Κεφάλαιο 39

Λονδίνο-Αγγλία

Την ίδια ώρα κάπου στο κέντρο του Λονδίνου...

Παρατάω την βαλίτσα δίπλα από την πόρτα, βγάζω τα παπούτσια μου και τα αφήνω ακριβώς δίπλα από το ασήκωτο μπαούλο που μου έχει κόψει τα χέρια. Βρε μέχρι τα νεφρά μου πονάνε από την προσπάθεια να την κουβαλήσω και τέλος πετάω την γούνα επάνω στην πολυθρόνα. Ένα σύννεφο σκόνης εμφανίζεται στην ατμόσφαιρα. Χιλιάδες μικροσκοπικοί κόκκοι σκόνης υπάρχουν παντού γύρω μου. Ωραία...Έχω και να καθαρίσω. Δεν μου φτάνουν όλα τα άλλα έχω να κάνω και φασίνα. Ίσως βέβαια αυτό με βοηθήσει να εκτονωθώ γιατί...

Έχω κάτι νεύρα...

Μα κάτι νεύρα...

Είμαι έξω φρενών... και κάνω βόλτες πάνω κάνω στο μικρό σαλονάκι μου.

Ξεροστάλιασα έξω από την πόρτα της Άννυς τόση ώρα. Στην αρχή χτυπούσα για ώρα την πόρτα, περιμένοντας να μου ανοίξει. Στην συνέχεια το πήρα απόφαση πως δεν είναι μέσα και επειδή φοβήθηκα πως από στιγμή σε στιγμή θα επέστρεφε και εγώ εάν πήγαινα στο διαμέρισμα μου ίσως και να μην την άκουγα, αποφάσισα να καθίσω επάνω στην βαλίτσα μου, αγκαλιά με την γούνα πάντα, ακριβώς έξω από την πόρτα της. Ξεροστάλιασα , να την περιμένω να επιστρέψει. Μα που πήγε τέλος πάντων? Γύρισε στην πατρίδα λίγες ώρες πριν από μένα.

Στο σπίτι δεν είναι στο το κινητό της δεν το απαντά. Θα περιμένω λίγο ακόμα και εάν δεν έχω νέα της μέσα στην επόμενη μια ώρα, θα αναγκαστώ να πάρω την μαμά της στην Ελλάδα. Είναι η έσχατη λύση, αλλά δεν μου αφήνει περιθώρια. Ξέρω πως είναι αναστατωμένη και θέλω να την δω να της μιλήσω. Να μάθω τι συνέβη και τράπηκε σε άτακτη φυγή. Καλά τον άλλον εάν τον έπιανα στα χέρια μου θα τον έγδερνα. Η Άννυ δεν είναι καμία παράλογη να σηκωθεί να φύγει έτσι...

Ανησυχώ . Λες να της έκανε κάτι σοβαρό το γαϊδούρι? Αυτό είναι που με αγχώνει περισσότερο από όλα, η Άννυ δεν θα έφευγε χωρίς λόγο. Όχι κάτι συνέβη. Κάτι πολύ σοβαρό. Εύχομαι μόνο να μην είναι πολύ αργά για να την βοηθήσω να το ξεπεράσει.

Δεν ξέρω τι να υποθέσω... Ας μην κινδυνολογώ, ας περιμένω μια ώρα ακόμα και μετά βλέποντας και κάνοντας, τηλεφωνώ στους δικούς της και ανάλογα με αυτά που θα μου πουν, θα κρίνω και θα συνεχίσω. Ίσως να έχει επικοινωνήσει μαζί τους, με την μαμά της δηλαδή που της τηλεφωνεί κάθε τρις και λίγο. Ποντάρω στο γεγονός ότι θα ήθελε να μάθει πως περνά η κόρη της στην εκδρομή της και άρα θα έχει ξεκινήσει τα τηλέφωνα από νωρίς.

Ξέρω πως εάν κάνω κάτι τέτοιο, εάν αναστατώσω τους γονείς της δεν θα μου το συγχωρήσει εύκολα, αλλά μου έχει κόψει τα πόδια και αφού δεν δίνει σημάδια ζωής, δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια.

Βγάζω το κινητό μου από την τσέπη μου, πρέπει να κάνω δυο πράγματα, το πρώτο να στείλω στην φίλη μου και να την ενημερώσω πως είμαι Λονδίνο, πως έχω ήδη φτάσει στην πολυκατοικία μας και την περιμένω να μιλήσουμε. Θα της ζητήσω με ευγενικό τρόπο να με καλέσει αμέσως μόλις το δει, μια ευγένεια που δεν διαθέτω αυτήν την στιγμή, και θα την ενημερώσω, πως εάν δεν το κάνει τότε θα καλέσω τους γονείς της.

Το δεύτερο που έχω να κάνω είναι και το ποιο δύσκολο. Πρέπει να επικοινωνήσω με τον Μπράιαν.

Αχ! Πάω πάλι προς την πόρτα και πιάνω το βαρίδι μου από το χερούλι. Σέρνω τη βαλίτσα μου και την παρατάω στο πάτωμα ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι μου. Παραμερίζω το μαξιλάρι και κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού στην απόλυτη σιωπή κοιτώντας προσεκτικά το μικρό μου διαμέρισμα.

Τόσες μέρες ζούσα μέσα στην πολυτέλεια. Όμως δεν είναι αυτήν η ζωή μου. Δεν είναι αυτήν η καθημερινότητα μου. Η καθημερινότητα μου είναι η δουλεία μου οι φίλοι μου και στο τέλος της ημέρας το καταφύγιο μου είναι αυτό το μικρό διαμέρισμα που το έχω διακοσμήσει με το γούστο μου, κάνοντας μεγάλη οικονομία για να αγοράσω αυτά τα λίγα έπιπλα.

Όμως εδώ μέσα τώρα , σήμερα είμαι στεναχωρημένη και αυτό δεν έχει να κάνει με την έλλειψη των φίνων υφασμάτων και των ακριβών χαλιών. Έχει να κάνει με την έλλειψη του ανθρώπου που ήταν μαζί μου όλες αυτές τις ημέρες. Συνειδητοποιώ όμως πως δεν είναι η χλιδή που με έκανε χαρούμενη και ευτυχισμένη όλο αυτόν τον καιρό. Ο Αχιλλέας με έκανε ευτυχισμένη. Ήμουν ευτυχισμένη μαζί του στα 18, όταν κρυβόμασταν από όλους και ξεκλέβαμε δυο στιγμές για μια αγκαλιά και μερικά φιλιά ήμουν τότε ευτυχισμένη που τα χρήματα μας ήταν περιορισμένα, προερχόταν από το χαρτζιλίκι που μας έδιναν οι γονείς μας και παρόλα αυτά θυμάμαι πως έκλαψα με εκείνο το πρώτο δώρο που μου είχε πάρει για τα γενέθλια μου , και είμαι ευτυχισμένη σήμερα μόνο και μόνο που τον έχω στην ζωή μου. Που μπορώ να τον αγγίζω να του μιλάω να γελώ μαζί του, να ξυπνάω και να κοιμάμαι στην αγκαλιά του.

Κοιτώ ξανά γύρω μου. Την τελευταία φορά που ήμουν εδώ, ήμουν με τον Μπράιαν και ζούσα μαζί του μια χλιαρή σχέση. Δεν το καταλάβαινα τότε. Όλοι μου το λέγανε αλλά εγώ δεν μπορούσα να το δω. Ήμουν εγκλωβισμένη σε μια σχέση με έναν άνθρωπο που δεν με καταλάβαινε και δεν με γέμιζε. Όταν μπήκε ο οδοστρωτήρας που ακούει στο όνομα Αχιλλέας στην ζωή μου κατάλαβα την διαφορά σε αυτό που είχα και σε αυτό που θα έπρεπε να έχω.

Όλα άλλαξαν εντελώς στην ζωή μου, από τότε που βρέθηκα καθισμένη για τελευταία φορά σε αυτό το κρεβάτι. Τότε είχα συγκινηθεί επειδή αποχαιρετούσα τον Μπράιαν. Θα έπρεπε να το είχα καταλάβει πως αποχαιρετούσα την παλιά μου ζωή και όχι μόνο εκείνον.

Νιώθω ένα απρόσμενο δάκρυ να κυλά στο μάγουλό μου. Πόνεσα πολύ τον Μπράιαν και δε θα μπορέσω ποτέ να επανορθώσω ή να τον κάνω να νιώσει καλύτερα. Δεν έπρεπε εξ αρχής να δεχτώ την πρόταση του. Αλλά, στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, δεν λένε? Δεν βγήκαν άδικα όλες αυτές οι παροιμίες.

Παίρνω μια ανάσα και ανοίγω το τηλέφωνο μου, το δεύτερο μήνυμα που πρέπει να στείλω είναι πιο δύσκολο. Πρέπει να τον ενημερώσω ότι επέστρεψα και να συνεννοηθώ μαζί του για τον τρόπο που θα του δώσω πίσω τα πράγματα του. Δεν είναι πολλά, αλλά είναι δικά του, και οφείλω μετά από όλα όσα έκανα να του τα δώσω αυτοπροσώπως και όχι να τα στείλω με κάποια απρόσωπη εταιρία ταχυμεταφοράς, όπως θα με πρόσταζε να κάνω ένας γνωστός ροκάς.

Ήταν πιο εύκολο για μένα να μην σκέφτομαι τον Μπράιαν όσο ήμουν μαζί με τον Αχιλλέα στην περιοδεία, αλλά τώρα που κάθομαι εδώ, μέσα στο μικρό μου διαμέρισμα, περιστοιχισμένη από αναμνήσεις, με πονά που τον πλήγωσα τόσο. Έπρεπε να το είχα αποφύγει να είχα βρει έναν τρόπο και να μην τον είχα στεναχωρήσει τόσο. Οι αναμνήσεις τόσων χρόνων με κατακλύζουν. Γέλια, χαρές, λύπες , διαφωνίες, γιορτές, άγχη όλα...

Αγαπούσα τον Μπράιαν. Ακόμα τον αγαπώ. Κάτι τέτοια συναισθήματα δεν εξαφανίζονται από τη μια στιγμή στην άλλη γυρνώντας έναν διακόπτη. Απλά δεν τον αγαπούσα αρκετά όπως αποδείχτηκε... Ούτε με τον τρόπο που εκείνος θα ήθελε και θα του άξιζε... Ναι αυτό τώρα είναι ξεκάθαρο... Μακάρι να το έβλεπα και τότε. Θα είχαμε αποφύγει όλα αυτά τα δράματα. Κολακεύτηκα από την πρόταση, ψίλωσα δυο πόντους θεωρώντας πως εγώ είχα δίκιο και οι άλλοι άδικο. Πόσο αφελής θεέ μου... Αλήθεια πως μας μεγάλωσαν έτσι να γίνεται ένα δαχτυλίδι αυτοσκοπός. Να εθελοτυφλούμε προκειμένου να πάρουμε το λαμπερό μονόπετρο και να γίνουμε η κυρία του κυρίου.

Κουνάω με αποδοκιμασία το κεφάλι μου.

Πληκτρολογώ στα γρήγορα ένα μήνυμα, πριν χάσω το κουράγιο μου , ενημερώνοντας τον ότι είμαι Λονδίνο και πως θα ήθελα να βρεθούμε για να του επιστρέψω τα πράγματά του. Ξεφυσάω και κλείνω τα μάτια μου. Εύχομαι και ελπίζω να δεχτεί να με συναντήσει. Θέλω να τον δω και να του εξηγήσω από κοντά. Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε τα πράγματα δεν ήταν ήρεμα. Τώρα είμαστε ήρεμοι και είμαστε και οι δυο σε θέση να συζητήσουμε σαν πολιτισμένοι άθρωποι.

Η απάντηση του έρχεται σχεδόν αμέσως. Με τρεμάμενα χέρια ξεκλειδώνω το τηλέφωνο μου και διαβάζω το μήνυμα του. Είναι σε μια εταιρική εκδρομή, σε μια περιοχή λίγο έξω από το Λονδίνο, το ξέρω το μέρος πέρσι είχα πάει και εγώ μαζί του στην εταιρική εκδρομή. Έχει ένα ξενοδοχείο που κατά κανόνα φιλοξενεί μεγάλες εταιρίες. Κάνουν συνέδρια αλλά χαλαρώνουν κιόλας στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους του. Έτσι δεν νιώθουν εγκλωβισμένοι το σαββατοκύριακο τους . Στο πολύ ευγενικό του μήνυμα ο Μπράιαν με ενημερώνει πως επιστρέφει μεθαύριο και θέλει να με δει και εκείνος. Ένα δειλό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου. Ελπίζω και θέλω να με συγχωρήσει. Θα μου στείλει όταν επιστρέψει για να βρεθούμε, ολοκληρώνει το μήνυμα του στέλνοντας μου ένα φιλί. Πόσο ανώτερος άνθρωπος είναι έκανα όλα αυτά και εκείνος είναι γλυκός και τρυφερός μαζί μου.

Ξεφυσάω... Τολμάω να ελπίζω πως όλα θα πάνε καλά με τον Μπράιαν. Από την Άννυ δεν έχω νέα...

Έχω περάσει μια δύσκολη νύχτα και ένα δυσκολότερο πρωινό, αφού πρώτα έστειλα το Αχιλλέα να μάθει τι στο καλό είχε συμβεί και εκείνος επέστρεψε πίσω χωρίς να έχει καμία απάντηση να μου δώσει, τότε ξεκίνησε ένας μαραθώνιος να τα προλάβω όλα. Να πίσω τον Αχιλλέα πως πρέπει να φύγω, να προλάβω να μαζέψω τα πράγματα μου και τέλος να βρω πτήση για Λονδίνο. Αφού έτρεχα σαν την τρελή, πετούσα μέσα στην βαλίτσα ρούχα και παπούτσια και ο κακοφωνίξ τα έβγαζε, αφού μάλωσα μαζί του και έκλαψα από τα νεύρα μου γιατί η επόμενη πτήση ήταν σε δέκα ώρες, ο διάσημος ροκάς αποφάσισε να με βοηθήσει. Τηλεφώνησε στον πιλότο και του ζήτησε να ετοιμάσει το jet του. Ακουμπώ το κεφάλι μου στο στρώμα και ανεβάζω τα πόδια μου επάνω. Κουλουριάζομαι και κλείνω τα μάτια μου. Μου είπε πως θα μάζευε και εκείνος τα πράγματα του και μόλις επέστρεφε το αεροπλάνο θα φεύγαν όλοι για Αμερική, ενώ ήταν κανονισμένο να φύγουν δυο μέρες μετά. Ο κάλος μου δεν ήθελε να μείνει εκεί χωρίς εμένα.

Σκέφτομαι πάλι τον Αχιλλέα και το πόσο στεναχωρημένος έδειχνε την ώρα που με άφηνε στο αεροδρόμιο. Αχ το μωρό μου! Αχ ο γλυκός μου! Πόσο στεναχωρημένος έδειχνε!

«Σκέψου το, σε παρακαλώ... Σκέψου το ενδεχόμενο να μην πας...και να έρθεις μαζί μου στην Νέα Υόρκη. Σε θέλω μόνιμα στη ζωή μου. Έχω συνηθίσει να ξυπνάω και να σε βλέπω δίπλα μου, να κοιμάσαι κουλουριασμένη στο πλευρό μου. Μην φεύγεις» Τον ακούω να μου ζητά πριν κατέβω από το αυτοκίνητο .

«Πρέπει. Σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό. Πρέπει να μάθω τι έγινε με την Άννυ. Δεν απαντά στις κλήσεις μου. Εάν έπαθε κάτι? Στο μήνυμα της δεν μου εξηγεί σχεδόν τίποτα. Έχω και δουλειά στο περιοδικό. Ήξερες πως θα χρειαζόταν να λείψω για μερικές μέρες . Και εσύ είμαι σίγουρη πως θα πρέπει επίσης να περάσεις και από την εταιρεία σου για να ρίξεις μια ματιά να δεις ότι όλα κυλάνε ομαλά.»

«Αλεξάνδρα τα έχει όλα υπό έλεγχο το ξέρεις αυτό» Με ενημερώνει και μουτρώνει σαν μικρό παιδί που του στερούν το πολυπόθητο γλυκό.

«Ξέρω πως πρέπει να δώσεις ορισμένες συνεντεύξεις και να διαφημίσεις την υπόλοιπη περιοδεία σου. Έχω δει τι περιλαμβάνει το πρόγραμμά σου Αχιλλέα μου.»

«Και εσύ σαν βιογράφος μου θα έπρεπε να είσαι δίπλα μου, να με βλέπεις να εργάζομαι , να δεις πως ζώ. Τι θα γράψεις σε αυτό το ρημάδι το βιβλίο εάν δεν είσαι κάθε στιγμή μαζί μου? Μου λές?»

«Α... μάλιστα, για αυτό αγχώνεσαι που δεν θα έχεις δίπλα σου την συνεργάτιδα σου και φοβάσαι μην γράψω κάτι αναληθές και σε εκθέσω?...Μωρό μου κοίτα, ξέρω πως με θες δίπλα σου, και εγώ θέλω να είμαι συνέχεια κοντά σου, οι συνθήκες όμως αυτήν την στιγμή μας επιβάλουν να χωρίσουμε για λίγες μόνο ημέρες, θα μετά θα είμαστε μαζί», πρόσθεσα, κοιτάζοντας τον να φυσάει και να ξεφυσάει. Κάνει σαν μικρό παιδί. Με κολακεύει η αντίδραση του τόσο όσο και με τσατίζει ταυτόχρονα η συμπεριφορά του.

Η απόσταση θα τον κάνει, θα μας κάνει να δούμε εάν όλο αυτό που ζούμε είναι αληθινό ή για όλα ευθύνεται ότι ήμασταν απωθημένο ο ένας για τον άλλο.

Γαμώτο, γαμώτο εάν νιώσει μοναξιά και να αναζητήσει άλλη γυναικεία συντροφιά? Τι γίνεται τότε? Διώχνω γρήγορα αυτή τη σκέψη και την ανόητη, παράλογη πλευρά μου. Ακόμα και αν κάτι τέτοιο συμβεί θα το αντιμετωπίσω όταν έρθει η ώρα ούτε στιγμή νωρίτερα.

Ο καιρός που θα περάσουμε χώρια θα μας κάνει καλό. Αλλά μήπως να μην το διακινδυνεύσω? Νιώθω τις αντιστάσεις μου απέναντι στον πανέμορφο αυτόν άντρα να μειώνονται...

Γαμώτο , όχι θα φανώ δυνατή. Είναι μόνο δυο, τρείς το πολύ τέσσερις μέρες. Η Άννυ είναι φίλη μου, με χρειάζεται και ήταν πάντα εκεί για μένα, θα είμαι και εγώ δίπλα της τώρα που με χρειάζεται. Η δουλειά μου επίσης είναι σοβαρή υπόθεση. Πρέπει να συναντηθώ με την Άντα να μιλήσουμε για την εξέλιξη του βιβλίου, να δω τις διορθώσεις που προτείνει. Από τον εκδοτικό μου είπαν πως έχουν ενθουσιαστεί με την δουλεία μου, αλλά η επιμελήτρια θέλει να συζητήσουμε μερικές μικροαλλαγές που λέει πως θα απογειώσουν την γραφή μου.

«Θα μου λείψεις, μωρό μου, θα μου λείψεις πολύ» είπα, ξαναβρίσκοντας τη δύναμή μου. «Απλά είναι κάτι που δεν μπορώ να αποφύγω. Σε παρακαλώ, εσύ έχεις πετύχει στην δουλεία σου, εγώ θα κριθώ από αυτό το βιβλίο και θέλω να μην έχει να μου προσάψει κανείς το παραμικρό. Θέλω να ενθουσιάσω τους πάντες.» Θέλω να καταλάβει πως πρέπει να φύγω, πως δεν το θέλω, αλλά δεν γίνεται αλλιώς «Θα μου λείψεις πάρα πολύ. Όμως έχουμε κι οι δυο δουλειά να κάνουμε»

«Έλα να ζήσεις μαζί μου.» Ψελλίζει κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Δεν είμαι σίγουρη ότι το είπε, ότι το άκουσα ή εάν το φαντάστηκα.

«Είπες κάτι;» Ρωτάω ξέπνοη.

«Άκουσες πολύ καλά τι είπα Σοφία» Εξακολουθεί να μην με κοιτά

«Πέρασα πολλά χρόνια χωρίς εσένα και δεν πρόκειται, δεν θέλω να το ξανακάνω. Έλα να ζήσεις μαζί μου. Μετακόμισε στο σπίτι μου, σε θέλω απελπισμένα στην ζωή μου. Γίνε μέρος της καθημερινότητας μου. Μέρος της αληθινής μου ζωής , αλλά και της πλασματικής ... Έλα μαζί μου από δω και πέρα σε όλες μου τις περιοδείες».

Τον κοιτώ αποσβολωμένη. Κάθομαι στο πίσω κάθισμα ενός νοικιασμένου αυτοκινήτου , έξω από το αεροδρόμιο και ακούω τον φίλο μου να μου ζητά να αλλάξω την ζωή μου κατά 180 μοίρες «Αχιλλέα αυτό που ζητάς είναι... είναι τρελό! Δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί! Δεν μπορώ έτσι απλά να μετακομίσω σε μια άλλη ήπειρο. Είναι τρελό...έχω τόσες εκκρεμότητες το Λονδίνο, έχω την δουλεία μου. Τι θα γίνει με την δουλεία μου. Όλοι οι φίλοι μου είναι εκεί.»

«Το τρελό είναι που στέκομαι σε ένα αεροδρόμιο και σε αποχαιρετώ ξανά. Για μια ακόμα γαμημένη φορά αποχαιρετιόμαστε σε ένα γαμημένο αεροδρόμιο. Δεν θέλω να φύγεις, δεν το καταλαβαίνεις γαμώτο? Νόμιζα πως είμασταν αυτήν την φορά στο ίδιο μήκος κύματος.»

«Λεν είναι το ίδιο όπως τότε. Λεν είμαστε πια δεκαοκτάχρονα παιδιά που φεύγουν για σπουδές, που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει η αυριανή μέρα. Δε θα χάσει ο ένας τον άλλο, γιατί τώρα έχουμε στρώσει τις ζωές μας ξέρουμε τι μας περιμένει αύριο. Είμαι δική σου και είσαι δικός μου κι αυτό δε θα αλλάξει απλώς επειδή θα χρειαστεί να δουλέψω για λίγο μακριά σου και πίστεψε με είναι για τόσο λίγο που δεν θα προλάβω καν να σου λείψω. Μέχρι να καταλάβεις πως δεν είμαι μαζί σου θα έχω ήδη επιστρέψει. Χρειάζεται να δω τι κάνει η φίλη μου και μετά θα συναντηθούμε ξανά σε μια βδομάδα. Με πειράζεις λέγοντας πως θέλεις να ζήσω μαζί σου, να μετακομίσω σπίτι σου.»

«Όχι, δε σε πειράζω. Θέλω να ζήσω μαζί σου επειδή είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Δεν θέλω να περνάω τις μέρες μου μακριά σου. Στο είπα και πριν θέλω όλα αυτά που στερήθηκα τόσα χρόνια. Τώρα όπως είπες και εσύ δεν είμαστε δυο χαμένα δεκαοκτάχρονα που παλεύουν να δουν εάν θα πετύχουν τους στόχους του. Εγώ τουλάχιστον ξέρω πως έχω πετύχει με το παραπάνω αυτά που ονειρευόμουν. Ξέρω τι θέλω από την ζωή μου. Και αυτό που θέλω είσαι εσύ. Εσύ στο σπίτι μου στην καθημερινότητα μου. Το μόνο που σου ζητώ είναι να το σκεφτείς αυτές τις μέρες που θα είσαι στο Λονδίνο. Σοφία μια σχέση από απόσταση με τον δικό μου χαρακτήρα δεν θα πετύχει. Μωρό μου... σκέψου το σε παρακαλώ...Είναι το μόνο που σου ζητώ.»

«Μα...»

«Δεν έχει μα. Θέλω να το σκεφτείς , σε παρακαλώ μωρό μου, υποσχέσου μου πως θα το σκεφτείς, είναι το μόνο που σου ζητώ για την ώρα »

«Θα το σκεφτώ» Απαντάω υπνωτισμένη

Με φιλά δυνατά και τραβά να καθίσω στα γόνατα του.

«Μωρό μου, με κάνεις ευτυχισμένο. Δε θα το μετανιώσεις», μουρμουρίζει ικανοποιημένος .

«Δεν είπα ακόμα ναι είπα ένα απλό, θα το σκεφτώ Αχιλλέα, σε παρακαλώ μην πανηγυρίζεις από τώρα. » Μα τι παιδί που είναι?

«Πράγματι, αλλά βασίζομαι στο γεγονός ότι γενικά δυσκολεύεσαι υπερβολικά πολύ να μου πεις όχι, και πάντα μα πάντα υποχωρείς.» Γελάνε και τα μουστάκια του. Και η καρδιά μου χτυπά ακανόνιστα. Θα με πεθάνει αυτός ο σέξι ροκάς.

Αχ βρε ροκ σταρ του κακού πενταγράμμου, αχ βρε τραγουδιστή της πεντάρας, αχ βρε άθλιε κακοφωνίξ , τι έχεις επάνω σου και δεν μπορώ να σου πω όχι? Γιατί με τραβάς σαν μαγνήτη? Γιατί με σέρνεις από την μύτη?

Ο ήχος από το κουδούνι της πόρτας με βγάζει από την ονειροπόληση μου. Χαμογελάω. Είμαι σίγουρη πως είναι η Άννυ. Όχι που δεν θα ερχόταν. Την ταρακούνησε το μήνυμα μου που της έλεγα πως θα καλέσω τις ενισχύσεις από Ελλάδα! Τώρα θα δει πόσα απίδια χωράει ο σάκος, που τόλμησε να με κάνει να φοβηθώ τόσο. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και σέρνω το ταλαίπωρο κορμί μου ως την εξώπορτα.

Ανοίγω βιαστικά την πόρτα και μπάμ...Εκεί με περιμένει μια Άννυ χλωμή , αγχωμένη, που κρατά μια σακούλα από γνωστό ταχυφαγείο που μυρίζει υπέροχα.

«Βρε βρε, για δες ποια μας θυμήθηκε... Καλός την ναι και ας άργησε»

«Σοφία...» Δάκρια κυλάνε από τα μάτια της και πέφτει στην αγκαλιά μου. Τι έχει συμβεί αναρωτιέμαι, ενώ ταυτόχρονα την τραβάω να μπει μέσα στο διαμέρισμα. ΑΑααα εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά. Τι της έκανε ο βλάκας? Μου κόβονται ξανά τα πόδια μου. Τι έπαθε το κορίτσι μου? Ότι και να είναι θα τις σταθώ θα είμαι δίπλα της!

«Πως πως το έκανα εγώ αυτό μου λες?» Ευτυχώς μετά το ξέσπασμα της, καθίσαμε και μου εξήγησε ακριβώς τι συνέβη και η καρδία μου έχει πάει στην θέση της. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ. ΤΙΠΟΤΑ.

«Βρε Άννυ μου, δεν καταλαβαίνω, που ακριβώς είναι το πρόβλημα κορίτσι μου? Εγώ νόμισα πως έγινε κάτι σοβαρό. Ήρθα πίσω σου τρέχοντας, τρέμοντας πως κάτι ανεπανόρθωτο έγινε» Όσο σκέφτομαι πως είχα φανταστεί ένα σωρό άσχημα σενάρια που δικαιολογούσαν την φυγή της... Όση ώρα άκουγα την εξιστόρηση της, περίμενα με μουδιασμένα άκρα από την αγονία να ακούσω τα χειρότερα , και όσο αυτά τα χειρότερα δεν ερχόταν τόσο απορούσα που θα καταλήξει η ιστορία της.

«Δεν καταλαβαίνεις? Με δουλεύεις?» Προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμη και ναι δεν καταλαβαίνω λέξη. Την έχω χάσει. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ?

«Έχεις κάνει και άλλες φορές σεξ της μια βραδιάς.» ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΜΟΥ ΛΕΣ ΤΩΡΑ? Αυτά θέλω να ρωτήσω , σε αυτόν τον τόνο θέλω να τα ρωτήσω δυνατά, ουρλιάζοντας , γιατί μου είχε κόψει τα πόδια, όμως ας της δώσω λίγο χρόνο, ίσως , ίσως λέω και να μην έχω καταλάβει εγώ κάτι και να γίνομαι άδικη μαζί της. Ίσως και να υπάρχει κάτι ακόμα . Κάτι που έγινε και να θέλει το χρόνο της για να μου το αποκαλύψει, ας μην την καταδικάσω ακόμα. Ας μην την πω επιπόλαιη ακόμα , που αναστάτωσε τόσους ανθρώπους άνεφ λόγου και αιτίας.

«Ναι αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ με μια ξεπέτα, ποτέ δεν...»

«Χα» Την διακόπτω και την δείχνω με το δάχτυλο μου

«Τι ΧΑ είναι αυτό? Χάζεψες?» Με ρωτά, ρουφώντας την μύτη της για μια φορά ακόμα.

«ΧΑ! Σου αρέσει. Σου αρέσει πολύ. Γιαυτό και αντιδράς έτσι. Αυτό είναι. Τώρα κατάλαβα, και έσπαγα το κεφάλι μου τόση ώρα να καταλάβω τι στο καλό σου συμβαίνει. Γιατί έφυγες έτσι από την Ζυρίχη. Πέρασαν τέρατα από το μυαλό μου, κι όμως η απάντηση είναι τόσο απλή. Σου αρέσει ο Adam και μόλις κατάλαβες το πόσο πολύ σου αρέσει, φοβήθηκες , την έκανες και αναστάτωσες το σύμπαν.» Φωνάζω σαν να την κατηγορώ. Στενεύει τα μάτια της και τα μάγουλα της έχουν πάρει ένα κόκκινο χρώμα. Το χρώμα της ντροπής!

«Όχι. Σταμάτα μην το ξαναπείς αυτό- δεν μου αρέσει-» Φωνάζει με την σειρά της και τώρα είμαι σίγουρη, ότι έχω δίκιο. Της αρέσει. Της αρέσει πολύ. Της αρέσει τόσο που ντρέπεται να παραδεχτεί ότι όλα όσα έλεγε ήταν απλά λόγια. Έπεσαι στα δίχτυα του τελευταίου ελεύθερου ροκά!

«Άννυ δεν είναι κακό να σου αρέσει κάποιος ξέρεις...» Προσπαθώ να κατευνάσω λίγο τα πνεύματα.

«Είναι. Είναι όταν αυτός ο κάποιος έχει πάει με ότι κινείτε. Όταν το δεν έχει κανένα σεβασμό στης γυναίκες. Όταν η άποψη του είναι πως οι γυναίκες είναι μόνο για πήδημα. Και μάλιστα για πήδημα της μιας και μόνο βραδιάς. Δεν θέλει δεσμεύσεις δεν θέλει σχέση δεν θέλει τίποτα. Μόνο να περάσει καλά το βράδυ του και μετά το επόμενο και το επόμενο ... και έτσι συνεχίζει να κυλά η ζωή του, σε αυτήν την ρότα...»

«Σου είπε ότι, οι γυναίκες είναι μόνο για το κρεβάτι? Σου έδειξε πως δεν τις σέβεται? Σε έφερε σε δύσκολη θέση με αυτά που σου έκανε? Με αυτά που σου ζήτησε να κάνετε?» Γι γίνεται εδώ? Γιατι η φίλη μου μιλά έτσι?

«Μην είσαι ανόητη φυσικά και δεν μου είπε κάτι τέτοιο, αλλά πολύ θέλει να βγάλω τα συμπεράσματα μου? Έχω διαβάσει τόσα περιοδικά, έχω δει τόσες συνεντεύξεις.»

«Ναι αλλά σε εσένα προσωπικά δεν μίλησε για τις συνήθειες του» Επιμένω

«Τι εννοείς?»

«Εννοώ ότι δεν τον άφησες να σου εξηγήσει τι θέλει από σένα»

«Ρε Σοφία χαζή είσαι? Sex ήθελε. Ξεκάθαρα δεν ήθελε κάτι περισσότερο από μένα . Ξεκάθαρο είναι αυτό. Δεν ήθελε να συζητήσει μαζί μου για την οικονομία της ευρώπης . Βασικά δεν προλάβαινε... Είχε σαν προτεραιότητα να με γδύσει και δεν προλάβαινε να μου μιλήσει» Αυτό το τελευταίο το είπε μορφάζοντας. Την πονάει, την θυμώνει ότι την ήθελε μόνο για ένα πήδημα και γιαυτο έφυγε τρέχοντας για να μην χρειαστεί να έρθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που υποθέτει ότι δεν θα της αρέσει... Γιατί το ξέρω αυτό το ύφος της φίλης μου, εκείνης της άρεσε πολύ. Δεν ξέρω τι κάναν ποτέ δεν μοιραζόμασταν τις εμπειρίες μας στο κρεβάτι, αυτά είναι προσωπικά θέματα . Αυτήν είναι η γνώμη και των δυο μας , αλλά την ξέρω καλά. Είναι ανοιχτό βιβλίο για μένα το π[πρόσωπο της . Έφυγε γιατί εάν έμενε εκείνη θα ήθελε να συνεχίσουν και αν αυτός δεν ήθελε , αυτό θα την στεναχωρούσε αφάνταστα.

«Τι σκέφτεσαι να κάνεις?»

«Τίποτα δεν θα τον ξαναδώ εξάλλου. Που να τον δω άλλωστε δεν μας λες και γείτονες»

«Και εάν τον δεις?»

«Δεν έχω σκοπώ να το παίξω τρελαμένη γκρούπι και να τον πάρω από πίσω αν τα στάδια του κόσμου. Που θα τον δω? Που θα τον συναντήσω?. Ότι έγινε έγινε. Το απόλαυσα το απόλαυσε και εκείνος. Πάμε παρακάτω, πάμε για άλλα» Τελειώνει το λογύδριο της με σπασμένη φωνή.

«Το απόλαυσες ακούω. Για πες, για πες»

«Τίποτα δεν λέω. Άντε φέρε κανένα πιάτο κρύωσε το φαγητό που έφερα»

Άσχημα τα πράγματα για να μην μπορώ να της πάρω κουβέντα, της άρεσε περισσότερο από ότι μου αποκαλύπτει

«Άννυ μου, είσαι ερωτευμένη μαζί του?»

«Ρε Σοφία τι είμαστε 18? Να μπερδεύουμε τον έρωτα με τον ενθουσιασμό? Να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε ένα one night stand από τον έρωτα της ζωής μας?»

Την κοιτώ καχύποπτα. Με δουλεύει?

«Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι είμαι ενθουσιασμένη μαζί του. Κολακεύτηκα, από το ενδιαφέρων του, και κακά τα ψέματα στο κρεβάτι ο τύπος το έχει, τι να λέμε τώρα, μπορεί να κάνει μια γυναίκα να παρακαλάει, να φωνάζει το όνομα του για ώρες. Σου λέω ζωγραφίζει. Τώρα...Θα ήθελα κάτι περισσότερο? Δεν ξέρω, ίσως υπό άλλες συνθήκες και να ήθελα, όμως δεν υπάρχουν άλλες συνθήκες, αυτό που υπάρχει είναι ένας ντράμερ που κολάζει και άγιο, σέξι σαν αμαρτία.... που θέλει κάθε βράδυ και άλλη στο πλευρό του και στο κρεβάτι του.» Αναστενάζει «Για αυτό σου λέω, ας το αφήσουμε ως έχει δεν ωφελεί να το συζητήσουμε περισσότερο , όπως δεν ωφελούσε να παρατείνω την διαμονή μου στην Ζυρίχη.»

Δεν την πιέζω άλλο, ο Adam έδειξε ενδιαφέρων, αλλά ενώ δεν τον ξέρω πολύ καλά, έχω την αίσθηση ότι η φίλη μου έχει δίκιο ο τύπος δεν μπορεί να σοβαρευτεί. Άλλωστε τον έχω δει εν δράση...Υποθέτω πως όσα γράφοντες για εκείνον γράφονται για κάποιο λόγο...

«Τι λες να ανοίξουμε κρασί και να δούμε καμία ταινία?»

«Μπορώ να κοιμηθώ εδώ απόψε? Δεν θέλω να πάω δίπλα» Μου λέει με παράπονο.

Νεύω θετικά «Πάω να φέρω κρασί διάλεξε ταινία. ΑΑΑαα και θα βοηθήσεις να αλλάξω σεντόνια και να ξεσκονίσω λίγο. Η σκόνη έκανε πάρτι όσο έλειψα.»

«Καλά καλά φέρε κρασί να φάμε και βλέπουμε» Την αφήνω στο σαλόνι να βγάλει από την χάρτινη σακούλα τις συσκευασίες με το φαγητό μας και πάω για το κρασί.

Στηρίζομαι στον πάγκο της κουζίνας και την κοιτώ. Είναι σαν άγγελός , ξανθιά, λεπτή, φορά ένα σορτσάκι και ένα απλό άσπρο μακό μπλουζάκι, και είναι μια κούκλα ακόμη και έτσι. Ναι ναι αυτήν είναι η φίλη μου, νευρική, ετοιμόλογη, όμορφη , γλυκιά , αλλά πάντα εκεί για μένα...

Εύχομαι μια μέρα κάποιος να την κάνει πολύ ευτυχισμένη!