Draco's POV

Σκούντηξα απαλά τον Ματ, για να ξυπνήσει. Κοιμόταν ήδη τρεις ώρες και πραγματικά, αν ήταν στο χέρι μου, θα τον άφηνα να ξεκουραστεί περισσότερο. Δυστυχώς όμως, είχαμε πολύ δουλειά να κάνουμε και ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος μας.

<<Ματ>>, του είπα ψιθυριστά, για να μην επανέλθει και απότομα.

Κάτι μουρμούσισε μέσα από τα δόντια του και άλλαξε μεριά, ρίχνοντας τα σκεπάσματα πάνω από το κεφάλι του. Έδειχνε να βρίσκεται σε μία κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ειδικά λόγω της έλλειψης ύπνου.

Τον καταλάβαινα. Η εξάντληση είχε αφήσει τα σημάδια της πάνω σε όλους μας τον τελευταίο. Η διαρκής έλλειψη ύπνου χειροτέρευε την κατάσταση, όμως δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Τα γεγονότα έτρεχαν και εμείς αναμέναμε κάποιες απαντήσεις. Δεν γινόταν να μείνουμε στάσιμοι.

Έτσι, απελευθέρωσα μία ανάσα και με βαριά καρδιά, άνοιξα τις κουρτίνες. Δεν είχε νυχτώσει ακόμα και οι απογευματινές αχτίδες του ήλιου εισέβαλαν στο δωμάτιο μέσα από τα μεγάλα παράθυρα, βάφοντας τα σε μία χρυσαφένια απόχρωση.

Ειλικρινά, ο αλλοπρόσαλλος καιρός δεν βοηθούσε να φτιάξει η διάθεση κανενός μας. Την μία στιγμή έκανε τόσο κρύο και έβρεχε, που με δυσκολία κατόρθωνε να βγει κανείς από το σπίτι, και την άλλη τα σύννεφα εξαφανίζονταν από τον ουρανό, δίνοντας στον ήλιο όσο χώρο ήθελε. Συν του ότι η θερμοκρασία ανέβαινε, ευτυχώς σε υποφερτά επίπεδα... Πώς να συγκεντρωθεί κανείς;

Πλησίασα ξανά το κρεβάτι και τράβηξα την κουβέρτα από πάνω του, εκτείθοντας τον στο φως.

<<Μμμμ... Τί κάνεις, ρε ηλίθιε;>>, με ρώτησε και σήκωσε το χέρι του, δήθεν για να μου ρίξει μπουνιά, αλλά τελικά καταλήξει στα σεντόνια.

Ήμουν πλέον πεπεισμένος ότι ο κολλητός μου είχε πάθει μετάλλαξη. Δεν θύμιζε σε τίποτα τον ψύχραιμο και συμπονετικό μου φίλο, με τον οποίο ήξερα πως, ό,τι κι' αν μοιραζόμουν, δεν θα με έκρινε ποτέ. Αντιθέτως, θα με βοηθούσε να βρω λύσεις. Ήμουν βέβαιος πως δεν είχε εξαφανιστεί αυτή η πλευρά του χαρακτήρα του... Μα κάτι μέσα του είχε ραγίσει. Είχε αλλάξει.

Αλλά και ποιός από εμάς δεν είχε, μετά από αυτήν την ιστορία; Προφανώς και θα είχε αντίκτυπο πάνω μας, έστω και ασυνείδητα. Δεν είχαμε περάσει και λίγα. Λογικό να αλλάξουν κάποια πράγματα, όπως και οι ισορροπίες στις σχέσεις μας.

Ήλπιζα μόνο ότι η φιλία μας δεν θα επηρεαζόταν. Ήδη είχα χάσει άτομα, τα οποία νοιαζόμουν πάρα πολύ... Ο Ματ θα ήταν μία μεγάλη απώλεια.

<<Σήκω φίλε. Έχουμε δουλειά να κάνουμε και ελάχιστο χρόνο για να δράσουμε>>, του είπα και έβγαλα από την τσάντα μου λίγο φαγητό που πετάχτηκα να αγοράσω νωρίτερα, ώστε να φάει κάτι. Σίγουρα θα πεινούσε.

Ήταν ριψοκίνδυνο να μείνει ένας από τους δύο μας μόνος του, έστω και για πολύ λίγο. Ευτυχώς ήταν ασφαλής, όταν επέστρεψα.

Μούγκρισε ξανά, αλλά τελικά σηκώθηκε, βυθίζοντας τα πόδια του στις παντόφλες του ξενοδοχείου. Πήγε να σηκωθεί όρθιος, αλλα έπεσε ξανά απότομα προς τα πίσω.

<<Σιγά σιγά>>, είπα και τον βοήθησα να σταθεί ξανά στα πόδια του, αν και έβλεπα στο βλέμμα του ότι αυτό αποτελούσε άθλο για τον ίδιο.

Τομ βοήθησα να πάει στο μπάνιο και στην συνέχεια, να στηριχθεί στον νιπτήρα, ώστε να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπο του και να συνέλθει.

Οι μαύροι κύκλοι ήταν ευδιάκριτοι και στους δύο μας. Εγώ όμως το είχα συνηθίσει, δεδομένου ότι σε όλες τις δύσκολες υποθέσεις που είχαμε αναλάβει στο παρελθόν έτρεχα, ενώ εκείνος έκανε τις πιο ήπιες δουλειές. Δεν είχε εκτεθεί ποτέ σε τόσο κίνδυνο, συγκριτικά με εμένα... Προφανώς και ταλαιπωρήθηκε περισσότερο.

<<Καλύτερα;>>, τον ρώτησα, βγαίνοντας από το μπάνιο.

Με κοίταξε με μάτια μισάνοιχτα, κουρασμένος και ακόμα βρισκόμενος κάτω από την επήρεια του ύπνου λίγο, αλλά ένευσε.

Έκατσε ξανά στο κρεβάτι, ακουμπώντας την πλάτη του στο κεφαλάρι. Τοποθέτησα τα μαξιλάρια πίσω από αυτήν, για να είναι πιο άνετα.

Έκανε μία γκριμάτσα λόγω του πόνου. Τα ράμματα ήταν ακόμα φρέσκα. Τουλάχιστον όμως δεν ήταν στην ίδια κατάσταση με πριν.

<<Νιώθεις κάπως καλύτερα;>>

Ξεφύσηξε. <<Λίγο ναι.. Εύχομαι να μπορούσα να κοιμηθώ για μέρες βέβαια>>.

Μοη ξέφυγε ένα γελάκι. <<Κι' εγώ, πίστεψε με>>.

<<Τουλάχιστον εμείς είμαστε εδώ. Η Βάλερι και η Ίνγκριντ πιθανότατα δεν έχουν την ίδια δυνατότητα για να κοιμηθούν, έστω και για μερικά λεπτά>>.

Ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου. Η υπενθύμιση της απαγωγής τους, προκαλούσε μία απερίγραπτη θλίψη και ήταν σαν να είχα ένα βαρίδι στην ψυχή μου...

Η Ίνγκριντ... Η Ίνγκριντ μου στα χέρια τους. Αδυνατούσα να πιστέψω ότι όλο αυτό συνέβαινε στα αλήθεια. Και εγώ προς το παρόν, δεν μπορούσα να κάνω κάτι.

Ήταν πολύ δύσκολο να ανακαλύψουμε την τοποθεσία τους... Ωστόσο, οι πληροφορίες που μας πρόσφεραν οι σημειώσεις στο τετράδιο του Ματ, ήταν πολύ χρήσιμες και δεν έβλεπα την ώρα να το συζητήσω μαζί του. Ήλπιζα μόνο να καταλήξουμε κάπου, και σύντομα μάλιστα.

Πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά, πίσω από το κεφάλι μου, και τελικά κατέληξε στον αυχένα μου, τρίβωντας τον νευρικά. <<Έχεις δίκιο. Γι' αυτό και εμείς οφείλουμε να βάλουμε τα δυνατά μας, προκειμένου να της φέρουμε πίσω>>, είπα και του έδωσα το ένα σάντουιτς.

Το άρπαξε αμέσως και άρχισε να τρώει, ξεχνώντας προσωρινά τους τρόπους ευγένειας που συνήθως έδειχνε.

Ο θυμός του εναντίον μου δεν είχε εξαφανιστεί πλήρως, αλλά χάρηκα που δεχόταν την οποία βοήθεια μπορούσα να του προσφέρω.

<<Είδες αυτά που έγραψα;>>, ρώτησε με γεμάτο στόμα και κατάπιε με δυσκολία την μπουκιά που είχε βάλει βιαστικά μέσα στο στόμα του.

Χαχάνισα, βλέποντας αυτήν την εικόνα, αλλά γρήγορα το ύφος έγινε ξανά σοβαρό. <<Τα πάντα. Λέξη προς λέξη>>.

<<Και; Τί έχεις να πεις;>>

Πήρα στα χέρια μου το τετράδιο, το οποίο είχα αφήσει πάνω στο τραπέζι, και το άνοιξα ξανά, παρατηρώντας ξανά αυτά που είχε γράψει.

Η επίγνωση του πόσα λάθη είχαμε κάνει στην διάρκεια της έρευνα, πριν ξεκινήσει αυτό το κυνηγητό, άφηνε μία γεύση πικρίας και απογοήτευσης ταυτόχρονα. <<Λέω ότι είμαστε πολύ ηλίθιοι που δεν ψάξαμε το παρελθόν της Ίνγκριντ Κουνσέν νωρίτερα και εστιάσαμε μόνο στο παρόν>>.

Κούνησε το κεφάλι του και έτριψε την ράχη της μύτης του. <<Αυτό σκέφτηκα και εγώ, όταν συνειδητοποίησα πόσα λίγα ξέραμε γι' αυτήν την κοπέλα. Αυτός ήταν και ο λόγος που την πίεσα τόσο πολύ με ερωτήσεις πριν την έκρηξη... Τώρα υποθέτω πως και να μάθουμε, θα είναι πολύ αργά μετά>>.

<<Μην το λες αυτό. Έχω ήδη κάνει τις κινήσεις μου>>.

Με κοίταξε με ανασηκωμένο το φρύδι. <<Τι εννοείς;>>

<<Μίλησα με έναν δικό μου έμπιστο στο τμήμα. Στα κρυφά. Του είπα να ψάξει τα πάντα>>.

Αυτό μάλλον του κίνησε το ενδιαφέρον, γιατί ανακάθισε στο κρεβάτι, πάρα τον πόνο που αισθανόταν. Τελείωσε με το φαγητό του, τσαλάκωσε το χαρτί και το άφησε πάνω στο κομοδίνο, στρέφοντας το βλέμμα του πάνω μου. <<Έχεις όλη την προσοχή μου. Ακούω. Έμαθες τίποτα χρήσιμο;>>

<<Μου κέντρισε το ενδιαφέρον αυτό που ανέφερες για το σύμβολο. Το ότι το είδες σε εκείνο το παλιό σπίτι που βρήκαμε την Ίνγκριντ. Σοκαρίστηκα όταν διάβασα πως αυτό ήταν κάποτε το πατρικό της. Και συμφωνώ μαζί σου. Η επίθεση δεν ήταν καθόλου... Ούτε και το άτομο που την διέπραξε, πιστεύω>>.

<<Τί εννοείς;>>

Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μία βαθιά ανάσα. <<Ας τα πάρω από την αρχή... Ισχύει ότι αυτό ήταν κάποτε το πατρικό της. Ωστόσο, η ιστορία αυτή δεν είναι ευχάριστο. Διότι δεν έφυγε όπως κάθε συνηθισμένη, νεαρή κοπέλα>>.

Πίεσε τα χείλη του μεταξύ τους, σχηματίζοντας μία ευθεία γραμμή. <<Θες να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος μήπως;>>.

Δάγκωσα το κάτω χείλος μου, πριν απαντήσω. <<Η πηγή μου στην αστυνομία, έκανε έρευνα σχετικά με αυτό. Επικοινώνησε με το τμήμα αυτής της κωμόπολης, τους ενημέρωσε περιληπτικά για την τρέχον υπόθεση και αυτοί του είπανε τι συνέβη τότε... Το σπίτι Κουνσέν δέχτηκε σφοδρή επίθεση. Κάηκε σχεδόν παντού, με αποτέλεσμα την εικόνα που αντικρίσαμε>>.

Κόντεψε να πνιγεί με το νερό του, καθώς ολοκλήρωνα. Ήξερα ήταν το ίδιο συγκεντρωμένος με εμένα πλέον. <<Επίθεση; Από ποιόν; Γιατί;>>

Οι ώμοι μου ανασηκώθηκαν. <<Κανείς δεν ξέρει. Οι ένοχοι δεν συνελήφθησαν ποτέ. Το μόνο είναι σίγουρο, είναι πως εκείνο το βράδυ, χάθηκαν όλοι όσοι βρίσκονταν στο σπίτι... Εκτός από την Ίνγκριντ>>.

Δεν μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο ανακάλυψα το παρελθόν της. Ήταν σαν να την ανάγκαζα με το ζόρι να μιλήσει για κομμάτια αυτού, τα οποία είχε αποφασίσει να θάψει για δικούς της, προσωπικούς λόγους. Ήταν σαν να παραβίαζα την ιδιωτικότητα της. Θα έπρεπε να μου τα πει εκείνη, όταν θα ένιωθε έτοιμη.

Βέβαια, η ίδια δεν ήταν εκεί για να το ξέρει. Όχι πως θα της αρέσε, όταν το μάθαινε... Όμως δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Και αντικειμενικά, μπορεί να έφταιγε και αυτή λίγο, εν μέρη. Δεν ήθελα να την κατηγορώ, δεδομένου ότι είχε υποστεί τόσα πολλά. Αλλά αν μας είχε μιλήσει από την αρχή, αν ξέραμε περισσότερα πράγματα για την ζωή της και για αυτά που είχε αναγκαστεί να αντιμετωπίσει... Ίσως τώρα όλα να ήταν διαφορετικά. Θα είχαμε αποφύγει ίσως το κυνηγητό και θα είχαμε προετοιμαστεί καλύτερα για τις επιθέσεις.

Από την άλλη, με ποιό δικαίωμα μπορούσαμε εμείς να την κρίνουμε; Και γενικά, πώς κρίνεις μία γυναίκα που έχει βιώσει κάτι τόσο φριχτό, όσον αφορά το τρόπο που το αντιμετώπισε μετά;

Η απάντηση ήταν απλή και μπροστά μου... Δεν γινόταν. Εκ του ασφαλούς, όλοι οι άνθρωποι λένε πολλά, προκειμένου να πείσουν τον συνομιλητή τους ότι καταλαβαίνουν, είτε τους αφορά κάποιο ζήτημα, είτε όχι. Θεωρούν πως ξέρουν τα πάντα.

Δεν εξαιρούσα τον εαυτό μου προφανώς. Κι' εγώ για πολύ καιρό, ήμουν βέβαιος πως γνώριζα τί ήθελα από την ζωή μου. Όταν δεν είχα το κεφάλι μου μέρα νύχτα πάνω από μία υπόθεση -φαινόμενο σπάνιο-, προτιμούσα την μοναξιά μου και την παρέα του σκύλου μου. Ήμουν βέβαιος ότι ποτέ δεν θα περνούσε ξανά από το μυαλό μου οι λέξεις οικογένεια και αγάπη.

Δεν τολμούσα να φανταστώ ότι θα ερωτευόμουν ξανά... Έγινε όμως και το παν ήταν να την σώσω. Με όποιο κόστος. Της το χρωστούσα, όπως και στην Βάλερι, μετά από όσα είχε κάνει για εμάς.

<<Τί σχέση έχει όμως η ιστορία αυτή με όποιον της επιτέθηκε στο σπίτι;>>, ρώτησε με σταθερή φωνή, αλλά διέκρινα στα μάτια του την αναστάτωση που του προκάλεσαν αυτές οι πληροφορίες.

<<Σκέψου το σύμβολο, φίλε>>.

Έτριψε το μέτωπο του και τα φρύδια του έσμιξαν, φανερώνοντας τον εκνευρισμό του. <<Που κολλάει το σύμβολο, Ντράκο;>>

Απέδιδα την δυσκολία του να καταλάβει στην εξάντληση του. Άλλωστε, και εμένα μου πήρε αρκετή ώρα, μέχρι να φτάσω σε κάποιον συνειρμό. Συν του ότι δεν με έπαιρνε να εκνευρίζομαι μαζί του. Ακόμα δεν είχε ξεθυμάνει εντελώς, επομένως έπρεπε να προσπαθήσω με κάθε τρόπο, ώστε να βγω από την μαύρη λίστα του.

<<Το σύμβολο που είδες, δεν ανήκε στην οργάνωση που ανακαλύψαμε ότι ήταν μέλος η Μιράντα Μπράουν;>>, τον ρώτησα και από την έκφραση του, κατάλαβα ότι το μυαλό του άρχισε να παίρνει ήδη στροφές.

<<Ναι... Και εφόσον το σπίτι είναι το πατρικό της Ίνγκριντ...>>.

<<Υπάρχει σίγουρα κάποια σύνδεση ανάμεσα στις δύο υποθέσεις>>, ολοκλήρωσα τον συλλογισμό του.

Η έρευνα τώρα είχε αρχίσει να αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον.

<<Ναι, αλλά δεν ξέρουμε αν αυτοί ήταν υπεύθυνοι για την επίθεση>>.

<<Έχεις δίκιο... Αλλά εγώ είμαι σίγουρος. Ματ, μπορεί να είμαστε σε θέση να το αποδείξουμε, αλλα βγάζει νόημα, αν το σκεφτείς. Σκοτώνουν όλη την οικογένεια, με στόχο να μην μείνει κανένας μάρτυρας, με κάποιον άγνωστο σε εμάς για την ώρα τρόπο, η Ίνγκριντ κατορθώνει να βγει ζωντανή από αυτό το μακελειό. Αυτά τα καθάρματα μαθαίνουν ότι ειναι ζωντανή και αποφασίζουμε να ολοκληρώσουν την δουλειά που άφησαν στην μέση>>.

<<Ναι... Έχεις δίκιο. Αλλά δεν ξέρω. Έχω την εντύπωση ότι τα πράγματα ειναι χειρότερα από ό,τι νομίζουμε>>.

Αμέσως διαισθάνθηκα τον φόβο του να φωλιάζει και μέσα μου σε μία ήσυχη γωνία, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να εξελιχθεί σε κάτι πολύ χειρότερο.

<<Τί εννοείς;>>

Ανασήκωσε τους ώμους του και χασμουρήθηκε. <<Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω ακριβώς. Ένστικτο; Προαίσθημα; Απλό άγχος, καθώς δεν περνάμε και λίγα αυτόν τον καιρό; Ιδέα δεν έχω... Απλώς σκέφτομαι ότι δεν περνάνε τόσα χρόνια και αποφασίζεις να σκοτώσεις μόνο γι' αυτό. Θεωρώ πως υπάρχει και καποθπς άλλος λόγος, τον οποίο δεν μπορούμε να ξέρουμε, αν η Ίνγκριντ δεν μας μιλήσει... Αν την βρούμε ποτέ δηλαδή. Όπως και την Βάλερι>>.

Το αίμα στις φλέβες μου πάγωσε, καθώς αυτή η σκέψη τρύπωσε μέσα μου. Λες και ο χρόνος σταμάτησε. Κοκάλωσα στην θέση μου και ευτυχώς που καθόμουν, διότι διαφορετικά μπορεί να είχα σωριαστεί στο πάτωμα. Ωστόσο, ήμουν σίγουρος ότι το χρώμα πρέπει να είχε φύγει από το πρόσωπο μου.

Η απόγνωση που ένιωθα όσο περνούσαν οι ώρες, μεγάλωνε. Για λίγα λεπτά, παρόλο που ήξερα τί ήθελα να πω και πώς, μου ήταν αδύνατον να αρθρώσω την οποιοδήποτε λέξη, διότι η αγωνία ξέσκιζε τα σωθικά μου και σάρωνε ολόκληρο τον εσωτερικό μου κόσμο.

Δάκρυα συσσωρεύτηκαν στα μάτια μου και ήμουν έτοιμος να τα αφήσω να κυλήσουν, αλλά τα σκούπισα γρήγορα, όταν θυμήθηκα πως η περίσταση απαιτούσε ψυχραιμία και όχι πανικό.

Αν καταρρέαμε τώρα, δεν χάναμε και την μοναδική μας ελπίδα να βρούμε τις γυναίκες που αγαπούσαμε. Οφείλαμε να παραμείνουμε δυνατές για εκείνες και να βρούμε μία λύση το συντομότερο δυνατόν.

Οπότε, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για να διώξω τα δάκρυα και έστρεψα το βλέμμα μου σε αυτόν. <<Μην σκέφτεσαι έτσι. Θα της σώσουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε, ακόμα κι' αν πεθάνουμε στην πορεία... Δεν θα επιτρέψω να χαθούν εκείνες, επειδή εγώ έκανα λάθη>>.

Αναστέναξε δυνατά και έμπλεξε θα δάχτυλα του μεταξύ τους. <<Δεν ωφελεί σε τίποτα να κατηγορείς τον εαυτό σου, Ντράκο. Και μπορεί εγώ να θύμωσα μαζί σου, αλλά το να σου επιρρίπτω ευθύνες δεν θα αλλάξει κάτι... Ούτε και εσύ να το κάνεις λοιπόν. Δεν θα το ήθελε η Ίνγκριντ>>.

Είχε δίκιο σε αυτό που έλεγε... Όμως και πάλι, δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι ότι, αν είχα διαχειριστεί αλλιώς την κατάσταση, αν σχεδίαζα πιο προσεκτικά τις κινήσεις μας, αν δεν βασιζόμουν περισσότερο στην λογική μου και έδινα σημασία σε αυτά που μου έλεγε η Ίνγκριντ...

Ίσως όχι όλα, αλλά πολλά θα είχαν αποφευχθεί, αν δεν είχα φερθεί τόσο εγωϊστικά.

<<Το ξέρω αυτό το ύφος... Δεν πιάνουν τόπο τα λόγια μου, ε; Μάλλον είσαι πιο χαζός από όσο πίστευα>>, είπα χιουμοριστικά και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα πνιχτό γέλιο.

<<Τα όμοια είναι κοντά στο όμοια, έτσι δεν λένε;>>, τον πείραξα και εγώ με την σειρά μου, αλλά αντί να μου δώσει απάντηση, σήκωσε απλώς το μεσαίο του δάχτυλο.

Ήταν ωραίο που μέσα σε αυτήν την αναταραχή, είχαμε κουράγιο να κάνουμε αστεία. Δεν ήξερα αν ήταν καλό ή κακό αυτό, αλλά τουλάχιστον μία πιο ανάλαφρη ατμόσφαιρα θα μας βοηθούσε λίγο.

<<Θα με συγχωρέσεις ποτέ που δεν σε υπολόγισα όσο θα έπρεπε στις αποφάσεις;>>

Δεν είπε κάτι αμέσως. Πέρασαν μερικά λεπτά, έως του ανοίξει το στόμα του και απαντήσει. <<Αν φέρουμε πίσω τις γυναίκες μας σώες και ασφαλείς, σου υπόσχομαι ότι θα σου ανάψω μία λαμπάδα ίσα με το μπόι σου>>, είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου.

<<Γυναίκες μας;>>. Τον κοίταξα με ανασηκωμένο φρύδι.

<<Έλα μωρέ, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Ξέρεις πώς νιώθω για την Βάλερι. Και εγώ ξέρω πόσο θες την Ίνγκριντ στην ζωή σου... Έχω μα σε δω τόσο ερωτευμένο από τότε που πέθανε η γυναίκα σου>>.

Έβγαλα το πορτοφόλι μου από την τσέπη μου και το άνοιξα.

Με το που αντίκρισα την εικόνα, ενιωσα ένα κύμα θλίψης να με αγκαλιάζει... Κι' όμως, για κάποιον λόγο, δεν ήταν τόσο έντονο, όσο άλλες φορές. Προφανώς και αυτή η απώλεια με πονούσε -και θα πονούσε πάντα-, αλλά για πρώτη φορά, έπειτα από πολύ καιρό... Ένιωθα ότι μπορούσα να προχωρήσω. Να κάνω το επόμενο βήμα. Είχα την επιθυμία να ξαναφτιάξω την ζωή μου, όσο δύσκολο κι' αν φαινόταν αυτό.

Και ήμουν βέβαιος πως εκεί ψηλά, τα δύο πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής μου κάποτε, ήταν περήφανα για εμένα και το επιθυμούσαν όσο τίποτα άλλο να είμαι ευτυχισμένος.

Το θέμα ήταν... Ότι αυτό ήθελα να το κάνω μόνο με την Ίνγκριντ. Ήμουν βέβαιος ότι με καμία άλλη δεν ήταν αυτό δυνατόν. Εάν είχα όντως την ευκαιρία να χτίσω κάτι από το μηδέν, ήθελα να είναι μόνο μαζί της.

Ήλπιζα μόνο ότι θα κατάφερνε να με συγχωρέσει που την εγκατέλειψα σε μία τόσο δύσκολη στιγμή.

<<Δεν ξαναγυρνάμε στο θέμα μας;>>. Ακούστηκε πιο πολύ σαν παράκληση, παρά σαν ερώτηση, αλλά δεν με ένοιαζε.

<<Καλά λες. Τα άλλα μπορούν να περιμένουν... Που είχαμε μείνει;>>

<<Είχαμε μείνει στο ότι είναι σχεδόν εκατό τα εκατό σίγουρο πως μιλάμε για δύο υποθέσεις, στις οποίος ο δράστης είναι ο ίδιος. Και μπορεί εσύ να εκφράζεις προβληματισμούς, αλλά καταβάθος συμφωνείς μαζί μου, σωστά;>>

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. <<Είναι λίγο τραβηγμένο, αλλά διόλου απίθανο. Και πάλι όμως, το ότι εγώ σε πιστεύω, δεν σημαίνει ότι μπορείς να το αποδείξεις. Τί θα πούμε στον αρχηγό, αν δεν έχουμε καν έστω ένα στοιχείο, για να τον πείσουμε>>.

Αυτό... Ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενδιέφερε σε αυτήν την φάση η γνώμη του αρχηγού.

Υποτίθεται ότι έπρεπε να τον ενημερώσουμε για τα ευρήματα μας σε κάποιες ώρες, όταν θα ξημέρωνε. Βλέποντας ωστόσο την αποφασιστική έκφραση του Ματ και δεδομένης της δικής μου ανάγκης να κάνω αυτό που πρέπει και όχι το σωστό.

Μερικές φορές, το καθήκον δεν ήταν πιο σημαντικό από την ανθρώπινη ζωή. Επομένως, αν το να σώσω τα πρόσωπα που νοιαζόμουν σήμαινε ότι θα αναγκαζόμουν να παραβώ τους κανόνες και να παρακάμψω τα πρωτόκολλο, τότε ας γινόταν έτσι.

<<Θα μας διώξει μάλλον μετά από αυτό>>, είπε ο Ματ και τα χείλη του τρεμόπαιξαν σε ένα χαμόγελο.

Δεν μπόρεσα να μην ανταποδώσω. <<Το μόνο σίγουρο. Αλλά τουλάχιστον, τα κορίτσια μας θα είναι ασφαλή>>.

Συνεχίσαμε να συζητάμε σχετικά με την υπόθεση, παραθέτοντας όλους τους προβληματισμούς και τις σκέψεις μας, καταστρώνοντας παράλληλα ένα σχέδιο διάσωσης για της Βάλερι και την Ίνγκριντ. Είχε πια νυχτώσει, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα μερικών λεπτών και να πάρουμε μία ανάσα.

Βέβαια, μας διέφευγε ακόμα η πληροφορία της τοποθεσίας τους, αλλά αυτό αποτελούσε ένα εμπόδιο, το οποίο θα ξεπερνούσαμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο... Δεν είχαμε άλλη επιλογή. Έπρεπε να βιαστούμε.

<<Ντράκο, καταλαβαίνεις ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έχει νόημα, αν δεν ανακαλύψουμε πρώτα πού τις κρατάνε, έτσι;>>

Ξεφύσηξα. Μετά από τόση ώρα ανάλυσης, λογικό ήταν να τσιτώσουν λίγο τα νεύρα μου. Σε αντίθεση με τον Ματ άλλωστε, εγώ δεν είχα κοιμηθεί ποτέ τριάντα λεπτά. <<Δεν χρειάζεται να μου το υπενθυμίζεις, ξέρεις. Ξέρω ότι η θέση μας δεν είναι και τόσο πλεονεκτική>>.

<<Τι θα κάνουμε τότε; Μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε>>.

Έγειρα την πλάτη μου στημ ράχη της καρέκλας. Το τικ τακ του ρολογιού στον τοίχο, με εκνεύριζε ακόμη περισσότερο. <<Θα βρούμε την λύση. Μην ανησυχείς. Πάντα αυτό κάνουμε>>, του είπα, αλλά ο νους μου ήδη ταξίδευε σε μία ιδέα, αρκετά ριψοκίνδυνη μεν. Μπορεί όμως και να βγάζαμε μία άκρη. Ή τουλάχιστον, έτσι μου έλεγε το ένστικτο μου.

<<Άντε πάλι με αυτό το ύφος... Θα μου πεις τί σκέφτεσαι;>>

Ξαφνικά, σαν να μου ήρθε κάποια αναλαμπή, πετάχτηκα όρθιος. <<Σήκω>>.

<<Τί πράγμα;>>

<<Ματ, σήκω. Δεν έχουμε χρόνο>>, επέμεινα, μαζεύοντας όλες τις σημειώσεις μας μέσα στην τσάντα.

<<Μύγα σε τσίμπησε ρε;>>. Προσπάθησε να σηκωθεί μόνους του, όμως δεν το πέτυχε με την πρώτη. Έτσι τον βοήθησα να σταθεί στα πόδια του και τον άφησα να στηριχθεί πάνω στον τοίχο για λίγο.

<<Δεν έχουμε χρόνο τώρα. Θα σου τα εξηγήσω όλα στον δρόμο. Θα πούμε στους αστυνομικούς να μας δώσουν το αμάξι>>.

<<Ντράκο, ο αρχηγός δεν θα επιτρέψει να–>>.

<<Νομίζω συμφωνήσαμε ότι προς το παρόν, δεν μας απασχολεί το τί θέλει ο αρχηγός. Γι' αυτό, προχώρα. Παίρνω πάνω μου όλη την ευθύνη, αν πάει κάτι στραβά>>.

<<Αν;>>, είπε περιπαιχτικά, αλλά διέκρινα λίγο άγχος στον τόνο του.

Αφού κατορθώσαμε να ξεφύγουμε από τους δύο αστυνομικούς που μας φυλπύσαν, κατευθυνθήκαμε προς το αμάξι. Ανάμεσα σε εμένα, που ψυχολογικά δεν ήμουν όσο καλά θα ήθελα, και τον τραυματισμένο κολλητό μου, που ήταν στην ίδια κατάσταση με εμένα, κρίναμε πως εγώ έπρεπε να οδηγήσω.

Δεν μου άρεσε που τους είπαμε ψέματα, μα για την ώρα, το να μπλέξουμε περισσότερο κόσμο σε αυτήν την ιστορία δεν είναι απαραίτητο. Όταν θα ερχόταν η ώρα, θα ενημερώναμε τον αρχηγό, ώστε να στείλει βοήθεια.

[...]

Πριν το καταλάβουμε, είχαμε φτάσει έξω από το πατρικό της Ίνγκριντ. Πάρκαρα στην πρώτη θέση που βρήκα και ύστερα, έδωσα ένα χεράκι στον Ματ, για να βγει έξω.

Δεν το θυμόμουν καθόλου από την τελευταία φορά, αφού σκοπός μας ήταν να προλάβουμε να σώσουμε τότε την Ίνγκριντ, η οποία αιμορραγούσε. Έτσι, όταν βρεθήκαμε μπροστά από ένα σπίτι, με κεραμίδια για σκεπή και σχεδόν γκρεμισμένο, σοκαριστήκαμε λίγο. Η φωτιά του είχε κάνει μεγάλη ζημιά. Κρίνοντας όμως από το μεγάλο πλάτος του, υπέθεσα ότι κάποτε αποτελούσε μία πολύ όμορφη και εντυπωσιακή κατοικία.

Πήραμε και οι δύο μία βαθιά ανάσα, προτού προχωρήσουμε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινεμα σε ένα τέτοιο μέρος, όμως η ανατριχίλα που μου προκαλούσε, ήταν πρωτόγονη.

Το θέαμα ήταν εντελώς καταθλιπτικό και ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου. Τα χρώματα είχαν σχεδόν ξεθωριάσει. Ο κήπος ήταν αφρόντιστος, καθώς άλλα φυτά είχαν ξεριζωθεί, ενώ σε κάποια σημεία είχαν φυτρώσει αγριόχορτα, τα οποία επισκίαζαν την ομορφιά των λουλουδιών.

Αποστρέψαμε τα βλέμματα μας και συνεχίσαμε την πορεία μας, διασχίζοντας το δρομάκι μέχρι το σπίτι. Ανεβήκαμε τα πέτρινα σκαλιά και διαπιστώσαμε πως η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη και πεσμένη στο πάτωμα. Πρέπει να το είχε κάνει η Ίνγκριντ, από την προηγούμενη φορά που βρισκόταν εδώ.

<<Ούτε να φανταστώ δεν θέλω πώς αισθάνθηκε, όταν βρέθηκε εδώ... Σαν να γκρεμίζεται η ζωή της ξανά>>, είπε ο Ματ και η λύπη του ήταν μεταδοτική.

Θυμήθηκα τον καυγά μας σε εκείνο το ξενοδοχείο πριν λίγες μέρες, όταν είδε καταλάθος την φωτογραφία στο πορτοφόλι μου. Με ρώτησε να μάθει ποιά ήταν τα δύο πρόσωπα και εγώ αρνήθηκα πεισματικά να της εξηγήσω, όσο εκείνη επέμενε... Δεν άντεχα να ανοίξω αυτήν την κουβέντα. Με πονούσε περισσότερο από όσο ήθελα να παραδεχτώ.

Δεν σκέφτηκα ούτε για μία στιγμή τότε ότι μπορεί και εκείνη να είχε περάσει τον δικό της Γολγοθά. Ήμουν βέβαιος ότι τίποτα δεν ήταν χειρότερο από αυτό που είχε συμβεί σε εμένα... Να που διαψεύσθηκα όμως.

Πρέπει να ήταν πολύ σκληρό να χάνεις τους ανθρώπους σου με τόσο σκληρό τρόπο. Να αναγκάζεσαι να ωριμάσεις πριν την ώρα σου. Μέσα από αυτήν την ιστορία, ένιωσα λίγο πιο τυχερός που εγώ είχα την οικογένεια μου στο πλευρό μου, κι' ας μην ήταν πάντα τόσο εύκολη η επικοινωνία ανάμεσα μας.

Παρατηρήσαμε τον χώρο γύρω μας. Έλειπαν κάποια κομμάτια ακόμα και από τους τοίχους. Πάλι καλά που δεν σκοτωθήκαμε εκεί μέσα, καθώς ήταν σκοτεινά και με το ζόρι βλέπαμε που βαδίζαμε.

<<Θα είναι ο απόλυτος εξευτελισμός να πεθάνουμε με κανένα παλιό σίδερο να έχει διαπεράσει το σώμα μας και όχι ως ήρωες>>, ψέλλισε ο Ματ μεταξύ σοβαρού και αστείου.

Ήμουν έτοιμος να απαντήσω, όταν ξαφνικά ακούσαμε έναν ήχο, σαν κάποιος να κλότσησε κάτι.

<<Το άκουσες αυτό;>>

<<Λίγο δύσκολο να μην το ακούσω, Ντράκο. Εξάλλου–>>.

Τον σιώπησα, βάζοντας το χέρι μου πάνω στο στόμα του. Μας κόλλησα στον τοίχο και με ένα νεύμα, του ζήτησα να μην βγάλει άχνα. Κάποιος πλησίαζε το δωμάτιο στο οποίο βρισκόμασταν εμείς. Μπορούσα να αντιμετωπίσω έναν, ή και δύο, αλλά αν ήταν περισσότεροι;

Αν κάποιος από αυτήν την καταραμένη οργάνωση έβρισκε εκεί και είχε και ενισχύσεις, την είχαμε βάψει.

Κρατήσαμε τις ανάσες μας και προς ανακούφιση μου, τα βήματα άρχισαν να απομακρύνονται.

Κοιτάξαμε με προσοχή έξω από το παράθυρο και είδαμε μία φιγούρα να κατευθύνεται προς ένα αμάξι... Το οποίο δεν ήταν το δικό μας.

Μου φάνηκε πολύ γνωστή, βλέποντας την να περπατάει. Και όταν για κάποια δευτερόλεπτα πέρασε κάτω από το φως ενός φανοστάτη, διέκρινα τα χαρακτηριστικά αυτής της φιγούρας. Και την αναγνώρισα αμέσως.

<<Ντράκο... Αυτή δεν είναι η...>>, πήγε να πει, όμως δεν ολοκλήρωσε την πρόταση του. Ήξερα τί ήθελε να πει.

<<Ναι. Αυτή είναι. Η κοπέλα που επιτέθηκε στην Ίνγκριντ>>.

Τί στο καλό έκανε σε ένα παλιό σπίτι, το οποίο δεν ήταν καν δικό της;

Και τί ήταν αυτό που ακούγαμε... Λυγμοί;

<<Νομίζω βρήκαμε πώς θα μάθουμε που τις κρατάνε. Πάμε>>, του είπα και τον τράβηξα έξω.

<<Ντράκο, υποψιάζομαι τί πας κάνεις και δεν ξέρω αν συμφωνώ. Μπορεί να μην–>>.

<<Ματ, προφανώς και έχει σχέση! Σταμάτα και πάμε!>>.

Μόλις την είδαμε να φεύγει με το αμάξι, μεσα σε δευτερόλεπτα μπήκαμε στο δικό μας και την ακολουθήσαμε, κρατώντας προφανώς μία απόσταση, ώστε να μην μας καταλάβει.

Πλησιάζαμε. Όσο περνούσε η ώρα, η ελπίδα μου αναγεννιόταν. Ήδη διαισθανόμουν την Ίνγκριντ... Ή μπορεί απλώς να επιθυμούσα όσο τίποτα άλλο να την σφίξω στην αγκαλιά μου. Να την φιλήσω και να της υποσχεθώ πως δεν πρόκειται να την εγκαταλείψω ποτέ ξανά, ό,τι κι' αν γίνει.

Ήμουν τόσο επικεντρωμένος σε αυτές τις σκέψεις και στο να μην την χάσω από το οπτικό μου πεδίο. Δεν ήθελα να αποτύχω με κανέναν τρόπο... Και αυτήν την φορά, το κίνητρο μου ήταν πιο ισχυρό από ποτέ, ώστε να μην το βάλω κάτω.

Γειά σας!!!

Τί μου κάνετε;

Εγώ καλά είμαι! Είμαι πολύ χαρούμενη που έρχονται Χριστούγεννα🎄😍

Ενημερώνω ότι κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα ανέβει κεφάλαιο την επόμενη εβδομάδα. Έχω κάποια πλάνα και δεν νομίζω να προλάβω να γράψω το επόμενο κεφάλαιο.

Όμως θα επανέλθω πολύ σύντομα, καθώς αυτή η ιστορία φτάνει στο τέλος της και έχω ακόμα πράγματα να γράψω😉

Μέχρι τότε, σας εύχομαι καλές γιορτές και να περάσετε όμορφα με τους αγαπημένους σας🥰

Α, και ας μην ξεχνιόμαστε!

Peace❤️💛✌️