"Ano ba sakit mo? May receta ka ba ng Doctor?" sunod sunod niyang tanong sa akin habang nakatitig ng pagkalalim-lalim sa akin.

I can't tell her that I'm immortal or baka isipin niya na baliw ako at kailangan nang ipa-mental.

Nag-isip ako ng rason. But the worst illness I've encountered is the one I've told.

"BPD"

"BPD? As in Borderline Personality Disorder?" tanong niya. Tumango ako at nilista niya ito sa papel.

"May receta ka ba ng Doctor?" tanong niya, I only stared at her, as I don't have any.

"Wala" tugon ko at nagtungo sa kusina upang uminom ng tubig. "eh? Edi wala akong proof niyan for the doctor" her voice sounds disappointed.

Binasa ko nalang ang labi kong dry na.

"Di bale na, dito nalang ako bumili sa Generika"

"Huwag na" sabi ko. Kumunot noo nito na siyang ikinatuwa ko't naisipang tawanan 'yon.

"Seryoso ka na dyan? 'wag na?" tanong niya ulit. She seems to be not sure about my response. I nodded and let her do whatever she did.

I was chilling until Karin told me to play with her. Nakipaglaro ako sa kanya until she asked something.

"Aalis si mama?" she asked. Tumango ako and she starts to sob.

"Karin, don't cry" I said and hugged her. Patuloy parin siya sa pagluha and reassures her na babalik din naman siya.

"Are you sure?" she said. Tumango ako and pinunasan ko ang sipon niya. Inutusan ko siya na gawin na ang kanyang assignment kung meron man. At kung wala, matulog muna siya.

I'm done finishing my tasks here when I stared at the painting of a young woman in her white renaissance era dress, covered in jewelries and her grandiose hairstyle.

I realized that it was a painting of mine before. But strange that she have this.

Hindi na ako magtataka dahil mayaman naman ang amo ko para makabili ng ganitong uri ng painting.

"Oh. That painting? She looks like you" nagulat ako nang magsalita siya sa likuran ko. I didn't even felt her presence nor the clanking of her heels.

"Her name is also similar to you, what a coincidence, right?" she smiled. Tumango nalang ako, pretending that I don't know about this painting.

"I bought this to an auction a year ago. The painting is very good and I like the portrait of it. It reminds me of you" ngiti niya na siyang ikainit ko pa lalo.

Mainit naman sa Pilipinas, inaasahan ko pa?

"Legit" sabi ko at tumingin sa portrait. Akong-ako nga, the lone survivor of the Siodonna family.

Umalis na siya pagkatapos. Ako ang nag-drive ng sasakyan papunta sa Airport hanggang sa pag-uwi ko ay dala ko pa rin ito.

Nasa rear passenger seat si Karin, natutulog. Habang ako ay abala sa pagd-drive.

Vibing masyado ang musika ngunit hindi masyadong into sa ganito.

Parang nasa bar. I hate the intoxicating feeling there.

Mabilis ang daloy ng trapiko kaya't agad rin akong nakarating sa bahay. Ginising ko ang bata which I smiled.

Binuksan ko na ang bahay at binuksan ang ilaw. Ininit ko ang curry na niluto ko kaninang tanghali. At nang patayin ko ang apoy, kumuha na ako ng plato at nagsandok ng kanin.

Tinawag ko ang bata upang kumain. Lumapit na siya sa kusina at tumulong.

"No Karin, doon ka na, I'll prepare the items right away"

"Mama told me to help you. It's also my stepping stone to do house chores" turan ng bata sabay kuha ng mga baso. Inilagay niya ito sa mesa ng maayos.

Ma'am Alice... You really raised your daughter right.

It reminds me of my daughter who died in early 20th century because of cholera. I wasn't there when she is in a brink of her death.

I always think that this is all my fault for leaving her. If I was there—

"Ate Prescilla, eat" sabi ng bata na nagulat ako na katabi ko na pala.

Inilagay ko ang plato niya sa kabilang kabisera! How come?!

"Nagpunta na po rito, gusto ko po rito kumain" nanlambot ang puso ko sa narinig ko.

Tahimik kaming kumakain, habang iniisip ang nakaraan.

The past and the present, and the weird presence of the canvas in my boss' hallway...

Why does the burden that my heart carried for so long starts to fade away?