Μεριά συγγραφέα-αναγνώστη

<<Όσο κρύο κι αν κάνει... Μία βόμβα θα σκάσει!>>, φώναξε με ενθουσιασμό και μειδίασε, καθώς ολοκλήρωνε την κατασκευή του αυτοσχέδιου, εκρηκτικού μηχανισμού της.

Κινούνταν πάντα με προσοχή, αλλά και με άνεση, δεδομένου ότι εδώ και πολλά χρόνια, είχε κατασκευάσει έναν εκπληκτικά μεγάλο αριθμό βομβών, τους καλύτερους στην Αμερική, ίσως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Είτε πωλούνταν σε άλλες, μικρότερες οργανώσεις, κυρίως σε τρομοκρατικές, είτε αξιοποιούνταν από την ίδια και την ομάδα της, για τα δικά τους, φιλόδοξα σχέδια.

Μπορεί να μην ανταποκρινόταν, συγκριτικά με τους γύρω της, σε άλλου είδους ασχολίες, αλλά ήταν το μέλος της μαφίας που αρκετοί φοβούνταν, λόγω του δολοφονικού ενστίκτου που την διακατείχε, της τάσης να προκαλεί τις πιο θανατηφόρες εκρήξεις και της ικανότητάς της να διεισδύει στον κυβερνοχώρο και να υποκλέπτει τα προσωπικά δεδομένα όποιου ήθελε.

Ειδικά η ανάμειξη διαδίκτυο ήταν η αγαπημένη της ασχολία, δεδομένου ότι σ' αυτόν τον τομέα είχε εξασκηθεί περισσότερο. Όταν καθόταν μπροστά στον υπολογιστή, μπορούσε να βρει το οτιδήποτε και να το προσφέρει απλόχερα σε όποιον ενδιαφερόταν, σαν την μασημένη τροφή που δίνουν τα πουλιά στα παιδιά τους.

Μπορούσε να εξοντώσει τους αντιπάλους της και μόνο με το βλέμμα της, πολύ πριν αρπάξει τον σουγιά που βρισκόταν στο μικρό ζωνάκι γύρω από το μπούτι της της ή το μικρό όπλο που είχε πάντα σε μία θήκη της ζώνης στην μέση της.

Σε κάθε περίπτωση, θα διαπερνούσε το σώμα σου κάποιο από τα όπλα της και καθώς σταγόνες αίματος θα έπεφταν κάτω στην γη σαν θρόμβος, φτιάχνοντας μια βαθυκόκκινη λίμνη, εκείνη θα γελούσε, διότι θα το θύμα έβλεπε να υποφέρει και βιώνει έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Δεν έδειχνε έλεος ποτέ. Δεν υπήρχε αυτό στις γνώσεις λεξιλογίου που διέθετε. Έκανε απλώς την δουλειά που ήξερε και της ανέθεταν, ανεξάρτητα από τον βαθμό δυσκολίας. Κι' αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα της ήταν που έκανε τον αρχηγό να την εμπιστεύται τυφλά και να μην σκέφτεται την πιθανότητα της αποτυχίας. Χάρις εκείνη, πολλοί εχθροί του δεν αποτελούσαν πρόβλημα πια. Του χρησίμευε... Ακόμα κι' αν μερικές φορές, αυτή συμπεριφερόταν σαν ένα ανώριμο παιδί, γεγονός που τον εκνεύριζε.

<<Πάουντερ! Πάουντερ, σου μιλάω>>, τον άκουσε άξαφνα να φωνάζει, μπαίνοντας στο εργαστήριο της, και έβγαλε τα ακουστικά, γυρνώντας απηυδισμένη τα μάτια της προς τα πάνω, ενώ της ξέφυγαν μερικά χαχανητά. Ερχόταν το κατσάδιασμα, το ένιωθε.

Έκανε με το σώμα της μια πλήρη στροφή και τον είδε να έρχεται προς το μέρος της με γοργό βήμα. Τα καστανά του μάτια είχαν καρφωθεί επάνω της. Παρά την αγανάκτηση στον τόνο του, το πρόσωπό του να μαλάκωσε και τους μυς του να χαλάρωσαν, όταν τα βλέμματα τους διασταυρώθηκαν. Έφτασε μπροστά της και στάθηκε εκεί, παρατηρώντας την για λίγα δευτερόλεπτα, προτού τυλίξει τα χέρια του γύρω από τους ώμους της και την κλείσει στην αγκαλιά του, χαϊδεύοντας την πλάτη της. Όσο κι αν το ήθελε, δεν μπορούσε να παραμείνει θυμωμένος μαζί της για πολύ. Σαν ένα γονιό, που στο τέλος θα συγχωρήσει το παιδί του για ό,τι κι αν έκανε, επειδή το αγαπάει πάλι.

Παρόλα αυτά, η Πάουντερ εξεπλάγην από αυτήν την στάση. Γνώριζε πως της είχε αδυναμία, αλλά επίσης γνώριζε πως ήταν αμείλικτος και σκληρός με όποιον δεν καταφέρνε να φέρει εις πέρας κάποια αποστολή. Δεν έκανε ποτέ χάρη σε κανέναν. Εκείνη την στιγμή όμως, δεν έμοιαζε ούτε στο ελάχιστο θυμωμένος μαζί της για το ότι, από τότε άρχισε να δουλεύει γι' αυτόν, πρώτη φορά τα πράγματα δεν είχαν πάει βάσει σχεδίου. Αναρωτιόταν τι είχε ετοιμάσει γι' αυτήν...

<<Πάουντερ... Έλα λίγο να μιλήσουμε>>, της είπε ξεφυσώντας και εκείνη τον ακολούθησε μέχρι τον καναπέ, περπατώντας σχεδόν βαριεστημένα.

<<Τώρα πρέπει, Μπρότζετ;>>, τον ρώτησε, αναστενάζοντας παιχνιδιάρικα, και ανέβασε τα προστατευτικά γυαλιά της προς τα πάνω και τα στερέωσε στα καστανά μαλλιά της, αφήνοντας την φράντζα να πέσει στα πλάγια του προσώπου της.

Ειλικρινά, δεν είχε καμία όρεξη για συζήτηση εκείνη την στιγμή, παρά την υπακοή της. Όταν μιλούσε το αφεντικό, σταματούσε κάθε ή προσπάθεια για προσωπική διασκέδαση, χωρίς αντιρρήσεις. Κανόνας που ίσχυε για όλους... Εκτός από εκείνη. Είχε το δικαίωμα να λέει και να σχολιάζει τα πάντα, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Αυτό αποδείκνυε σε όλους τους άλλους την ιδιαίτερη σχέση που είχε μαζί του. Αυτό αυτόματα σήμαινε πως κρατούσε και κάποια απόσταση από τους υπόλοιπους, δίχως αυτοί να επιδιώκουν επαφές. Εξάλλου, κανείς δεν τολμούσε να ανταγωνιστεί ένα άτομο που μπορούσε να κάνει ό,τι η Πάουντερ, με τόσο μεγάλη επιτυχία. Και μάλιστα, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό.

Την ενδιέφερε μόνο να ικανοποιεί τον Μπρότζετ και να μην τον απογοητεύει... Κάτι που, όσο κι' αν το έκρυβε αυτός, ήταν ευδιάκριτο.

<<Ναι, Πάουντερ>>, αποκρίθηκε αυστηρά, όμως ένα ίχνος χαμόγελου τρεμόπαιζε στα χείλη του, καθώς περνούσε το χέρι του μέσα από γκρίζα και μαύρα μαλλιά του.

Ο Μπρότζετ έκατσε και περίμενε να κάνει η Πάουντερ το ίδιο.

<<Καλά... Τι με ήθελες είπαμε;>>, αστειεύτηκε, αλλά αντί να κάτσει δίπλα του στον δερμάτινο καναπέ, βολεύτηκε απέναντι του, πάνω στο μικρό, γυάλινο τραπέζι, παραμερίζοντας της σύριγγες και  άδεια τα μπουκαλάκια, πάνω στα οποία αναγραφόταν σε αυτοκόλλητα η λέξη 'Μορφίνη'.

Πριν από αρκετό καιρό, είχε ενδώσει στον πειρασμό να δοκιμάσει αυτόν τον υγρό θάνατο που εισχωρεί κάποιος στον οργανισμό του, επιχειρώντας να χαλαρώσει και να βρεθεί στον δικό του κόσμο, παρά τις παρενέργειες. Της άρεσε και ήταν ωραίο. Μα μόλις το έμαθε ο Μπρότζετ, της το έκοψε μαχαίρι και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ήταν πολύ αυστηρός μαζί της. Της είχε απαγορεύει ακόμα και τις απλές βόλτες γύρω από το κρησφύγετο. Βρισκόταν δίπλα της όλο εικοσιτετράωρο, μέχρι να θεραπευτεί πλήρως από αυτόν τον εθισμό.

Τα ναρκωτικά δεν επιτρέπονταν για κανέναν. Θόλωναν την κρίση και δεν άφηναν τον άνθρωπο να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, ούτε να αντιμετωπίσει δυσκολίες. Όποιος παραβίαζε αυτόν τον κανόνα, είχε την ίδια τύχη με αυτόν που αποτύγχανε να κάνει την δουλειά του σωστά και τους προδότες.

Πρόσφατα, είχε αρχίσει να τα αφήνει όλα επίτηδες στον ίδιο χώρο με εκείνη, προκειμένου να την κάνει να συνειδητοποιήσει ότι είναι πιο δυνατή από αυτά και δεν τα χρειαζόταν στην ζωή της για κανέναν λόγο. Εκείνη κατάφερε να αντισταθεί. Και τώρα, αδιαφορούσε πλήρως για την ύπαρξη τους και παρέμενε προσηλωμένη στους στόχους της.

<<Φαντάζομαι έμαθες πως η αστυνομία ανακάλυψε το θύμα στο πανεπιστήμιο>>.

<<Ναι... Το αναμενόμενο δεν ήταν;>>

<<Προφανώς. Αλλά υπάρχει κάτι που δεν ήταν αναμενόμενο>>, της εξήγηση και εκείνη χαμήλωσε το κεφάλι της για λίγα δευτερόλεπτα, προτού το σηκώσει ξανά και τον κοιτάξει κατάματα.

Την περίμενε αυτήν την συζήτηση και είχε προετοιμαστεί. Δεν είχε μάθει ακόμα τι είχαν απογίνει οι δύο συνεργάτες της από όταν επέστρεψαν στο αρχηγείο μετά τα χθεσινά γεγονότα, αλλά δεν ήταν και δύσκολο να μαντέψει. Ωστόσο, περίμενε την επιβεβαίωση από αυτόν.

<<Τι έγινε με τους άλλους;>>

<<Ας πούμε ότι... Πήγαν ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή>>, της απάντησε και πέρασε το ένα χέρι μέσα από τα πυκνά, μαύρα μαλλιά του.

Η Πάουντερ κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και τύλιξε μία τούφα μαλλιών γύρω από το δάχτυλο της, αφήνοντας τον να συνεχίσει.

<<Φαντάζομαι καταλαβαίνεις ποιός είναι ο λόγος. Όπως κάθε φορά, κάνατε αυτό που έπρεπε. Φροντίσατε να μείνει κλειστό ένα στόμα, το οποίο θα μπορούσε πολύ εύκολα να μας καταστρέψει όλους. Και είμαι περήφανος για εσένα, Πάουντερ. Αλλά κάτι πήγε στραβά, έτσι δεν είναι;>>, την ρώτησε με ανασηκωμένο φρύδι και ανακάθισε στα μαξιλάρια.

Έγειρε μπροστά και την κοίταξε εξεταστικά. Καμία αντίδραση. Τα μάτια της ήταν σκληρά και ανοιγόκλειναν σε έναν αργό ρυθμό, δείχνοντας πως τα λόγια του δεν την είχαν αγχώσει καθόλου. Το βλέμμα της τόσο σταθερό, που για μία στιγμή πίστεψε ότι ονειροπολούσε. Αυτήν την μικρή ανησυχία διέλυσε το γεγονός ότι άλλαζε στάση ανά διαστήματα, για να βολευτεί πάνω στο γυαλί και μέσα του, χαιρόταν. Δεν ήθελε η προσοχή της να διασπάται από τίποτα, αν και δυστυχώς, τις ώρες που δεν βρισκουαν σε κάποια αποστολή, αυτό ήταν πολύ εύκολο να συμβεί.

Έπρεπε να την παρακολουθεί. Όχι γιατί δεν την εμπιστευόταν, αλλά επειδή γνώριζε πως υπήρχαν στιγμές που το μυαλό της έπαιζε περίεργα παιχνίδια και δεν συνειδητοποιούσε τι έκανε, αν δεν ήταν απόλυτα συγκεντρωμένη σε κάτι. Είχε χάσει έναν άντρα εξαιτίας αυτού μία μέρα, επειδή η Πάουντερ είχε εκνευριστεί μαζί του. Αν και αυτό ήταν το λιγότερο, κατά την άποψή του.

Πιο πολύ σκεφτόταν το κακό που θα έκανε στον εαυτό της, αν δεν είχε διαρκώς κάτι για να απασχολεί το μυαλό της με αυτό. Ξεκίνησε με τα ναρκωτικά. Μπορεί πλέον να μην ήταν δέσμια τους, μα και ο Μπρότζετ δεν είχε σιγουρευτεί ότι ήταν εντελώς καλά και δεν θα έκανε κάποιο μοιραίο λάθος ξανά.

Μετά από την αποστολή που σκόπευε να της αναθέσει, θα είχε την ευκαιρία να ηρεμήσει και να επικεντρωθεί στην βελτίωση της υγείας της. Εξάλλου, η μαφία λειτουργούσε μία χαρά και χωρίς την επίβλεψη του.

Μόνο τρία άτομα εμπιστευόταν απόλυτα στην ζωή του. Την Πάουντερ, το δεξί του χέρι στον κόσμο των επιχειρήσεων-βιτρίνα, και μία ακόμα γυναίκα, η οποία κάθε βράδυ τον περίμενε στο σπίτι. Στην πραγματικότητα, εκεί θα πήγαινε, μόλις τελείωνε την κουβέντα του με την δεκαοχτάχρονη κοπέλα απέναντι του.

<<Εμένα γιατί δεν με τιμωρείς; Το ίδιο υπεύθυνη είμαι με αυτούς. Θα έπρεπε και εγώ να κάνω αυτό το ταξίδι, δίχως γυρισμό>>, αποκρίθηκε εκείνη, βγάζοντας τον από τις σκέψεις του.

Εκείνο το μισό χαμόγελο τρεμόπαιξε ξανά στο πρόσωπο του.

<<Ήδη εκπαιδεύονται τα καινούργια μέλη. Δύο απλοί άντρες δεν είναι αναντικατάστατοι. Αλλά εσύ είσαι. Η καλύτερη δολοφόνος και χάκερ που είχα ποτέ στο πλάι μου. Δεν θα σε άφηνα ποτέ. Επιπλέον, είσαι νέα. Και το ότι τόσα χρόνια δεν έκανες κάποια σφάλμα, ελαφρύνει την θέση σου. Από την άλλη, αυτοί πολλές φορές με έχουν απογοητεύσει. Έφτασα στα όρια μου πια>>, της είπε και έπιασε ακούμπησε την παλάμη του πάνω στο χέρι της, σφίγγοντας το λίγο.

<<Το ξέρω ότι ποτέ δεν θα με έβλαπτες, Μπρότζετ. Μία διαπίστωση έκανα απλώς. Πες μου τώρα, τί θες να κάνω;>>, τον ρώτησε εστίασε την προσοχή της σε αυτόν.

<<Κάτι απλό>>.

Η Πάουντερ κατσούφιασε. <<Από πότε είμαι για τα απλά;>>

Του ξέφυγε ένα γελάκι. <<Στην θεωρία απλό, παιδί μου. Θέλω να βεβαιωθείς ότι η κοπέλα που σας είδε, θα πάει και εκείνη ένα μακρινό ταξίδι>>.

<<Πόσο μακρινό; Να ετοιμάσω βαλίτσες;>>, τον πείραξε και αφαίρεσε εντελώς τα προστατευτικά γυαλιά από το κεφάλι της.

Έριξε ελάχιστα το κεφάλι προς τα πίσω και μαλλιά της, που έφτασαν μέχρι τους γοφούς, άγγιξαν με τις άκρες τους το πάτωμα. Η Πάουντερ άρπαξε ένα λαστιχάκι από το χέρι της και τα έπιασε σε μια χαλαρή, χαμηλή κοτσίδα, για να είναι πιο άνετα.

<<Θέλω να γίνει διακριτικά και με πάρα πολύ προσοχή. Αν δεν είσαι απόλυτα σίγουρη πως ο στόχος σου είναι καθαρός, δεν θα κάνεις κίνηση. Δεν θα θέσεις ούτε τον εαυτό σου, ούτε την δουλειά σε κίνδυνο. Κατάλαβες;>>

<<Ναι, Μπρότζετ>>.

<<Καο επίσης... Πάση θυσία, θα το κάνεις. Όσο καιρό κι' αν πάρει>>, της επισήμανε και εκείνη ύψωσε τα φρύδια της.

<<Τι εννοείς με αυτό; Πόσο καιρό μπορεί να μου πάρει δηλαδή; Σιγά. Μία μέρα χρειάζομαι>>, του είπε και ξεφύσηξε.

Ο Μπρότζετ δεν κατάφερε να συγκρατήσει ένα γέλιο. Κούνησε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά και πήρε μια ανάσα. Είχε αποδεχτεί πια ότι πολύ δύσκολα μπορούσε να βγάλει κάτι από το μυαλό της, αν το έπαιρνε η ίδια απόφαση. Στην αρχή, η υπεροψία της τον εκνεύριζε αφάνταστα και έπρεπε να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια, προκειμένου να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Πλέον, είχε βρει τρόπους να την διαχειρίζεται και να μην παίρνει στα σοβαρά αυτά που έλεγε πάνω στον ενθουσιασμό της. Άλλωστε, η επιπολαιότητα ανήκε στην ηλικία της και έτσι, δεν την παρεξηγούσε.

<<Δεν είναι σαν τις άλλες περιπτώσεις, Πάουντερ. Ξέρεις ότι σου έχω τυφλή εμπιστοσύνη. Πάντα δρας σωστά. Αλλά αυτήν την φορά, σου ζητάω... Όχι. Απαιτώ να μην κάνεις κάτι απερίσκεπτο. Από την στιγμή που σας είδε, θα μπει σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. Οι αστυνομικοί δεν θα την αφήνουν από τα μάτια τους. Οφείλεις λοιπόν να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα και να είσαι ευέλικτη. Είναι πολύ πιθανόν να μην έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα με την πρώτη φορά. Ξέρω τι σου λέω>>, της είπε ξανά, αλλά πιο αυστηρά και έσφιξε λίγο παραπάνω το χέρι της, χωρίς να την πονέσει ωστόσο.

Η Πάουντερ πήρε μια βαθιά ανάσα και το βλέμμα της καρφώθηκε στο ταβάνι.

Όποτε είχε αυτός το ύφος, ήξερε πως δεν αστειευόταν. Και όπως πάντα, δεν σκόπευε να τον παρακούσει. Παρά την καλή τους σχέση, παρέμενε μια πληρωμένη δολοφόνος που δούλευε για εκείνον και βρισκόταν υπό την προστασία του. Δεν την ένοιαζε τόσο το να χάσει την προνομιακή θέση στην οποία βρισκόταν, ούτε την ενδιέφερε ποτέ να αναπτύξει επικοινωνίες με κάποιον εκεί μέσα. Εξάλλου, στα δικά της μάτια, όλοι ήταν άχρηστοι. Γι' αυτό και ο Μπρότζετ έβγαζε από την μέση όποιον δεν τον ικανοποιούσε.

Παρόλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούσε να απογοητεύσει τον Μπρότζετ. Φαινομενικά, αδιαφορούσε. Αλλά μέσα της, ήθελε να είναι πρώτη στα μάτια του. Να παραμείνει στο δεξί του χέρι για πάντα... Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό.

Επομένως, απλωα κατένευσε. Ύστερα, σηκώθηκε όρθια και κατευθύνθηκε προς τον πίνακα του εργαστηρίου, πάνω στον οποίο σχεδίαζε όλες τις κινήσεις της.

<<Έχουμε καμία πληροφορία για το πού βρίσκεται;>>, τον ρώτησε, αποφεύγοντας το βλέμμα του.

<<Στο νοσοκομείο. Η αστυνομία πρέπει να είναι ήδη εκεί και σίγουρα, θα έχουν φροντίσει την φύλαξη της. Αλλά μην σε ανησυχεί αυτό. Έχω δικό μου άνθρωπο μέσα, ο οποίος θα μας διευκολύνει>>, της είπε και σηκώθηκε και εκείνος, πλησιάζοντας την.

<<Μάλιστα...>>, μουρμούρισε μέσα από τα δόντια της και άνοιξε την ντουλάπα, η οποία ήταν ενσωματωμένη στον τοίχο.

Μία γκάμα από όπλα εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια τους, μα δεν κανείς τους δεν σοκαρίστηκε, όπως θα έκανε ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

Αλλά αυτοί γιατί; Είχαν συνηθίσει να τα βλέπουν, να τα χρησιμοποιούν, μέχρι και να τα εμπορεύονται σε καθημερινή βάση.

Η Πάουντερ σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος της. <<Πώς θες να γίνει;>>, τον ρώτησε και πέρασε το χέρι πάνω από όλα τα εργαλεία που κρέμονταν στον τοίχο.

<<Όπως σου είπα. Ήρεμα και διακριτικά. Τίποτα το... Επώδυνο>>, της επισήμανε ξανά και εκείνη ζάρωσε, μα δεν έφερε αντιρρήσεις.

<<Πρέπει να φύγω τώρα. Μην ξεχάσεις το φάρμακο σου, Πάουντερ>>, της είπε και άρχισε να απομακρύνεται.

Εκείνη δάγκωσε νευρικά το κάτω χείλος της. Το μυαλό της έδινε μία μάχη ενάντια στην καρδιά της, καθώς προσπαθούσε να αποφασίσει αν θα του μιλούσε για τους εφιάλτες που την βασάνιζαν τις νύχτες αυτήν την περίοδο. Έμενε ξάγρυπνη, παλεύοντας να ερμηνεύσει όλα αυτά που έβλεπε, αλλά καμία άκρη δεν έβγαινε. Και το χειρότερο ήταν πως είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν για ένα διάστημα, μα ούτε τότε του το εμπιστεύτηκε. Ήταν ο μόνος που μπορούσε να την βοηθήσει...

<<Μπρότζετ!>>, φώναξε και γύρισε από την άλλη, για να τον δει.

Ο Μπρότζετ σταμάτησε λίγα μέτρα μακριά από την πόρτα. Γύρισε και εκείνος. <<Ναι, Πάουντερ; Όλα καλά;>>

Η ανησυχία ήταν ευδιάκριτη στον τόνο του.

Άνοιξε το στόμα της για να απαντήσει, αλλά αντί να πει αυτό που σκεφτόταν, το μόνο που μπόρεσε να ξεστομίσει ήταν: <<Σε ευχαριστώ που με εμπιστεύεσαι>>.

Αυτός της έσκασε ένα πλατύ χαμόγελο και αφού έγνεψε, αποχώρησε από το εργαστήριο.

Έμεινε στην ίδια θέση για μερικά δευτερόλεπτα. Επεξεργαζόταν όλα αυτά που της είπε. Ξαφνικά, το δωμάτιο της φαινόταν πολύ κρύο, μα όχι λόγω του παγερού χειμώνα...

Έβρισε τον εαυτό της σιγανά που πάλι στάθηκε αδύναμη να εοναι ειλικρινής γι' αυτά που ένιωθε, παρά το γεγονός ότι κοντά του, ήταν απόλυτα ελεύθερη. Πώς το κατάφερνε αυτό κάθε φορά; Είχε ό,τι ονειρευόταν στην ζωή της. Κι' όμως, δεν καταλάβαινε γιατί, αλλά διαισθανόταν πως δεν ήταν απαραίτητο να τα μοιράζεται όλα μαζί του. Άλλωστε, και ο ίδιος πάντα την συμβούλευε να μην εμπιστεύεται απόλυτα κανέναν..

Κούνησε το κεφάλι της και αποδίωξε αυτές της σκέψεις, έτοιμη να στρωθεί στην δουλειά... Εξάλλου, δεν είναι και τόσο εύκολο να σχεδιασθεί μία δολοφονία, αν ο νους ταξιδεύει σε οτιδήποτε άλλο.

Γειά σας!!!

Τι μου κάνετε;

Απολαμβάνετε το καλοκαίρι;

Εγώ ναι, μέχρι τώρα😄

Ξεκινάω και σχολή τον Οκτώβρη, οπότε είμαι πολύ ενθουσιασμένη🤓

Στο θέμα μας τώρα!

Να σας παρουσιάσω το καστ των δύο νέων χαρακτήρων!

Blanca Soler ως Πάουντερ

Jason Spisak ως Μπρότζετ

Ελπίζω να σας αρέσει!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️

Υ. Σ. : 51f1et, αφιερωμένο σε εσένα😘

Τόσα έχουμε πει, καιρός να τους δούμε😆