Κεφάλαιο 12

Αγγλία-Λονδίνο

Βρίσκομαι στο στάδιο με το συγκρότημα .Η πρώτη εμφάνιση είναι στο Twickenham stadium, η εθνική ομάδα ράκμπι αγωνίζεται σε αυτό. Η χωρητικότητα του είναι 82.000. Δεν είναι το μεγαλύτερο στάδιο του Λονδίνου. Το Στάδιο Γουέμπλεϊ χωράει 90.000 αλλά τα παιδιά προτίμησαν για το άνοιγμα τις περιοδείας το Twickenham καθώς θεωρούν ότι η ακουστική του είναι καλύτερη και στην παρούσα φάση το θέμα τους είναι να προσφέρουν όσο καλύτερο θέαμα γίνεται.

«Μετά την συναυλία θα πάμε όλοι για ποτό. Δεν είναι υποχρεωτικό αλλά είναι κάτι που κάνουμε σχεδόν πάντα. Μας βοηθά να αποφορτιστούμε από την ένταση της βραδιάς. Πίνουμε χορεύουμε και κάνουμε απολογισμό. Τι πήγε στραβά , τι μπορούμε να βελτιώσουμε και τέτοια. Εάν θέλεις μπορείς να ακολουθήσεις . »

Κάθεται χαλαρός σε μια καρέκλα και έχει ακουμπισμένη την κιθάρα στα γόνατα του. Πριν λίγο τελείωσε η τελική πρόβα και σε μια ώρα αρχίζει η συναυλία. Έξω από το στάδιο ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται εδώ και ώρες. Περιμένουν να ανοίξουν οι υπεύθυνοι τις πόρτες για να ξεχυθούν μέσα στο στάδιο και να απολαύσουν το αγαπημένο τους συγκρότημα ξανά.

Από τα χείλη του κρέμεται το τσιγάρο που πριν του απαγόρευσα να κάνει. Σκύβει και πιάνει ένα τασάκι που βρίσκεται παρατημένο κάτω από το πόδι της καρέκλας του. Το ακουμπά επάνω στο μηρό του και τινάζει άτσαλα την στάχτη του.

«Δεν μπορώ να έρθω»

«Καλό θα ήταν να ερχόσουν. Να αρχίσεις να γνωρίζεις όλους τους συνεργάτες σιγά σιγά.»

«Αύριο Θα πρέπει να ξυπνήσω νωρίς και δεν με παίρνει να ξενυχτίσω . Είμαι σίγουρη πως έχω πολύ χρόνο να κάνω όλες αυτές τις γνωριμίες.» Ανασηκώνει ερωτηματικά το φρύδι του ζητώντας μου νοερά να συνεχίσω.

«Αύριο θα περάσω την μέρα μου με τον Φίλο μου»

«Α μάλιστα. Και τι λέει αυτός ο φίλος σου, που θα λείπεις για 3 μήνες? Ίσως και τέσσερεις?»

«Τίποτα, μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη, για την ακρίβεια χάρηκε πολύ για μένα για την ευκαιρία που μου δίνεται να γράψω ένα βιβλίο.» Του δηλώνω και εύχομαι να μην μπορεί να αναγνωρίσει το ψέμα μου, που δεν είναι και εντελώς ψέμα δηλαδή, στην αρχή χάρηκε.

«Μα αυτό είναι θαυμάσιο.» Με ειρωνεύεται? Δεν μπορώ να τον ψυχολογήσω... «Και τι θα κάνεις μαζί του? Έχεις κανονίσει ξεχωριστό?»

«Εεεε όχι θα έρθει σπίτι μου και θα περάσουμε την ημέρα μας μαζί, μιλώντας βλέποντας ταινίες.» Ανασηκώνω τους όμους «Έτσι είμαστε εμείς, χαιρόμαστε την κάθε στιγμή, αρκεί να είμαστε μαζί, κάνοντας απλά πράγματα.»

«Μάλιστα, ωραία σχέδια, τρομερά» Χαχανίζει.

Γιατί χαχανίζει ο βλάκας?? Δεν χρειαζόμαστε όλοι να παραγγέλνουμε τροφές από άλλες χώρες , για να είμαστε ευτυχισμένοι. Σε ορισμένους αρκεί να παραγγείλουν από το κινέζικο της γωνίας και να κουλουριαστούν αγκαλιά στο καναπέ βλέποντας ταινία. Σφίγγω τα δόντια, ο βλάκας δεν πρόκειται να με προκαλέσει τόσο ώστε να χάσω την ψυχραιμία μου.

«Την Κυριακή θα ξυπνήσουμε και θα με φέρει στο αεροδρόμιο.»

«Δεν χρειάζεται μπορώ να περάσω να σε πάρω εγώ»

«Όχι» Είμαι κατηγορηματική και απότομη. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν θα το επιτρέψω.

«Και γιατί αυτό? Θα ήθελα πολύ να γνωρίσω αυτόν τον τέλειο φίλο σου. Που είναι πρότυπο συντρόφου.»

«Γιατί δεν του έχω πει πως γνωριζόμαστε τόσα χρόνια, και αν το κάνω τώρα θα φανεί τουλάχιστον περίεργο που τόσα χρόνια δεν σε ανέφερα.»

«Και γιατί δηλαδή δεν θες να μάθει για μας?»

«Τι να μάθει για μας ακριβώς? Ότι κάποτε γνωριζόμασταν? Δεν νομίζω ότι είναι άξιο λόγου. Δεν ήταν ποτέ γιαυτο άλλωστε και δεν το έχω αναφέρει ως τώρα.»

«Μάλιστα» Καγχάζει και σβήνει το τσιγάρο του με μανία.

«Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την στάση σου. Λογικό είναι να μην έρθεις να με πάρεις από το σπίτι μου. Δεν συνηθίζουν οι διάσημοι τραγουδιστές να κάνουν εξυπηρετήσεις στους συνεργάτες τους.»

«Και με τι ασχολείται αυτός ο φίλος σου?» Ειλικρινά τώρα με ρωτά για τον Μπράιαν? Και τι σχέση έχει η δουλεία του Μπράιαν με την κουβέντα μας?

«Δουλεύει σε μια εταιρία πληροφορικής σου το είπα ξανά. Έχει πολύ μεγάλη ανέλιξη στην δουλειά του και εδώ και ένα χρόνο έχει βάλει στόχο την διευθυντική θέση»

«Μάλιστα. Έξυπνο παιδί δηλαδή»

«Ναι» Του λέω με έπαρση και του το τρίβω στην μούρη, γιατι έχω την εντύπωση πως κάθε φορά που αναφερόμαστε στον Μπράιαν ειρωνεύεται.

«Με λίγα λόγια εσύ έχεις βρει τον άνθρωπο σου.»

«Ορίστε?» Γιατι επιμένει τόσο να μάθει για τον Μπράιαν και πως νιώθω εγώ?

«Λέω ότι εσύ τώρα έχεις βρει τον άνθρωπο που θες να περάσεις την ζωή σου μαζί του»

«Κάπως έτσι» Με έχει ρωτήσει ξανά το ίδιο πράγμα. Δεν έχουμε κάνει καμία κουβέντα για γάμο και παιδιά. Γιατι επιμένει τόσο?

«Ωραία. Μπράβο. Χαίρομαι για σένα» Μου λέει και το πρόσωπο του δεν εμφανίζει καμία έκφραση. Να το πάλι αυτό το βλέμμα , σαν να έχει βάλει μάσκα. Δείχνει απροσπέλαστος.

Σηκώνεται όρθιος και τεντώνει το κορμί του. Αφήνει προσεκτικά την κιθάρα του στην καρέκλα και δίπλα της τοποθετεί το τασάκι, με το σβησμένο πια τσιγάρο.

«Λοιπόν εγώ την κάνω, πάω να ετοιμαστώ. Δεν θα τα πούμε μετά αφού επιμένεις να μην μας ακολουθήσεις για ποτό. Φρόντισε να είσαι στην ώρα σου το πρωί της Κυριακής στο αεροδρόμιο. Έχεις όλες της πληροφορίες στο φάκελο που σου έστειλε ο Τόμι » Μου λέει και φεύγει.

Τον κοιτώ να απομακρύνεται από κοντά μου και να πλησιάζει μια χορεύτρια που ανήκει στο σαπόρτ γκρούπ. Την πιάνει από την μέση της . Αυτή χασκογελάει. Σκύβει και της λέει κάτι στο αυτί εκείνη αμέσως συμφωνεί και χασκογελάει εκ νέου. Τα νεύρα μου. Δεν είμαι καλά. Τους βλέπω να απομακρύνονται από την σκηνή αγκαλιά. Που πάνε? Τι ρωτάω? Να βγάλουν τα μάτια τους πάνε. Ο αχρείος ο ελεεινός πάει να κάνει σεξ με μια τριτοτέταρτη χορεύτρια.

Ευτυχώς που έχω τον Μπράιαν. Σκέφτομαι και αμέσως μορφάζω στην εικόνα που έπλασα στο μυαλό μου. Εγώ να φιλάω τον φίλο μου. Ξαφνικά η ιδέα να κάνω κάτι με τον Μπράιαν μου προκαλεί αναγούλα, ναυτία. Πρέπει να απομακρυνθώ μου φαίνεται από την επίδραση Αχιλλέα. Εάν θέλω να μην χάσω τον Μπράιαν αλλά και για να μην γίνω μια από τις πολλές στη λίστα του, πρέπει να απομακρυνθώ συναισθηματικά πάση θυσία.

Βρίσκομαι στα πλαϊνά της σκηνής. Δίπλα μου στέκεται ο Γουίλ φορώντας ένα εντυπωσιακό κουστούμι. Έχω καταλάβει ότι είναι λάτρης της μόδας και του στίλ. Τα παπούτσια του είναι χειροποίητα ιταλικά και νομίζω ολοκαίνουργια. Από αυτήν την πλευρά της σκηνής θα βγει ο Adam και ο Κιθ. Οι υπόλοιποι θα βγούνε από την απέναντι πλευρά.

Παρακολουθώντας τους σήμερα στο ξενοδοχείο αλλά και στην πρόβα πριν λίγο μπορείς να καταλάβεις πως επικρατεί φιλική διάθεση. Είναι δεμένοι. Γνωρίζονται χρόνια και μέσα από τα πειράγματα τους καταλαβαίνεις ότι υπάρχει αγάπη μεταξύ τους, μπορεί συχνά να αποκαλεί ο ένας τον άλλο μαλάκα, αλλά όποιος περάσει έστω και μια ώρα μαζί τους θα καταλάβει πως είναι αγαπημένοι φίλοι. Αρκεί να ανταλλάξουν ένα βλέμμα και έχουν συνεννοηθεί χωρίς να χρειαστεί καν να ανοίξουν το στόμα τους.

Ο Κιθ έχει αρκετό χιούμορ αλλά φαίνεται να είναι ποιο συνετός από όλους. Νομίζω είναι η φωνή της λογικής. Ίσως επειδή η Ρέιτσελ του κρατά σφιχτά τα λουριά και δεν έχουν πάρει τα μυαλά του αέρα από την επιτυχία. Ίσως επειδή από νωρίς κατάλαβε πως η κοπέλα αυτή που γνώρισε στα 18 του ήταν η γυναίκα της ζωής του. Ωρίμασε πλάι της , μαζί της. Αγαπά αυτό που κάνει αλλά δεν ζει για την διασημότητα, ζει για την οικογένεια του. Του δίνεις τα εύσημα για το παίξιμο του και τα φωνητικά που κάνει και εκείνος απλά χαμογελά σε ευχαριστεί ευγενικά και σου δείχνει φωτογραφίες του γιού του.

Ο Σμίθ είναι κάφρος. Από την ώρα που με είδε εδώ στο στάδιο δεν έχει σταματήσει να κοιτά το στήθος μου και έχω την αίσθηση ότι κάθε φορά που του γυρίζω την πλάτη μου, τσεκάρει και τα οπίσθια μου. Κάθε φορά που το βλέμμα του έπεφτε στο στήθος μου ο Αχιλλέας ξερόβηχε. Νομίζω πως τον ενόχλησε η στάση του Σμίθ. Κάποια στιγμή δε, μου πέταξε ένα φούτερ του και μου είπε εάν κρυώνω να το φορέσω.

Από την άβολη κατάσταση με έσωσε ο Adam όταν του απάντησε πως έχει πολύ ζέστη και τράβηξε μακριά μου τον Σμίθ. Ο Adam είναι μια κατηγορία μόνος του. Είναι ο απόλυτος γόης. Δεν παίρνει τίποτα στα σοβαρά εκτός από την μουσική. Λέγεται ότι δεν έχει περάσει ούτε ένα βράδυ χωρίς γυναικεία συντροφιά. Καλά φαντάζομαι το ίδιο ισχύει και για τον άλλο. Αυτό που με δαιμονίζει είναι ότι δεν αναζητούν ΚΑΝ συντροφιά. Γυναίκες είναι πάντα τόσο πρόθυμες για εκείνους. Εκείνες είναι που τους πλησιάζουν και τους την πέφτουν στην ψύχρα. Έγινα μάρτυρας αυτής της συμπεριφοράς πολλές φορές σήμερα.

Το σαπόρτ γκρούπ τελειώνει και αποχωρεί από την σκηνή. Ακούγονται χειροκροτήματα από το κοινό και μερικά σφυρίγματα. Είναι άλλωστε ένα γνωστό τοπικό γκρουπάκι. Έχει τύχει και το έχω ακούσει κιάλλη φορά και έχω διασκεδάσει πολύ. Το ίδιο ικανοποιημένοι είναι και οι θεατές αν κρίνω από την συμπεριφορά τους.

Τα φώτα χαμηλώνουν μέχρι που σβήνουν εντελώς. Έχει έρθει η ώρα για τους Savages να πάρουν θέση επάνω στην σκηνή. Αισθάνομαι τον Adam και τον Κιθ να φεύγουν από δίπλα μου και αφού τα μάτια μου έχουν αρχίσει να προσαρμόζονται στο σκοτάδι τους βλέπω να πλησιάζουν στην σκηνή και αργά να παίρνουν τις θέσεις τους.

Μαντεύω πως όλοι τους νιώθουν νευρικότητα. Είναι η πρώτη τους συναυλία μετα την πανωλεθρία στο Σαν Φρανσίσκο. Είναι λογικό να νιώθουν άγχος. Ο Adam χτυπά τα ντράμς του και ξεκινά η εισαγωγή του πρώτου κομματιού. Τα φώτα εξακολουθούν να είναι σβηστά και τα μόνα που ακούγονται είναι τα μουσικά όργανα . Ο κόσμος δεν βγάζει μιλιά. Εγώ κρατάω την ανάσα μου. Ένας προβολέας ανάβει και πέφτει επάνω στον Αχιλλέα. Στέκεται όρθιος εμπρός από το μικρόφωνο σαν Έλληνας θεός έχοντας την κιθάρα του κρεμασμένη επάνω του. Το κοινό ουρλιάζει παραληρεί αρχίζει να φωνάζει ρυθμικά το όνομα του. Εκείνος τους χαρίζει ένα αλαζονικό χαμόγελο και ξεκινά να τραγουδά τους πρώτους στοίχους με μια αφοπλιστική σιγουριά που μόνο εκείνος διαθέτει. Έχει γεννηθεί για αυτόν τον ρόλο, για και να αφοπλίζει τα πλήθη. Τώρα το βλέπω καθαρά καθώς συνεχίζει να τραγουδά το ένα τραγούδι πίσω από το άλλο.

Ο κόσμος από κάτω έχει ξετρελαθεί από το θέαμα και συνεχίζει να φωνάζει ρυθμικά το όνομα του ανάμεσα στις μικρές παύσεις στον τραγουδιών.

Σταματά να τραγουδά για μια στιγμή και κοιτά προς την πλευρά μου. Μου χαρίζει ένα καυτό χαμόγελο και τα μάτια του ταξιδεύουν επάνω μου. Νιώθω όλο μου το σώμα να ανταποκρίνεται κάτω από το εξεταστικό του βλέμμα. Κοκκινίζω , ντρέπομαι για τις άσεμνες σκέψεις που κάνω για εκείνων αλλά πραγματικά όταν με κοιτά με αυτόν τον τρόπο με αναστατώνει.

Στρέφει το βλέμμα του ξανά στο κοινό και κάνει ένα βήμα πίσω μεγαλώνοντας έτσι την απόσταση του από το στάντ και αναπόφευκτα και από το μικρόφωνο.

«Καλησπέρα Αγγλία.»

Ο κόσμος ζητωκραυγάζει από κάτω του

«Γεια σου Λονδίνο»

Φωνάζει, και το πλήθος ανταποδίδει τους χαιρετισμούς τσιρίζοντας. Επικρατεί μια αναστάτωση, πολλές φωνές και βαβούρα.

Κοιτά το πλήθος εξεταστικά κάνοντας τον καθένα να νομίζει πως κοιτά εκείνον προσωπικά. Την έχει αυτήν την επίδραση επάνω στο κοινό του. Τραγουδά και ο καθένας νομίζει ότι τραγουδά μόνο για αυτόν. Ότι απευθύνεται σε αυτόν και μόνο.

«Βλέπω όλες οι κυρίες είναι το ίδιο γυμνές απόψε» Λέει στο κοινό του και γυρίζει ξανά και με κοιτά μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι «Έχει ψυχρούλα απόψε δεν ρίχνεται κανένα ρούχο επάνω σας κορίτσια?»

Ακούγονται μερικές γυναικείες διαμαρτυρίες...

Γελά

«Κυρίες μου είστε άκρως λαχταριστές. Πιστέψτε με, είμαι μεγάλος λάτρης του φύλου σας»

«Κύριοι , εγώ στην θέση σας θα ήμουν ιδιαίτερα προσεκτικός απόψε με το κορίτσι μου δεν θα το άφηνα στιγμή από τα μάτια μου από την αγκαλιά μου.» Λέει στο πλήθος και κλείνει παιχνιδιάρικα το δεξί του μάτι.

Στέκομαι, απολαμβάνοντας την εμπειρία. Νιώθω μεθυσμένη. Από εκείνον Και το απολαμβάνω. Η φωνή του είναι σαν χέρια που με αγγίζουν.

Τον θέλω τώρα.

Όχι, δεν τον θέλω.

Είναι το όνειρο όλων των γυναικών που θέλουν να τον υποτάξουν. Θέλουν να τον κάνουν να νοιάζεται για εκείνες. Να τραγουδά μόνο για αυτές. Φυσικά, δεν είναι κάτι πραγματικό. Αυτός ο άντρας που πριν λίγο δήλωσε πως είναι λάτρης όλων των γυναικών , δεν μπορεί να ανήκει σε μια γυναίκα μόνο.

Είμαστε μια αναπνοή από την λήξη της συναυλίας .Λίγα τραγούδια ακόμα και η πρώτη αυτή συναυλία, θα φτάσει στο τέλος. Αύριο όλοι θα μιλάνε για το εντυπωσιακό came back του συγκροτήματος.

Ο Αχιλλέας ρίχνει ρυθμούς και σταματά. Με μια κίνηση που δείχνει ξεκάθαρα ότι το έχει κάνει πολλές φορές σπρώχνει και στέλνει την κιθάρα πίσω. Περνά τα δάχτυλά του μέσα από τα πυκνά καφέ μαλλιά του και τα χτενίζει προς τα πίσω.

«Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνουμε μία παύση. Μόνο για μια στιγμή σας παρακαλώ. Έχω ανάγκη να μιλήσω για έναν φίλο που χάθηκε άδοξα και να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη για το ξέσπασμα μου ένα χρόνο πρίν...»

Μερικές θαυμάστριες φωνάζουν από το πλήθος: «Τζέισον, σε αγαπάμε! Ότι και Εάν κάνεις»

«Και εγώ σας αγαπώ. Γι' αυτό είμαι εδώ απόψε. Αλλά... Αλλά έκανα μερικά πράγματα για τα οποία δεν είμαι καθόλου περήφανος... Ο φίλος μου χάθηκε άδικα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο... Ήταν περισσότερο φίλος μου παρά συνεργάτης μου. Ήταν η σκιά μου από την πρώτη μέρα, ήταν ο φύλακας, ο άγγελος μου»

Ο λαιμός μου κλείνει. Δάκρυα συγκεντρώνονται στα μάτια μου και απειλούν να κυλίσουν. Ανησυχώ μήπως χάσει ξανά τον έλεγχο του εαυτού του επάνω στη σκηνή για δεύτερη φορά. Φοβάμαι ότι αν συμβεί αυτό θα είναι το τέλος του.

Κλείνει τα μάτια του και περνά το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του ξανά και ξανά. Τρίβει το κρανίο του με δύναμη. Παίρνει μια ανάσα που ακούγετε από τα ηχεία σαν λυγμός. Σε κλάσματα δευτερολέπτου ο Κιθ ο Adam ακόμα και ο Σμίθ τρέχουν προς το μέρος του. Στέκονται δίπλα του δημιουργώντας έτσι έναν προστατευτικό κλοιό.

Ο Γουίλ φεύγει από κοντά μου και προστίθεται στην παρέα τους . Ακολουθεί ο Τόμι και πολλοί άλλοι που δεν είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω ακόμα. Ένα προστατευτικό κουκούλι στήνεται γύρω του.

Ο Αχιλλέας παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του ξανά.

«Ο Τζέικ ήταν οικογένεια μου. Μαζί στις λύπες και στις χαρές. Με ακολουθούσε παντού γιατί προφανώς αυτήν ήταν η δουλειά του, αλλά με αγαπούσε σαν τον μικρό αδερφό του. Μπήκε μπροστά μου και έφαγε την σφαίρα.» Χαμογελά «Τα σκάτωσα. Καλέ μου φίλε, μου έδωσε η θυσία σου μια ευκαιρία στην ζωή και εγώ τα σκάτωσα ξανά και ξανά. Βυθίστηκα στην θλίψη μου για την απώλεια σου. Και δεν είχα καταλάβει την θυσία σου. Συγνώμη.» Καταλήγει και το πλίθος ξεσπάει σε χειροκροτήματα.

Από την θέση που είμαι μπορώ να δω κόσμο να κλαίει με λυγμούς. Τον αγαπάνε πολύ, έχουν συγκινηθεί με την εξομολόγηση του.

«Από δω και πέρα υπόσχομαι σε εσένα που θυσιάστηκες για να είμαι εγώ εδώ να μην παίρνω τίποτα σαν δεδομένο και να παλεύω κάθε μέρα για ότι αξίζει στην ζωή. Τώρα έχω καταλάβει τι αξίζει και έχω σκοπό να το κρατήσω όσο ποιο κοντά μου γίνεται»

Η συναυλία έχει διακοπεί. Ο κόσμος κλαίει με αναφιλητά και εγώ δεν έχω την δύναμη να συγκρατήσω άλλο τα δικά μου. Ξεσπάω και εγώ.

«Ο Τζέικ ήταν λάτρης της υγιεινής ζωής δεν έπινε, δεν κάπνιζε και γυμναζόταν συχνά. Η καλή διατροφή είναι το Α και το Ω έλεγε και ξαναέλεγε...Είχε αδυναμία όμως σε ένα ποτό της πατρίδας μου» Κάνει μια παύση

«Ποια είναι η πατρίδα σου?» Ακούγεται μια γυναικεία φωνή από το πλήθος. Τον βλέπω να χαμογελά στραβά και να στηρίζει ξανά το μικρόφωνο του ,στην βάση του.

«Γλυκιά μου , δεν θα σου πω. Θα σας πω όμως ότι του άρεσε ο συνδυασμός του με το μέλι» Υποθέτω αναφέρεται στο Ρακόμελο. Ξαφνικά ποτήρια με ποτό εμφανίζονται στα χέρια όλου του συγκροτήματος. Εάν κρίνω από το κεχριμπαρένιο χρώμα του ποτού είναι όντος ρακόμελο. Όλοι σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά σε πρόποση στον ουρανό.

«Στην υγειά σου Τζέικ, εύχομαι να μας βλέπεις από εκεί ψιλά και να μας καθοδηγείς αδερφέ» Στην τελευταία του φράση η φωνή του σπάει ξανά. Τα δάκρυα μου έχουν θολώσει την όραση μου.

Βλέπω τον Γουίλ να παίρνει από τα χέρια τους τα άδεια ποτήρια και διακριτικά η σκηνή αδειάζει. Όλοι επιστρέφουν στις θέσεις τους. Ο Αχιλλέας πλησιάζει ξανά στο μικρόφωνο.

«Λονδίνο, επέλεξα να ανοίξουμε την περιοδεία από εδώ γιατί είστε πάντα ένα ένθερμο κοινό, που μου υπενθυμίζει πως αξίζει τελικά αυτό που κάνω. Σάς αγαπώ» Και τελειώνοντας αυτήν την φράση τραβά την κιθάρα του ξανά μπροστά και παίζει τις νότες του επόμενου τραγουδιού. Ο Ροκ στάρ επιστρέφει .

Μετά από αυτό είναι όλοι συναισθηματικά φορτισμένοι και φαίνεται πόσο δύσκολο τους είναι να τελειώσουν την συναυλία. Δίνουν όμως τον καλύτερο τους εαυτό δεδομένων των συνθηκών και πιστεύω ότι το κοινό έχει μείνει ευχαριστημένο. Τόσο από την συναυλία, όσο και από την δημόσια συγνώμη του, για την συμπεριφορά του.

Αρνήθηκα να τους ακολουθήσω στο club που θα πήγαιναν μετα την συναυλία. Χρειαζόμουν λίγο χρόνο να ξεκαθαρίσω αυτά που βίωσα απόψε.

Χρειαζόμουν χρόνο για να ανασυνταχθώ για να συναντήσω αύριο τον Μπράιαν δίχως να καταλάβει πόσο με είχε επηρεάσει ο πρώτος μου έρωτας .

Ώρες τώρα κάθομαι στην πολυθρόνα μου και αναλύω όλα όσα έζησα. Μετα την συναυλία, πήρα ένα ταξί και ήρθα σπίτι μου κατευθείαν .Τώρα καταλαβαίνω γιατί τους χρειάζεται ένα ποτό. Εάν έχει τόση υπερένταση το δικό μου κορμί, εάν είναι η δικιά μου αδρεναλίνη στα ύψη, που ήμουν απλά ένας θεατής τότε φαντάζομαι πως είναι εκείνοι.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και κλείνω τα μάτια μου, αύριο θα είναι μια νέα μέρα, θα ξεκουραστώ και θα αποκτήσω ξανά τον έλεγχο του εαυτού μου.

.

.

.

.

.

Ο Μπράιαν βρίσκεται στην πόρτα με ένα μπουκάλι λευκό αφρώδες κρασί στο χέρι του. Είναι ο συνηθισμένος χαριτωμένος εαυτός του. Με το σπόρ μπέζ υφασμάτινο παντελόνι του και το λαδί πουκάμισο του. Καμία σχέση με έναν ροκά που φορά μαύρα σκισμένα τζιν αρβύλες και παλιά T-shirt.

«Γεια!» λέει και με τραβά στην αγκαλιά του. Με φιλά δυνατά στο στόμα. Με αιφνιδιάζει με την συμπεριφορά του. Δεν με έχει συνηθίσει σε τέτοιες εκδηλώσεις. Μου αρέσει. Χαμογελάω επάνω στο στόμα του.

«Γεια και σ' εσένα, άγνωστε.» Του χαμογελώ.

Με αφήνει από την αγκαλιά του και του κάνω χώρο να περάσει μέσα . Το διαμέρισμά μου είναι ακριβώς το ίδιο σε διαρρύθμιση με αυτό της Άννυς. Το σαλόνι αποτελείται από δυο μπέζ πολυθρόνες και ένα μικρό τετράγωνο τραπεζάκι. Ο χώρος αυτός εκτελεί χρέη σαλονιού τραπεζαρίας χώρο αναψυχής... Τα πάντα. Είναι μικρό αλλά είναι δικό μου. Είναι καθαρό και το αγαπώ.

Κατευθύνεται στην πολυθρόνα κρατώντας ακόμα το κρασί στο δεξί του χέρι και τον ακολουθώ.

«Μμμμ τι ετοίμασες? Μυρίζει υπέροχα» Κάθεται στην μεριά του και μου δίνει το κρασί. Το παίρνω από τα χέρια του και το αφήνω στο τραπέζι μπροστά μας.

«Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα χρόνο να μαγειρέψω και έτσι παρήγγειλα κάτι. Να σερβίρω πεινάς?»

«Ναι μωρό μου.»

«Φέρνω δυο ποτήρια πρώτα, να μας σερβίρεις κρασί όσο εγώ θα βάζω στα πιάτα το φαγητό» Νεύει θετικά και πηγαίνω προς τα ντουλάπια ανοίγω εκείνο που έχω μέσα του τα ποτήρια και βγάζω δυο κατάλληλα για κρασί. Παίρνω από το συρτάρι το τιρμπουσόν και τον πλησιάζω. Με τραβά ξανά στην αγκαλιά του και με φιλά.

Χαμογελώ και πάλι. Μου αρέσει αυτή η πλευρά του που μου δείχνει απόψε.

«Μου αρέσεις έτσι» Του λέω και φεύγω για να σερβίρω το φαγητό στα πιάτα μας.

Περνώ από δίπλα του κρατώντας και τα δυο πιάτα και τα αφήνω στο τραπεζάκι. Κάθομαι στην απέναντι πολυθρόνα από τον Μπράιαν. Πίνω μια γουλιά κρασί και παρακολουθώ τον Μπράιαν καθώς δοκιμάζει πρώτα την σαλάτα και μετά το φιλέτο του. Μου φαίνεται κάπως. Νευρικός . Ναι αυτό είναι. Είναι ασυνήθιστα νευρικός.

«Μπράβο μωρό μου πεντανόστιμο»

Γελάω. «Τα παρήγγειλα σου είπα. Δεν με έχεις συνηθίσει να είσαι αφηρημένος. Συμβαίνει κάτι μωρό μου?».

«Η αλήθεια είναι πως απόψε είμαι λιγάκι νευρικός. Ε... δηλαδή έχω κάτι να σου δώσω και... να σε ρωτήσω», Τον ακούω να μου λέει καθώς σηκώνετε από την απέναντι πολυθρόνα.

«Αλήθεια; Τι είναι? Δώρο?» Αρχίζω να νιώθω έξαψη γιατί ο Μπράιαν δεν είναι των δώρων. Μου έχει πάρει ελάχιστα δώρα όλα αυτά τα χρόνια και ποτέ μα ποτέ δεν μου αγόρασε κάτι χωρίς να υπάρχει λόγος όπως τώρα.

Με πλησιάζει και βγάζει κάτι από την τσέπη του παντελονιού του. Πιάνει το χέρι μου και με τραβάει να σηκωθώ όρθια. Είμαστε αντικριστά. Είναι υπέροχος και όμορφος. Και ευτυχώς είναι δικός μου.

«Το αγόρασα για σένα. Νομίζω θα σου αρέσει πολύ». Μου πρόσφερε ένα μαύρο βελούδινο κουτί.

Έχω μείνει άφωνη.

«Άνοιξε το» Με παροτρύνει

«Κόσμημα...» Χαμογελάω. Τα δάχτυλά μου ήθελαν να αγγίξουν το απαλό μαύρο βελούδο. Να απολαύσω την στιγμή αλλά ξέρω πως ο Μπράιαν θα εκνευριστεί εάν δεν το ανοίξω αμέσως όπως μου ζήτησε.

Νεύει θετικά, με το κεφάλι του και φαίνεται περισσότερο νευρικός από ότι ήταν ως τώρα, καθώς με βλέπει να ανοίγω το κουτί.

Στριγκλίζω και βάζω το χέρι μου στο στόμα. Δεν μπορεί? Συμβαίνει αυτό που νομίζω?

«Μπράιαν?»

Παίρνει το βελούδινο κουτί από τα χέρια μου και γονατίζει μπροστά μου.

«Sophie, Θέλω να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μαζί»

«Ω, Θεέ μου»

«Δέχεσαι?»

«Ναι. Ναι» Του λέω με ενθουσιασμό. Σηκώνεται όρθιος και μου χαρίζει ένα από τα γνωστά τρυφερά φιλιά του. Θεέ μου με θέλει , με αγαπάει, άδικα αμφέβαλα μερικές φορές για τις προθέσεις του.

«Σου αρέσει; Ξέρω πως σου αρέσουν τα απλά πράγματα.» Μου λέει καθώς μου περνά στον παράμεσο μου το δαχτυλίδι από λευκή πλατίνα. Στο κέντρο υπάρχει ένα μικρό και αξιοπρεπές διαμαντάκι.

«Το λατρεύω!» Σκύβω και τον φιλώ .Βάζει τα χέρια του δεξιά και αριστερά του προσώπου μου και , παρατείνει το φιλί μας. Θα τρελαθώ, ήθελε να κάνει τελικά το επόμενα βήμα μαζί μου.

«Φαίνεται πολύ όμορφο επάνω σου .Θέλω να το φοράς συνέχεια όσο θα είσαι μακριά μου, ώστε να σου θυμίζει εμένα και τη ζωή μας μαζί. Να σου θυμίζει το μέλλον που έχουμε οραματιστεί. Εσύ και εγώ και η οικογένεια που θα δημιουργήσουμε μαζί.» Η φωνή του ήταν βαθιά και σιγανή. Νομίζω προσπαθεί να κρύψει την συγκίνηση του.

Ο καλός μου ο Μπράιαν.

Ο γλυκός μου ο Μπράιαν.

Ο τρυφερός μου ο Μπράιαν.

Η καρδιά μου άρχισε να πονά στο στήθος μου. Ήμουν άδικη μαζί του. Με αγαπά πολύ. Άφησα τους γύρω μου να με επηρεάσουν. Κακώς... ο Μπράιαν είναι ο άνθρωπος μου. Απόδειξη ότι τελικά πονάω και μόνο με τη σκέψη ότι θα είμαι τόσο καιρό μακριά του. Συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο θα μου είναι να είμαστε σε απόσταση. Νιώθω δάκρυα να συγκεντρώνονται στο πίσω μέρος των ματιών μου.

«Δε θα μπορούσα να σε ξεχάσω ποτέ, έτσι κι αλλιώς. Είσαι ο άνθρωπος μου» Λέω απαλά επάνω στα χείλη του. Αγγίζω το πρόσωπό του κι νιώθω το λείο του δέρμα κάτω από το χέρι μου. Το δέρμα που φιλώ τα τελευταία χρόνια, το δέρμα του συντρόφου μου.

Αρχίζει να με χαϊδεύει με τα δυο του χέρια. Έτσι όπως με έχει μέσα στην αγκαλιά τα χάδια του και τα φιλιά του κάνουν την κοιλιά μου να μυρμηγκιάσει. Παίρνει το πρόσωπό μου στα χέρια του, και με φιλά ξανά και ξανά.

«Σ 'αγαπάω πάρα πολύ Sophie, είσαι ολόκληρη η ζωή μου» Τον ακούω να μου λέει ανάμεσα στα φιλιά μας

«Δείξε μου πόσο πολύ». Του απαντά διακόπτοντας για λίγο το φιλί μας .

Τα μάτια του φωτίστηκαν αμέσως από λαχτάρα

«Ως το πρωί μωρό μου θα σου το δείχνω» Μου απαντά και με παίρνει στα χέρια του. Με μεταφέρει και με αφήνει προσεκτικά επάνω στο κρεβάτι μου.

.

.

.

.

.

Είμαι καθοδόν για το αεροδρόμιο. Μέσα στο ταξί σκέφτομαι τα πρωινά γεγονότα.

Τους δυο αποχαιρετισμούς.

Έκλαψα πολύ όταν χαιρετούσα τον Μπράιαν. Ήθελε να με συνοδεύσει με το ταξί στο αεροδρόμιο, αλλά νωρίς το πρωί τον ειδοποιήσαν από την δουλειά για κάποιο πρόβλημα σε έναν σέρβερ που έπρεπε άμεσα να λυθεί και έτσι, αποχαιρετιστήκαμε στο διαμέρισμά μου. Υποσχέθηκα όμως να του τηλεφωνώ συχνά και να του στέλνω πολλές φωτογραφίες από τα μέρη που θα επισκέπτομαι.

Από τις χειρότερες στιγμές μου ήταν και ο αποχωρισμός μου από την Άννυ. Ήμαστε κι οι δυο δακρυσμένες καθώς έμπαινα στο ταξί μου. Δεν είχαμε χωρίσει από το πανεπιστήμιο. Στις σπουδές μαζί. Στις διακοπές μαζί . Είναι περίεργο το συναίσθημα που έχω μακριά της. Είναι το αποκούμπι μου. Η φίλη μου. Η αδερφή μου. Το θετικό είναι ότι υποσχέθηκε να με επισκεφθεί στην περιοδεία και δεν αμφιβάλλω πως θα τηρήσει την υπόσχεση της...θέλει απεγνωσμένα να συναντήσει τον τον Αχιλλέα αλλά και τα άλλα μέλη του συγκροτήματος.