“We can talk here.”

I said while keeping my eyes fixed on the person in front of me. Nandito pa rin kami sa labas ng clinic. I can read that they're hinting me to walk with them to somewhere we can talk privately but, I stand my ground. My brothers told me to never follow any stranger, every single time.

And I follow them, everytime. I'm not going alone, with them. I don't want to put myself in danger. Having five brothers is enough warning that I should keep myself in safe state. I don't know what they'll do once I'm in danger, baka sila pa ang maging danger ng ibang tao.

“Sure,” he answered and smiled at me. “We're trying to look for the-” he looked back at his friends, asking for something, “-the SSG office?” with an unsure tone he looked back at me.

Napahinga ako ng maayos at ngumiti, pero ngayon mas relaxed and genuine. Akala ko kung ano ang hinahanap nila. I gestured them to wait. Tumango lang sila kaya sumilip ako sa clinic. I want to inform kuya Saun that I'll be going to the office.

“Kuya!” I slid my upper body on the small opening of the door. “Sa office ako pupunta,” medyo malakas kong sabi at sumilip sa sulok ng mata ko upang tingnan ang mga lalaki na naghihintay na matapos ako dito. Hindi naman ako sumigaw ng masyadong malakas, katamtaman lang na marinig ng mga kasama ko dito sa labas.

“Netnet?” napatayo ako ng maayos ng lumabas si kuya Saun sa space ni Terry sa clinic. “Why are you shouting?” kunot noo niyang tanong habang naglalakad papalapit sa akin, ngumiti lang ako sa kanya.

“Wala lang, baka kasi puntahan mo ako sa classroom.” I reasoned out. I know it's not a good reason kasi kita sa mukha niya na hindi niya ito tinanggap, pero hindi na siya nag tanong ay tumango na lang siya, “sige, punta ka na doon.” nakangiti akong tumango sa kanya, napasimangot ako ng guluhin niya ang tuktok ng buhok ko bago ako pinalabas.

“Ingat, hahanapin kita mamaya.”

Inayos ko kaagad ang buhok ko at sinenyasan ang lima na sundan ako. Tahimik lang sila at ganu'n rin ako. I walked towards where people are present more. Sinisilip ko rin sila paminsan-minsan dahil mahirap na kung mawala sila bigla.

Ngiti-ngiti lang ako sa mga dumadaan na kumakaway at bumabati sa akin. Mostly mga kaklase ko lang na nag-breaktime sa booth. Binalitaan naman nila ako na maayos naman sa booth kaya we just wave and walk again.

I approved that we'll have break times. They suggested kaya we made a time schedule, which shifts and turns of each person ay naka sulat para kahit papaano ma-enjoy nila ang funfair.

“Jahnette?” napalingon ako ng marinig ko ang familiar na tinig, it's been three days since I've heard her voice. “Jahnette! It's you!” napalingon ako sa likod ng bigla na lang yumakap ang kamay niya sa akin.

She misses me alright. Napangiti ako ng idikit niya ang mukha niya sa likod ko. She does it everytime she has the chance. The first time she did, nagulat ako kasi nasa harapan ko lang ang mga kuya ko.

“Jahnette! I miss you!” napaharap ako sa kanya at natatawang yumakap pabalik. She loves hugs and I do too. “Kumusta na ang classroom booth? I heard na napalitan ng horror booth,” she frowned and looked at me. Nakatingala siya kaya kita ko ang mga mata niyang nag aalala.

“Much worst is that sa library pa nilagay!” napatawa ako ng niyakap niya ako ulit at hinaplos ang likod ko. Napailing akong nakangiti habang hinahaplos niya pa rin ang likod, parang sinasabi na okay lang.

“It's fine Jess.” I patted her head. “I'm just supervising them, that's all.” I added and smiled to assure her that it really is okay. Kahapon nga lang ako kailangan sa loob ng horror booth, dumating na rin naman si Susan kaninang umaga.

My role for today is to show my presence and supervise them to keep the booth going. As long as I check on them, they're doing fine. I can roam around the campus as much as I want, pero I'm worried, so as fast I can go back —the better.

“It's not fine for me,” mahinang bulong ni Jess na ikinatuwa ng puso ko, “I know you don't like paranormal activities.” tumango ako sa sinabi niya para hindi na siya mag tampo pa.

“Yes, I admit that.”

She's a witness to the times that I cried just because of ghosts and paranormal happenings around the campus. There are many times na naka-experience kami ng pagpaparamdam ng mga multo.

Hindi naman sa may nagpakita talaga, nagpaparamdam lang at nakakahiya man aminin pero I'm in tears everytime na natatapos ang pagpaparamdam nito. Kaya I know how much she wants to pull me away from that library.

“Janjan!” napa-angat ang tingin ko sa likod ni Jessie ng marinig ko ang boses ni Hazel. Kumakaway siyang lumapit sa amin habang nakabulsa ang kaliwang kamay niya sa jacket na suot niya.

“Not the nickname,” bulong ko habang nakatingin sa kanya ng may pag babala. Ayaw ko na dagdagan ang nicknames ko, masyado ng marami dahil sa mga kuya ko. Napatingin ako kay Jess ng higpitan niya ang pagkakayakap sa akin.

“Yakap lang ako ha.” Napatawa ako ng sumubsob siya sa balikat ko, ipinatong ko na rin sa balikat niya ang kaliwang braso ko para yumakap. I love her clingy side.

“Janjan, kumusta na?” napatingin ako kay Zel ng tumayo siya sa gilid ko, “You look good, and happy too.” Puna niya at hinalikan ako sa pisnge ko. Naramdaman ko na lang ang sarili kong nag-iinit ang mukha.

Kung si Jess mahilig sa yakap, si Zel naman mahilig humalik sa mukha ko. I don't know why they do this pero nag papasalamat ako. I never experienced things like this, dati pinapanood ko lang ito sa mga ibang tao.

“Ayan ka naman sa biglaan mo'ng halik,” nahihiya kong sabi habang siya ay naka ngiti lang sa akin na parang walang ginawa. “yung nickname mo rin sa akin, pwedeng Jah lang.” Umiwas ako ng tingin sakanya ng hindi pa rin nawawala ang mapaglaro niyang ngiti.

Ito ang minsang hindi ko naiintindihan kay Zel, she flirts with me like I'm here girlfriend. I know how flirting works because I witness it everyday. Parents ko pa nga lang na kaunti na lang may langgam ng nag lalakad sa tabi nila sa sobrang tamis nilang dalawa.

I let it go na lang kasi harmless naman. I searched about it and it's normal na mag flirt ang mag kaibigan, it means na comfortable siya sa akin.

“Sino ang mga kasama mo?” Napalingon ako sa likod namin ng tiningnan niya ito, napagtanto ko na kanina pa pala naghihintay ang lima. I tapped Jess to let go na agad naman niyang sinunod.

“Nagpapatulong sa akin,” bulong ko. “We'll talk when our times are free, text me.” Tumango siya at nag thumbs up. We can't talk a little bit longer dahil nga may naghihintay sa akin. Sakto rin na tinatawag na sila ng kanilang mga kasama.

“See you around!”

Natatawa akong kumaway sa kanilang dalawa bago kami nag lakad papalayo sa isa't isa, patungo sa mga pupuntahan namin. Nahihiya naman akong lumapit sa lima na ngayon ay mukhang na-aaliw sa mga booths.

“I'm sorry for making you wait.” paumanhin ko ng nakalapit na ako sa kanila. I forgot them for a moment there. I hope they're not mad about that.

“It's fine, maganda mga booths dito.” One with a cheeky smile said while looking around, nawala ang kaba sa dibdib ko at ngumiti na lang. “You can look at them if you'd like.” I suggested while looking at them, gesturing them to walk around.

“We need to perform later.” Tumango na lang ako sa nagsalita gamit ang malamig niyang boses, “lead the way.” sabi nito at inakbayan ang nag salita kanina. Naglakad na ako at sumabay naman sila, napapikit na lang ako saglit para mawala ang malamig niyang boses sa utak ko.

Kung kanina mabagal at ninanamnam ang paglalakad, ngayon ay minabuti ko na lang na makarating na kami agad sa office. Tahimik lang naman sila habang makapasok na kami ng building.

More like they're whispering to each other, fine for me basta wag lang sila mag simula ng short talks, I can't answer them well. It's a weakness of mine ever since.

Is it weird that I'm not used to talking when I'm surrounded by my extroverted brothers?

Kasi I'm the complete opposite of them every gatherings sa bahay. They talk to everyone while I stay beside mama or papa so I won't need to be talking to anyone. Nagsasalita naman ako pero sa kilala ko lang talaga na tao.

It's not weird right?

Napailing na lang ako sa mga iniisip ko. I need to let that go for now. Mga tunog ng sapatos at yakap namin ang tanging naririnig ko kaya nagsisimula na naman akong mag overthink. Ang building kasing ito ay more on offices than classrooms kaya tahimik talaga. Kumatok ako ng tatlong beses bago ko binuksan ang pinto.

A must. Nakasulat pa sa ibabaw ng doorknob. Knock before entering.

“Good morning,” bati ko pagkapasok ko pa lang, napangiti ako sa isang officer ng mag tama ang mata namin. “Ate Scarlet, kayo lang nandito?” tanong ko ng makapasok na ang apat, isinara ko muna ito at lumapit kay ate. She's our campus muse.

“Jahnette, magandang umaga rin sa'yo.” Napangiti ako ng malawak ng bigla na lang siyang yumakap sa akin. She tapped my back three times before letting go.

“Nasaan po sila?” I asked while looking around the office, dapat nandito lang sila. Lalo na si Secretary Darvin, he's the standing SSG pres. for the meantime. He should be here, thinking he is not much tasked to do anything out in the campus.

“Oh, Darvin went out earlier.” Napatango naman ako sa sinabi niya, siguro may kailangan puntahan. Napalingon ako sa apat na ngayon ay naka upo sa sofa, sino mag entertain sa tanong nila?

“Ate, you don't have any errand today?” tanong ko at itinuro ang apat na busy sa kanya kanyang sariling mundo, “they need assistance, baka makatulong ka.” She looked at me then the group in the sofa.

I smiled at her when she looked back at me. Nagtagal na nakatitig siya sa akin kaya nag taka na ako, hanggang sa unti-unting lumalaki ang mata niya at hinila ako papalapit sa kanya. She's gripping my shoulders like she needed it to stay put.

“You didn't tell me that you're bringing summerxwave here.” Napanganga ako ng bumulong siya sa akin at kinikilig akong inalog-alog. Napahawak ako sa bibig ko at tumingin sa apat na nakatingin lang sa amin.

summerxwave??

Nakatayo lang ako sa pwesto ko habang siya ay nakatayo na sa harapan nila. Hindi pa rin ako makapaniwala na sila ang kausap ko kanina, all this time nasa harapan ko na ang matagal ko ng hinahangaan na mga tao.

“Hello po.” She greeted perfectly, despite her little giggles. Oo, kinikilig siya pero hindi naman siya nabulol sa sinabi niya. Ako naman hindi makapagsalita ng makilala sila, tamang ngiti lang ako at iwas sa mga mata nila.

“Hello, I'm Chase, and you're?” Napatikom na lang ako ng bibig ko ng bigla na lang magpakilala ang guitarist nila. He didn't introduce himself earlier, pero ngayon he gladly did. That only means he's interested in her, napatawa ako ng mahina ng lumingon sa akin si Ate.

She mouthed me ‘he talked to me’ and went back again to face them. Chase is a guy that only pays attention to what interests him. Kaya it's an honor if he talks to you, like no obligation na it's a fan sign event kaya need niya maki-interact sayo. This is free will.

Siya nga yung nag taray sa akin kanina about them visiting the booths. He doesn't like wasting time on things that may hinder him in making most of his free time.

“Scarlet.” They shook eachother's hands, which Chase initiated. I cleared my throat, medyo tumatagal na kasi ang pagkakahawak ni ate Scarlet sa kamay ni Chase. I also need to finish this as early as possible kasi kailangan ko pa pala tinignan kung maayos na ba ang lagay ni Terry.

“Scarlet, would you mind watching the office for to-” Napalingon kami lahat sa may pinto ng may biglang pumasok na wala man lang katok. Nobody dares to go inside without knocking, unless you're an officer.

“Darvin,” sabay kaming yumuko ni ate bilang pagbati sa kanya, I don't know but it's a must. Hindi naman siya 90 degrees bow, just a little bend forward of the head. Just a way to acknowledge their presence, that's all.

“Ow, hi Jahnette.” Darvin greeted and proceeds to pick up his things from his table, napalingon ako sa pinto ng bumukas ito ulit. Just like him, hindi rin ito kumatok. Unti-unting nanlaki ang mata ko ng makita ko siyang pumasok dito. Why is he walking right now?

“Scarlet, watch the office.” Darvin approached us while trying to find something from his wallet. “And here, your brothers wanted me to hand it to you,” napakunot ang noo ko sa papel na ibinibigay niya sa akin, “I just remembered, they gave that to me before they left.”

Napatango ako sa kanya at tinanggap ito, hindi ko alam kung ano ito pero mukang card ito dahil laki nito. It's been nine days since they left, we've been busy since then.

I should ask them about this.

Napatingin ako ulit kay Terry na nakayuko ngayon habang nakatayo sa tabi ng pintuan, walang kibo basta nakatayo doon.

He should be in bed right now.

“I'll send him home for today.” Napalingon ako kay Darvin. Napatingin ako sa floor ng mag-tama ang mata namin, masyado ba'ng halata na nag aalala ako? I wanted to ask kung paano niya nalaman pero na alala ko na imposibleng hindi niya alam. He was looking for us earlier, kaya baka narinig niya sa mga students ang nangyari.

“You can come along if you want,” Darvin suggested and walked towards Terry. Napa-isip ako saglit, do I really want to come along? Lumingon ako kay Ate Scarlet, ngumiti naman siya sabay tanggo. My brain says yes.

“Are you sure?” I asked a little worried. I looked at the four, nahihiya akong nagpaalam sa kanila. I'm okay leaving them in Scarlet's hand, she's good with people anyway. And hindi ko rin kayang manatili pa dito dahil sa kahihiyan. I didn't recognise them.

And I can't ignore Terry's condition right now. Kahit pilitin ko ay hindi ko talaga kayang baliwalain, there's something about it that put my heart in haywire. Hindi ako mapakali.

Tumalikod na ako sa kanila at sumunod sa lakad ni Darvin, nasa likod lang ako ng dalawa na mabagal na naglalakad. Darvin is trying to help Terry walk straight while walking beside him, he looks like he's about to fall on the floor if Darvin isn't beside him.

“Why is he walking when he just passed out two hours ago?” hindi ko napigilan ang sarili ko na tanungin siya kung bakit pinapalakad nila ang isang ito. He fainted due to fatigue, and now he's walking like a zombie.

“He's stubborn, he wants to go home.” Tipid niyang sagot, napatango ako at tahimik na lang na sumunod sa kanila. Nakarating na kami sa baba ng building ng makita ko si Ricky na paparating, parang pupunta siya sa office. I should tell him that I'll be out for a while.

“Ricky!” tawag ko sa kaniya at lumapit, hindi naman ganun kalayo ang pagitan namin kaya agad ko siyang nalapitan. I glanced at Darvin na ngayon ay naglalakad pa rin while supporting Terry's shoulder. Mabagal ang lakad nila kaya I'll take it as an opportunity to talk with Ricky.

We talked for a while. Kinumusta ko lang sila at ang dalwang booth and it's doing fine. Nag paalam na siya matapos niyang ibigay sa akin ang isang papel, mukhang invitation sa kakaibang texture ng papel.

Binulsa ko na lang ito at humabol sa dalawa na ngayon ay nakalabas na ng gate. Mamaya ko na lang tingnan ang invitation, it can wait. Lumapit pa ako ng kaunti papunta sa pwesto nila, hindi pa ako nakakalapit sa likod nila ng bigla na lang batukan ni Darvin si Terry.

“Ouch! Why?” The latter whined while holding the back of his arms. I on the other hand is frozen on my tracks, that's because I never thought that Darvin slapped Terry like they're bestfriends.

Hindi ko sila nakikitang nag uusap na parang nasasaksihan ko ngayon, the last time I've seen them talk to each other is nung meeting namin sa funfair. Ang civil nga nila eh, like typical senior and junior conversation.

Ngayon na nakikita ko sila na parang matagal ng mag kakilala ay nagtataka ako. Not that I care kung anong mayroon man sila, I'm just surprised to see Sec. Darvin so open? I was overthinking our conversation for our booth, thinking he might cancel our section from participating in the event.

Malalaman ko na lang na close pala sila?

Hindi ko na lang pinansin ang bulong-bulungan nilang dalawa at nag patuloy na lang sa pagsunod sa kanila. I don't actually know kung bakit gusto ko'ng sumama sa kanila, they don't even know me well to the point that I'm invited to where they're going.

It's because I'm worried? Is it even okay that I'm being nosy like this?

Napatigil ako sa paglalakad ng makita ko ang dalawa na nakatingin sa akin.

“You're okay right?” Napalunok ako ng laway habang nagdadasal na sana lamunin ako ng lupa ngayon. I'm concerned pero nahihiya ako. Like, hindi naman kami masyadong close ni Terry. Siguro dahil ako ang kasama niya kahapon?

Napatango na lang ako sa na-isip ko.

I'm feeling like this because I might be the one responsible for his condition right now.

დ

A/N:

I'm back, been busy for the past few weeks. I hope this chapter gives you enough entertainment for today. Thank you for silently and patiently waiting.

Enjoy reading!