείς. » Με ενημερώνει και με κάνει να τελειώσω φωνάζοντας το όνομα του.

Ο Αχιλλέας δαγκώνει τον ώμο μου και βγαίνει με μια κίνηση από μέσα μου ενώ ταυτόχρονα με στήνει στα πόδια μου. Θα πέσω κάτω δεν έχω δύναμη να κρατηθώ όρθια, μάλλον το καταλαβαίνει και με το ένα του χέρι με σπρώχνει ενάντια στον τοίχο ενώ το άλλο του χέρι ανεβοκατεβάζει με δύναμη το υπέροχο πέος του.

«Μωρό μου θα τελειώσω επάνω στα υπέροχα βυζάκια σου» Με ενημερώνει, σαν να είναι τετελεσμένο γεγονός.

«Σε φαντάζομαι στα γόνατα να μου παίρνεις πίπα και τρελαίνομαι» Μονολογεί

«Σε θέλω στα τέσσερα να σε γαμάω από πίσω και να ουρλιάζεις το όνομα μου» Συνεχίζει την φαντασίωση του, και τελειώνει επάνω στο στήθος μου όπως με είχε προειδοποιήσει.

Με αφήνει και σιγά σιγά γλιστράω προς τα κάτω. Κλείνω τα μάτι μου και τον νιώθω να κάθεται δίπλα μου. Πασχίζει να βρει την ανάσα του. Ανοίγω τα μάτια και τον κοιτάω. Τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση μου και με τραβάει στην αγκαλιά του.

Με τοποθετεί επάνω στα πόδια του. «Είναι βρόμικα κάτω μωρό μου.» Μου λέει και αφήνει τρυφερά φιλιά στα μαλλιά μου.

«Το ξέρω, αλλά δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ και να περπατήσω»

«Σε εξάντλησα?» Ρωτά και αισθάνομαι το χαμόγελο του επάνω στον λαιμό μου

«Μμμμ»

«Μωρό μου θα έχουμε πρόβλημα?» Με ρωτά. Δεν καταλαβαίνω τι εννοεί

«Πρόβλημα?» Αναγκάζομαι να ανοίξω τα μάτια μου και να κοιτάξω το υπέροχο πρόσωπο του.

«Να που δεν έβαλα προφυλακτικό πριν.» Φαίνεται μετανιωμένος.

«Δεν ξέρω. Θα προσπαθήσω να το λύσω. Υπάρχει ένα χάπι, αλλά είναι επικίνδυνο να το παίρνεις συνέχεια. Δεν το έχω πάρει ποτέ. Έχω διαβάσει για αυτό όμως»

«Μωρό μου θα είμαι πολύ προσεκτικός από δω και πέρα. Θα ήθελα να ξέρεις , ότι είμαι καθαρός. Κάνω πάντα εξετάσεις πριν από κάθε περιοδεία και στην διάρκεια αυτής εδώ δεν έχω πάει με άλλη»

Μορφάζω «Ναι τελεία που κάνεις εξετάσεις.» Τον ειρωνεύομαι

«Δεν είναι για αυτό που φαντάζεσαι. Η ασφαλιστική εταιρία επιμένει. Πριν από κάθε περιοδεία και μετά το τέλος της επαναλαμβάνω μια σειρά εξετάσεων.» Μου εξηγεί σοβαρός.

«Οκ»

«Ουάου...με ένα οκ, ξεμπέρδεψα? Αυτό ήταν?» Με κοροϊδεύει

«Σήκω. Κοντεύει να ξημερώσει, χρειάζομαι ξεκούραση.»

«Έλα να σε πάω στο κρεβάτι»

«Στο κρεβάτι? Χωρίς μπάνιο? Απαπα. Θέλω μπάνιο και επειδή δεν έχω κουράγιο να κάνω μόνη μου, χρειάζομαι βοήθεια... Θέλω κάποιον να με τρίψει να με λούσει και να με σκουπίσει...» Λέω και τρίβομαι επάνω του.